12-09-10
20:56
Συμφωνώ ως προς το γεγονός ότι ένα παιδί που ανατράφηκε με τέτοιο τρόπο θα έχει πρόβλημα στο να προσαρμοστεί σε ένα κόσμο που πλέον δεν θα μπορεί να στηρίζεται στους γονείς του στο βαθμό που είχε συνηθίσει. Ενώ ένα παιδί που μεγάλωσε με αδιάφορους γονείς θα έχει μάθει πως να στηρίζεται στα πόδια του. Όμως η αδιαφόρια τι επιπτώσεις θα έχει στη ψυχοσύνθεση του παιδιού;Εγώ θεωρώ οτι το χειρότερο είναι η υπερπροστατευτικότητα.Και εξηγώ γιατί.Γιατί όταν το παιδί περιμένει συνέχεια τους γονείς του να κάνουν τα πάντα γιαυτον χάνεται η πρωτοβουλία του,το θάρρος του,δεν αναπτύσει κριτικές ικανότητες και στην κυριολεξία δεν μπορεί σαν άτομο να καταφέρει τιποτα μόνος του.Και τελικα στην σχολική ηλικία γυμνάσιο και ειδικά τελευταίες ταξεις Λυκειου το παιδί συνηδιτοποιεί ότι πρεπει να δραστηριοποιείτε μόνο του,να σκέφτεται μόνο του,να αποφασίσει για την ζωή του μόνο του,γιατί η σφαίρα επιρροής των γονιών στο εξωτερικό περιβάλλον του αρχίζει να μειώνεται δραματικά.Και επειδή δεν έχει μαθει να το κάνει απο μικρός τις περισσότερες φορές δεν αντέχει τον έξω κόσμο και ξαναγυρνάει στους γονείς τους χωρίς να εξελίσσεται,κατι που εγώ θεωρώ καταστροφικό για μια προσωπικότητα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
12-09-10
19:10
Νομίζω πως γενικά συμφωνώ ότι η αδιαφορία είναι χειρότερη, αλλά μερικές φορές το να είναι κάποιος τόσο υπερβολικά υπερπροστατευτικός σε πνίγει. Υπάρχουν φορές που απλά θέλεις το χώρο σου, την ησυχία σου και λίγη ηρεμία ώστε να σκεφτείς μόνος σου μερικά πράγματα χωρίς να έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου να σε πρήζει με ερωτήσεις τύπου ''τι έχεις;'' ξανά και ξανά. Έστω αν γίνεται από αγάπη.
Βέβαια το να μην έχεις κανέναν να νοιάζεται ούτε στο ελάχιστο είναι χειρότερο ίσως, αλλά αν καταφέρεις και ''επιζήσεις'' από αυτή την κατάσταση νομίζω πως γίνεσαι σε γενικές γραμμές καλός άνθρωπος. Επίσης, υπάρχουν πολλά είδη αδιαφορίας. Μερικοί γονείς θεωρούν ότι είναι το σωστό ώστε να αφήσουν τα παιδιά τους να ωριμάσουν ενώ άλλοι απλά δεν ενδιαφέρονται καθόλου... Τόσο απλά.
Ευτυχώς σαν παιδί δεν βίωσα τίποτα από τα δύο.
Βέβαια το να μην έχεις κανέναν να νοιάζεται ούτε στο ελάχιστο είναι χειρότερο ίσως, αλλά αν καταφέρεις και ''επιζήσεις'' από αυτή την κατάσταση νομίζω πως γίνεσαι σε γενικές γραμμές καλός άνθρωπος. Επίσης, υπάρχουν πολλά είδη αδιαφορίας. Μερικοί γονείς θεωρούν ότι είναι το σωστό ώστε να αφήσουν τα παιδιά τους να ωριμάσουν ενώ άλλοι απλά δεν ενδιαφέρονται καθόλου... Τόσο απλά.
