16-04-10
06:56
Νομίζω ότι η κοινωνία μας όλη αποτυπώνεται στην φωτογραφία που ανέβασε η Ίση. Δωρεάν αγκαλιές ο ένας "Deluxe hugs" ο άλλος ακριβώς δίπλα του, χρεωμένες 2 ευρώ. Θα μπορούσα να γράψω ολόκλήρο βιβλίο εδώ κοινωνιολογικής οικονομικής και ηθικής διατριβής. Δηλαδή
αγκαλιά: είδος πρώτης ανάγκης ή όχι; Πόοσ ανάγκη έχουμε μια αγκαλιά; Μερίδα αγοράς, αγοραστική ανάγκη-δύναμη προιόντος κατ'επέκταση.
Υστερα αφου έγραφα διακόσιες σελίδες για το βάθος της ανάγκης μιας αγκαλιοάς, θα επέστρεφα. Ποιά αγκαλιά; Η δωρεάν ή η πληρωμένη;
Ενας γιατρός θα έβαζε ηλεκτρόδια στα πειραματόζωά του και θα προσπαθούσε απο τις ταλαντώσεις στο μηχάνημα του να βγάλει άκρη. Ενας ψυχολόγος θα μελετούσε το πρίν και το μετά. Συγκρίνοντας τα δυο είδη προσφοράς. Αν υπήρχε "χαρουμενόμετρο" φυσικά θα το χρησιμοποιούσε.
Εγω σαν συγγραφέας εστιάζω στο ότι η φωτογραφία αυτή μάλλον υπάρχει απο καταβολής κόσμου. Η ομορφιά απο τη μία που πάει συνήθως παρέα με την ελπίδα, και η ασχήμια απο την άλλη, που πάει παρέα με την απαισιοδοξία. Δηλαδή, ότι και άν σου συμβαίνει έλα να αγκαλιαστούμε για λίγο. Σταμάτα για λίγο την ξέφρενη κούρσα της ζωής σου πρός τα πρέπει, πρός το θάνατο. Κάνε ένα κιτ κατ. Γιατί μόνο αυτό αξίζει τον κόπο. Ζούμε, για τα διαλείματα απο την ζωή όπως την ξέρουμε. Απο την αδιαφορία, την απόσταση, την κυνικότητα, γιατί έτσι πρέπει να είμαστε. Για να στέκουμε σωστά στην κοινωνία, να μήν δίνουμε δικαιώματα, να έχουμε ανεβασμένη διαπραγματευτική ισχύ οπότε και.... να βγάζουμε λεφτά !
Ο άλλος εκφράζει ακριβώς αυτό. Αγκαλιές και πραγματικό νοιάξιμο δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς. Υπάρχει μόνο μια παράσταση. Πληρώστε λοιπόν την καλύτερη παράσταση. Αυτό που δεν πληρώνεται δεν αξίζει. Κι ότι πληρώνεται παλι πολλές φορές δεν αξίζει αλλά πληρώνοντας τουλάχιστον, αξίζει γι'αυτόν που πληρώνεις ! Γι'αυτό χαμογελάει και ο τύπος των 2 ευρώ έτσι. Και ο άλλος διπλα του είναι σαφώς θυμωμένος.
Πωλητές και άνθρωποι. Είμαστε όλοι πωλητές που πουλάμε μια πραμάτεια, μια απάτη, μια ανάγκη; Υπαρκτή ή ανύπαρκτη; Ή είμαστε όλοι πρώτα άνθρωποι που θα πεθάνουμε όλοι και το μόνο που θα έχει αξία απο τη ζωή μας, όταν θα έχει φύγει, θα είναι οι αναμνήσεις που θα έχουμε αφήσει στις καρδιές άλλων; Οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι αγάπη.
Η ζωή μας είναι στατική, περιορισμένη στην δική μας μικρή ζωή, ή είναι μέρος ενός συνόλου, ενός ολόκληρου σύμπαντος, που όσο τεράστιο και άν είναι, εμείς, με μία αγκαλιά, το κάνουμε λίγο γλυκύτερο,λίγο πιο όμορφο; Αρκεί βέβαια να είναι δωρεάν. Γιατί αλλιώς μήπως με την σούπερ αγκαλιά, πουλάμε απλά το ότι τίποτα δεν αξίζει το κόσμο; Την επιβεβαίωση ότι όλα είναι ψεύτικα; Υπάρχουν προφανώς αγοραστές και γι'αυτό.
