Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
05-04-10
17:12
Παρ' όλα αυτά, η διαφορά στην αντίδραση του πλήθους, στις δύο σχεδόν "κατοπτρικές" αυτές περιπτώσεις, όπου δύο 15χρονοι δολοφονούνται, ο μεν από όργανο της κρατικής καταστολής και ο δε από εκείνους στους οποίους υποτίθεται ότι η καταστολή αυτή απευθύνεται, είναι χαρακτηριστική και δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όταν ένας κρατικός υπάλληλος παρανομεί, ενώ πληρώνεται από το υστέρημα του λαού για να προστατεύει τη ζωή και την περιουσία του, υπάρχει σημαντικός λόγος και ιδίως προφανής στόχος για διαμαρτυρία. Από την άλλη πλευρά, κάποιος θα μπορούσε ν' αντιτάξει ότι απέναντι σε κάθε λογής "επαναστάτες", οι οποίοι προσπαθούν να νομιμοποιηθούν ηθικά και πολιτικά πιπιλίζοντας τα δικαιώματα του λαού, του εργάτη, του μετανάστη, θα είχαμε κάθε λόγο να διαμαρτυρηθούμε, αφαιρώντας τους τη νομιμοποίηση και την υποτιθέμενη σιωπηρή υποστήριξη που οι κάθε είδους Γιαγκούλες ή Νταβέληδες παραδοσιακά απολαμβάνουν σε τούτη τη χώρα. Η αποφυγή ανάληψης της ευθύνης από τις έως τώρα λαλίστατες αριστερού προσανατολισμού οργανώσεις, η ασθμαίνουσα αποκήρυξη της ενέργειας από τους Πυρήνες της Φωτιάς, η δήθεν ανάληψη ευθύνης από κωμικές οργανώσεις παρωδία, όπως αυτή του Λάμπρου Φούντα ή εκείνη των ορθόδοξων Εθνικοσοσιαλιστών, οι οποίοι θεωρούν τη Χρυσή Αυγή ως "προδοτική οργάνωση", ρίχνουν ακόμη περισσότερο φως στη σημασία που δίνουν οι κάθε λογής ένοπλοι προστάτες μας στη νομιμοποίηση αυτή, ή στο γεγονός ότι η τήρηση των επαναστατικών ή δημοκρατικών προσχημάτων είναι σημαντικότερη από την πράξη καθεαυτή. Ποιος λοιπόν επιχειρεί να καλυφθεί πίσω από προπέτασμα κουρνιαχτού, το οποίο σηκώνει με λόγια και προκηρύξεις "του αέρα";
Μια άλλη πιθανή θέαση των πραγμάτων είναι πως εάν διαμαρτυρόμασταν εναντίον των τρομοκρατών, θα ήταν σαν να δικαιώναμε τη χρήση κατασταλτικών μέσων, ανιχνευτών, καμερών και όλων των άλλων που το κράτος χρησιμοποιεί για την "ασφάλειά" μας, για το καλό μας δηλαδή. Στην ουσία θα ήταν σαν να οπλίζαμε το χέρι του κάθε Κορκονέα, με εντολή "shoot to kill". Ωστόσο, η μη διαμαρτυρία έναντι τέτοιων φαινομένων "επανάστασης", στο όνομα του λαού αλλά χωρίς τον λαό, θα μπορούσε αντίστοιχα να θεωρηθεί ότι οπλίζει το χέρι του κάθε Ξηρού με την ίδια εντολή. Μήπως πράγματι λοιπόν η βία του κάθε παρακράτους είναι πιο εύπεπτη από την επίσημη βία του κράτους κι αν αυτό ισχύει, τι μας λέει για το ρόλο των παρακρατικών οργανώσεων, όταν το κράτος αδυνατεί με άλλον τρόπο να "καθησυχάσει" τους πολίτες του;
Μια ακόμη πλευρά του ζητήματος, λέει ότι το δημόσιο αίσθημα εξεγείρεται, μόνο όταν μπορεί με κάποιον τρόπο να ταυτιστεί με το θύμα. Έτσι, ο Αλέξης ήταν λίγο "δικό μας παιδί", μας έμοιαζε, ενώ ο Αφγανός, του οποίου το όνομα αδυνατώ να συγκρατήσω (βλέπετε;), ήταν απλά ένας ξένος. Ο τρόμος ότι στη θέση του Αλέξη θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς (για τους νεότερους) ή το παιδί μας (για τους μεγαλύτερους), είναι αρκετός για να μας κάνει ν' ανατριχιάσουμε, ενώ ο θάνατος ενός Αφγανού δεν διαφέρει κατ' ουσίαν ως είδηση, από τα δεκάδες θύματα βομβιστικών επιθέσεων, στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ, τα οποία παρελαύνουν καθημερινά μπροστά στις στομωμένες μας συνειδήσεις. Έτσι, ο νεκρός Αφγανός, παρότι πέθανε στην Ελλάδα, ανήκει πιότερο στη χώρα του φαντασιακού "κάπου αλλού", παρά στην όμορη του μικροσύμπαντός μας χώρα του "κάπου εδώ". Ωστόσο, χωρίς ν' αμφισβητώ ότι τούτη η παράμετρος έχει το μερίδιο που της αναλογεί στην αλήθεια, η προσωπική μου γνώμη είναι πως στην παρούσα συγκυρία ακόμη και ο θάνατος ενός Έλληνα 15χρονου δεν θα ήταν αρκετός για να κατεβάσει τον κόσμο σύσσωμο στους δρόμους, σίγουρα πάντως δεν θα προκαλούσε την πυρπόληση άπασας της επικράτειας, όπως τον Δεκέμβρη του '08. Άλλωστε, στη θέση του μικρού Αφγανού, είναι προφανές ότι θα μπορούσε να βρίσκεται οποιοσδήποτε περαστικός, οποιασδήποτε εθνικότητας, με μεγαλύτερη πιθανότητα αυτός να ήταν Έλληνας.
