iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
11-02-10
02:20
Σε ποίες λογιστικές καταστάσεις έχεις δει ότι οι Τράπεζες δεν πληρώνουν τους σωστούς φόρους;Για να μή μακρυγορήσω δηλώνω πως εγώ ξέρω, γιατί πρέπει όχι μόνο να υπάρχει έλεγχος στα κέρδη των τραπεζών, αλλά και να πληρώσουν όσα τους αναλογούν. Δέν θέλω να πληρώσουν τίποτε ποιό πάνω απο αυτά που τους αναλογούν. Ούτε δραχμή. Μνημονεύω την δραχμή νοσταλγώντας την.
Δεν σε καταλαβαίνω, εννοείς εποχές 89; Εννοείς ότι αν κάποιος τότε έκανε δάνειο με σταθερό επιτόκιο σήμερα η Τράπεζα καρπώνεται μια τόσο μεγάλη διαφορά;Εικοσιπέντε και τριάντα τις εκατό επιτόκια χορηγήσεων.
Με κόστος μηδενικό σχεδόν των επιτοκίων για τις τράπεζες.
Ξεχνάς όμως δυο βασικά πράγματα:
- Μπορεί να κάνει επαναδιαπραγμάτευση του δανείου ή έστω μεταφορά
- Κάποιος θα μπορούσε να είχε τότε προθεσμιακό π.χ. 10ετίας! Η τράπεζα δεν θα του είχε μειώσει το επιτόκιο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
10-02-10
17:50
Τι σχέση έχει αυτό με την επιδίωξη κέρδους από τα τραπεζικά ιδρύματα;Πάντως δεν είναι τυχαίο που ο Νόμος 2076/92 βασικά είναι περιοριστικός, ούτε και το ότι απαγορεύεται ρητά (άρθρο 4) η άσκηση τραπεζικών δραστηριοτήτων σε πρόσωπα ή επιχειρήσεις που δεν είναι πιστωτικά ιδρύματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
07-02-10
20:51
Οι τράπεζες, ειδικά αυτές που ανήκουν 100% σε ιδιότητες, είναι επιχειρήσεις άρα πρέπει να έχουν κέρδη.-Επειδή ακριβώς τότε κάνει κατάχρηση "δημόσιου δικαιώματος", που της παραχωρήθηκε για να λειτουργεί.
Βασικά ακόμη και οι επιχειρήσεις του κράτους ΠΡΕΠΕΙ να έχουν κέρδη ή τουλάχιστον να επιδιώκουν.
Κάποιος φτωχός που χρειάζεται δάνειο και δεν θέλει απλά να αυξήσει την αγοραστική του δύναμη, ας ζητήσει δάνειο από κάποιο άλλο θεσμό. Νομίζω οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να ζητήσουν δάνεια για θέματα υγείας με γελοία επιτόκια. Οι φτωχοί επιχειρηματίες (έμποροι κτλ) έχουν το ΤΕΜΠΜΕ.
Είναι παράλογο οι τραπεζίτες να ΜΗΝ έχουν κέρδη. Ξέρω ότι για κάποιους οι θεωρίες τις αριστεράς μοιάζουν ρομαντικές κτλ κτλ, ωστόσο έχουμε καπιταλισμό ευτυχώς ή δυστυχώς. Το να μην θεωρείτε δεδομένες τις αξίες του καπιταλισμού δεν θα καταφέρετε πότε να τις αλλάξετε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
07-02-10
19:28
Γιατί να ΜΗΝ προσπαθεί να αυξήσει να το κέρδος της;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
07-02-10
16:27
Νωεύς, αποδικνυείς τα λεγόμενα μου. Πιστεύω ότι ο Ελληνικός λάος τρέμει την ιδέα της τράπεζας, την τρέμει όπως ένα παιδάκι το πατριό του που γύρισε για ακόμη μια φορά μεθυσμένος στο σπίτι.
Σε μια ανούσια και απλή προσθήκη της νομοθεσίας εμπλέξες χιλιάδες έννοιες και γεγονότα, ακόμη και την χούντα! Η προσθήκη αυτή ΔΕΝ είναι τίποτα περισσότερο από το "Αν τα σκάτωσες την ζωή σου πραγματικά, δεν θα σε απασχολούν τα δάνεια σου", μιλάμε για κατάσταση που θα εκπλαγώ αν μάθω ότι αφορά περισσότερο από το 0,5% των Ελλήνων.
