Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
14-05-10
19:00
Θα επιμείνω με Desnos:
Διαβάζοντας το βιογραφικό του Robert Desnos θα έλεγα ότι μπορείς να βρεις
ένα καλό παράδειγμα της αδυναμίας να αποφευχθεί η φρίκη του ΒΠΠ.
Το πώς ο υπερρεαλισμός εν προκειμένω, δε κατόρθωσε να επηρεάσει
δραστικά τις σκέψεις των ανθρώπων,
(εξ'αλλου αφού τα εγκόσμια δεν έχουν ποιητικό ενδιαφέρον προς τι
η διάκριση φασισμού κι ελευθερίας?)
σε αντίθεση βέβαια με το "ο υπερρεαλισμός είμαι εγώ"
που δε δίστασε να τα βρει με το καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία,
ο Desnos, στη Γαλλία, όπως και πολλοί άλλοι, παντού στον κόσμο,
άφησαν το χώρο και αγωνίστηκαν...
Αλλά στην βάση μιας ομαδικής συνστρατιάς με το σουρεαλιστικό επίχρισμα.
Ο Χριστιανόπουλος είχε γράψει ποίημα
γιʼ αυτόν το 1996:
αν γλίτωνες από τα στρατόπεδα θανάτου
θα έγραφες νταντα-ιστικά ;
Αν μπορούσε να επιστρέψει ο ντεσνός στη ζωή,
θα'θελα να διαβάσω πολύ την απάντηση του..
Έτσι, για να δούμε αν οι πρωτοστάτες πίστεψαν ως το μεδούλι τελικά,
την σπουδαιότητα του ρεύματος που εκπροσώπησαν
σε μία -πέραν της ατομικής- ποιοτική αναβάθμιση της ζωής,
για την αποτροπή της επερχόμενης καταστροφής από ένα ποιητικό όραμα
στο στυλ και το ύφος του ντεσνός.
ΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΟΝΤΩΣ ΕΣΩΣΕ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΧΡΕΟΣ...
Κι αν τελικά δεν έσωσε (ούτε καν το τομάρι μας), μας αξιώνει και μόνο η ενασχόληση
με την όποια τέχνη ισορροπώντας σε αυτό που λέμε κλίση με πάθος?
”Η μεγάλη ποίηση μπορεί να είναι κατʼ ανάγκην σύγχρονη, περιστασιακή.. δηλαδή πρόσκαιρη”.
”Η ποίηση μπορεί να είναι ετούτο ή εκείνο. Δεν πρέπει να είναι αναγκαστικά αυτό ή τ´άλλο..
αλλά μόνο παραληρούσα και διαυγής”.
”Αλλά ποίηση σημαίνει να κλάνεις με λεπτότητα”.
Και αν το να κλάνεις αποτελεί φραγμό καταστροφής,
τουλάχιστον ας συμβάλλουμε στο φαινόμενο του θερμοκηπίου
δίχως περαιτέρω πείνα...
Αλλά φευ....
Ο κόσμος δεν βγαίνει στους δρόμους για την πλάκα του.
Έρχονται δύσκολες εποχές.
Και καμία τέχνη (συγγραφική ή όποια άλλη)
δε θα καλύψει ή θα περισώσει κάτι στον δρόμο που'χει παρθεί.
Το ζητούμενο είναι να παρακινήσει στο ποδόφρενο.
Μακάρι να λέω μαλακίες.
Όμως μην ξεχνάμε ότι:
Η λάμψη της δικαιοσύνης κάποια στιγμή θα λάμψει, άντζελα (αλληλούϊα)
Διαβάζοντας το βιογραφικό του Robert Desnos θα έλεγα ότι μπορείς να βρεις
ένα καλό παράδειγμα της αδυναμίας να αποφευχθεί η φρίκη του ΒΠΠ.
Το πώς ο υπερρεαλισμός εν προκειμένω, δε κατόρθωσε να επηρεάσει
δραστικά τις σκέψεις των ανθρώπων,
(εξ'αλλου αφού τα εγκόσμια δεν έχουν ποιητικό ενδιαφέρον προς τι
η διάκριση φασισμού κι ελευθερίας?)
σε αντίθεση βέβαια με το "ο υπερρεαλισμός είμαι εγώ"
που δε δίστασε να τα βρει με το καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία,
ο Desnos, στη Γαλλία, όπως και πολλοί άλλοι, παντού στον κόσμο,
άφησαν το χώρο και αγωνίστηκαν...
Αλλά στην βάση μιας ομαδικής συνστρατιάς με το σουρεαλιστικό επίχρισμα.
Ο Χριστιανόπουλος είχε γράψει ποίημα
γιʼ αυτόν το 1996:
αν γλίτωνες από τα στρατόπεδα θανάτου
θα έγραφες νταντα-ιστικά ;
Αν μπορούσε να επιστρέψει ο ντεσνός στη ζωή,
θα'θελα να διαβάσω πολύ την απάντηση του..
Έτσι, για να δούμε αν οι πρωτοστάτες πίστεψαν ως το μεδούλι τελικά,
την σπουδαιότητα του ρεύματος που εκπροσώπησαν
σε μία -πέραν της ατομικής- ποιοτική αναβάθμιση της ζωής,
για την αποτροπή της επερχόμενης καταστροφής από ένα ποιητικό όραμα
στο στυλ και το ύφος του ντεσνός.
ΑΝ Η ΤΕΧΝΗ ΟΝΤΩΣ ΕΣΩΣΕ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΧΡΕΟΣ...
Κι αν τελικά δεν έσωσε (ούτε καν το τομάρι μας), μας αξιώνει και μόνο η ενασχόληση
με την όποια τέχνη ισορροπώντας σε αυτό που λέμε κλίση με πάθος?
”Η μεγάλη ποίηση μπορεί να είναι κατʼ ανάγκην σύγχρονη, περιστασιακή.. δηλαδή πρόσκαιρη”.
”Η ποίηση μπορεί να είναι ετούτο ή εκείνο. Δεν πρέπει να είναι αναγκαστικά αυτό ή τ´άλλο..
αλλά μόνο παραληρούσα και διαυγής”.
”Αλλά ποίηση σημαίνει να κλάνεις με λεπτότητα”.
Και αν το να κλάνεις αποτελεί φραγμό καταστροφής,
τουλάχιστον ας συμβάλλουμε στο φαινόμενο του θερμοκηπίου
δίχως περαιτέρω πείνα...
Αλλά φευ....
Ο κόσμος δεν βγαίνει στους δρόμους για την πλάκα του.
Έρχονται δύσκολες εποχές.
Και καμία τέχνη (συγγραφική ή όποια άλλη)
δε θα καλύψει ή θα περισώσει κάτι στον δρόμο που'χει παρθεί.
Το ζητούμενο είναι να παρακινήσει στο ποδόφρενο.
Μακάρι να λέω μαλακίες.
Όμως μην ξεχνάμε ότι:
Η λάμψη της δικαιοσύνης κάποια στιγμή θα λάμψει, άντζελα (αλληλούϊα)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.