Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
18-10-10
06:10
Bertolt Brecht, Αν οι καρχαριες ηταν ανθρωποι
μτφρ: Πετρος Μαρκαρης
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ.Κ η κορούλα της οικονόμας του,
θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια; Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος.
“Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έχτιζαν για τα μικρά ψαράκια στη θάλασσα
τεράστια κλουβιά και θα έβαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτά καθώς και ζωντανά.
Θα φρόντιζαν τα κλουβιά να ʽχουν πάντα καθαρό νερό και γενικά
θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιείνης.
Όταν λογου χάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά του,
οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και ψοφήσει πριν την ώρα του.
Έπειτα, για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια, θα οργάνωναν κατά διαστήματα
στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο
νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια
και τα σχολειά τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν να κολυμπάνε
στο στόμα του καρχαρία. Θα έπρεπε λογουχάρη να μάθουν γεωγραφία,
για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες,
όταν αυτοί κάπου τεμπελιάζουν. Βέβαια, το σπουδαιότερο
θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών.
Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει μεγαλύτερη και ωραιότερη
αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα κι ότι τα ψαράκια θα έπρεπε να πιστεύουν
τυφλά στους καρχαρίες, προπαντός όταν αυτοί τους λένε
ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Θα έδιναν στα ψαράκια
να καταλάβουν πως αυτό το ωραίο μέλλον τότε μόνο θα είναι εξασφαλισμένο,
όταν εκείνα μάθουν να υπακούνε. Τα ψαράκια θα έπρεπε να
φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις,
κι αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες,
τα άλλα τα ψαράκια θα έπρεπε να τα αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες.
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν βέβαια αναμεταξύ τους
και διάφορους πολέμους, για να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια.
Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια.
Θα μάθαιναν τα ψαράκια ότι ανάμεσα σʼ αυτά και τα ψαράκια
των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια θα τους έλεγαν,
είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σε όλότελα διαφορετικές γλώσσς,
γιʼ αυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα τʼ άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε
μερικά εχθρικά ψαράκια που σωπαίνουν σʼ άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν
κι από ʽνα παράσημο από φύκι και θα του έδιναν τον τίτλο του ήρωα.
Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαν και τη δική τους τέχνη.
Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παράσταιναν τα δόντια των καρχαριών
με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματά τους θα ήταν σαν τους κήπους της Βαβυλώνας,
όπου μπορεί να κάνει κανείς τρελό σεργιάνι. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν
πως ηρωικά ψαράκια με την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μαγεμένα
και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα των καρχαριών.
Δε θα έλειπε βέβαια και η θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι.
Αυτή θα δίδασσκε ότι τα ψάρια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών
θα άρχιζαν να γεύονται την αληθινή ζωή.
Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, όλα τα ψαράκια δε θα ήταν
πια ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θʼ αποχτούσαν
αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα ψαράκια.
Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά.
Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες, γιατί έτσι εκείνοι
δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές.
Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις,
θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι,
αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά. Κοντολογίς,
μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα.”
Από το βιβλίο “Ιστορίες του κ. Κούνερ”
μτφρ: Πετρος Μαρκαρης
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ.Κ η κορούλα της οικονόμας του,
θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια; Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος.
“Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έχτιζαν για τα μικρά ψαράκια στη θάλασσα
τεράστια κλουβιά και θα έβαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτά καθώς και ζωντανά.
Θα φρόντιζαν τα κλουβιά να ʽχουν πάντα καθαρό νερό και γενικά
θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιείνης.
Όταν λογου χάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά του,
οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και ψοφήσει πριν την ώρα του.
Έπειτα, για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια, θα οργάνωναν κατά διαστήματα
στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο
νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια
και τα σχολειά τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν να κολυμπάνε
στο στόμα του καρχαρία. Θα έπρεπε λογουχάρη να μάθουν γεωγραφία,
για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες,
όταν αυτοί κάπου τεμπελιάζουν. Βέβαια, το σπουδαιότερο
θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών.
Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει μεγαλύτερη και ωραιότερη
αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα κι ότι τα ψαράκια θα έπρεπε να πιστεύουν
τυφλά στους καρχαρίες, προπαντός όταν αυτοί τους λένε
ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Θα έδιναν στα ψαράκια
να καταλάβουν πως αυτό το ωραίο μέλλον τότε μόνο θα είναι εξασφαλισμένο,
όταν εκείνα μάθουν να υπακούνε. Τα ψαράκια θα έπρεπε να
φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις,
κι αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες,
τα άλλα τα ψαράκια θα έπρεπε να τα αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες.
Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν βέβαια αναμεταξύ τους
και διάφορους πολέμους, για να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια.
Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια.
Θα μάθαιναν τα ψαράκια ότι ανάμεσα σʼ αυτά και τα ψαράκια
των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια θα τους έλεγαν,
είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σε όλότελα διαφορετικές γλώσσς,
γιʼ αυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα τʼ άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε
μερικά εχθρικά ψαράκια που σωπαίνουν σʼ άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν
κι από ʽνα παράσημο από φύκι και θα του έδιναν τον τίτλο του ήρωα.
Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαν και τη δική τους τέχνη.
Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παράσταιναν τα δόντια των καρχαριών
με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματά τους θα ήταν σαν τους κήπους της Βαβυλώνας,
όπου μπορεί να κάνει κανείς τρελό σεργιάνι. Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν
πως ηρωικά ψαράκια με την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μαγεμένα
και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα των καρχαριών.
Δε θα έλειπε βέβαια και η θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι.
Αυτή θα δίδασσκε ότι τα ψάρια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών
θα άρχιζαν να γεύονται την αληθινή ζωή.
Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, όλα τα ψαράκια δε θα ήταν
πια ίσα κι όμοια όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θʼ αποχτούσαν
αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα ψαράκια.
Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά.
Αυτό θα ήταν άλλωστε ευχάριστο για τους καρχαρίες, γιατί έτσι εκείνοι
δε θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές.
Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις,
θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι,
αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά. Κοντολογίς,
μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα.”
Από το βιβλίο “Ιστορίες του κ. Κούνερ”
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
10-10-10
19:31
ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ
Παιρνεις ενα κομματι σπαγγο, σε οποιο μεγεθος θελεις
και αρχιζεις να το βαζεις στη δεξια τσεπη του παντελονιου σου
μεχρι να συμβει κατι απ'τα παρακατω:
α) να γεμισει η τσεπη σπαγγο
β) να κουραστεις να βαζεις σπαγγο στην τσεπη σου.
Οταν συμβει κατι απ'τα δυο προαναφερθεντα, η και τα
δυο, περιμενε καποιο βροχερο βραδυ. Τη στιγμη ακριβως
που η βροχη αρχιζει να ειναι αβεβαιη για το αν θα πεσει η
οχι στη γη, βγαλ'το σπαγγο και πεταξε τον ψηλα, οσο πιο
ψηλα μπορεις, με μαγικες κινησεις, και ταυτοχρονα ψιθυ-
ρισε τα παρακατω λογια: "Κοιτω, μετραω, υπαρχω, η ζωη".
Αν εχουν ακολουθηθει οι οδηγιες κατα γραμμα, ο σπαγγος
θα παραμεινει ακινητος στον αερα για μερικες στιγμες
πριν επιστρεψει στη γη ενα ματσο νηματα.
Μ'αυτον τον τροπο εχεις μετρησει ενα κομματι ζωης.
Αν, παρολο που εχεις ακολουθησει τις οδηγιες σωστα, το
σκοινι δεν ανταποκρινεται στα οσα ειπαμε παραπανω, μην
ανησυχεις και δοκιμασε μ'αλλον σπαγγο. Καμια φορα
υπαρχουν και σπαγγοι που αρνουνται πεισματικα να μετρη-
σουν τη ζωη (Εχουν ηδη αρκετα προβληματα -λενε- με το
να δενουν μποτες, παπουτσια και αλλα απιθανα πραγμα-
τα).
Παιρνεις ενα κομματι σπαγγο, σε οποιο μεγεθος θελεις
και αρχιζεις να το βαζεις στη δεξια τσεπη του παντελονιου σου
μεχρι να συμβει κατι απ'τα παρακατω:
α) να γεμισει η τσεπη σπαγγο
β) να κουραστεις να βαζεις σπαγγο στην τσεπη σου.
