31-08-10
22:29
Έγραψα κάτι αλλά είναι μεγάλο για να το ανεβάσω εδώ.
https://bythalassaki.blogspot.com/2010/08/munchhausen-munchhausen-by-internet.html
https://bythalassaki.blogspot.com/2010/08/munchhausen-munchhausen-by-internet.html
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
03-08-10
07:03
Τόσο καιρό μετά. Διαβάζω ξανά αυτό το θέμα και νιώθω ότι περιγράφομαι. Υπήρξα μυθομανής. Όχι μόνο στο διαδίκτυο (και εδώ) που έσπειρα ένα σωρό ψέματα (για εγκυμοσύνες, χαμένα παιδιά, προβλήματα υγείας, μεταμοσχεύσεις κλπ) περιγράφοντας και ίσως πείθοντας επί ετών για μια ανύπαρκη ζωή (που δεν θα'θελα να ζήσω στην πραγματικότητα). Στο διαδίκτυο βρίσκω το θάρρος και το παραδέχομαι, έχοντας πια αρχίσει να εκτιμώ τον εαυτό μου και να τον αγαπώ, χωρίς να επιδιώκω επιβεβαιώσεις και χωρίς να χρειάζομαι εκφράσεις αγάπης και καλοσύνης (που παίρνει ένας άνρθωπος άρρωστος ενδεχομένως) για να αισθάνομαι επιθυμητή και υπαρκτή... Ο εγωϊσμός όντως υπάρχει άπλετος σε εμάς τους μυθομανείς, όντως εκλαμβάνουμε τις αμφισβητήσεις ως προκλήσεις για να πείσουμε για την αλήθεια των λεγομένων μας και εντείνουμε το "έργο" μας.
Όχι μόνο στο διαδίκτυο λοιπόν. Και εκτός διαδικτύου. Υπάρχει άτομο εκεί έξω που βλέπω 1-2 φορές το χρόνο, από άλλη πόλη, που πιστεύει ότι είμαι παντρεμένη με δύο παιδιά (όχι πιστεύει, που την έκανα να πιστεύει). Οι καλύτερες μου φίλες, τις οποίες βλέπω συνέχεια, πιστεύουν (όχι πιστεύουν, τις έκανα να πιστεύουν) ότι έχω πρόβλημα υγείας. Η μυθομανία μου έφτασε σε σημείο υποκρισίας και εκτύληξης ενός ταλέντου που σίγουρα ο Παπακαλιάτης θα με διάλεγε για την επόμενη σειρά του. Επί χρόνια ολόκληρα, όχι 1 και 2 χρόνια. Από τότε που με θυμάμαι να δημιουργώ φιλίες και κοινωνικές σχέσεις πάντα επιστράτευα ένα ψέμα, κυρίως αρνητικό, επιδιώκοντας να δώσω ξεχωριστό χρώμα στην παρουσία μου. Ίσως δεν εκτιμούσα αρκετά τον εαυτό μου, ίσως και να τον υπερεκτιμούσα, ίσως μου άρεσε να δοκιμάζω τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, μέχρι πού με αντέχουν. Τα ψέματα μας όμως, οι μύθοι μας, τα σενάρια μας είναι σαν ζωντανές φυλακές, μας δεσμεύουν, όταν κάποια στιγμή τελειώνει ο αέρας και θέλουμε μόνο αλήθειες, σαν εγώ τώρα, είμαστε σε σημείο που νιώθουμε ότι πρέπει να ρισκάρουμε. Αν βρούμε το θάρρος να μιλήσουμε σε αυτά τα άτομα μπορεί και να μην καταλάβουν, έχουν κι αυτά ένα λογικό βαθμό εγωϊσμού, θα τα χάσουμε, και τα αγαπάμε τόσο πολύ... (γιατί μιλώ στον πληθυντικό. Αν συνεχίσουμε με αλήθειες αφήνοντας τα ψέματα να ξεθωριάσουν στο χρόνο και μέσα από τις αληθινές πράξεις αφήσουμε να καταλάβουν μόνοι τους είναι ατιμία που γεμίζει τύψεις. Να ο εγωϊσμός. Δεν θέλουμε να χάσουμε τα άτομα που αισθανόμαστε ότι "δέσαμε" στη ζωή μας, προσκολλόμαστε στις ανθρώπινες σχέσεις με τις οποίες έδεσε η μαζιονέζα, δυσκολευόμαστε να τις προσπεράσουμε, να ανοιχτούμε σε καινούργες, λόγω της περιορισμένης μας κοινωνικότητας και του φόβου μας ότι θα απομονωθούμε κοινωνικά.
