DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
21-01-13
17:45
ΠηγήΠόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή; Στην ερώτηση αυτή, διατυπωμένη γενικά, δεν υπάρχει απάντηση αν δεν προσδιορισθούν το μέτρο και το κριτήριο βάσει του οποίου γίνεται η κρίση. Αν όμως το ερώτημα τεθεί ως εξής: «Πόσο αξίζει η ζωή ενός δολοφόνου ή ενός βιαστή και δολοφόνου ή ενός ληστή, βιαστή και δολοφόνου;», τότε μπορεί να δοθεί απάντηση.
Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την περίπτωση ενός βιαστή και δολοφόνου όπως αυτού που βίασε και σκότωσε τη νεαρή κοπέλα στην Πάρο ή του άλλου που βίασε και έκαψε την άτυχη κοπέλα στην Ξάνθη πριν από μερικές εβδομάδες ή εκείνου που πριν από καιρό μπήκε στο διαμέρισμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας και τη βίασε, τη λήστεψε και τη σκότωσε.
Πόσο αξίζει η ζωή ενός τέτοιου εγκληματία για την κοινωνία;
Ο κ. Θ. Π. Λιανός είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.Ενας τέτοιος άνθρωπος είναι πηγή δυστυχίας για όλους. Φέρνει ντροπή και θλίψη στην οικογένειά του, φέρνει τον θάνατο στα θύματά του και τη δυστυχία στις οικογένειές τους, και ακόμη φέρνει στενοχώρια και φόβο στους άλλους ανθρώπους. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να τεθεί το συγκεκριμένο ερώτημα: Πρέπει ένας τέτοιος εγκληματίας να αντιμετωπίζει την ποινή του θανάτου ή είναι αρκετό να δικάζεται και να τιμωρείται με φυλάκιση, έστω, ισόβια;
Σε δύσκολα ζητήματα όπως αυτό, όπου η προδιάθεση, η κρίση και η εμπειρία του καθενός παίζουν σημαντικό ρόλο, δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Πιστεύω όμως ότι η κοινωνία έχει να ωφεληθεί από την επαναφορά της θανατικής ποινής για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, η αποτροπή τέτοιων εγκλημάτων. Αν οι ειδεχθείς δολοφόνοι των παραπάνω περιπτώσεων ήξεραν ότι θα τους περίμενε η κρεμάλα, είναι αμφίβολο αν θα έκαναν αυτά που έκαναν. Λέγεται ότι στις ΗΠΑ υπάρχει ένας άγραφος και μυστικός νόμος σύμφωνα με τον οποίο εκείνος που θα σκοτώσει αστυνομικό θα εκτελεστεί πριν φθάσει στο δικαστήριο. Στις ΗΠΑ σπάνια δολοφονούνται αστυνομικοί. Αν αυτό δεν πείθει, σκεφθείτε την περίπτωση της Σιγκαπούρης όπου η κατοχή ναρκωτικών τιμωρείται με θάνατο και το αποτέλεσμα είναι ότι δεν υπάρχει χρήση ναρκωτικών.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το λαϊκό αίσθημα και τα αγαπημένα πρόσωπα του θύματος απαιτούν ικανοποίηση. Δεν αποτελεί ικανοποίηση η ισόβια φυλάκιση που σημαίνει ότι σε μερικά χρόνια, έστω 20 ή 25, ο δολοφόνος θα κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας, απειλώντας νέες αθώες ζωές.
Το άρθρο 7, παρ. 3 του Συντάγματος απαγορεύει τη θανατική ποινή πλην περιπτώσεων εθνικής προδοσίας. Σε αυτό το ζήτημα, όπως και σε άλλα, π.χ. στο θέμα της ευθύνης υπουργών, στο θέμα του αριθμού των βουλευτών κτλ., η αναθεώρηση είναι αναγκαία.
Δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι πολιτικοί νοιάζονται για τον λαό ή για τον περιορισμό της εγκληματικότητας που μαστίζει τη χώρα. Πιστεύω όμως ότι αν στο εγγύς μέλλον ένας δικαστής διαβάσει την «εις θάνατον» ετυμηγορία του δικαστηρίου για ειδεχθείς βιαστές και δολοφόνους, πολλοί Ελληνες θα νιώσουν ανακούφιση και ίσως ευχαρίστηση.
Το παραπάνω άρθρο ίσως να μην κομίζει γλαύκα εις Αθήνας, πολλά έχουν ήδη ειπωθεί υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής από διάφορα βήματα όπως και εδώ φυσικά.
Θα ήθελα όμως να σταθώ στην τελευταία φράση του κειμένου, στο "πολλοί Ελληνες θα νιώσουν ανακούφιση και ίσως ευχαρίστηση".
Ανακούφιση κι ευχαρίστηση λοιπόν, σε μια εποχή που οι Έλληνες οργίζονται από την ατιμωρησία των πολιτικών, από την ασυλία των κάθε λογής μεγαλοσχημόνων και την αδυναμία αντιμετώπισης των διαρθρωτικών αδυναμιών της κοινωνίας μας που αντικατοπτρίζονται στην πολιτική και την οικονομία.
Όλα αυτά με την προσθήκη της καθημερινής εγκληματικότητας που γίνεται πιο βίαιη επειδή αγγίζει την ίδια τη ζωή των απλών και εν πολλοίς ανυπεράσπιστων ανθρώπων μπορεί να οδηγήσουν την κοινωνία σε εκρηκτικές αντιδράσεις και ίσως βρισκόμαστε πλέον στο σημείο όπου μια παρόμοια αλλαγή θα μπορούσε παρά τη δραστικότητα της να έχει θετικά αποτελέσματα.
Να τονίσω εδώ πως δεν αδικώ όποιον εκ θρησκευτικών ή ηθικών πεποιθήσεων ορμώμενος δηλώνει πως η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή και μόνο ο Θεός μπορεί να επιβάλλει τιμωρία.
Όμως, δε μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός ότι στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινωνίας, οι δομές της οφείλουν και να προλάβουν και να καταστείλουν το έγκλημα ιδιαίτερα στις τόσο ειδεχθείς μορφές του.
Το τί θα κάνει ο όποιος θεός, οι όποια ή ο νόμος του κάρμα είναι μια άλλη διαδικασία που εκτυλίσσεται σε εντελώς διαφορετικά επίπεδα και σε κάθε περίπτωση δεν επηρεάζεται από τις ανθρώπινες ενέργειες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
18-11-10
10:25
Κείμενο του Umberto Eco, σε αναδημοσίευση από Το Βήμα.
Το παραθέτω γιατί θεωρώ ότι οι απόψεις του είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, ιδίως στα σημεία των πολιτισμικών συγκρίσεων...
Το παραθέτω γιατί θεωρώ ότι οι απόψεις του είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, ιδίως στα σημεία των πολιτισμικών συγκρίσεων...
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, στη Βιρτζίνια, η Τερέζα Λιούις εκτελέστηκε με θανατηφόρο ένεση. Ουδείς θα τιμωρηθεί για τη δολοφονία της, επειδή είχε καταδικαστεί νομίμως σε θάνατο. Είχε οργανώσει τη δολοφονία του συζύγου της και του θετού γιου της - κάτι που βεβαίως είναι αντίθετο με τον νόμο-, ενώ εκείνοι που τη σκότωσαν το έκαναν με την ευλογία των Αρχών.
Θα έπρεπε ίσως να επαναδιατυπώσουμε την Εκτη Εντολή ως εξής: «Ου φονεύσεις άνευ αδείας». Στο κάτω-κάτω, επί αιώνες λατρέψαμε τις σημαίες που έφεραν οι στρατιώτες, οι οποίοι στον πόλεμο είχαν την άδεια να σκοτώνουν, όπως ακριβώς και ο Τζέιμς Μποντ.
