Apro
Διάσημο μέλος
Ο Apro αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 41 ετών, επαγγέλεται Tatoo artist και μας γράφει απο Άγιος Ιωάννης Ρέντης (Αττική). Έχει γράψει 2,031 μηνύματα.
17-06-10
08:58
Νομίζω οτι αν δε βοηθήσεις ο ίδιος τον εαυτό σου κανείς δε θα το κάνει. Θα βρεθούν μεν κάποιοι άνθρωποι που θα σου απαλύνουν τον πόνο και θα σου δώσουν μια ανάσα, αλλά αν δεν πιάσεις τη ζωή από τα κέρατα και δεν πεις οτι θέλεις να ζήσεις και θα το παλέψεις, κανείς δε σε σώζει. Τώρα το να βοηθάς τους άλλους περιμένοντας μπας και βοηθηθείς εσύ, εκτός αν είσαι η μητέρα Τερέζα ή γιατρός χωρίς σύνορα οπότε και παίρνεις ευχαρίστηση βοηθώντας τους άλλους, μου φαίνεται λίγο παρηγοριά στον άρρωστο. Η ζωή δε μας χαρίζεται Άπρο, να το ξέρεις, και τίποτα δε γίνεται χωρίς κόπο. Αν πέσεις σε τέλμα μόνο εσύ είσαι ικανός να βοηθήσεις τον εαυτό σου κι αυτό με τη θέληση που θα έχεις αλλά και με ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Όλα τα πράγματα στη ζωή μου συνέβησαν επειδή ξεπέρασα τους φόβους μου και ξεκουνήθηκα.
όταν ξεφύγεις μόνος σου, από την κόλαση που έφτιαξες για 'σένα..., κινδυνεύεις να μείνεις και μόνος σου, στον παράδεισο....
λες αυτό να είναι...;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Apro
Διάσημο μέλος
Ο Apro αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 41 ετών, επαγγέλεται Tatoo artist και μας γράφει απο Άγιος Ιωάννης Ρέντης (Αττική). Έχει γράψει 2,031 μηνύματα.
15-06-10
23:46
μια ζωή είμαι καλός με τους άλλους, τους βοηθάω όταν μπορώ, δίνω συμβουλές και είμαι γενικά καλός με τον άλλον....
το άσχημο κομμάτι, είναι ότι δεν πρόσεξα ποτέ, τί πρέπει να κάνω με τη ζωή μου και είμαι σαν τον άνεμο..., παρουσιάζομαι ξαφνικά, σε δροσίζω και εξαφανίζομαι....
δεν έχω πολλά πράγματα, από αυτά που έχει ο συνηθισμένος άνθρωπος..., δουλειά, οικογενειακή επικοινωνία, φίλους, κοινωνική επικοινωνία και γενικά ζω μέσα σε ένα άρρωστο περιβάλλον και φαίνεται ότι δε μπορώ να ξεφύγω....
έχω συνηθίσει να ζω μέσα σε σκέψεις και έχουν αρχίσει να με εγκαταλείπουν και αυτές..., καλό αυτό, γιατί σημαίνει πως βαρέθηκα και κάπου εκεί όταν φτάσεις, αλλάζεις....
από την άλλην, με προβληματίζει ιδιαίτερα η εικόνα μου, γιατί είμαι αρνητικό πρότυπο και δε μ' αρέσει καθόλου αυτό..., γιατί αφού δε μπορώ να τα βρω με τον εαυτό μου, δε μπορώ να βοηθήσω τα άτομα που αγαπάω και αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι που βιώνω....
αναρωτιέμαι τί ακριβώς είναι αληθινό πάνω μου, γιατί ο συναισθηματικός μου κόσμος δε συμβαδίζει με τη λογική, αλλά με μια καθημερινότητα που δεν αλλάζει....