Οταν συμβει κατι απ'τα δυο προαναφερθεντα, η και τα
δυο, περιμενε καποιο βροχερο βραδυ. Τη στιγμη ακριβως
που η βροχη αρχιζει να ειναι αβεβαιη για το αν θα πεσει η
οχι στη γη, βγαλ'το σπαγγο και πεταξε τον ψηλα, οσο πιο
ψηλα μπορεις, με μαγικες κινησεις, και ταυτοχρονα ψιθυ-
ρισε τα παρακατω λογια: "Κοιτω, μετραω, υπαρχω, η ζωη".
Αν εχουν ακολουθηθει οι οδηγιες κατα γραμμα, ο σπαγγος
θα παραμεινει ακινητος στον αερα για μερικες στιγμες
πριν επιστρεψει στη γη ενα ματσο νηματα.
Μ'αυτον τον τροπο εχεις μετρησει ενα κομματι ζωης.
Αν, παρολο που εχεις ακολουθησει τις οδηγιες σωστα, το
σκοινι δεν ανταποκρινεται στα οσα ειπαμε παραπανω, μην
ανησυχεις και δοκιμασε μ'αλλον σπαγγο. Καμια φορα
υπαρχουν και σπαγγοι που αρνουνται πεισματικα να μετρη-
σουν τη ζωη (Εχουν ηδη αρκετα προβληματα -λενε- με το
να δενουν μποτες, παπουτσια και αλλα απιθανα πραγμα-
τα).
Ζουγκλα Λακαντονα, Τσιαπας,
Μεξικο, 1984-1989
Απ'τα βουνα του μεξικανικου νοτου
Subcomandante Insurgente Marcos
Μεξικο, 1984-1989
Απ'τα βουνα του μεξικανικου νοτου
Subcomandante Insurgente Marcos
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
30-09-10
06:01
...three in a row, που λενε και στη Στρυμνιτσα: ()
Χάρη του Ζακ Λακαριέρ
Ένας ονόματι Θεόδουλος
του Βυζαντίου πρώην έπαρχος
πάνω στο στύλο έζησε
σχεδόν πενήντα χρόνια.
Την αμοιβή του ρώτησε ποια θα 'ναι
σαν πάει με το καλό στον ουρανό.
Και είπε του Κυρίου ο Άγγελος:
" Ίδια σ' αμοίβει ο Κύριος
με θεατρίνο που στην Δαμασκό διάγει"
Πήγε στη Δαμασκό και τον αντάμωσε
μες στον ιππόδρομο αγκαλιά με μια πουτάνα
- σε μια γυναίκα πιο παλιά που είχεν ανάγκη
όλο το βιός του χάρισε -
Κι ήταν το ίδιο με σχεδόν πενήντα χρόνια
πάνω στο στύλο στα περίχωρα της Έδεσσας.
1983
Χάρη του Ζακ Λακαριέρ
Ένας ονόματι Θεόδουλος
του Βυζαντίου πρώην έπαρχος
πάνω στο στύλο έζησε
σχεδόν πενήντα χρόνια.
Την αμοιβή του ρώτησε ποια θα 'ναι
σαν πάει με το καλό στον ουρανό.
Και είπε του Κυρίου ο Άγγελος:
" Ίδια σ' αμοίβει ο Κύριος
με θεατρίνο που στην Δαμασκό διάγει"
Πήγε στη Δαμασκό και τον αντάμωσε
μες στον ιππόδρομο αγκαλιά με μια πουτάνα
- σε μια γυναίκα πιο παλιά που είχεν ανάγκη
όλο το βιός του χάρισε -
Κι ήταν το ίδιο με σχεδόν πενήντα χρόνια
πάνω στο στύλο στα περίχωρα της Έδεσσας.
1983
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
29-09-10
02:45
...και, αμ...συνεχίζω απτόητη
Για Δακρυα και Αγιους, Εμιλ Σιοραν
Μεταφραση: Σοφια Μωραΐτη-Καπετσωνη.
Κύριε, δεν είσαι ένα λάθος της καρδιάς,
όπως ο κόσμος είναι ένα λάθος του πνεύματος ;
Όλος ο Χριστιανισμός αποτελεί μια κρίση δακρύων,
από την οποία μας μένει μόνο μια πικρή γεύση.