Και σήμερα ο ιρανός πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ έχει, σύμφωνα με πληροφορίες, ανταποκριθεί στις εκκλήσεις από τη Δύση για επιείκεια υπέρ μιας γυναίκας που φέρεται να έχει διαπράξει μοιχεία και έχει καταδικαστεί σε θάνατο διά λιθοβολισμού. Η εκτέλεση της ποινής έχει ανασταλεί, αλλά οι ιρανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι παραμένει σε ισχύ λέγοντας στην πραγματικότητα: Διαμαρτύρεστε επειδή θέλουμε να σκοτώσουμε νόμιμα μια ιρανή γυναίκα, όταν εσείς σκοτώνετε νόμιμα μια Αμερικανίδα;
Μια πρώτη αντίδραση στη λογική του Αχμαντινετζάντ είναι ότι η Αμερικανίδα σχεδίασε τη δολοφονία του συζύγου της, ενώ η Ιρανή, η Σακινέχ Μοχαμάντι Αστιάνι, ήταν απλώς άπιστη στον άνδρα της. Και η Αμερικανίδα πέθανε χωρίς να πονέσει, ενώ η Ιρανή κινδυνεύει να πεθάνει με έναν άγριο τρόπο. Μια απάντηση τέτοιου είδους υποδηλώνει δύο πράγματα: ότι ενώ μια άπιστη σύζυγος θα έπρεπε να τιμωρηθεί με ένα διαζύγιο χωρίς διατροφή, είναι αποδεκτό να τιμωρείς μια δολοφόνο με τη θανατική ποινή- εφόσον ο τρόπος της εκτέλεσης δεν είναι πολύ οδυνηρός.
Αν η κρίση μας δεν ήταν τόσο νεφελώδης, θα έπρεπε ίσως να δούμε το ευρύτερο επιχείρημα: ότι ακόμη και οι δολοφόνοι δεν πρέπει να καταδικάζονται σε θάνατο, ότι οι κοινωνίες δεν πρέπει να σκοτώνουν τους πολίτες τους- ακόμη και αν η διαδικασία είναι σχετικά ανώδυνη. Πώς θα μπορούσαν οι πολίτες των δημοκρατικών χωρών να απαντήσουν στον ηγέτη μιας μάλλον μη δημοκρατικής χώρας όταν μας ζητάει να μην επικρίνουμε τη θανατική ποινή στο Ιράν- δεδομένου ότι ορισμένες δυτικές χώρες διατηρούν τη θανατική ποινή;
Η κατάσταση είναι μάλλον άχαρη και θα ήθελα να μάθω αν εκείνοι οι Δυτικοί- στους οποίους περιλαμβάνεται η πρώτη κυρία της Γαλλίας Κάρλα Μπρούνι-Σαρκοζί- που διαμαρτύρονται για τη θανατική ποινή στο Ιράν έχουν διαμαρτυρηθεί και για την ίδια ποινή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υποψιάζομαι ότι πολλοί δεν το έχουν κάνει. Οι Δυτικοί έχουν γίνει εντελώς αναίσθητοι μπροστά στον μεγάλο αριθμό νόμιμων εκτελέσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μας προξενεί ωστόσο φρίκη η ιδέα ότι μια γυναίκα μπορεί να πεθάνει με τόσο μαρτυρικό τρόπο στο Ιράν.
Δεν είμαι απαθής μπροστά σε αυτό: Οταν μου έστειλαν να υπογράψω μια έκκληση διαμαρτυρίας για τον λιθοβολισμό της Αστιάνι, την υπέγραψα αμέσως. Την ίδια στιγμή παρέβλεψα το γεγονός ότι η Τερέζα Λιούις από τη Βιρτζίνια θα οδηγούνταν σε εκτέλεση. Εμείς στη Δύση θα είχαμε άραγε διαμαρτυρηθεί το ίδιο αν η Αστιάνι είχε καταδικαστεί σε θάνατο με θανατηφόρο ένεση; Είμαστε αγανακτισμένοι με τον λιθοβολισμό ή με την εκτέλεση όσων παραβιάζουν την Εβδομη Εντολή- «Ου μοιχεύσεις»- και όχι την Εκτη; Δεν ξέρω, αλλά είναι γεγονός ότι οι ανθρώπινες αντιδράσεις είναι συχνά ενστικτώδεις και παράλογες.