αγκαλιά: είδος πρώτης ανάγκης ή όχι; Πόοσ ανάγκη έχουμε μια αγκαλιά; Μερίδα αγοράς, αγοραστική ανάγκη-δύναμη προιόντος κατ'επέκταση.
Υστερα αφου έγραφα διακόσιες σελίδες για το βάθος της ανάγκης μιας αγκαλιοάς, θα επέστρεφα. Ποιά αγκαλιά; Η δωρεάν ή η πληρωμένη;
Ενας γιατρός θα έβαζε ηλεκτρόδια στα πειραματόζωά του και θα προσπαθούσε απο τις ταλαντώσεις στο μηχάνημα του να βγάλει άκρη. Ενας ψυχολόγος θα μελετούσε το πρίν και το μετά. Συγκρίνοντας τα δυο είδη προσφοράς. Αν υπήρχε "χαρουμενόμετρο" φυσικά θα το χρησιμοποιούσε.
Εγω σαν συγγραφέας εστιάζω στο ότι η φωτογραφία αυτή μάλλον υπάρχει απο καταβολής κόσμου. Η ομορφιά απο τη μία που πάει συνήθως παρέα με την ελπίδα, και η ασχήμια απο την άλλη, που πάει παρέα με την απαισιοδοξία. Δηλαδή, ότι και άν σου συμβαίνει έλα να αγκαλιαστούμε για λίγο. Σταμάτα για λίγο την ξέφρενη κούρσα της ζωής σου πρός τα πρέπει, πρός το θάνατο. Κάνε ένα κιτ κατ. Γιατί μόνο αυτό αξίζει τον κόπο. Ζούμε, για τα διαλείματα απο την ζωή όπως την ξέρουμε. Απο την αδιαφορία, την απόσταση, την κυνικότητα, γιατί έτσι πρέπει να είμαστε. Για να στέκουμε σωστά στην κοινωνία, να μήν δίνουμε δικαιώματα, να έχουμε ανεβασμένη διαπραγματευτική ισχύ οπότε και.... να βγάζουμε λεφτά !
Ο άλλος εκφράζει ακριβώς αυτό. Αγκαλιές και πραγματικό νοιάξιμο δεν υπάρχουν έτσι κι αλλιώς. Υπάρχει μόνο μια παράσταση. Πληρώστε λοιπόν την καλύτερη παράσταση. Αυτό που δεν πληρώνεται δεν αξίζει. Κι ότι πληρώνεται παλι πολλές φορές δεν αξίζει αλλά πληρώνοντας τουλάχιστον, αξίζει γι'αυτόν που πληρώνεις ! Γι'αυτό χαμογελάει και ο τύπος των 2 ευρώ έτσι. Και ο άλλος διπλα του είναι σαφώς θυμωμένος.
Πωλητές και άνθρωποι. Είμαστε όλοι πωλητές που πουλάμε μια πραμάτεια, μια απάτη, μια ανάγκη; Υπαρκτή ή ανύπαρκτη; Ή είμαστε όλοι πρώτα άνθρωποι που θα πεθάνουμε όλοι και το μόνο που θα έχει αξία απο τη ζωή μας, όταν θα έχει φύγει, θα είναι οι αναμνήσεις που θα έχουμε αφήσει στις καρδιές άλλων; Οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι αγάπη.
Η ζωή μας είναι στατική, περιορισμένη στην δική μας μικρή ζωή, ή είναι μέρος ενός συνόλου, ενός ολόκληρου σύμπαντος, που όσο τεράστιο και άν είναι, εμείς, με μία αγκαλιά, το κάνουμε λίγο γλυκύτερο,λίγο πιο όμορφο; Αρκεί βέβαια να είναι δωρεάν. Γιατί αλλιώς μήπως με την σούπερ αγκαλιά, πουλάμε απλά το ότι τίποτα δεν αξίζει το κόσμο; Την επιβεβαίωση ότι όλα είναι ψεύτικα; Υπάρχουν προφανώς αγοραστές και γι'αυτό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.