mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
02-10-16
02:17
Δεν εχω περασει ποτε καταθλιψη, μονο περιοδους θλιψης για κατι ασχημο που μπορει να ειχε συμβει αλλα το ξεπερνουσα αργα ή γρηγορα. Ισως παιζει ρολο κ η δυναμη ενος χαρακτηρα σε αυτο, δεν ξερω. Μπορει ναναι κ γονιδιακο, εχω ακουσει πως παει κ κληρονομικα, ουτε αυτο το ξερω ακριβως. Παντως αν καποιος ειναι για καιρο ετσι κ νιωθει συνεχως χαλια, καλυτερα να δινει εναν γιατρο πραγμα που δε συστηνω ευκολα, αλλα αν ειναι χρόνιο και δεν αντεχει, βεβαια να παει!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
03-05-10
21:46
Στο Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών φαντάζομαι ότι δεν διατηρείται όμως η ανωνυμία...
Στους Δήμους; Σε ποιους μπορεί να απευθυνθεί κανείς; Έχεις κάποια ιδέα;
Λεπτομερειες να σου πω δυστυχως δε γνωριζω. Στο ΓΝΑ κι εγω αποσο ξερω ειναι επωνυμα. Ισως κανεις ενα διακανονισμο αν κι εφοσον δε θελεις να ''σταμπαριστεις''. Το συζητας αυτο. Ομως γιατι δε κανεις ενα τηλεφωνο ή στην καλυτερη περιπτωση να πας απο κει να κοψεις και προσωπα. Παιζει ρολο ναναι συμπαθης ο γιατρος που χεις απεναντι σου.
Οχι, εχω κανει ομως σεμιναρια και σχετιζεται με τις σπουδες και τη δουλεια μου. Εχω ασχοληθει με παιδια κι οχι με ενηλικες.ΒΤW, είναι το γνωστικό σου αντικείμενο;
Γιαυτο δε γνωριζω περισσοτερες λεπτομερειες. Ψαξτο στη ριζα, πηγαινε απο κει η παρε τηλεφωνα και πες τους οσα μας λες.
Προσωπικά νομίζω ότι ίσως χρειαστώ έστω για λίγο κάποιο φάρμακο να με βγάλει από το loop που έχω πέσει...
Δεν ξερω... γενικοτερα ειμαι αρνητικη με τα φαρμακα, τα θεωρω πολυ πολυ εσχατη λυση, αλλα υπερ της κουβεντας και της αυτοαναλυσης, ρεαλισμος, δυναμη, νεα ζωη, σκεψη, δουλεια κοκ.(Ειπες εισαι ανεργη. Αυτο προσεξε το.) Γενικα εγω τα βλεπω ολαυτα σα στοιχηματα με τον Εαυτο, σαν παιχνιδακια της ζωης. Αλλα σχετικα με εσενα μπορει να κανω λαθος. Μπορει η δικη σου περιπτωση ναναι σοβαρη(δεν το πιστευω..πιστευω σου λειπουν οι φιλοι, οι καλοι ανθρωποι) Δες το ομως σε παρακαλω επισημα. Αποσο γνωριζω δεν εχουμε ψυχιατρους εδω, παρα εναν που εχει καιρο να εμφανιστει στο στεκι. Θα σου ελυνε πολλες αποριες.
Έχω απογοητευτεί δε κ οικτρά από τις δύο παιδικές μου φίλες...Που μήνες ολόοοκληρους δεν τους νοιάζει αν ζω και αν πέθανα...
Σε γιορτές και βλακείες ξέρουν να σε θυμούνται...στην καθημερινότητα ποτέ...Ειδικά η μία με έχει πικράνει πολύ ειδικά τώρα και κατά το παρελθόν...
Πιο γενικά, εκλαμβάνω πλέον τις ανθρώπινες σχέσεις σαν ιδιοτελείς ...απέραντα ιδιοτελείς...Και αυτή τους η συμπεριφορά έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην τωρινή μου ψυχολογική κατάσταση...
Δεν με νοιάζει για τους υπόλοιπους, αλλά για αυτές τις 2 με ρίχνει στα ψυχολογικά Τάρταρα αυτή η κατάσταση...
