11-08-13
11:03
Εξέγερση τη νύχτα στο κέντρο κράτησης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα
Επί αυτού, παραθέτω το σχόλιο της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου, που με καλύπτει απόλυτα:
Σοβαρά επεισόδια στο κέντρο κράτησης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα σημειώθηκαν το βράδυ του Σαββάτου.
Οι κρατούμενοι, που διαμαρτύρονταν για την παράταση του χρόνου κράτησής τους από 12 σε 18 μήνες, στασίασαν κατά την ώρα διανομής του φαγητού, γύρω στις 9, και επιτέθηκαν εναντίον των αστυνομικών φρουρών, ενώ έβαλαν φωτιές σε στρώματα και οικίσκους.
Στις εγκαταστάσεις της Αμυγδαλέζας μετέβησαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες δέχτηκαν επίθεση με πέτρες και άλλα αντικείμενα με αποτέλεσμα -σύμφωνα με την αστυνομία- να τραυματιστούν δέκα αστυνομικοί.
Οι αστυνομικοί έκαναν χρήση κρότου λάμψης.
Η κατάσταση τελικά ομαλοποιήθηκε γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα. Αυτήν την ώρα γίνεται καταμέτρηση για να διαπιστωθεί αν έχει υπάρξει απόδραση.
Οι πληροφορίες, πάντως, είναι συγκεχυμένες καθώς φέρεται να έχουν διαφύγει δέκα μετανάστες τους οποίους αναζητά η αστυνομία στη γύρω περιοχή.
Για την υπόθεση διενεργείται προανάκριση από την Ασφάλεια Αττικής.
Επί αυτού, παραθέτω το σχόλιο της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου, που με καλύπτει απόλυτα:
Είναι τουλάχιστον περίεργο τα ρεπορτάζ από τη χθεσινοβραδινή εξέγερση στο κέντρο κράτησης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα, ν'αναφέρουν μόνο τον αριθμό των τραυματισμένων αστυνομικών χωρίς να γίνεται καμία αναφορά στους κρατούμενους μετανάστες ή άλλους που κρατούνται εκεί. Στην Αμυδγαλέζα πρέπει να μπουν άμεσα για αυτοψία και βοήθεια η Διεθνής Αμνηστεία και οι Γιατροί του Κόσμου, δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε ήδη μια ανακοίνωση από μια ανεξάρτητη ανθρωπιστική οργάνωση για όσα συνέβησαν και τί συνέπειες είχαν.
Θυμίζω ότι το ζήτημα του Κέντρου Κράτησης δεν είναι μόνο κομμάτι του μεταναστευτικού. Άπαξ και κρατείται άνθρωπος σε μια δημοκρατική κοινωνία τότε απολαμβάνει τα δικαιώματα του κρατούμενου πόσο μάλλον αυτοί που δεν έχουν βρεθεί εκεί μετά από δίκη και δεν έχουν ούτε χαρτιά ούτε βέβαια κάποιο πολιτικό δικαίωμα.
Δεν χρειάζεται να σημειώσω την απόγνωσή μου. Ένα πολύπλοκο διεθνές πρόβλημα, μια ελληνική πολιτεία που το άφησε για χρόνια να γιγαντωθεί, μια τρομαγμένη απαίδευτη κοινωνία που απαιτεί άμεσες, μαγικές, σχεδόν, λύσεις, πολιτικά κόμματα που χρησιμοποιούν το ζήτημα μονο ως πεδίο επαναστατικής γυμναστικής και ρητορικής εξάσκησης. Και διαρκώς να δοκιμάζεται η δημοκρατία στη χώρα εκεί που δεν αφήνει αμφιβολίες για την ποιότητά της: στις φυλακές και στη δικαιοσύνη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
06-10-10
09:20
Ένα άρθρο που με άγγιξε:
Ο «φίλε μου» κι εγώ
Κι αφιερωμένο σε άλλους, σαν εμένα, που έχουν τύχει τέτοιας άκαρδης αντιμετώπισης, απλά και μόνο γιατί προέρχονται από χώρα "μειωμένων δυνατοτήτων".