Ευτυχώς σαν παιδί δεν βίωσα τίποτα από τα δύο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
10-09-10
17:36
Τι πιστεύετε πως είναι χειρότερο για ένα γονιό; Να είναι σχετικά αδιάφορος για το παιδί του και να το αφήσει να ανακλύψει μόνος του διάφορα πράγματα ή να είναι υπερβολικά προστατευτικός με κίνδυνο να το κάνει να αντιπαθήσει την οικογένεια του και όλη αυτό τη φροντίδα; Ή ακόμα να μην έχει κάμια αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω του κουκουλωμένο κάτω από την προστασία των γονιών του;
Φυσικά, το ιδανικό θα ήταν μια χρυση τόμη, μια μέση λύση η οποία δυστυχώς σπάνια επιτυγχάνεται. Όμως ποια πρακτική θεωρείται χειρότερη; Την αδιαφορία ή την υπερπροστατευτικότητα;
Φυσικά, το ιδανικό θα ήταν μια χρυση τόμη, μια μέση λύση η οποία δυστυχώς σπάνια επιτυγχάνεται. Όμως ποια πρακτική θεωρείται χειρότερη; Την αδιαφορία ή την υπερπροστατευτικότητα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
16-10-09
16:58
Και ξανατονίζω, μεγαλώνουμε τα παιδιά μαθαίνοντάς τους πράγματα, δίνοντάς τους τα εφόδια και τα "όπλα" για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Όταν ενηλικιωθούν τα αφήνουμε να κάνουν τις επιλογές μας, πονώντας βέβαια με τα λάθη τους, αλλά δικό τους το μαχαίρι, δικό τους και το καρπούζι.
Κανείς ποτέ δεν έμαθε από λάθη των άλλων. Αν δεν πέσεις στη μάχη, δεν ξέρεις να μάχεσαι.
Χμ... Ωραίο αυτό πράγματι, αλλά δεν σημαίνει ότι όταν ενηλικιωθούν τα αφήνουμε εντελώς μόνα τους να κάνουν ότι θέλουν. Στην ηλικία των 18 δεν σημαίνει ότι με μαγικό τρόπο γίνεται κάτι και το παιδί ωριμάζει και από τότε το αφήνουμε ελεύθερο.
Πρέπει να ξέρουμε αν το παιδί μας, αν αφεθεί ελεύθερο μπορεί να διαχειριστεί με την δέουσα σοβαρότητα κάποιοες σημαντικές καταστάσεις. Συμφωνώ, βέβαια ότι πρέπει να τα αφήσουμε ως ένα βαθμό ελεύθερα να κάνουν τις επιλογές τους, να διδαχτούν να διορθωθούν αλλά με βασική - για να μην πω απαραίτητη- προυπόθεση να συμμετέχουμε και εμείς στην προσπάθεια αυτή της πραγματικής ωριμότητας. Τα παιδιά μας μας χρειάζονται ενεργά και μετά τα 18.
Πρέπει να ξέρουμε που η ελευθερία λυτρώνει και που μπορεί να δημιουργήσει ανεπανόρθωτα λήγματα. Με έναν καλό συνδυασμό ανάμεσα στο πόση ελευθερία θα δώσουμε και πόσο και που θα επέμβουμε δυναμικά τότε μπορεί να επιτύχουμε πολύ καλά αποτελέσματα. Ακόμα θεωρώ ότι μέχρι το τέλος των σπουδών περίπου πρέπει αν επεμβαίνουμε ακόμα, σε κάποιο βαθμό. Για μένα μετά από το τέλος των σπουδών έρχεται η ολοκληρωτική ελευθερία.
Το βέβαιο είναι ένα: Κανένα παιδί δε μοιάζει απόλυτα με κάποιο άλλο και κάθε θεωρία θα πρέπει να τροποποιείται ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε παιδιού. Δεν είναι κανόνας ότι στα 18 είσαι έτοιμος να αναλάβεις τι ζωή σου και αν και θα συμφωνήσω ότι ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης πέφτει στην ως τότε ανατροφή, η ιδιοσυγκρασία του ίδιου του παιδιού, δε σου επιτρέπει καμιά φορά να εφαρμόσεις τις παιδαγωγικές μεθόδους που έχεις εκ των προτέρων σκεφτεί.
Συμφωνώ. Με βάση τις ιδιαιτερότητες κάθε παιδιού και με το πόσο είναι έτοιμο να ωριμάσει και να προχωρήσει μόνο του, προγραμματίζουμε τις υπόλοιπες κινήσεις μας.
Να είσαι από κοντά ναι, δηλαδή να στέκεσαι σε μια απόσταση και να δίνεις στο παιδί σου να καταλάβει οτι είσαι εκεί αν σε χρειαστεί. Όχι να μπαστακώνεσαι και να κάνεις ανάκριση. Πάντα θεωρούσα οτι τα παραδείγματα από τη δική μας ζωή είναι το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά. Δηλαδή να τους λες "εγώ στην ηλικία σου έκανα αυτή τη βλακεία". Έτσι δεν ανοίγει χάσμα μεταξύ σας γιατί ξέρει οτι μπορείς να το καταλάβεις.
Είναι μια μέθοδος αυτή που περιγράφεις, αρκετά καλή νομίζω. Όσο για το θέμα της ανάκρισης, είμαι αρνητική ακόμα και σε πιο μικρές ηλικίες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.