Resident Evil
Διακεκριμένο μέλος
Η Resident Evil αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,959 μηνύματα.
11-09-10
09:56
Καταρχάς θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Vendetta (πιδί μ' εσύ κάτι έπαθες στο στρατό, τι βελτίωση λόγου είναι αυτή? ).Ωστόσο θα έχεις βελτιώσει αρκετά τις σχέσεις σου με τους γονείς σου καλλιεργώντας ένα κλίμα σεβασμού απέναντι στις επιλογές σου τις οποίες σίγουρα θα κριτικάρουν ως γονείς. Κάτι τέτοιο είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους από τη στιγμή που σε μεγαλώνουν ουσιαστικά ακόμα. Αλλά στις πραγματικές επιλογές σου και όχι στις επιλογές σου που είναι αποτέλεσμα αντίδρασης στους γονείς σου.
Κατά δεύτερον θα ήθελα να σου..καταθέσω τη δική μου εμπειρία, η οποία σαφώς δεν ταυτίζεται με τη δικιά σου, αλλά οκ, μάλλον δεν υπάρχει παιδί που να μην είχε προβλήματα με τους γονείς του(!).
Αυτό που σου λέει ο Vendetta είναι το "κλειδί" για να το κουμαντάρεις τα πράγματα. Με το μπαμπά μου (περισσότερο) είχα πάντα ένα "κόλλημα" να μιλήσω και επίσης και ο ίδιος σε πολλά θεωρούσε ότι η απαγόρευση είναι ο "εύκολος" δρόμος για να ΄γλυτώσει' από μένα (που ήμουν αρκετά αντιδραστική--και πολύ αντιδραστικότερη από την αδελφή μου και τους είχα φέρει στο αμήν τους ανθρώπους κάποια στιγμή). Η λύση και η οριστική "κάθαρση" για μένα ήρθε λίγο πριν τα 18 μου, όταν σε κάποια "έκρηξη" του πατέρα μου (για κάτι που ούτε καν θυμάμαι πλέον) αντί να ακολουθήσω το σύνηθες δρόμο του "βαράω την πόρτα και κλείνομαι στο δωμάτιο μου και δεν ξαναμιλάω μέχρι το επόμενο πρωί, γράφοντας οργισμένα συνθήματα σε τετράδια" διατήρησα την ψυχραιμία μου και με πολύ ήρεμο τόνο του απάντησα "δεν νομίζω ότι αντιδράς σωστά αυτή τη στιγμή. Νομίζω ότι είμαι αρκετά μεγάλη πλέον για να μου εξηγήσεις με επιχειρήματα αυτό που θες, και να σου πω κι εγώ τα δικά μου επιχειρήματα. Νομίζω ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ως μεγάλοι άνθρωποι".
Η ... έκφραση έκπληξης στο πρόσωπο του μπαμπά μου μετά την ατάκα είναι κάτι που το θυμάμαι ακόμα κι ας έχουν περάσει χρόνια (--βέβαια τώρα το θυμάμαι και γελάω, τότε είχα χ*στεί από το φόβο μου για το τι αντίδραση θα έχει/τι επιπτώσεις θα έχει αυτό). Σε μένα λειτούργησε καλά αυτό το πράγμα. Ο μπαμπάς μου σε εκείνη τη φάση ηρέμησε (ή αυτοκυριαρχήθηκε-δεν ξέρω δεν με νοιάζει) και δειλά και με φόβο/ντροπή στην αρχή, με πιο ηρεμία προχωρώντας τη συζήτηση, καταλήξαμε σε ... συμβιβασμό. Δεν έγινε ο super-cool μπαμπάς ποτέ, ούτε εγώ έγινα η κόρη που δεν του προκαλούσε "εγκεφαλικά" από καιρό σε καιρό, αλλά μάλλον ήταν σημαντικό τόσο για μένα να ακούσω ότι δεν είναι κάποιος σαδιστής που έχει σκοπό ζωής να με ...βασανίζει (ναι το ήξερα/φανταζόμουν αλλά δεν το είχα ακούσει ποτέ) όσο και για αυτόν ότι δεν είμαι κάποιο ανώριμο παιδάκι που απλώς αντιδρα στα πάντα αλλά σκεπτόμενος άνθρωπος με άγχη,αγωνίες και θέλω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.