Ο «φίλε μου» κι εγώ
Αφιερωμένο σε όποιον έχει μάθει να κοιτάει αυτούς τους ανθρώπους στα μάτια, και να τους βλέπει σαν ανθρώπους, κι όχι κάποιο εξωτικό ζώο που έχει προοριστεί για τα φανάρια. Που δεν έχει οικογένεια. Που δεν έχει αγωνίες και ευαισθησίες.Τα τελευταία 6 καλοκαίρια, από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου, κάνουμε διακοπές στην Άφησο, ένα πανέμορφο ψαροχώρι του Πηλίου. Κάθε καλοκαίρι, τώρα έχω και κόρη, στο χωριό αυτό έχουμε την ευκαιρία να ζούμε τη φύση, αλλά και τον κανονικό κόσμο, την κανονική ζωή. «Κανονική» ... τι θα πει ... θα μου πεις!
Κανονικό είναι πλέον τα παιδιά να παίζουν στους δρόμους κι ας μιλάνε άλλη γλώσσα. Ο Αντώνης μου είπε ότι του χρόνου «θα μάθω αγγλικά» για να καταλαβαίνω τι λέει ο Κρίστι και ο Αλεξάντερ όταν μιλούν μεταξύ τους. Τα αλβανικά είναι «αγγλικά», όπως και τα πολωνικά της Κλαούντια με τη μαμά της – τουλάχιστον για ένα εξάχρονο αγόρι.
Ο παραλιακός δρόμος της Αφήσου έχει μικρά σπιτάκια, τα παλιά, του χωριού, με το μπαλκονάκι που χωράει ίσα ένα τραπέζι μικρό για τον καφέ, το τασάκι και το ποτήρι το νερό. Κάτω όμως από τα μικρά αυτά μπαλκονάκια χρόνο με το χρόνο φτιάχονται τα πιο γλυκά «αυθαίρετα»: οι χελιδονοφωλιές. Τα χελιδόνια στην Άφησο είναι το ίδιο πολλά με τις μύγες. Έτσι κι αλλιώς είναι φιλόξενο το χωριό «μας».
Κάθε που περνάμε για την παραλία, βλέπουμε τις χελιδονοφωλιές, και προσπαθούμε να δείξουμε στα παιδιά τα πουλιά που πάνε κι έρχονται, μεσʼτο «φράκο» τους και κουβαλάνε άλλοτε λασπη για να κλείσουν κανα ημιυπαίθριο ... άλλοντε τροφή για τα νεογγέννητα πηλιωρείτικα μωρά τους.
Κάθε που φτάνουμε στην παράλια, εκεί δα, που τελειώνει η άσφαλτος συναντούμε και τον «φίλε μου». Ο «φίλε μου» είναι από το Μπαγκλαντές και πουλάει στην παραλία χαϊμαλιά. Πέρα δώθε, όλο το καλοκαίρι, μ΄ έναν ταμπλά στο χέρι, με καρφάκια και τρύπες, που κρέμονται σχοινάκια στα οποία περασμένα είναι πολύχρωμα χαϊμαλιά για το χέρι, το λαιμό, το πόδι. Πέρα δώθε στις δύο παραλίες του χωριού: Αμποβό και Καληφτέρη.
Φέτος η Μαρίνα μου ζήτησε ένα χαϊμαλί για το πόδι, και όταν ο «φίλε μου» πέρασε από μπροστά μας διάλεξε ένα ωραίο χαϊμαλί από άσπρο σπάγγο και ξύλινες μπογιατισμένες χάντρες πλεγμένες μʼ εκείνη τη γνωστή πλέξη που στα 70ʼς κάναμε τις «ταυτότητες» - τότε από χοντρό πετσί. Δύο ευρώ και ογδόντα λεπτά. Έδωσα τέσσερα και ντράπηκα να πάρω ρέστα. Ο «φίλε μου» μας χαίρετησε, ευχαριστησε ιδιαιτέρως την τετράχρονη πελάτισσά του, εμένα μου έκλεισε το μάτι και έβαλε το χέρι στην καρδιά και αυτός συνέχισε το πέρα-δώθε του, κι εμείς το μπανιο μας.