Και ναι μας κάνει λίγο περισσότερο "Αμερικανούς" αυτό, υπό την έννοια ότι οι Αμερικάνοι κάτι τέτοιο το έχουν ήδη. Μην τρομάζεις, δεν σε έβρισα .
Το θέμα μας δεν νομίζω ότι είναι αν η Ελληνική αγορά αντέχει τόσες τράπεζες, αν τα 28 δις όντως τόνωσαν την αγορά ή όχι. Το θέμα μας είναι ότι κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε να διαπραγματευόμαστε. Πότε δεν έχω συναντήσει Έλληνα που πήρε δάνειο να μπορεί απαντήσει στην ερώτηση "Πόσο ήταν το αρχικό επιτόκιο που σου ζητήσαν;, πολύ απλά δέχτηκε το δάνειο που το είπαν αρχικά. Τα επιτόκια δεν είναι "fix", ειδικά σε εμπορικές τράπεζες. Σχεδόν πάντα είναι κάτι του στυλ euribor + κάτι. Αυτό το κάτι ΠΕΦΤΕΙ πολύ με ελάχιστη πίεση, επειδή είναι το ΚΕΡΔΟΣ της τράπεζας. Δοκιμάστε να εξής, αν σας πουν επιτόκιο 10%, πείτε εσείς 9.5% αν σας πουν όχι, δοκιμάστε να σηκωθείτε και να φύγετε. Το 90% των υπάλληλων σε μια τράπεζα είναι ΠΩΛΗΤΕΣ, αυτό σημαίνει ότι έχουν όλα τα πλεονεκτήματα ενός πωλητή, bonus κτλ. Πολλές φόρες θα κάνουν τα πάντα για αυτό το bonus.
Γιατί ο "Τειρεσίας" να κάνει το ίδιο; "ηθικά" δεν είναι υποχρεωμένος ... υποχρεωμένος είναι νομικά. Η πτώχευση δεν είναι κάτι απλό, όπως και δεν θα εμπιστευόσουν πότε ξανά μια γυναίκα που σε απαίτησε έτσι και η τράπεζα θα ήταν λογικό να μην εμπιστευόταν ξανά μια έναν τόσο επισφαλή πελάτη.
Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμιά σχέση, το θέμα είναι πολύ πιο απλό, αφορά κυρίως γιατί ο πολίτης δεν διαπραγματεύεται με τις τράπεζες.
Σε μια ανούσια και απλή προσθήκη της νομοθεσίας εμπλέξες χιλιάδες έννοιες και γεγονότα, ακόμη και την χούντα! Η προσθήκη αυτή ΔΕΝ είναι τίποτα περισσότερο από το "Αν τα σκάτωσες την ζωή σου πραγματικά, δεν θα σε απασχολούν τα δάνεια σου", μιλάμε για κατάσταση που θα εκπλαγώ αν μάθω ότι αφορά περισσότερο από το 0,5% των Ελλήνων.
Και ναι μας κάνει λίγο περισσότερο "Αμερικανούς" αυτό, υπό την έννοια ότι οι Αμερικάνοι κάτι τέτοιο το έχουν ήδη. Μην τρομάζεις, δεν σε έβρισα .
Το θέμα μας δεν νομίζω ότι είναι αν η Ελληνική αγορά αντέχει τόσες τράπεζες, αν τα 28 δις όντως τόνωσαν την αγορά ή όχι. Το θέμα μας είναι ότι κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε να διαπραγματευόμαστε. Πότε δεν έχω συναντήσει Έλληνα που πήρε δάνειο να μπορεί απαντήσει στην ερώτηση "Πόσο ήταν το αρχικό επιτόκιο που σου ζητήσαν;, πολύ απλά δέχτηκε το δάνειο που το είπαν αρχικά. Τα επιτόκια δεν είναι "fix", ειδικά σε εμπορικές τράπεζες. Σχεδόν πάντα είναι κάτι του στυλ euribor + κάτι. Αυτό το κάτι ΠΕΦΤΕΙ πολύ με ελάχιστη πίεση, επειδή είναι το ΚΕΡΔΟΣ της τράπεζας. Δοκιμάστε να εξής, αν σας πουν επιτόκιο 10%, πείτε εσείς 9.5% αν σας πουν όχι, δοκιμάστε να σηκωθείτε και να φύγετε. Το 90% των υπάλληλων σε μια τράπεζα είναι ΠΩΛΗΤΕΣ, αυτό σημαίνει ότι έχουν όλα τα πλεονεκτήματα ενός πωλητή, bonus κτλ. Πολλές φόρες θα κάνουν τα πάντα για αυτό το bonus.
