07-06-10
10:38
Στεναχωρήθηκα με τη λέξη "αναλώσιμοι" γιατί έχει μια πολύ αρνητική χροιά. Αυτά που λες συμβαίνουν. Όντως δεν ενδιαφέρεται κανείς για αγνώστους αλλά και για κάποιους γνωστούς αγαπημένους που κάποτε επηρέαζαν τη ζωή του. Πρόσεξε όμως ποια είναι η διαφορά: όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο και ξεκινάς το οτιδήποτε προκύψει με αυτόν με το σκεπτικό "είναι αναλώσιμος" αυτό για μένα είναι λυπηρό, γιατί σημαίνει οτι δε θα δώσεις σε αυτή τη σχέση όλο τον εαυτό σου, δε θα δοθείς, δε θα παραδοθείς, παρά θα κρατάς αντιστάσεις και πισινές "γιατί είσαι αναλώσιμος φίλε και σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι". Με φοβίζει κάποιος άνθρωπος που δε δίνεται σε μια ανθρώπινη σχέση, με λυπεί. Η θεωρία αυτή "εγώ να είμαι καλά κι όλοι είναι αναλώσιμοι" δε μου αρέσει. Μπορεί λοιπόν ένας γκόμενος που για αυτόν πέθαινα να μην υπάρχει πια στη ζωή μου και να μην επηρεάζει τη ζωή μου πια, αλλά σίγουρα δεν ξεκίνησα τη σχέση αυτή με το σκεπτικό "σιγά που θα σκάσω για σένα, κι εσύ αναλώσιμος είσαι". Όχι. Έδωσα, δόθηκα, αγάπησα, άφησα τα αισθήματα να με παρασύρουν, δεν κρατήθηκα επειδή "κι εσύ θα φύγεις".
Δεν υπάρχουν άνθρωποι που δε θέλουν να ζήσουν το απόλυτο - υπάρχουν αυτοί που το φοβούνται, και έχουν πείσει τον εαυτό τους οτι δεν το χρειάζονται. Αυτό το εκφράζουν με πολλούς τρόπους. Είτε "σκληραίνουν" και το παίζουν κακοί για να μην πληγωθούν, είτε κλείνονται στο καβούκι τους νομίζοντας οτι περνούν και μόνοι τους καλά, είτε σε μία σχέση κρατάνε πισινές και δε δίνονται. Και τα τρία μου φαίνονται λυπηρά. Θέλω να βγω να κολυμπήσω στα βαθειά, κι ας υπάρχει ο κίνδυνος να πνιγώ - τα ρηχά μού φαίνονται λίγα... Θέλω να κάνω το ταξίδι κι ας συναντήσω "τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα...", γιατί αυτοί θα μου δώσουν τη σοφία και την πείρα όταν φτάσω στην Ιθάκη. Δε θα βάλω τον εαυτό μου σε ένα κλουβί, νοητό ή μη. Θα βγω έξω, θα παλέψω με τα δύσκολα, γιατί τα ωραία εκεί είναι.
Δεν ξεκινάω λοιπόν ποτέ τίποτα με το σκεπτικό "αναλώσιμος είναι". Δεν είναι αναλώσιμος. Είναι αυτός που θα με συνοδέψει στο ταξίδι.
(Το παραέκανα μελό ε;)
Δεν υπάρχουν άνθρωποι που δε θέλουν να ζήσουν το απόλυτο - υπάρχουν αυτοί που το φοβούνται, και έχουν πείσει τον εαυτό τους οτι δεν το χρειάζονται. Αυτό το εκφράζουν με πολλούς τρόπους. Είτε "σκληραίνουν" και το παίζουν κακοί για να μην πληγωθούν, είτε κλείνονται στο καβούκι τους νομίζοντας οτι περνούν και μόνοι τους καλά, είτε σε μία σχέση κρατάνε πισινές και δε δίνονται. Και τα τρία μου φαίνονται λυπηρά. Θέλω να βγω να κολυμπήσω στα βαθειά, κι ας υπάρχει ο κίνδυνος να πνιγώ - τα ρηχά μού φαίνονται λίγα... Θέλω να κάνω το ταξίδι κι ας συναντήσω "τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα...", γιατί αυτοί θα μου δώσουν τη σοφία και την πείρα όταν φτάσω στην Ιθάκη. Δε θα βάλω τον εαυτό μου σε ένα κλουβί, νοητό ή μη. Θα βγω έξω, θα παλέψω με τα δύσκολα, γιατί τα ωραία εκεί είναι.
Δεν ξεκινάω λοιπόν ποτέ τίποτα με το σκεπτικό "αναλώσιμος είναι". Δεν είναι αναλώσιμος. Είναι αυτός που θα με συνοδέψει στο ταξίδι.
(Το παραέκανα μελό ε;)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.