Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
11-02-10
01:42
Δέν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα, σε ξένα αναστηλώματα δεμένο.
Μόνο να ανεβαίνω, μα όσο ανεβαίνω μόνος να ανεβαίνω.
Κάλβος.
Δροσίνης .
και συνεχίζει ....
Δε θέλω του γυαλιού το λαμπροφέγγισμα
που δείχνετ' άστρο με του 'λιού τη χάρη.
Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου
κι ας είμαι κι ένα ταπεινό χορτάρι.
που δείχνετ' άστρο με του 'λιού τη χάρη.
Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου
κι ας είμαι κι ένα ταπεινό χορτάρι.
Αλλά μη σκας , κι εγώ μέχρι σήμερα είχα την εντύπωση πως ήταν Παλαμάς οπότε με το ..λάθος σου , και εγώ έμαθα το σωστό
και όσοι θα το διαβάσουν .
Μερικές φορές κάποια λάθη είναι απαραίτητα για να γίνουμε καλύτεροι !
Και όχι , αυτό δεν είναι "σοφά λόγια " , απλά δικαιολογία της στιγμής
Στο θέμα :
[FONT="]“ Πόσους ανθρώπους είδα χωρίς να έχουν πάνω τους ένα κομμάτι ρούχο. Πόσα ρούχα είδα χωρίς να υπάρχουν μέσα τους άνθρωποι ”
[/FONT] Jalaladdin Rumi
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
07-04-09
02:15
".... Έρχεται κάποια στιγμή όπου η μεγαλειότητά μας , ο εαυτός μας , είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του , το νου και την καρδιά , για να αποφασίσει επάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του ..."
..... μα έχουμε χρέος να το ξεχνούμε , και το ξεχνούμε μέσα στη ρουτίνα. Κι ο λαθρεπιβάτης ξεχνά κάποτε πως δεν είχε πληρώσει εισιτήριο μα κάνει σχέδια για όταν θα φτάσει στο λιμάνι ....
.... Για αναλογίσου το , είχαμε απειροελάχιστες πιθανότητες να υπάρξουμε μέσα σ' αυτό το " μακάριο απρόσωπο χάος " .... κι όμως υπήρξαμε ... δεν είναι αυτό ένα δώρο ? Ένα " θείο " δώρο ?
Το ζήτημα όμως βρίσκεται αλλού , πως μ' όλες τις χιλιάδες τα χρόνια όπου πήραμε συνείδηση ότι κάνουμε αυτό το " λαθραίο " ταξίδι , δεν μπορέσαμε ακόμα να συμφωνήσουμε μέσα στο καράβι για έναν τρόπο ζωής : Πως να σου φέρομαι και πως να μου φέρεσαι αφού ... στην αποβάθρα μας περιμένει κοινή τύχη ..."
" Η ζωή θέλει βιασμό στο λέει αυτό μια γυναίκα ...."
Τάσσος Αθανασιάδης " Η αίθουσα του θρόνου "
* * *
"...Ε, ναι λοιπόν ταξιδεύουμε λαθραία .. η ζωή είναι μια ανωμαλία μέσα στην παγκόσμια τάξη που λέγεται ανυπαρξία .. μια σύντομη διάλειψη μέσα στο μακάβριο απρόσωπο χάος ... είμαστε λαθρεπιβάτες σ' ένα καράβι που το βλέπουμε από την πρώτη μέρα κιόλας της ζωής μας να κάνει νερά ......
..... μα έχουμε χρέος να το ξεχνούμε , και το ξεχνούμε μέσα στη ρουτίνα. Κι ο λαθρεπιβάτης ξεχνά κάποτε πως δεν είχε πληρώσει εισιτήριο μα κάνει σχέδια για όταν θα φτάσει στο λιμάνι ....
.... Για αναλογίσου το , είχαμε απειροελάχιστες πιθανότητες να υπάρξουμε μέσα σ' αυτό το " μακάριο απρόσωπο χάος " .... κι όμως υπήρξαμε ... δεν είναι αυτό ένα δώρο ? Ένα " θείο " δώρο ?
Το ζήτημα όμως βρίσκεται αλλού , πως μ' όλες τις χιλιάδες τα χρόνια όπου πήραμε συνείδηση ότι κάνουμε αυτό το " λαθραίο " ταξίδι , δεν μπορέσαμε ακόμα να συμφωνήσουμε μέσα στο καράβι για έναν τρόπο ζωής : Πως να σου φέρομαι και πως να μου φέρεσαι αφού ... στην αποβάθρα μας περιμένει κοινή τύχη ..."
* * *
" Η ζωή θέλει βιασμό στο λέει αυτό μια γυναίκα ...."
Τάσσος Αθανασιάδης " Η αίθουσα του θρόνου "
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.