Πες μου ειλικρινά, αν έπιανες την κόρη σου με τον καλύτερο φίλο σου ... θα το "διαγραφές" πότε από την μνήμη σου;Λες κι ο «Τειρεσίας» μας κάνει χάρη!
Γιατί ο "Τειρεσίας" να κάνει το ίδιο; "ηθικά" δεν είναι υποχρεωμένος ... υποχρεωμένος είναι νομικά. Η πτώχευση δεν είναι κάτι απλό, όπως και δεν θα εμπιστευόσουν πότε ξανά μια γυναίκα που σε απαίτησε έτσι και η τράπεζα θα ήταν λογικό να μην εμπιστευόταν ξανά μια έναν τόσο επισφαλή πελάτη.
Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμιά σχέση, το θέμα είναι πολύ πιο απλό, αφορά κυρίως γιατί ο πολίτης δεν διαπραγματεύεται με τις τράπεζες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
04-02-10
04:11
Στην δυτική κουλτούρα το πιο δεύτερο πιο συχνό «ρητό» για τις τράπεζες είναι το «Αν χρωστάς 10.000$ στην τράπεζα σου έχεις πρόβλημα, αν χρωστάς 100.000.000$ έχει πρόβλημα η τράπεζα σου.» (Για τους περίεργους, το πρώτο πιο διαδεδομένο ρητό είναι το «Η τράπεζα είναι το μέρος εκείνο που μπορείς να δανιστείς χρήματα αν μπορείς να αποδείξεις ότι δεν χρειάζεσαι»)
Πολλοί αναρωτιέστε: «Μα καλά είναι δυνατόν να μπορεί κάποιος να δημιουργήσει πρόβλημα στην τράπεζα του;» Χμ, όχι δεν προσπαθώ να σας πω κάποιο ανέκδοτο, ειδικά για την Αμερική υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες … ωστόσο δεν θα επεκταθώ σε αυτές τις ιστορίες. Εξάλλου οι περισσότερες μου θυμίζουν τις ιστορίες που ανταλλάσσουν οι ναυτικοί.
Anyway παρατηρούμε λοιπόν την μεγάλη διαφορά στην νοοτροπία, εδώ στην Ελλάδα φοβόμαστε ακόμη και την έκδοση πιστωτικής κάρτας ενώ στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού διαδίδουν ιστορίες για αγρίους. Είμαι πεπεισμένος ότι η νοοτροπία σχετίζετε με το αντίστοιχο νομοθεσιακό πλαίσιο (ή μήπως η νομοθεσία σχετίζετε με την νοοτροπία; Δεν είμαι ο ειδικός να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Έχει ωστόσο σημασία;). Πράγματι, υπάρχουν αρκετά μεγάλες διαφορές στο Ελληνικό νομθεσιακό πλαίσιο που περιγράφει τις σχέσεις Πολιτών και Τραπεζών με το αντίστοιχο αμερικάνικο. Ωστόσο τον Δεκέμβριο του 2009, αν δεν κάνω λάθος, ψηφίστηκε μια αλλαγή που μας κάνει λίγο περισσότερο «Αμερικάνους». Συγκεκριμένα υπάρχει πλέον η δυνατότητα πτώχευσης φυσικών προσώπων.
Συγκεκριμένα αν ένας πολίτης δεν έχει περιουσιακά στοιχεία και τα τρέχοντα εισοδήματα του δεν επαρκούν για την ικανοποίηση των δανειακών του υποχρεώσεων ή δεν επαρκούν για την κάλυψη των στοιχειωδών βιοτικών αναγκών τότε το Ειρηνοδικείο μπορεί να τον απαλλάξει από τα δάνεια εφόσον δεχθεί να εξοφλήσει το 10% της οφειλής εντός 4 χρόνων. Μάλιστα μετά από τα 3-5 χρόνια ο «Τειρεσίας» είναι υποχρεωμένος να διαγράψει τον φάκελο του.
Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει και άλλες λεπτομέρειες, όπως το ότι δεν είναι απαραίτητη η ρευστοποίηση της πρώτης κατοικίας αν δεν υπερβαίνει το αφορολόγητο όριο προσαυξημένο κατά 30% (με τα σημερινά δεδομένα δηλαδή μιλάμε για 260 τ.μ. – ιδιαίτερα ελαστικό. Dʼya? ). Επίσης περιγράφει τι συμβαίνει στις περιπτώσεις που η αδυναμία πληρωμής του οφειλέτη δεν είναι μόνιμη (π.χ. για δυο χρόνια είτε να καταβάλλονται μόνο οι τόκοι είτε απλά θα κεφαλαιοποιούνται).