Λίγο αργότερα, η μια φίλη, καλοκαιρινή γνωστή, κατέβηκε από την ταβέρνα, και η Μαρίνα αμέσως της έδειξε το νέο της απόκτημα. «Α, από τον φίλε μου ψωνίζω κι εγώ» της είπε και μας έδειξε και τα δικά της χαϊμαλιά. Η Μαρίνα συνέχισε τα πλατσουρίσματά της, κι εγώ τη ρώτησα για τον «φίλε μου»: από πού είναι;
«Α ... δεν ξέρω. Ξέρω όμως Γιάννη, ότι η κυρά Καίτη, η μαμά του Αντρέα που έχει την ταβέρνα από πάνω, τον έχει υιοθετημένο τα καλοκαιρια που έρχεται στο χωριό. Του βάζει ένα ράντζο στο πίσω μέρος της αυλής να κοιμάται το βράδυ, μπανιο για να πλένεται, φυσικά το φαγητό του και μάλιστα του φυλάει τα λεφτά που βγάζει για να μην τα έχει κομπόδεμα πάνω του στα περα-δώθε».
Την άλλη μέρα στο πρωινό μπάνιο, νωρίς πάω με τα παιδιά, ο «φίλε μου» έκανε κι αυτός τις απλωτές του. Μας είδε. Μας πλησίασε. Η Μαρίνα τον χαιρέτησε. «Καλημέρρρα» (στις διακοπές έμαθε να λέει το ρρρρ και ήταν πολύ περήφανη και το επιδείκνυε όπου μπορούσε) «Καλημέρα» ανταπάντησε.
Μη στα πολυλογώ: με τα πόδια από το Μπαγκλαντές. Μέσω Τουρκίας στην Ελλάδα. Άφησε τρία παιδιά. Λείπει περίπου 8 χρόνια. «Δεν τα έχω δει, το μικρότερο μάλλον δε θα το γνωρίσω άμα το δω». Τα καλοκαίρια στο Πήλιο και κυρίως στην Άφησο, το χειμώνα στην Αθήνα.
Οι δικές μου τρεις βδομάδες των διακοπών τελειώσαν. Στην τελευταία βόλτα στον παραλιακό δρόμο του χωριού αποχαιρετήσαμε τα χελιδόνια, τις φωλιές τους που είχαν γινει πορτοκαλί από τον ήλιο που βούταγε στον Παγασητικό αλλά και τον «φίλε μου» που επέστρεφε από την Καληφτέρη στην παραλία του Αμποβού, που βρίσκεται η δική του «φωλιά» στο «Μαραμπού», του Αντρέα με τη μαμά την κυρία Καίτη. Η συζήτηση με τα παιδιά για τα χελιδόνια που ως αποδημητικά θα φύγουν για πιο ζεστά κλίματα το χειμώνα ήταν μάταιη καθώς πλησιάζαμε την πλατεία που τους περίμεναν οι φίλοι τους για ένα τελευταίο καλοκαιρινό παιγνίδι.
Χθες στο φανάρι της παραλιακής που στρίβω για το σπίτι μου, ενώ συνήθως υπάρχει μια γιαγιά που πουλάει χαρτομάντηλα, είδα – εκτός απʼαυτήν – άλλες δύο μουρες. Ο ένας πουλούσε τριαντάφυλλα, και ο άλλος καθάριζε παρμπριζ. Το φάναρι κόκκινο. Δεν είχα καθόλου διάθεση να «ψωνίσω» τιποτα από το δρόμο. Το φάναρι κόκκινο και κρατάει αρκετά. Πώς γύρισα το κεφάλι μου; Κάτι μου τράβηξε την προσοχή.