Ενα ειναι το σιγουρο και βαλτο καλα στο μυαλο σου. Αυτα συμβαινουν και στις καλυτερες σχεσεις. Εσυ τους τηλεφωνεις για τα καθημερινα? Αν ναι κι αντικειμενικα εισπραττεις αδιαφορια, τοτε ισως εχει ερθει η ωρα να αναρωτηθεις μηπως αυτες οι δυο κοπελες δεν αξιζει να βρισκονται στη ζωη σου. Δεν ειναι κακο αυτο που σου συμβαινει, ειναι αλλαγη. Κι η αλλαγη τρομαζει συνηθως. Πρεπει να το αντιμετωπισεις και τη φορμουλα θα την βρεις μονη σου. Λεω να μιλησεις πρωτα σε ψυχολογο. Γνωμη μου βεβαια. Μην ανησυχεις, ολα ανακυκλωσιμα ειναι. Τη μια ασχημα, την αλλη καλα. Ετσι ειναι η ζωη. Στο χερι σου ειναι να τη δεις με αλλο ματι. Να αποδεχεσαι τις αλλαγες, καλες και κακες, να ερχεσαι σε συνεχη επαφη με τα συναισθηματα σου.
Υπαρχει κι αυτο που ανακαλυψα τωρα πατωντας στο γκουγκλ, αν σε ενδιαφερει
φορουμ ψυχολογιας
Γιατί η μητέρα μου δεν μου μοιαζει "συναισθηματικά"... Είναι κάπως απότομος άνθρωπος σε τέτοια θέματα μιας και είναι υπέρ του δεόντος ορθολογίστρια, και δεν κατανοεί τόοοσηηη σκέψη και συναίσθημα...Αν μπορείς να με κατανοήσεις...
Αυτο πιστευω ειναι καλο. Για φαντασου να ησαστε ιδιες. Ποια θα μαζευε πια.
Δεν ξερω τι σχεση εχεις σημερα και γενικα με τη μητερα σου, παντως θεωρω πως η διαφορετικοτητα μεταξυ μανας και κορης, κανουν την καλυτερη σχεση, ειδικοτερα μετα απο χρονια. Ενηλικες κι ωριμες πια και οι δυο.
Βεβαια, αυτη ειναι μια γενικη τοποθετηση δικη μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
02-05-10
20:43
Γιατι ετσι? Εχει συμβει κατι που θελεις να μοιραστεις μηπως?
Χωρις καπνο, φωτια δεν υπαρχει...
Χωρις καπνο, φωτια δεν υπαρχει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
28-08-09
02:42
εδω θα πρεπει η σιμελ να μας πει αν υπαρχει και κληρονομικοτητα που παιζει βασικο ρολο, αν οχι τον βασικοτερο.
η καταθλιψη ειναι ασθενεια και εχει σταδια απο χαμηλα σε υψηλοτερα.
η μελαγχολια ειναι συναισθημα που ερχεται και παρερχεται και δε χρηζει αμεσης βοηθειας.
αν καποιος δε μπορει να αντιμετωπισει μονος ενα προβλημα του απευτθυνεται σε φαρμακευτικη αγωγη.
εχει να κανει με το dna, κληρονομικοτητα, ευαισθησια οργανισμου ακομα και με τον ιδιο τον χαρακτηρα.
υπαρχουν αδυναμοι και δυνατοι ανθρωποι.
οπως ποναει το δοντι μας και παμε στον οδοντιατρο ετσι καμια φορα πονα η ψυχη μας για καιρο, οσα και να κανουμε δεν βρισκουμε γιατρεια, οποτε απευθυνομαστε σε ειδικο.
δεν ειμαι κατα των ψυχολογων, ειμαι ομως υπερ της ανθρωπινης ψυχικης δυναμης που ειναι ικανη να τσακισει καθε πονο αν θελει.
η καταθλιψη ειναι ασθενεια και εχει σταδια απο χαμηλα σε υψηλοτερα.
η μελαγχολια ειναι συναισθημα που ερχεται και παρερχεται και δε χρηζει αμεσης βοηθειας.
