Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
03-06-10
00:40
Ωστόσο, όπως βλέπεις, της ίδιας σκληρής και αμείλικτης αντιμετώπισης, χαίρει και ο δυστυχής πατέρας, άρα συνεχίζω να μην κατανοώ στο παραμικρό την αιτίασή σου και να τη θεωρώ και πάλι άστοχη.Άστοχο ή όχι, δε μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να φανταστώ τα φαρμακερά σχόλια για την άστοργη, αδιάφορη, κλπ κλπ μάνα που ξέχασε το βλαστάρι της στο αυτοκίνητο... (εάν ήταν αυτή η περίπτωση) και φυσικά δεν αναφέρομαι περιοριστικά στο steki, αλλά και στην όποια τυχόν παρουσίαση παρόμοιας είδησης από τα κάθε είδους και επιπέδου ΜΜΕ μέχρι τα σχόλια μεταξύ καφέ και τσιγάρου των ατόμων που ασχολούνται και αναπαράγουν την επικαιρότητα.
Όσο για την αντιπαράθεση δεν εντοπίζεται στο δίπολο άνδρες - γυναίκες, αλλά στους παγιωμένους ρόλους ανδρών - γυναικών, και στην αντιμετώπιση της αποτυχίας ανταπόκρισης σε αυτούς από την κοινωνία...
-------------------------------------------------------------
Θυμάμαι μια απαίσια βραδιά. Η σύζυγος δούλευε κι εγώ ήμουν καλεσμένος σε εκδήλωση του δημοτικού σχολείου στο οποίο φοίτησα. Μου έκανε εντύπωση πώς και με θυμήθηκαν μετά από τόσα χρόνια κι έτσι πήρα την κόρη μου, γύρω στα τέσσερα ή πέντε τότε και πήγα γεμάτος χαρά και συγκίνηση να ξαναδώ το αγαπημένο μου σχολείο, το μόνο ίδρυμα στο οποίο φοίτησα και πραγματικά αγάπησα με όλη μου την καρδιά. Μπήκαμε στο προαύλιο, το οποίο σημειωτέον ήταν αρκετά μεγάλο, και αρχίσαμε να βολτάρουμε τριγύρω, μετά ανεβήκαμε στις αίθουσες, βρήκα την τάξη που φοιτούσα στην πέμπτη και στην έκτη, μόνο που δεν με πήραν τα ζουμιά, καταλαβαίνετε. Ξανακατεβήκαμε στο προαύλιο και το παιδί ήθελε να παίξει, όπως ήταν φυσικό, στην πολύ ωραία παιδική χαρά με τις κούνιες, που αγαπούσα κι εγώ όταν ήμουν σχεδόν στην ηλικία της. Ξαφνικά, βρήκα μπροστά μου τη δασκάλα μου της πρώτης δημοτικού και παραδόξως με θυμόταν. Εγώ θυμόμουν το μηδενικό που μου είχε βάλει κάποτε, κι εκείνη γελώντας μου είπε "Ποιος μπορεί να φανταστεί τι μένει σε κάθε παιδί από τις πράξεις μας, θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί". Μετά, είδα μπροστά μου τρεις ή τέσσερις συμμαθητές, που είχα να τους δω πάνω από είκοσι χρόνια. Συγκινηθήκαμε, πιάσαμε την κουβέντα, θυμηθήκαμε τους παλιούς μας συμμαθητές που δεν ήταν εκεί, μνημονεύσαμε κι έναν που είχε πεθάνει δυστυχώς πριν απ' τα τριάντα του από καρκίνο, μέχρι που...
Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι για δέκα περίπου λεπτά, η προσοχή μου έχει αποσπαστεί απ' το παιδί!!! Κοιτώ γύρω μου, πουθενά... Ψάχνω στην παιδική χαρά και πάλι πουθενά... Δεν έχω νιώσει ποτέ τέτοιο συναίσθημα κι εύχομαι σε όλους σας να μην αισθανθείτε ποτέ κάτι τέτοιο. Ξέρετε πώς νιώθετε όταν κάνετε κούνια, ένα κενό στο διάφραγμα; Ε, φανταστείτε αυτό, αλλά η κούνια να πέφτει από τα 10.000 πόδια το λιγότερο και να πέφτει και να πέφτει και να πέφτει...