Ο «φίλε μου» με φώναζε! «Εεεε εσύ δεν είσαι από το χωριό ...»
Ναι, ναι φωνάζω, τι κάνεις;
Πουλάω λουλούδια τώρα, τώρα που φεύγει η ζέστη, ήρθα Αθήνα. Τα παιδιά σου ... καλά φίλε μου;
Όλοι μια χαρά, του είπα ... θα σε βρω παλι εδώ ...
Δεν άκουσα τι μου είπε αλλά μάλλον ναι θα ήταν. Το φανάρι άναψε πράσινο.
Κι αφιερωμένο σε άλλους, σαν εμένα, που έχουν τύχει τέτοιας άκαρδης αντιμετώπισης, απλά και μόνο γιατί προέρχονται από χώρα "μειωμένων δυνατοτήτων".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
17-08-10
11:59
Ξεκινώ παραθέτωντας κάτι που με χαροποίησε, αν ισχύει:
Χανιά: η τιμωρία
του Ανδρέα Πετρουλάκη
Τα Χανιά είχαν μια μακρά παράδοση ομαλής και χωρίς προβλήματα συμβίωσης με τον μεγάλο αριθμό των μεταναστών που διαμένει μόνιμα στο νομό...Η κοινωνία σε γενικές γραμμές είχε συμπεριφορά τουλάχιστον ανοχής, με πολλούς όμως συνειδητοποιημένους πολίτες να πρωτοστατούν σε ποικίλες δραστηριότητες και εκδηλώσεις ένταξης και ενσωμάτωσής τους, έτσι που οι συνθήκες για τους μετανάστες να είναι από τις καλύτερες στη χώρα για πολλά χρόνια. Τον τελευταίο καιρό η παράδοση αυτή αμαυρώθηκε από την εμφάνιση μιας ολιγομελούς αλλά δυναμικής ομάδας ακροδεξιών που κατά τα πρότυπα των ομολόγων της στην υπόλοιπη Ελλάδα ξεκίνησε ένα επικίνδυνο γαϊτανάκι φασιστικών-ρατσιστικών επιθέσεων εναντίον των μεταναστών, το οποίο σε γενικές γραμμές συνοψίζεται στα ακόλουθα : (*)
17 Νοεμβρίου 2009: Επίθεση σε κατοικία μεταναστών στη περιοχή “Αμπεριά” στα Χανιά, την ώρα της πορείας του Πολυτεχνείου.
21 Noεμβρίου 2009: Άγριος ξυλοδαρμός δύο Χανιωτών που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις για θέματα ελευθεριών και δικαιωμάτων.
8 Δεκεμβρίου 2009: Επίθεση σε μετανάστες σε κεντρική πλατεία των Χανίων, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό ενός Παλαιστίνιου κι ενός Μαροκινού.
15 Δεκεμβρίου 2009: Μεταμεσονύκτια επίθεση με 2 μολότοφ σε σπίτι στο Γαλατά Χανίων όπου κινδύνευσαν σοβαρά πέντε άνθρωποι.
16 Δεκεμβρίου 2009: Εμπρηστική επίθεση στο Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών στα Χανιά (7 π.μ.), μια μέρα πριν από το προγραμματισμένο συλλαλητήριο για τις φασιστικές επιθέσεις στην πόλη (περίπου 15-20 μέσα σʼ ένα δεκαήμερο, σύμφωνα με τους εκπροσώπους του Στεκιού).
27 Δεκεμβρίου 2009: Επίθεση με ρόπαλα και σιδηρογροθιές εναντίον παρέας μεταναστών σε μπαρ των Χανίων, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό τριών νεαρών και μιας κοπέλας.