Πού να οφείλεται άραγε αυτό; Εάν δεχτεί κάποιος ότι το ξέσπασμα του προπερυσινού Δεκέμβρη οφειλόταν σε ένα γεμάτο ποτήρι που περίμενε απλά μια σταγόνα για να ξεχειλίσει, θα περίμενε πως σήμερα το υπερχειλίζον δοχείο θα είχε το μέγεθος βαρελιού!! Είναι λοιπόν η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα εκείνο που ήδη έχουμε προαναφέρει, ότι δηλαδή μόνο η κρατική βία δίνει ευκρινή στόχο και αποτελεί πραγματική σταγόνα στο ...βαρέλι της αγανάκτησης, ή μήπως η κυριότερη διαφορά είναι αυτό που λένε κάποιοι, ότι τότε είχαμε κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ σήμερα έχουμε στην εξουσία το (και καλά) σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ; Μήπως τελικά η προπαγάνδα των κρατικοδίαιτων ΜΜΕ, του τύπου "μη μιλάς κινδυνεύει η Ελλάς" θα πρέπει να θεωρείται ότι πέτυχε απόλυτα το στόχο της;
Χωρίς να έχω καταλήξει σε οριστικά και στέρεα συμπεράσματα για το φαινόμενο το οποίο τέθηκε στη συζήτηση από τη Ρουμάνα, πιστεύω ότι η παραπάνω ανάλυση προσφέρει τροφή για σκέψη κι έδαφος για προβληματισμό. Ίσως η απάντηση σε τούτα τα ερωτήματα, στο βαθμό που ο καθένας από εμάς μπορεί να τα προσεγγίσει, να αποκαλύπτει πράγματα για τον ίδιο μας τον εαυτό και τα προσωπικά-πολιτικά μας αδιέξοδα...
Τι να σημαίνει άραγε αυτό; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όταν ένας κρατικός υπάλληλος παρανομεί, ενώ πληρώνεται από το υστέρημα του λαού για να προστατεύει τη ζωή και την περιουσία του, υπάρχει σημαντικός λόγος και ιδίως προφανής στόχος για διαμαρτυρία. Από την άλλη πλευρά, κάποιος θα μπορούσε ν' αντιτάξει ότι απέναντι σε κάθε λογής "επαναστάτες", οι οποίοι προσπαθούν να νομιμοποιηθούν ηθικά και πολιτικά πιπιλίζοντας τα δικαιώματα του λαού, του εργάτη, του μετανάστη, θα είχαμε κάθε λόγο να διαμαρτυρηθούμε, αφαιρώντας τους τη νομιμοποίηση και την υποτιθέμενη σιωπηρή υποστήριξη που οι κάθε είδους Γιαγκούλες ή Νταβέληδες παραδοσιακά απολαμβάνουν σε τούτη τη χώρα. Η αποφυγή ανάληψης της ευθύνης από τις έως τώρα λαλίστατες αριστερού προσανατολισμού οργανώσεις, η ασθμαίνουσα αποκήρυξη της ενέργειας από τους Πυρήνες της Φωτιάς, η δήθεν ανάληψη ευθύνης από κωμικές οργανώσεις παρωδία, όπως αυτή του Λάμπρου Φούντα ή εκείνη των ορθόδοξων Εθνικοσοσιαλιστών, οι οποίοι θεωρούν τη Χρυσή Αυγή ως "προδοτική οργάνωση", ρίχνουν ακόμη περισσότερο φως στη σημασία που δίνουν οι κάθε λογής ένοπλοι προστάτες μας στη νομιμοποίηση αυτή, ή στο γεγονός ότι η τήρηση των επαναστατικών ή δημοκρατικών προσχημάτων είναι σημαντικότερη από την πράξη καθεαυτή. Ποιος λοιπόν επιχειρεί να καλυφθεί πίσω από προπέτασμα κουρνιαχτού, το οποίο σηκώνει με λόγια και προκηρύξεις "του αέρα";
Μια άλλη πιθανή θέαση των πραγμάτων είναι πως εάν διαμαρτυρόμασταν εναντίον των τρομοκρατών, θα ήταν σαν να δικαιώναμε τη χρήση κατασταλτικών μέσων, ανιχνευτών, καμερών και όλων των άλλων που το κράτος χρησιμοποιεί για την "ασφάλειά" μας, για το καλό μας δηλαδή. Στην ουσία θα ήταν σαν να οπλίζαμε το χέρι του κάθε Κορκονέα, με εντολή "shoot to kill". Ωστόσο, η μη διαμαρτυρία έναντι τέτοιων φαινομένων "επανάστασης", στο όνομα του λαού αλλά χωρίς τον λαό, θα μπορούσε αντίστοιχα να θεωρηθεί ότι οπλίζει το χέρι του κάθε Ξηρού με την ίδια εντολή. Μήπως πράγματι λοιπόν η βία του κάθε παρακράτους είναι πιο εύπεπτη από την επίσημη βία του κράτους κι αν αυτό ισχύει, τι μας λέει για το ρόλο των παρακρατικών οργανώσεων, όταν το κράτος αδυνατεί με άλλον τρόπο να "καθησυχάσει" τους πολίτες του;