αν καποιος δε μπορει να αντιμετωπισει μονος ενα προβλημα του απευτθυνεται σε φαρμακευτικη αγωγη.
εχει να κανει με το dna, κληρονομικοτητα, ευαισθησια οργανισμου ακομα και με τον ιδιο τον χαρακτηρα.
υπαρχουν αδυναμοι και δυνατοι ανθρωποι.
οπως ποναει το δοντι μας και παμε στον οδοντιατρο ετσι καμια φορα πονα η ψυχη μας για καιρο, οσα και να κανουμε δεν βρισκουμε γιατρεια, οποτε απευθυνομαστε σε ειδικο.
δεν ειμαι κατα των ψυχολογων, ειμαι ομως υπερ της ανθρωπινης ψυχικης δυναμης που ειναι ικανη να τσακισει καθε πονο αν θελει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
25-08-09
02:53
κατ αρχας, ψυχίατρος που απελπίζεται με την κατάσταση ενός ασθενούς( είτε πρόκειται για σοβαρό πρόβλημα είτε για λιγότερο σοβαρό), κατά τη γνώμη μου κι αυτό είναι και θέμα κοινής λογικής, δεν είναι καλός γιατρός.
Επειδή ειδική δεν είμαι και δεν μπορώ να μπω σε ξένα χωράφια για ένα τέτοιο ζήτημα μπορώ εντελώς φιλικά να σου πω μια γνώμη. Προσωπικά δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην κλασσικη ιατρική.
απο το τελευταίο σου μηνυμα μοιάζεις κάπως κουρασμένη απο την κατάσταση.
μην ξεχνάς πως υπάρχουν αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι και πως η παραμικρή αισιοδοξία τους φέρνει θλίψη.
γνώμη μου και πάλι, αποστασιοποιήσου και ψάξε οπως ξαναείπα πολλές ιατρικές συμβουλές, να ακούσεις δεύτερη και τρίτη γνώμη για το πως μπορείς να βοηθήσεις. επηρρεάζεσαι ίσως κι ίσως χρειαστεί αργότερα να μιλήσεις με κάποιον ψυχολόγο για αυτη σου τη περιπέτεια.. ακόμα και τώρα θα μπορούσες πιστέύω.
μάλλον έχεις ανάγκη την επικοινωνία, εδώ είμαστε να τα λέμε πάντως.
φιλικά, mc
Επειδή ειδική δεν είμαι και δεν μπορώ να μπω σε ξένα χωράφια για ένα τέτοιο ζήτημα μπορώ εντελώς φιλικά να σου πω μια γνώμη. Προσωπικά δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην κλασσικη ιατρική.
απο το τελευταίο σου μηνυμα μοιάζεις κάπως κουρασμένη απο την κατάσταση.
μην ξεχνάς πως υπάρχουν αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι και πως η παραμικρή αισιοδοξία τους φέρνει θλίψη.
γνώμη μου και πάλι, αποστασιοποιήσου και ψάξε οπως ξαναείπα πολλές ιατρικές συμβουλές, να ακούσεις δεύτερη και τρίτη γνώμη για το πως μπορείς να βοηθήσεις. επηρρεάζεσαι ίσως κι ίσως χρειαστεί αργότερα να μιλήσεις με κάποιον ψυχολόγο για αυτη σου τη περιπέτεια.. ακόμα και τώρα θα μπορούσες πιστέύω.
μάλλον έχεις ανάγκη την επικοινωνία, εδώ είμαστε να τα λέμε πάντως.
φιλικά, mc
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
18-08-09
02:28
Έχω περάσει φάση που όλα τα σκεφτόμουν αρνητικά που τριγυρνούσαν χίλιες δυο σκέψεις στο μυαλό που όλα μου έφταιγαν ..δεν ξέρω βέβαια αν αυτό θα μπορούσε να είναι μια μίνι κατάθλιψη και δεν το έχω ψάξει γιατί κράτησε λίγες μέρες μόνο ..ήταν περίοδος δύσκολη, βουτηγμένη στο άγχος..
Ας πάμε σε κάτι άλλο τώρα..