5 Ιανουαρίου 2010: Αποτυχημένη προσπάθεια εμπρησμού, της Εβραϊκής Συναγωγής στην παλιά πόλη των Χανίων.
16 Ιανουαρίου 2010: Ολικός εμπρησμός της Εβραϊκής Συναγωγής
13 Φεβρουαρίου 2010: Μαζική επίθεση και ξυλοδαρμός σε μάζωξη Μαροκινών μεταναστών στις Καλύβες Αποκορώνου.
24 Φεβρουαρίου 2010: Δύο κουκουλοφόροι χάραξαν με ξυράφι στο χέρι τη σβάστικα σε 27χρονη Χανιώτισσα εκπαιδευτικό στη Χαλέπα.
27 Φεβρουαρίου 2010: Εμπρησμός αυτοκινήτου Πακιστανού οικονομικού μετανάστη
28 Φεβρουαρίου 2010: Επίθεση, ξυλοδαρμός και προσπάθεια εμπρησμού μετανάστη φύλακα εγκαταστάσεων στα Κεραμειά.
9 Μαρτίου 2010: Απειλητική εμφάνιση ομάδας 15 νεοναζί της Χρυσής Αυγής με μαχαίρια απέναντι από την πλατεία της Αγοράς ,όπου μέλη της Αριστεράς μοίραζαν προκηρύξεις για την απεργία της 11ης του μηνός. Αποκρούστηκαν από ντόπιους και μετανάστες.
Οι προσαγωγές για όλα αυτά τα επεισόδια υπήρξαν ελάχιστες και οι συλλήψεις ακόμα λιγότερες αν και, κατά πολλούς, κάποιοι από τους ενόχους είναι γνωστοί στην αστυνομία. Στην Δικαιοσύνη μέχρι στιγμής έχει φτάσει μόνο μία υπόθεση. Προς μεγάλη έκπληξη των μεταναστών και των ευαισθητοποιημένων Χανιωτών που είχαν αρχίσει να συνηθίζουν την ιδέα της ατιμωρησίας των ρατσιστών, το Δικαστήριο εξάντλησε την αυστηρότητά του (πάντα μέσα στο πλαίσιο των προβλεπομένων από τη νομοθεσία) και επέβαλε ποινές απρόσμενα βαρειές στους ενόχους. Από την στιγμή εκείνη οι επιθέσεις σημείωσαν κατακόρυφη πτώση.
Η έννοια της παραδειγματικής τιμωρίας μου προκαλούσε πάντα άπωση. Μου θύμιζε γυμνασιάρχες του ΄60 και κατηχητικό-στις περιπτώσεις της επιβολής ποινής πάντα εκλύετο μέσα μου αντανακλαστικό επιείκειας. Ομολογώ η υπόθεση με έβαλε σε σκέψεις. Μήπως τελικά υπάρχουν περιπτώσεις που η αυστηρή,παραδειγματική τιμωρία έχει και ρόλο διαπαιδαγώγησης και φρονηματισμού και τελικά μπορεί να αποτελεί θεσμική αντίσταση της κοινωνίας μας στην διάχυση της ανομίας και όχι πάντα κενή περιεχομένου ηθικολογία;
(*)πηγή: Φόρουμ Μεταναστών Χανίων
Χανιά: η τιμωρία
του Ανδρέα Πετρουλάκη
Τα Χανιά είχαν μια μακρά παράδοση ομαλής και χωρίς προβλήματα συμβίωσης με τον μεγάλο αριθμό των μεταναστών που διαμένει μόνιμα στο νομό...Η κοινωνία σε γενικές γραμμές είχε συμπεριφορά τουλάχιστον ανοχής, με πολλούς όμως συνειδητοποιημένους πολίτες να πρωτοστατούν σε ποικίλες δραστηριότητες και εκδηλώσεις ένταξης και ενσωμάτωσής τους, έτσι που οι συνθήκες για τους μετανάστες να είναι από τις καλύτερες στη χώρα για πολλά χρόνια. Τον τελευταίο καιρό η παράδοση αυτή αμαυρώθηκε από την εμφάνιση μιας ολιγομελούς αλλά δυναμικής ομάδας ακροδεξιών που κατά τα πρότυπα των ομολόγων της στην υπόλοιπη Ελλάδα ξεκίνησε ένα επικίνδυνο γαϊτανάκι φασιστικών-ρατσιστικών επιθέσεων εναντίον των μεταναστών, το οποίο σε γενικές γραμμές συνοψίζεται στα ακόλουθα : (*)
17 Νοεμβρίου 2009: Επίθεση σε κατοικία μεταναστών στη περιοχή “Αμπεριά” στα Χανιά, την ώρα της πορείας του Πολυτεχνείου.