ας πούμε ότι έχω βολευτεί σε μια πραγματικότητα, που μισώ και για κάποιο λόγο δε μπορώ να ξεφύγω..., τουλάχιστον μέχρι τώρα..., για εμένα δεν έχει σημασία το μέγεθος των προβλημάτων, αλλά η δυνατότητα που έχεις να τα λύνεις....
για να μην τα πολυλογώ, θέλω να βρω τον εαυτό μου, μέσα από τον χαμένο ήρωα..., αυτόν που με ξέχασε και έρχεται να με λυτρώσει....
αυτός που εξελίχθηκε σε ένα προβληματικό άτομο και ξέρει ότι τον εαυτό του, θα τον βρει μέσα σε κάποιον άλλον και όχι μέσα του..., γιατί ξέρει ότι εκεί έξω, υπάρχουν άτομα σαν και αυτόν, με τα ίδια συναισθήματα, με τις ίδιες δυνατότητες, με τα ίδια πιστεύω, αλλά φυλακισμένα στο σώμα τους....
αν ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου κάποια στιγμή..., αναρωτήσου μήπως αυτός, βρίσκεται έξω από το σώμα σου..., εκεί έξω και όχι εκεί που ψάχνεις μέχρι τώρα....
το άσχημο κομμάτι, είναι ότι δεν πρόσεξα ποτέ, τί πρέπει να κάνω με τη ζωή μου και είμαι σαν τον άνεμο..., παρουσιάζομαι ξαφνικά, σε δροσίζω και εξαφανίζομαι....
δεν έχω πολλά πράγματα, από αυτά που έχει ο συνηθισμένος άνθρωπος..., δουλειά, οικογενειακή επικοινωνία, φίλους, κοινωνική επικοινωνία και γενικά ζω μέσα σε ένα άρρωστο περιβάλλον και φαίνεται ότι δε μπορώ να ξεφύγω....
έχω συνηθίσει να ζω μέσα σε σκέψεις και έχουν αρχίσει να με εγκαταλείπουν και αυτές..., καλό αυτό, γιατί σημαίνει πως βαρέθηκα και κάπου εκεί όταν φτάσεις, αλλάζεις....
από την άλλην, με προβληματίζει ιδιαίτερα η εικόνα μου, γιατί είμαι αρνητικό πρότυπο και δε μ' αρέσει καθόλου αυτό..., γιατί αφού δε μπορώ να τα βρω με τον εαυτό μου, δε μπορώ να βοηθήσω τα άτομα που αγαπάω και αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι που βιώνω....
αναρωτιέμαι τί ακριβώς είναι αληθινό πάνω μου, γιατί ο συναισθηματικός μου κόσμος δε συμβαδίζει με τη λογική, αλλά με μια καθημερινότητα που δεν αλλάζει....
ας πούμε ότι έχω βολευτεί σε μια πραγματικότητα, που μισώ και για κάποιο λόγο δε μπορώ να ξεφύγω..., τουλάχιστον μέχρι τώρα..., για εμένα δεν έχει σημασία το μέγεθος των προβλημάτων, αλλά η δυνατότητα που έχεις να τα λύνεις....
για να μην τα πολυλογώ, θέλω να βρω τον εαυτό μου, μέσα από τον χαμένο ήρωα..., αυτόν που με ξέχασε και έρχεται να με λυτρώσει....
αυτός που εξελίχθηκε σε ένα προβληματικό άτομο και ξέρει ότι τον εαυτό του, θα τον βρει μέσα σε κάποιον άλλον και όχι μέσα του..., γιατί ξέρει ότι εκεί έξω, υπάρχουν άτομα σαν και αυτόν, με τα ίδια συναισθήματα, με τις ίδιες δυνατότητες, με τα ίδια πιστεύω, αλλά φυλακισμένα στο σώμα τους....
αν ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου κάποια στιγμή..., αναρωτήσου μήπως αυτός, βρίσκεται έξω από το σώμα σου..., εκεί έξω και όχι εκεί που ψάχνεις μέχρι τώρα....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.