Τον περασμένο Αύγουστο έπεσα επάνω σε έναν διαδικτυακό τόπο που περιέγραφε αρκετούς τρόπους για να μαγειρέψεις μια γάτα. Είτε επρόκειτο περί αστείου είτε για κάτι σοβαρό, οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ζώων από όλον τον κόσμο ξεσηκώθηκαν. Λατρεύω τις γάτες. Είναι από τα λίγα πλάσματα που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα αφεντικά τους- αντιθέτως εκμεταλλεύονται τα αφεντικά τους με ολύμπιο κυνισμό- και η αγάπη τους για το σπίτι σκιαγραφεί μια μορφή πατριωτισμού. Ετσι θα επαναστατούσα αν μου έφερναν ένα πιάτο με γάτα ψητή. Από την άλλη πλευρά, θεωρώ τα κουνέλια το ίδιο χαριτωμένα με τις γάτες, αλλά δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να τα φάω. Σκανδαλίζομαι που βλέπω σκυλιά να τρέχουν ελεύθερα σε κινεζικά σπίτια και να παίζουν με τα παιδιά, όταν όλοι γνωρίζουν ότι θα φαγωθούν στο τέλος της χρονιάς. Αλλά τα γουρούνια- ζώα ιδιαιτέρως ευφυή, όπως μου λένε- κυκλοφορούν στις φάρμες της Δύσης και ελάχιστοι άνθρωποι ανησυχούν για το γεγονός ότι προορίζονται για ζαμπόν. Τι μας αναγκάζει να θεωρούμε ότι ορισμένα ζώα δεν είναι για φάγωμα όταν τους δίνουμε ανθρώπινη μορφή, ενώ βρίσκουμε άλλα αξιολάτρευτα δημιουργήματα- μοσχαράκια, για παράδειγμα ή αρνάκια- εύγευστα;
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα, ικανοί να δώσουμε πολλή αγάπη αλλά και να επιδείξουμε τρομακτικό κυνισμό, έτοιμοι να προστατεύσουμε ένα χρυσόψαρο και να βράσουμε ζωντανό έναν αστακό, να συνθλίψουμε μια σαρανταποδαρούσα χωρίς τύψεις και να χαρακτηρίσουμε βάρβαρο τον φόνο μιας πεταλούδας. Ομοίως, υιοθετούμε διαφορετική στάση μπροστά σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις θανατικής ποινής- μας σκανδαλίζει η μία, ενώ κλείνουμε τα μάτια στην άλλη.
Μπαίνω καμιά φορά στον πειρασμό να συμφωνήσω με τον ρουμάνο συγγραφέα Εμίλ Μιχάι Σιοράν, ο οποίος υποστήριζε ότι η δημιουργία, από τη στιγμή που ξέφυγε από τα χέρια του Θεού, πρέπει να αφέθηκε στα χέρια ενός άλλου Δημιουργού: σε έναν αδέξιο μαστροχαλαστή, ίσως και λίγο μπεκρούλιακα, που έπιασε δουλειά έχοντας πολύ μπερδεμένες ιδέες στο μυαλό του.