21 Noεμβρίου 2009: Άγριος ξυλοδαρμός δύο Χανιωτών που συμμετέχουν σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις για θέματα ελευθεριών και δικαιωμάτων.
8 Δεκεμβρίου 2009: Επίθεση σε μετανάστες σε κεντρική πλατεία των Χανίων, με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό ενός Παλαιστίνιου κι ενός Μαροκινού.
15 Δεκεμβρίου 2009: Μεταμεσονύκτια επίθεση με 2 μολότοφ σε σπίτι στο Γαλατά Χανίων όπου κινδύνευσαν σοβαρά πέντε άνθρωποι.
16 Δεκεμβρίου 2009: Εμπρηστική επίθεση στο Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών στα Χανιά (7 π.μ.), μια μέρα πριν από το προγραμματισμένο συλλαλητήριο για τις φασιστικές επιθέσεις στην πόλη (περίπου 15-20 μέσα σʼ ένα δεκαήμερο, σύμφωνα με τους εκπροσώπους του Στεκιού).
27 Δεκεμβρίου 2009: Επίθεση με ρόπαλα και σιδηρογροθιές εναντίον παρέας μεταναστών σε μπαρ των Χανίων, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό τριών νεαρών και μιας κοπέλας.
5 Ιανουαρίου 2010: Αποτυχημένη προσπάθεια εμπρησμού, της Εβραϊκής Συναγωγής στην παλιά πόλη των Χανίων.
16 Ιανουαρίου 2010: Ολικός εμπρησμός της Εβραϊκής Συναγωγής
13 Φεβρουαρίου 2010: Μαζική επίθεση και ξυλοδαρμός σε μάζωξη Μαροκινών μεταναστών στις Καλύβες Αποκορώνου.
24 Φεβρουαρίου 2010: Δύο κουκουλοφόροι χάραξαν με ξυράφι στο χέρι τη σβάστικα σε 27χρονη Χανιώτισσα εκπαιδευτικό στη Χαλέπα.
27 Φεβρουαρίου 2010: Εμπρησμός αυτοκινήτου Πακιστανού οικονομικού μετανάστη
28 Φεβρουαρίου 2010: Επίθεση, ξυλοδαρμός και προσπάθεια εμπρησμού μετανάστη φύλακα εγκαταστάσεων στα Κεραμειά.
9 Μαρτίου 2010: Απειλητική εμφάνιση ομάδας 15 νεοναζί της Χρυσής Αυγής με μαχαίρια απέναντι από την πλατεία της Αγοράς ,όπου μέλη της Αριστεράς μοίραζαν προκηρύξεις για την απεργία της 11ης του μηνός. Αποκρούστηκαν από ντόπιους και μετανάστες.