Άρχισα να ψάχνω σε όλο το σχολείο κι όποιον συναντούσα του έλεγα: "Εάν δείτε ένα κοριτσάκι με άσπρα, κρατήστε το και μην το αφήσετε να φύγει". Μέσα στον πανικό μου, πρόλαβα να σκεφτώ το πόσο εύκολα κυκλοφορούσα μέσα στους χώρους που είχα τόσα χρόνια να δω, ήταν κάπως σαν το ποδήλατο που δεν το ξεχνάς ποτέ και όλα τριγύρω φάνταζαν αβίαστα οικεία. Στρίβοντας από τη σκοτεινή πίσω αυλή με τις βρύσες, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου κι είπα στον εαυτό μου, προσπαθώντας ν' ανακτήσω την ψυχραιμία μου: "Μη φέρνεις την καταστροφή, εδώ είναι σχολείο, δεν είναι μέρος που κλέβουν παιδιά. Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να τη βρεις, σκέψου, σκέψου...". Αυτό με ηρέμησε λιγάκι κι έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει. "Πού είναι το πιθανότερο να βρω ένα μικρό παιδί εδώ μέσα, εάν δεν το έχει αρπάξει κανείς;". Ξαφνικά, έφαγα μια φλασιά κι άρχισα να τρέχω σαν τον Αρχιμήδη προς...τον μπουφέ.
Την βρήκα να περιμένει τη σειρά της να πάρει πορτοκαλάδα και πατατάκια. Ευτυχώς ήταν πάντοτε καλόφαγο το μωρό μου. Την πήρα στην αγκαλιά μου και την έσφιγγα, σαν να υπήρχε κάποιος που ήθελε να μου την αρπάξει, ενώ τα μάτια μου βούρκωναν ανεξέλεγκτα.
Η ανάμνηση αυτής της βραδιάς είναι από τότε τόσο ζωντανή μέσα μου, που ακόμη και τη στιγμή που τα γράφω όλα αυτά, νιώθω τα ίδια συναισθήματα να εναλλάσσονται απαράλλαχτα και τα μάτια μου βουρκώνουν και πάλι, παρά το γεγονός ότι δεν ξεκίνησα για να το παίξω Μάρθα Βούρτση. Εκείνο το συναίσθημα θεέ μου, να πέφτει και να πέφτει και να πέφτει...
Δεν είχα ποτέ μου αφήσει το παιδί απ' τα μάτια μου, ούτε για μια στιγμή. Πάντοτε έλεγα ότι όταν κάνεις παιδιά, βγάζεις μάτια και στην πλάτη, σαν το Λιόντα το ληστή. Εκείνη όμως τη φορά ξεχάστηκα, ίσως επειδή για λίγο είχα ξαναγίνει, μέσα απ' τις αναμνήσεις μου, και πάλι παιδί. Ήμουν άραγε κακός, άστοργος, ανίκανος, τέρας; Μήπως δεν έπρεπε να έχω κάνει παιδί ο αλητήριος, ο γελοίος, το χαμένο κορμί, το άσπλαχνο τομάρι; Δεν γνωρίζω την απάντηση. Εκείνο που ξέρω είναι ότι εκτός απ' όλα τα παραπάνω, ήμουν ιδιαίτερα κωλόφαρδος και πως ένα κλικ με χώριζε απ' την καταστροφή.
Θα ξεχνούσα ποτέ εάν γινόταν το κακό; Θα γελούσα άραγε ξανά; Θα έδινα έστω και μια πεντάρα, τι θα μου σέρνατε εσείς οι υπόλοιποι; Τον εαυτό μου πώς θα τον αντιμετώπιζα; Δύσκολες ερωτήσεις, όπου ωχριούν οι απαντήσεις κι εγώ θα δηλώσω άγνοια. Σίγουρα όμως, δεν μπορώ να συνταχτώ με το πλήθος σας που οργισμένο βουίζει, καθώς σταυρώνει τον άμοιρο πατέρα. Λυπάμαι που σας χαλάω την ευαγή σας συναίνεση, όμως πέρασα κι εγώ από κει, έστω για λίγα λεπτά και ξέρω τι εστί βερίκοκο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.