lugar
Πολύ δραστήριο μέλος
Η lugar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 58 ετών. Έχει γράψει 846 μηνύματα.
15-04-10
11:58
Η τέχνη έχει τον ιδιότυπο χαρακτήρα να θέλει δουλειά και γι'αυτό πολλές φορές να πρέπει να γίνει επάγγελμα. Σκέψου έναν μουσικό που μελετάει ώρες ή που συνθέτει, ένα συγγραφέα που πρέπει να συγκεντρωθεί να γράψει, έναν ζωγράφο, έναν ποιητή.... Θέλει να δώσει τις παραγωγικές του ώρες σε αυτό που κάνει όχι το υπόλειμμα της ενεργητικότητας του... ώστε να έχει μια άλλη δουλειά.
Μετά έρχεται η κοστολόγηση αυτού που κάνεις... ο καλλιτέχνης και ο επιχειρηματίας... τα μμε και οι ατζέντηδες σε όσους χώρους υπάρχουν (οι υπόλοιποι έχουν "ανελαστικά" κόστη, δηλαδή μεροκάματο) κι εκεί δεν υπάρχει καμμιά αντικειμενικότητα... συνήθως βγάζεις όσα μπορείς να βγάλεις με βάση όχι την καλλιτεχνική σου αξία αλλά με βάση την αναγνωρισιμότητα σου. Δυστυχώς αυτό ζούμε... αυτό συντηρούμε... αυτό εισπράτουμε...
Ο καλλιτέχνης που δεν θα μπει σε αυτό το παιχνίδι θεωρείται γραφικός, ο καλλιτέχνης που δεν θα μπει σε αυτό το παιχνίδι δεν θα γίνει ποτέ αρκετά αναγνωρίσιμος, ο καλλιτέχνης που από κάποιο τυχαίο γεγονός θα γίνει αναγνωρίσιμος και δεν θα μπει στο παιχνίδι σιγά σιγά θα παίζει/ εκθέτει/ εκδίδεται μια φορά στο τόσο γιατί ΤΟ ΚΟΙΝΟ δεν θα τον ψάξει, ο επιχειρηματίας δεν θα τον στηρίξει, τα μμε δεν θα γράψουν.
Σας την έχω ξαναπεί την ιστορία? Διάσημος βιολιστής παίζει ινκόγκνιτο στο μετρο της Ουάσινγκτον και λάμβάνει ακριβώς όση προσοχή θα λάμβανε κι οποιοσδήποτε άλλος μουσικός του δρόμου, ανεξαρτήτως ταλέντου. (Ιανουάριος 2007)
Αλλη ιστορία: υπάρχει μουσικός που παίζει στην Διονυσίου Αεροπαγίτου στο δρόμο που έρχονται μουσικοί από το εξωτερικό στην Ελλάδα και λένε "πάμε να τον ακούσουμε" γιατί τον ξέρουνε. Τον ξέρουνε ελάχιστοι Ελληνες και σίγουρα δεν τον γνωρίζει καμία επιχορήγηση υπουργείου πολιτισμού και κανένας που κάνει χορηγίες.
Μόνο το κοινό μπορεί με τις επιλογές του να αλλάξει τα πράγματα. Το θέμα είναι πόσοι είναι αυτό το κοινό και πόσοι "επιτρέπεται" ή "γίνεται" να είναι.
Μετά έρχεται η κοστολόγηση αυτού που κάνεις... ο καλλιτέχνης και ο επιχειρηματίας... τα μμε και οι ατζέντηδες σε όσους χώρους υπάρχουν (οι υπόλοιποι έχουν "ανελαστικά" κόστη, δηλαδή μεροκάματο) κι εκεί δεν υπάρχει καμμιά αντικειμενικότητα... συνήθως βγάζεις όσα μπορείς να βγάλεις με βάση όχι την καλλιτεχνική σου αξία αλλά με βάση την αναγνωρισιμότητα σου. Δυστυχώς αυτό ζούμε... αυτό συντηρούμε... αυτό εισπράτουμε...
Ο καλλιτέχνης που δεν θα μπει σε αυτό το παιχνίδι θεωρείται γραφικός, ο καλλιτέχνης που δεν θα μπει σε αυτό το παιχνίδι δεν θα γίνει ποτέ αρκετά αναγνωρίσιμος, ο καλλιτέχνης που από κάποιο τυχαίο γεγονός θα γίνει αναγνωρίσιμος και δεν θα μπει στο παιχνίδι σιγά σιγά θα παίζει/ εκθέτει/ εκδίδεται μια φορά στο τόσο γιατί ΤΟ ΚΟΙΝΟ δεν θα τον ψάξει, ο επιχειρηματίας δεν θα τον στηρίξει, τα μμε δεν θα γράψουν.
Σας την έχω ξαναπεί την ιστορία? Διάσημος βιολιστής παίζει ινκόγκνιτο στο μετρο της Ουάσινγκτον και λάμβάνει ακριβώς όση προσοχή θα λάμβανε κι οποιοσδήποτε άλλος μουσικός του δρόμου, ανεξαρτήτως ταλέντου. (Ιανουάριος 2007)
Αλλη ιστορία: υπάρχει μουσικός που παίζει στην Διονυσίου Αεροπαγίτου στο δρόμο που έρχονται μουσικοί από το εξωτερικό στην Ελλάδα και λένε "πάμε να τον ακούσουμε" γιατί τον ξέρουνε. Τον ξέρουνε ελάχιστοι Ελληνες και σίγουρα δεν τον γνωρίζει καμία επιχορήγηση υπουργείου πολιτισμού και κανένας που κάνει χορηγίες.
Μόνο το κοινό μπορεί με τις επιλογές του να αλλάξει τα πράγματα. Το θέμα είναι πόσοι είναι αυτό το κοινό και πόσοι "επιτρέπεται" ή "γίνεται" να είναι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.