Προσωπικά το καθεαυτό νομοσχέδιο δεν το θεωρώ ουσιαστικό, αφού αφορά ένα πολύ μικρό μέρος των οφειλετών. Είμαι σίγουρος ότι ένας Έλληνας θα προτιμήσει να μην ρευστοποιήσει το εξοχικό του παρά να τακτοποιήσει κάποιο καταναλωτικό δάνειο των 20.000?. Και στην τελική, προσωπικά αν έφτανα σε σημείο πραγματικής πτώχευσης πιο πολύ θα με απασχολούσε το γεγονός τι έκανα τόσο λάθος και πως θα διορθώσω αυτό το λάθος παρά το τι θα κάνω με την τράπεζα μου.
Ωστόσο κρίνοντας από το σκεπτικό ότι το νομοσχέδιο σαν πρώτο στάδιο θέτει τον εξωδικαστικό συμβιβασμό, ενώ στα δεύτερο στάδιο προτρέπει το Ειρηνοδικείο να επιδιώξει και πάλι συμβιβασμό, μπαίνω σε σκέψεις. Θεωρώ ότι ο στόχος του νομοσχεδίου είναι να ωθήσει τράπεζες και δανειολήπτες να προβαίνουν σε (εξωδικαστικές) επαναδιαπραγματεύσεις των δανείων. Εξάλλου μπορεί να είναι λάθος του δανειολήπτη που υπερεκτίμησε την πιστοληπτική του ικανότητα, ωστόσο είναι δέκα φορές μεγαλύτερο λάθος ότι η τράπεζα «πίστεψε» τον δανειολήπτη. Και στην τελική μπορεί να είναι στο Business Plan της τράπεζας η σύναψη επισφαλή δανείων … όπως και να έχει η αλήθεια είναι πολλές φορές οι Τράπεζες αγνοούσαν το γεγονός ότι το κράτος αποτρέπει να δίνουν δάνεια σε όσους το 60% των εισοδημάτων τους δεν επαρκούν για την κάλυψη των δόσεων. (Disclaimer, δεν είμαι αριστερός ούτε κατά του τραπεζικού συστήματος.)
Το παραπάνω νομοσχέδιο δεν θεωρώ ότι θα αλλάξει δραματικά την εικόνα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών (διάβαζα τις προάλλες ότι τα καταναλωτικά δάνεια σε καθυστέρηση αγγίζουν τα 4,1δις ?). Ωστόσο ελπίζω ότι θα αλλάξει την εικόνα που έχει ο πολίτης για τις τράπεζες, σε πρώτη φάση είναι εξίσου σημαντικό
Y.γ.: Το παραπάνω κείμενο το δημοσίευσα πρώτα στο προσωπικό μου blog
Πολλοί αναρωτιέστε: «Μα καλά είναι δυνατόν να μπορεί κάποιος να δημιουργήσει πρόβλημα στην τράπεζα του;» Χμ, όχι δεν προσπαθώ να σας πω κάποιο ανέκδοτο, ειδικά για την Αμερική υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες … ωστόσο δεν θα επεκταθώ σε αυτές τις ιστορίες. Εξάλλου οι περισσότερες μου θυμίζουν τις ιστορίες που ανταλλάσσουν οι ναυτικοί.
Anyway παρατηρούμε λοιπόν την μεγάλη διαφορά στην νοοτροπία, εδώ στην Ελλάδα φοβόμαστε ακόμη και την έκδοση πιστωτικής κάρτας ενώ στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού διαδίδουν ιστορίες για αγρίους. Είμαι πεπεισμένος ότι η νοοτροπία σχετίζετε με το αντίστοιχο νομοθεσιακό πλαίσιο (ή μήπως η νομοθεσία σχετίζετε με την νοοτροπία; Δεν είμαι ο ειδικός να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Έχει ωστόσο σημασία;). Πράγματι, υπάρχουν αρκετά μεγάλες διαφορές στο Ελληνικό νομθεσιακό πλαίσιο που περιγράφει τις σχέσεις Πολιτών και Τραπεζών με το αντίστοιχο αμερικάνικο. Ωστόσο τον Δεκέμβριο του 2009, αν δεν κάνω λάθος, ψηφίστηκε μια αλλαγή που μας κάνει λίγο περισσότερο «Αμερικάνους». Συγκεκριμένα υπάρχει πλέον η δυνατότητα πτώχευσης φυσικών προσώπων.