Να πω ότι ποτέ δεν πίστεψα και η ίδια τους μύθους μου, τα ψέματα ήταν όλα ένα προς ένα συνειδητά και η υποκρισία μελετημένη. Νομίζω ότι αυτή πρέπει να είναι και η διαφορά ενός μυθομανή από αυτόν που πάσχει από διαταραχές πολλαπλής προσωπικότητας. Ο μυθομανής ξέρει ότι αυτά που λέει είναι ψέματα. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς άρχισα αυτή την ιστορία με το θέμα υγείας, με ποια αφορμή, αν δεν με ξεγελά η μνήμη μου στα μαθητικά χρόνια, όταν γνωρίστηκα και ήρθαμε κοντά με αυτές τις κοπέλες, επιστρέτευσα αρχικά αυτό το ψέμα οριοθετώντας μια γραμμή στο να έρθουμε πιο κοντά. Δημιούργησα ένα γρίφο και ένα μυστήριο γύρω από το πρόσωπο μου και ένιωθα ικανοποίηση αν ήξερα ότι ήμουν το επίκεντρο στις συζητήσεις τους. Λόγω της "περίεργης" συμπεριφοράς μου και της προσκόλλησης μου σε αυτές τις φίλες έχασα την παιδική μου φίλη και φυσικά την ευκαιρία να δημιουργήσω περισσότερες ειλικρινείς φιλικές σχέσεις. Όσο θυμάμαι τις ερμηνείες μου, τα λεγόμενα μου, την πειθώ μου πραγματικά ντρέπομαι και ανατριχιάζω μαζί, τι είναι το μυαλό του ανθρώπου... Μιλάμε για όσκαρ ερμηνείες, λιποθυμίες κλπ. Όχι αστεία. Τα ψέματα μου είχαν γίνει τόσο συγκεκριμένα που ενέπλεξαν και άλλο κόσμο για να γίνουν πειστικά, γιατρούς, νοσοκομεία. Τι ντροπή.
Ο μυθομανής παίζει με τα συναισθήματα των άλλων, φτάνει σε σημείο να μπορεί να τα χειριστεί και σπαταλά τις ικανότητες, τα χαρίσματα, το χρόνο τους, τις ευκαιρίες του γι'αυτό τον σκοπό. Μπορεί να γράφω ασυνάρτητα, δεν ξέρω. Θέλω να γράψω πολλά άλλα και να ζητήσω και από εσάς μια τεράστια συγγνώμη. Πόσα σας είπα, γιατί σας τα είπα, ένα site είστε, τι επιδίωκα από εσάς; Με βοηθήσατε καθόλου να περιορίσω τη λόξα μου στο ίντερνετ τουλάχιστον διορθώνοντας τις πραγματικές μου αντίστοιχες "ορμές"; Ίσως, το ίντερνετ λένε ότι προσφέρεται για όλους τους σκοπούς. Φυσικά δεν θέλησα ποτέ το κακό κανενός εδωμέσα...
Δεν ακολούθησα καμία ψυχοθεραπεία, δε συμβουλεύτηκα κανένα ψυχίατρο, απλά σιγά σιγά και κάνοντας κάποιες νέες σπουδές σε κάποιο τομέα ψυχολογίας, και μεγαλώνοντας, και κάνοντας μια δουλειά κοινωνική, μόνη μου νιώθω ότι ξεπέρασα την ανάγκη μου για μύθους. Θα μου πείτε δε γίνεται αυτό από τη μια στιγμή στην άλλη... Το σκέφτομαι... Μέχρι να το εξακριβώσω μην με πιστεύετε....