Μια ακόμη πλευρά του ζητήματος, λέει ότι το δημόσιο αίσθημα εξεγείρεται, μόνο όταν μπορεί με κάποιον τρόπο να ταυτιστεί με το θύμα. Έτσι, ο Αλέξης ήταν λίγο "δικό μας παιδί", μας έμοιαζε, ενώ ο Αφγανός, του οποίου το όνομα αδυνατώ να συγκρατήσω (βλέπετε;), ήταν απλά ένας ξένος. Ο τρόμος ότι στη θέση του Αλέξη θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς (για τους νεότερους) ή το παιδί μας (για τους μεγαλύτερους), είναι αρκετός για να μας κάνει ν' ανατριχιάσουμε, ενώ ο θάνατος ενός Αφγανού δεν διαφέρει κατ' ουσίαν ως είδηση, από τα δεκάδες θύματα βομβιστικών επιθέσεων, στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ, τα οποία παρελαύνουν καθημερινά μπροστά στις στομωμένες μας συνειδήσεις. Έτσι, ο νεκρός Αφγανός, παρότι πέθανε στην Ελλάδα, ανήκει πιότερο στη χώρα του φαντασιακού "κάπου αλλού", παρά στην όμορη του μικροσύμπαντός μας χώρα του "κάπου εδώ". Ωστόσο, χωρίς ν' αμφισβητώ ότι τούτη η παράμετρος έχει το μερίδιο που της αναλογεί στην αλήθεια, η προσωπική μου γνώμη είναι πως στην παρούσα συγκυρία ακόμη και ο θάνατος ενός Έλληνα 15χρονου δεν θα ήταν αρκετός για να κατεβάσει τον κόσμο σύσσωμο στους δρόμους, σίγουρα πάντως δεν θα προκαλούσε την πυρπόληση άπασας της επικράτειας, όπως τον Δεκέμβρη του '08. Άλλωστε, στη θέση του μικρού Αφγανού, είναι προφανές ότι θα μπορούσε να βρίσκεται οποιοσδήποτε περαστικός, οποιασδήποτε εθνικότητας, με μεγαλύτερη πιθανότητα αυτός να ήταν Έλληνας.
Πού να οφείλεται άραγε αυτό; Εάν δεχτεί κάποιος ότι το ξέσπασμα του προπερυσινού Δεκέμβρη οφειλόταν σε ένα γεμάτο ποτήρι που περίμενε απλά μια σταγόνα για να ξεχειλίσει, θα περίμενε πως σήμερα το υπερχειλίζον δοχείο θα είχε το μέγεθος βαρελιού!! Είναι λοιπόν η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα εκείνο που ήδη έχουμε προαναφέρει, ότι δηλαδή μόνο η κρατική βία δίνει ευκρινή στόχο και αποτελεί πραγματική σταγόνα στο ...βαρέλι της αγανάκτησης, ή μήπως η κυριότερη διαφορά είναι αυτό που λένε κάποιοι, ότι τότε είχαμε κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ σήμερα έχουμε στην εξουσία το (και καλά) σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ; Μήπως τελικά η προπαγάνδα των κρατικοδίαιτων ΜΜΕ, του τύπου "μη μιλάς κινδυνεύει η Ελλάς" θα πρέπει να θεωρείται ότι πέτυχε απόλυτα το στόχο της;
Χωρίς να έχω καταλήξει σε οριστικά και στέρεα συμπεράσματα για το φαινόμενο το οποίο τέθηκε στη συζήτηση από τη Ρουμάνα, πιστεύω ότι η παραπάνω ανάλυση προσφέρει τροφή για σκέψη κι έδαφος για προβληματισμό. Ίσως η απάντηση σε τούτα τα ερωτήματα, στο βαθμό που ο καθένας από εμάς μπορεί να τα προσεγγίσει, να αποκαλύπτει πράγματα για τον ίδιο μας τον εαυτό και τα προσωπικά-πολιτικά μας αδιέξοδα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.