Συγκεκριμένα αν ένας πολίτης δεν έχει περιουσιακά στοιχεία και τα τρέχοντα εισοδήματα του δεν επαρκούν για την ικανοποίηση των δανειακών του υποχρεώσεων ή δεν επαρκούν για την κάλυψη των στοιχειωδών βιοτικών αναγκών τότε το Ειρηνοδικείο μπορεί να τον απαλλάξει από τα δάνεια εφόσον δεχθεί να εξοφλήσει το 10% της οφειλής εντός 4 χρόνων. Μάλιστα μετά από τα 3-5 χρόνια ο «Τειρεσίας» είναι υποχρεωμένος να διαγράψει τον φάκελο του.
Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει και άλλες λεπτομέρειες, όπως το ότι δεν είναι απαραίτητη η ρευστοποίηση της πρώτης κατοικίας αν δεν υπερβαίνει το αφορολόγητο όριο προσαυξημένο κατά 30% (με τα σημερινά δεδομένα δηλαδή μιλάμε για 260 τ.μ. – ιδιαίτερα ελαστικό. Dʼya? ). Επίσης περιγράφει τι συμβαίνει στις περιπτώσεις που η αδυναμία πληρωμής του οφειλέτη δεν είναι μόνιμη (π.χ. για δυο χρόνια είτε να καταβάλλονται μόνο οι τόκοι είτε απλά θα κεφαλαιοποιούνται).
Προσωπικά το καθεαυτό νομοσχέδιο δεν το θεωρώ ουσιαστικό, αφού αφορά ένα πολύ μικρό μέρος των οφειλετών. Είμαι σίγουρος ότι ένας Έλληνας θα προτιμήσει να μην ρευστοποιήσει το εξοχικό του παρά να τακτοποιήσει κάποιο καταναλωτικό δάνειο των 20.000?. Και στην τελική, προσωπικά αν έφτανα σε σημείο πραγματικής πτώχευσης πιο πολύ θα με απασχολούσε το γεγονός τι έκανα τόσο λάθος και πως θα διορθώσω αυτό το λάθος παρά το τι θα κάνω με την τράπεζα μου.
Ωστόσο κρίνοντας από το σκεπτικό ότι το νομοσχέδιο σαν πρώτο στάδιο θέτει τον εξωδικαστικό συμβιβασμό, ενώ στα δεύτερο στάδιο προτρέπει το Ειρηνοδικείο να επιδιώξει και πάλι συμβιβασμό, μπαίνω σε σκέψεις. Θεωρώ ότι ο στόχος του νομοσχεδίου είναι να ωθήσει τράπεζες και δανειολήπτες να προβαίνουν σε (εξωδικαστικές) επαναδιαπραγματεύσεις των δανείων. Εξάλλου μπορεί να είναι λάθος του δανειολήπτη που υπερεκτίμησε την πιστοληπτική του ικανότητα, ωστόσο είναι δέκα φορές μεγαλύτερο λάθος ότι η τράπεζα «πίστεψε» τον δανειολήπτη. Και στην τελική μπορεί να είναι στο Business Plan της τράπεζας η σύναψη επισφαλή δανείων … όπως και να έχει η αλήθεια είναι πολλές φορές οι Τράπεζες αγνοούσαν το γεγονός ότι το κράτος αποτρέπει να δίνουν δάνεια σε όσους το 60% των εισοδημάτων τους δεν επαρκούν για την κάλυψη των δόσεων. (Disclaimer, δεν είμαι αριστερός ούτε κατά του τραπεζικού συστήματος.)
Το παραπάνω νομοσχέδιο δεν θεωρώ ότι θα αλλάξει δραματικά την εικόνα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών (διάβαζα τις προάλλες ότι τα καταναλωτικά δάνεια σε καθυστέρηση αγγίζουν τα 4,1δις ?). Ωστόσο ελπίζω ότι θα αλλάξει την εικόνα που έχει ο πολίτης για τις τράπεζες, σε πρώτη φάση είναι εξίσου σημαντικό
Y.γ.: Το παραπάνω κείμενο το δημοσίευσα πρώτα στο προσωπικό μου blog
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.