Διαβάστε περισσότερα: https://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=367732&dt=17/11/2010#ixzz15cWnKkNU.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
20-10-09
16:38
Αν κατάλαβα καλά, πέρα από τις προσωπικές μας απόψεις, τις στατιστικές που πολύ σωστά παρατέθηκαν και τα συμπεράσματα επιστημόνων στο ζήτημα, ο Achilles έθεσε με την ανάρτηση του μια ακόμα παράμετρο: το κοινό περί δικαίου αίσθημα, δηλ. αν δεν κάνω λάθος, την ικανοποίηση του κοινωνικού συνόλου από την τιμωρία του ενόχου ενός ειδεχθούς εγκλήματος.
Οι εκτελέσεις ήταν για πολύ καιρό δημόσιες... ενώ τώρα η ηθική εκτέλεση - διαπόμπευση γίνεται από τους πρόθυμους δημίους της τηλεόρασης και πάλι όμως, υπάρχει ένα μέρος της κοινωνίας που θεωρεί τη φυσική εξόντωση του ενόχου ως μόνη εκδήλωση δικαιοσύνης και μάλιστα σε 2 επίπεδα:
1. εξόντωση του θύτη όπως του θύματος,
2. ηθική-υλική-πνευματική ταλαιπωρία των οικείων του θύτη όπως εκείνων του θύματος.
Η παράθεση των ευρημάτων της επιστημονικής έρευνας θα αποτελεί πάντα ένα ορθό επιχείρημα, ωστόσο δεν πιστεύω ότι το ξερίζωμα της απαίτησης για θανατική ποινή (σε ορισμένα εγκλήματα τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου) θα έχει επιτυχία εάν δεν βρεθούν τρόποι ικανοποίησης του αρχέγονου ενστίκτου εκδίκησης που έχει προ πολλού περάσει από το ατομικό στο συλλογικό υποσυνείδητο...
Οι εκτελέσεις ήταν για πολύ καιρό δημόσιες... ενώ τώρα η ηθική εκτέλεση - διαπόμπευση γίνεται από τους πρόθυμους δημίους της τηλεόρασης και πάλι όμως, υπάρχει ένα μέρος της κοινωνίας που θεωρεί τη φυσική εξόντωση του ενόχου ως μόνη εκδήλωση δικαιοσύνης και μάλιστα σε 2 επίπεδα:
1. εξόντωση του θύτη όπως του θύματος,
2. ηθική-υλική-πνευματική ταλαιπωρία των οικείων του θύτη όπως εκείνων του θύματος.
Η παράθεση των ευρημάτων της επιστημονικής έρευνας θα αποτελεί πάντα ένα ορθό επιχείρημα, ωστόσο δεν πιστεύω ότι το ξερίζωμα της απαίτησης για θανατική ποινή (σε ορισμένα εγκλήματα τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου) θα έχει επιτυχία εάν δεν βρεθούν τρόποι ικανοποίησης του αρχέγονου ενστίκτου εκδίκησης που έχει προ πολλού περάσει από το ατομικό στο συλλογικό υποσυνείδητο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
20-02-09
00:57
Για εκείνους που είναι ήδη "μέσα", η έλλειψη δυνατότητας για πρόωρη αποφυλάκιση θα ήταν και έλλειψη κινήτρου για "καλή διαγωγή", χώρια που θα έκανε τη συμφόρηση στις φυλακές ακόμα μεγαλύτερη.
Οι άδειες ίσως να αποτελούν ένα απαραίτητο "ξέσφιγμα των λουριών" κατά περιόδους, ώστε να μην ευνοούνται ανεπιθύμητες αντιδράσεις.
Σχετικά με εκείνους που δεν έχουν μπει ακόμα "μέσα"
υπάρχουν κάποια στοιχεία που να καταδεικνύουν ότι οι αυστηρότερες ποινές μειώνουν την εγκληματικότητα;
Ίσως δεν ήμουν αρκετά σαφής. Όταν μιλούσα για αυστηρότερες ποινές, εννοούσα σε συγκεκριμένες κατηγορίες εγκλημάτων, όπως δολοφονίες εκ πρόθέσεως, βιασμούς, παιδεραστία, εμπόριο ναρκωτικών. Σαφώς στις περιπτώσεις κάποιων π.χ. οικονομικών εγκλημάτων, θα μπορούσαν να ισχύουν οι διευκολύνσεις που ισχύουν τώρα.