Όταν φιλικά σας πρόσωπα ή άτομα της οικογενείας έχουν κατάθλιψή ..συναναστρέφεστε μαζί τους σχεδόν καθημερινά και νιώθετε έντονα την απιθυμεία να κάνετε κάτι ουσιαστικό, να τους βοήθησε τι κάνετε σε αυτή της περίπτωση? Τέτοια άτομα μπορούν πραγματικά ψυχικά να βοηθηθούν από κοντινά τους πρόσωπα ή ο ψυχολόγος / ψυχίατρος έχει την αποκλειστικότητα στην φάση αυτή?
γεια σου σιμελ!
καταρχας οταν συγγενικα σου προσωπα εχουν καταθλιψη το βασικοτερο ειναι- και το πιο δυσκολο- να προσπαθησεις να μην επηρρεαστεις απο αυτο μεσα σου. Αυτο ειναι αναποφευκτο οποτε και προσπαθεις ναι μενα να βοηθας αλλα με μετρο. παντα η προσπαθεια γινεται με μετρο.
ο ψυχιατρος και ο ψυχολογος οταν η κατασταση εχει φτασει στο απροχωρητο ειναι ο μοναδικος συμβουλος.
συνηθως ενα ατομο καταθλιπτικο για να το ξεπερασει πρεπει να το δουλεψει μεσα του με τον εαυτο του.η καταθλιψη ειναι σαν τη εξαρτηση απο τα ναρκωτικα.
ο τοξικομανης, αν δεν το θελει πραγματικα, δεν απεξαρτειται.
ειναι ναι μεν ασθενης, αλλα οχι αρρωστος.
συνηθως οι καταθλιπτικοι και εξαρτημενοι ειναι ατομα ευαλωτα, αδυναμα(κι ας μη φαινονται), επηρρεπη και αυτοκαταστροφικα και απαιτητικα.εχουν μαθει να ζουν καλα και δεν αντεχουν την αποτυχια.
μερικες φορες ζητουν τακτικη εως συνεχη επιβεβαιωση και πολλα μπραβο. δεν αντεχουν να μην αναγνωριζονται οι αξιες τους και δεν δεχονται την ηττα.
εσυ εισαι 21 χρονων και θελεις να ζησεις, να μαθεις τον δικο σου εαυτο.
αν μπεις στη διαδικασια να τους λυσεις το προβλημα, απο τη στιγμη που δεν εισαι ειδικος, θα καταφερεις να δημιουργησεις κι εσυ δικα σου.
συνηθως λενε πως η αγαπη φτανει.
στη συγκεκριμενη περιπτωση ισως να μη φτανει.
τι παραπανω μπορεις να δωσεις απο αγαπη?
συνοψιζοντας
- δινεις αγαπη κι αυτα που μπορεις. αν ξεπερασεις τα ορια σου δε θα βοηθησεις ουσιαστικα.
- ελπιζεις κι ευχεσαι να ξυπνησει ο ανθρωπος σου αυτος απο τον ληθαργο, σκεπτομενος με γνωμονα τη λογικη , εκλογικευοντας μεσα απο τα γεγονοτα κι οχι μεσα απο συναισθηματα και βλεποντας καθαρα την πραγματικοτητα της ζωης- πως η ζωη ειναι δυσκολη.και πως δε μετρα η ευκολια αλλα η συνεχης προσωπικη βελτιωση και η βελτιωση των ηδη υπαρχουσων σχεσεων. μπορει να γινει αποδεκτο ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ απο ολους? αν γινοταν απο ολους δε θα υπηρχε δυστυχια στον κοσμο, μνησικακια και πικρια.
- συμβουλευεσαι κι εσυ η ιδια εναν ψυχολογο γιατο τι θα μπορουσες να κανεις ωστε να βοηθησεις.
εξακολουθω να πιστευω πως τα φαρμακα και οι ψυχολογοι- ψυχιατροι εχουν τον τελευταιο λογο σε περιπτωσεις καταθλιψης.
επισης ας μην μπερδευουμε θλιψη με καταθλιψη.
το ενα ειναι φαση ζωης, το αλλο ασθενεια με σταδια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.