Οι προσαγωγές για όλα αυτά τα επεισόδια υπήρξαν ελάχιστες και οι συλλήψεις ακόμα λιγότερες αν και, κατά πολλούς, κάποιοι από τους ενόχους είναι γνωστοί στην αστυνομία. Στην Δικαιοσύνη μέχρι στιγμής έχει φτάσει μόνο μία υπόθεση. Προς μεγάλη έκπληξη των μεταναστών και των ευαισθητοποιημένων Χανιωτών που είχαν αρχίσει να συνηθίζουν την ιδέα της ατιμωρησίας των ρατσιστών, το Δικαστήριο εξάντλησε την αυστηρότητά του (πάντα μέσα στο πλαίσιο των προβλεπομένων από τη νομοθεσία) και επέβαλε ποινές απρόσμενα βαρειές στους ενόχους. Από την στιγμή εκείνη οι επιθέσεις σημείωσαν κατακόρυφη πτώση.
Η έννοια της παραδειγματικής τιμωρίας μου προκαλούσε πάντα άπωση. Μου θύμιζε γυμνασιάρχες του ΄60 και κατηχητικό-στις περιπτώσεις της επιβολής ποινής πάντα εκλύετο μέσα μου αντανακλαστικό επιείκειας. Ομολογώ η υπόθεση με έβαλε σε σκέψεις. Μήπως τελικά υπάρχουν περιπτώσεις που η αυστηρή,παραδειγματική τιμωρία έχει και ρόλο διαπαιδαγώγησης και φρονηματισμού και τελικά μπορεί να αποτελεί θεσμική αντίσταση της κοινωνίας μας στην διάχυση της ανομίας και όχι πάντα κενή περιεχομένου ηθικολογία;
(*)πηγή: Φόρουμ Μεταναστών Χανίων
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
21-04-10
11:29
Μετανάστες παρέμεναν άταφοι επί δύο μήνες
Στα αζήτητα του νεκροτομείου της Κω παρέμεναν επί δύο μήνες, λόγω γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, οι σοροί δύο μεταναστών που εντοπίστηκαν νεκροί από πνιγμό στις ακτές του νησιού. Επί της ουσίας, κανείς δεν αναλάμβανε τα έξοδα ταφής τους. Όμως οι ψυκτικοί θάλαμοι του νεκροτομείου είχαν τεχνικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα η κακοσμία εξαιτίας της σήψης, αλλά και ο κίνδυνος μετάδοσης ασθενειών, να είναι μεγάλος.
Τελικά, έπειτα από σχετικό έγγραφο του προέδρου του Νοσοκομείου της Κω προς τον Εισαγγελέα, παρακάμφθηκαν τα διαδικαστικά, και με δαπάνη ενός ιδιώτη ιδιοκτήτη γραφείου πραγματοποιήθηκε η ταφή τους σε χώρο που παραχώρησε ο Δήμος Κω στο νέο νεκροταφείο της περιοχής.
Οι ψυκτικοί θάλαμοι -ευτυχώς- πριν από 20 ημέρες αντικαταστάθηκαν.
Στα αζήτητα του νεκροτομείου της Κω παρέμεναν επί δύο μήνες, λόγω γραφειοκρατικών αγκυλώσεων, οι σοροί δύο μεταναστών που εντοπίστηκαν νεκροί από πνιγμό στις ακτές του νησιού. Επί της ουσίας, κανείς δεν αναλάμβανε τα έξοδα ταφής τους. Όμως οι ψυκτικοί θάλαμοι του νεκροτομείου είχαν τεχνικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα η κακοσμία εξαιτίας της σήψης, αλλά και ο κίνδυνος μετάδοσης ασθενειών, να είναι μεγάλος.
Τελικά, έπειτα από σχετικό έγγραφο του προέδρου του Νοσοκομείου της Κω προς τον Εισαγγελέα, παρακάμφθηκαν τα διαδικαστικά, και με δαπάνη ενός ιδιώτη ιδιοκτήτη γραφείου πραγματοποιήθηκε η ταφή τους σε χώρο που παραχώρησε ο Δήμος Κω στο νέο νεκροταφείο της περιοχής.
Οι ψυκτικοί θάλαμοι -ευτυχώς- πριν από 20 ημέρες αντικαταστάθηκαν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.