Όσο για το δεύτερο σημείο, όχι δεν έχω υπόψη μου κάποια τέτοια στοιχεία, υπάρχει όμως κάποια πρόταση για το πώς να "αναμορφωθούν" παιδεραστές, (που συνήθως ασκούν χρόνια το χόμπυ), βιαστές και στυγνοί έμποροι ναρκωτικών (εθισμένοι στο χρήμα αυτοί)? Κάθε ιδέα δεκτή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
10-02-09
16:44
Η "αποσβολωμένη κοινωνία" όμως δικαιούται να επιδείξει ανάλογη αγριότητα; Και αν ναι, σε μία "άγρια κοινωνία", τι θα είναι εγκληματικό και και τι όχι; Γιατί, το "περί δικαίου αίσθημα", εκτός από κοινωνία, εμπεριέχει και ο ενδεχόμενο της μη κοινωνίας...
Μη με παρεξηγείς, δε μίλησα για άγρια κοινωνία, μιλάω για μια οργανωμένη κοινωνία με συντεταγμένα όργανα που λαμβάνουν ωστόσο υπόψη και τα θύματα.
Εξ' ου και η απορία μου για την συν τω χρόνω ελαστικότητα του συστήματος των καθείρξεων στην οποία δεν τοποθετήθηκες...
Δέχομαι την αντίρρηση σου για την "αγριότητα της κοινωνίας". Ναι δεν είναι κάτι ευκταίο γιατί θα μας οδηγήσει πάρα πολύ πίσω...
Παραμένω όμως και επανέρχομαι στην παραπάνω απορία μου. Μήπως η μη εφαρμογή της θανατικής ποινής θα έπρεπε να συνδυαστεί με αυστηρότερες (κατά το διαδικαστικό της εκτίσεως δηλ. χωρίς δυνατότητες άδειας, πρόωρης αποφυλάκισης κλπ) ποινές?
Επίσης θα ήθελα μια παραπέρα εξήγηση για το "ενδεχόμενο της μη κοινωνίας" που αναφέρεις...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
10-02-09
14:27
... Τα οποία αν άρχιζαν να επιβάλλουν (εκτελέσιμες) θανατικές ποινές, δεν θα διέφεραν σε τίποτα από τον "τυφλωμένο" πατέρα, που ήταν έτοιμος να σκοτώσει τον βιαστή! ...
Έχεις δίκιο όσον αφορά στη διαιώνιση του κύκλου της βίας. Θα ήθελα όμως να βάλουμε στη συζήτηση κι άλλη μια παράμετρο. Το "κοινό περί δικαίου αίσθημα". Πιστεύεις (και όλοι φυσικά, ανοιχτό είναι το ερώτημα) ότι το σημερινό σύστημα με τις άδειες, τη μια μέρα που μετράει για δύο στις αγροτικές φυλακές, και τις αποφυλακίσεις μετά από κάποια χρόνια μπορεί να ικανοποιήσει μια κοινωνία που μένει πραγματικά αποσβολωμένη μπροστά στην αγριότητα κάποιων εγκλημάτων? Πόσο μάλλον τους οικείους του εκάστοτε θύματος?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
09-02-09
21:50
Δύσκολη απάντηση, κι αυτό γιατί υπαγορεύεται τόσο από κάποιες απόψεις που αποτελούν καταστάλαγμα γνώσεων όσο και από καθαρά συγκινησιακά - υποκειμενικά κριτήρια.