Όχι μόνο στο διαδίκτυο λοιπόν. Και εκτός διαδικτύου. Υπάρχει άτομο εκεί έξω που βλέπω 1-2 φορές το χρόνο, από άλλη πόλη, που πιστεύει ότι είμαι παντρεμένη με δύο παιδιά (όχι πιστεύει, που την έκανα να πιστεύει). Οι καλύτερες μου φίλες, τις οποίες βλέπω συνέχεια, πιστεύουν (όχι πιστεύουν, τις έκανα να πιστεύουν) ότι έχω πρόβλημα υγείας. Η μυθομανία μου έφτασε σε σημείο υποκρισίας και εκτύληξης ενός ταλέντου που σίγουρα ο Παπακαλιάτης θα με διάλεγε για την επόμενη σειρά του. Επί χρόνια ολόκληρα, όχι 1 και 2 χρόνια. Από τότε που με θυμάμαι να δημιουργώ φιλίες και κοινωνικές σχέσεις πάντα επιστράτευα ένα ψέμα, κυρίως αρνητικό, επιδιώκοντας να δώσω ξεχωριστό χρώμα στην παρουσία μου. Ίσως δεν εκτιμούσα αρκετά τον εαυτό μου, ίσως και να τον υπερεκτιμούσα, ίσως μου άρεσε να δοκιμάζω τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, μέχρι πού με αντέχουν. Τα ψέματα μας όμως, οι μύθοι μας, τα σενάρια μας είναι σαν ζωντανές φυλακές, μας δεσμεύουν, όταν κάποια στιγμή τελειώνει ο αέρας και θέλουμε μόνο αλήθειες, σαν εγώ τώρα, είμαστε σε σημείο που νιώθουμε ότι πρέπει να ρισκάρουμε. Αν βρούμε το θάρρος να μιλήσουμε σε αυτά τα άτομα μπορεί και να μην καταλάβουν, έχουν κι αυτά ένα λογικό βαθμό εγωϊσμού, θα τα χάσουμε, και τα αγαπάμε τόσο πολύ... (γιατί μιλώ στον πληθυντικό. Αν συνεχίσουμε με αλήθειες αφήνοντας τα ψέματα να ξεθωριάσουν στο χρόνο και μέσα από τις αληθινές πράξεις αφήσουμε να καταλάβουν μόνοι τους είναι ατιμία που γεμίζει τύψεις. Να ο εγωϊσμός. Δεν θέλουμε να χάσουμε τα άτομα που αισθανόμαστε ότι "δέσαμε" στη ζωή μας, προσκολλόμαστε στις ανθρώπινες σχέσεις με τις οποίες έδεσε η μαζιονέζα, δυσκολευόμαστε να τις προσπεράσουμε, να ανοιχτούμε σε καινούργες, λόγω της περιορισμένης μας κοινωνικότητας και του φόβου μας ότι θα απομονωθούμε κοινωνικά.
Να πω ότι ποτέ δεν πίστεψα και η ίδια τους μύθους μου, τα ψέματα ήταν όλα ένα προς ένα συνειδητά και η υποκρισία μελετημένη. Νομίζω ότι αυτή πρέπει να είναι και η διαφορά ενός μυθομανή από αυτόν που πάσχει από διαταραχές πολλαπλής προσωπικότητας. Ο μυθομανής ξέρει ότι αυτά που λέει είναι ψέματα. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς άρχισα αυτή την ιστορία με το θέμα υγείας, με ποια αφορμή, αν δεν με ξεγελά η μνήμη μου στα μαθητικά χρόνια, όταν γνωρίστηκα και ήρθαμε κοντά με αυτές τις κοπέλες, επιστρέτευσα αρχικά αυτό το ψέμα οριοθετώντας μια γραμμή στο να έρθουμε πιο κοντά. Δημιούργησα ένα γρίφο και ένα μυστήριο γύρω από το πρόσωπο μου και ένιωθα ικανοποίηση αν ήξερα ότι ήμουν το επίκεντρο στις συζητήσεις τους. Λόγω της "περίεργης" συμπεριφοράς μου και της προσκόλλησης μου σε αυτές τις φίλες έχασα την παιδική μου φίλη και φυσικά την ευκαιρία να δημιουργήσω περισσότερες ειλικρινείς φιλικές σχέσεις. Όσο θυμάμαι τις ερμηνείες μου, τα λεγόμενα μου, την πειθώ μου πραγματικά ντρέπομαι και ανατριχιάζω μαζί, τι είναι το μυαλό του ανθρώπου... Μιλάμε για όσκαρ ερμηνείες, λιποθυμίες κλπ. Όχι αστεία. Τα ψέματα μου είχαν γίνει τόσο συγκεκριμένα που ενέπλεξαν και άλλο κόσμο για να γίνουν πειστικά, γιατρούς, νοσοκομεία. Τι ντροπή.
Ο μυθομανής παίζει με τα συναισθήματα των άλλων, φτάνει σε σημείο να μπορεί να τα χειριστεί και σπαταλά τις ικανότητες, τα χαρίσματα, το χρόνο τους, τις ευκαιρίες του γι'αυτό τον σκοπό. Μπορεί να γράφω ασυνάρτητα, δεν ξέρω. Θέλω να γράψω πολλά άλλα και να ζητήσω και από εσάς μια τεράστια συγγνώμη. Πόσα σας είπα, γιατί σας τα είπα, ένα site είστε, τι επιδίωκα από εσάς; Με βοηθήσατε καθόλου να περιορίσω τη λόξα μου στο ίντερνετ τουλάχιστον διορθώνοντας τις πραγματικές μου αντίστοιχες "ορμές"; Ίσως, το ίντερνετ λένε ότι προσφέρεται για όλους τους σκοπούς. Φυσικά δεν θέλησα ποτέ το κακό κανενός εδωμέσα...