Και εξηγούμαι:
Θεωρητικά έχω επιφυλάξεις απέναντι στην επιβολή της θανατικής ποινής καθώς δεν είναι ποτέ απόλυτα βεβαιωμένη μια δίκαιη δίκη, ή η πλήρης παράθεση όλων των στοιχείων. Πολλές φορές έχουμε βρεθεί μπροστά σε δίκες που η εμφάνιση ενός στοιχείου ή μιας μαρτυρίας μπορεί να αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Ή σε δίκες που η αντικειμενικότητα και αποστασιοποίηση των δικαστών (άνθρωποι γαρ και αυτοί) δεν είναι δεδομένη.
Από την άλλη, υπάρχουν δυο-τρία πράγματα που απλά δε μπορώ να συγχωρήσω ως άτομο και δυσκολεύομαι στην ιδέα ότι μπορεί να συγχωρήσει η κοινωνία που με εκπροσωπεί και που είμαι μέλος της.
Μιλάω για το βιασμό, το εμπόριο ναρκωτικών, την παιδεραστία και last but not at all least την προδοσία ως έγκλημα κατά του κράτους (νομίζω ότι εν καιρώ πολέμου, δεν έχει καταργηθεί η θανατική ποινή σε αυτό, αλλά δεν είμαι σίγουρη).
Όταν σε περιπτώσεις τέτοιων εγκλημάτων υπάρχει η μαρτυρία του ίδιου του θύματος, ή η ομολογία του δράστη, δε μπορώ εύκολα να σταθώ στον σοφρωνιστικό χαρακτήρα της δικαιοσύνης.
Αλήθεια, πόσο αντικειμενικοί μπορούμε να είμαστε απέναντι σε ένα τέτοιο ζήτημα?
Ιδιότητες όπως του γονιού, βιώματα του περιβάλλοντος μας, πόσο μας επηρεάζουν? Είναι σε βαθμό που να αναιρεί θεωρητικά ή στην πράξη έστω και εν μέρει λογικές, "πολιτισμένες" αν θέλετε αντιλήψεις και θέσεις που κατά καιρούς εκφράζουμε?
Και εξηγούμαι:
Θεωρητικά έχω επιφυλάξεις απέναντι στην επιβολή της θανατικής ποινής καθώς δεν είναι ποτέ απόλυτα βεβαιωμένη μια δίκαιη δίκη, ή η πλήρης παράθεση όλων των στοιχείων. Πολλές φορές έχουμε βρεθεί μπροστά σε δίκες που η εμφάνιση ενός στοιχείου ή μιας μαρτυρίας μπορεί να αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Ή σε δίκες που η αντικειμενικότητα και αποστασιοποίηση των δικαστών (άνθρωποι γαρ και αυτοί) δεν είναι δεδομένη.
Από την άλλη, υπάρχουν δυο-τρία πράγματα που απλά δε μπορώ να συγχωρήσω ως άτομο και δυσκολεύομαι στην ιδέα ότι μπορεί να συγχωρήσει η κοινωνία που με εκπροσωπεί και που είμαι μέλος της.
Μιλάω για το βιασμό, το εμπόριο ναρκωτικών, την παιδεραστία και last but not at all least την προδοσία ως έγκλημα κατά του κράτους (νομίζω ότι εν καιρώ πολέμου, δεν έχει καταργηθεί η θανατική ποινή σε αυτό, αλλά δεν είμαι σίγουρη).
Όταν σε περιπτώσεις τέτοιων εγκλημάτων υπάρχει η μαρτυρία του ίδιου του θύματος, ή η ομολογία του δράστη, δε μπορώ εύκολα να σταθώ στον σοφρωνιστικό χαρακτήρα της δικαιοσύνης.
Αλήθεια, πόσο αντικειμενικοί μπορούμε να είμαστε απέναντι σε ένα τέτοιο ζήτημα?
Ιδιότητες όπως του γονιού, βιώματα του περιβάλλοντος μας, πόσο μας επηρεάζουν? Είναι σε βαθμό που να αναιρεί θεωρητικά ή στην πράξη έστω και εν μέρει λογικές, "πολιτισμένες" αν θέλετε αντιλήψεις και θέσεις που κατά καιρούς εκφράζουμε?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.