Δεν ακολούθησα καμία ψυχοθεραπεία, δε συμβουλεύτηκα κανένα ψυχίατρο, απλά σιγά σιγά και κάνοντας κάποιες νέες σπουδές σε κάποιο τομέα ψυχολογίας, και μεγαλώνοντας, και κάνοντας μια δουλειά κοινωνική, μόνη μου νιώθω ότι ξεπέρασα την ανάγκη μου για μύθους. Θα μου πείτε δε γίνεται αυτό από τη μια στιγμή στην άλλη... Το σκέφτομαι... Μέχρι να το εξακριβώσω μην με πιστεύετε....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
30-12-08
08:59
Πριν λίγους μήνες γνώρισα την πρώην του πρώην μου η οποία ήρθε να μου πει ότι έχει ένα παιδί δύο χρονών, ότι το παιδί έχει λευχαιμία,και ότι κάνει τρεις δουλειές για να μπορούν να ζουν γιατί ο πρώην μου δεν είχε αναγνωρίσει το μωρό. Μάλιστα όταν συναντηθήκαμε μου είχε φέρει γύρω στις 40 φωτογραφίες με εκείνην να κρατά ένα κοριτσάκι και έβγαζε "τυχαία" απο την τσάντα της μπιμπερά και αρκουδάκια.Κάνοντας την δική μου έρευνα ανακάλυψα ότι τίποτα δεν ήταν αλήθεια. Έμαθα μάλιστα ότι σχεδόν σε όλες τις σχέσεις της, είχε πει ότι ήταν έγκυος, ενώ σε άτομα με τα οποία δεν έχει σεξουαλικές επαφές, λέει απλά ότι πάσχει από καρκίνο και σύντομα θα πεθάνει. Πραγματικά νιώθω την ανάγκη να βοηθήσω αυτή την κοπέλα και η ίδια είναι πολύ κοντά στο να παραδεκτεί ότι έχει κάποιο πρόβλημα, απλά νιώθει ντροπή και δεν θέλει να δει κάποιο ειδικό.
Τα συμπτώματα που αναφέρεις παραπέμπουν θεωρητικά - είναι ενδείξεις τέλος πάντων του Munchausen syndrome. Άρχισα μια έρευνα πάνω σε αυτό την οποία ακόμα δεν ολοκλήρωσα. Μπορείς να το ψάξεις αν θες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
21-07-08
10:51
κατάλαβα ότι πηγάζει μάλλον από ανύποτη (και συνήθως ανυπόστατη) ανασφάλεια για την προσωπικότητα τους. Μην έχοντας εμπιστοσύνη στο πόσο "εντυπωσιακή" μπορεί να είναι η πραγματική τους ταυτότητα - ζωή, δημιουργούν μια ψέυτικη που πολύ σύντομα πιστεύουν και οι ίδιοι ότι ισχύει! Η απίστευτη ανάγκη τους για προβολή του εγώ τους σε συνδιασμό με την ανασφάλεια τους, τους οδηγεί σε αυτά τα σημεία.....
φρίκη... είναι όμως άρωστα άτομα που χρήζουν άμεσης επαγγελματικής βοήθειας
Με κάλυψες Κουέ, κι εγώ πιστεύω πως είναι κυρίως ένα συνδυασμός άγνοιας του εαυτού, ανασφάλειας και ανάγκης προβολής του "εγώ" ή εκτόνωσης του.
Έχω παρατηρήσει ότι όσο ασχολείται κανείς με τους μύθους τους τόσο τα άτομα αυτά ενισχύουν τη μυθοπλασία τους προβάλλοντας κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό- ικανό να κεντρίσει την προσοχή και το ενδιαφέρον, όπως σε μια κατάσταση κρίσης, υπάρχει αυτό που θα μπορούσε να περιγράψει κανείς σημεία εθισμού στην ανθρώπινη επαφή και ουσιαστική επικοινωνία έστω επί ανυπόστατης βάσης.
Αν με κατάλληλη ψυχοθεραπευτική προσέγγιση διοχετευτεί κάπου αλλού με άλλο τρόπο όλη αυτή η ανησυχία και η πνευματική ενγρήγορση το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα δημιουργικό. Θέλω να γράψω πολλά γι'αυτό το θέμα και για τα άτομα τα λεγόμενα control freaks, σύντομα....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.