Θα έχω μέσα μου αρκετή μουσική ώστε να μη χαθώ ποτέ ;
Υπάρχουν αντάτζιο μετά από τα οποία δεν μπορείς πια να φθαρείς .
Μόνο οι ηχητικές εκστάσεις μου δίνουν μια αίσθηση αθανασίας.
Υπάρχουν ημέρες άχρονες κατά τις οποίες βρίσκεται κανείς θύμα των αναμνήσεων
κάποιου άλλου τόπου πέρα από τον ορίζοντα !
Άρα το να κλαιει κανείς για τον χρόνο είναι ακατανόητο.
Έχουμε μέσα μας όλη τη μουσική : βρίσκεται μέσα στα βαθύτερα
στρώματα της ανάμνησης. Κάθε τι που είναι μουσικό είναι αποτέλεσμα αναπολήσεων.
Τότε που δεν είχαμε όνομα έπρεπε να ακούμε τα πάντα.
Το ότι η μουσική δεν έχει με κανένα τρόπο ανθρώπινη ουσία
αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν παρουσιάζει ποτέ την κόλαση.
Ακόμη και αυτά τα πένθιμα εμβατήρια δεν το κατορθώνουν.
Η κόλαση είναι μια επικαιρότητα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν κρατάμε
παρά μόνο την ανάμνηση του παραδείσου.
Εάν είχαμε γνωρίσει την κόλαση στο πανάρχαιο παρελθόν μας
δεν θα στεναχωριόμαστε στην ανάμνηση της χαμένης κολάσεως ;
Αρχίζουμε να γνωρίζουμε τι είναι η μοναξιά όταν ακούμε τη σιωπή των πραγμάτων.
Καταλαβαίνουμε τότε το μυστικό που είναι κρυμμένο μέσα στην πέτρα
και που ξυπνά μέσα στο λουλούδι, τον κρυμμένο ή ορατό ρυθμό ολόκληρης της φύσης.
Το μυστήριο της μοναξιάς απορρέει από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν γιʼ αυτήν
άψυχα δημιουργήματα. Κάθε πράγμα έχει τη γλώσσα του
την οποία αποκρυπτογραφούμε με βοηθούς τις διαφορετικές σιωπές.
Τα δάκρυα, κριτήριο της αλήθειας μέσα στον κόσμο των αισθημάτων.
Δάκρυα και όχι κλάματα.
Υπάρχει μια διάθεση στα κλάματα η οποία
εκφράζεται με μια εσωτερική χιονοστιβάδα.
Υπάρχουν μυημένοι στα κλάματα οι οποίοι δεν έχουν ποτέ κλάψει πραγματικά.
Αυτός που ποτέ του δεν συναναστράφηκε ποιητές αγνοεί τι σημαίνει
ανευθυνότητα και ελευθερία πνεύματος.
Κάθε φορά που τους συναναστρέφεται κάποιος, αισθάνεται ότι όλα επιτρέπονται.
Μην δίνοντας λογαριασμό σε κανένα (εκτός από τους εαυτούς τους),
δεν πηγαίνουν και δεν θέλουν να πάνε πουθενά.
Το να τους καταλάβεις είναι μια μεγάλη δυστυχία,
γιατί σας διδάσκουν ότι δεν έχετε πια τίποτε να χάσετε.
Για Δακρυα και Αγιους, Εμιλ Σιοραν
Μεταφραση: Σοφια Μωραΐτη-Καπετσωνη.
«Δεν μπορώ να βρω τη διαφορά ανάμεσα στα δάκρυα και τη μουσική» (Νίτσε).
Αυτός που δεν μπορεί να το συλλάβει αυτό αμέσως δεν έζησε ποτέ
μέσα στην φιλική ατμόσφαιρα της μουσικής. Κάθε αληθινή μουσική
προέρχεται από δάκρυα, γιατί είναι γεννημένη από τη λύπη του παραδείσου.
Το όριο του κάθε πόνου είναι ο μεγαλύτερος πόνος.Αυτός που δεν μπορεί να το συλλάβει αυτό αμέσως δεν έζησε ποτέ
μέσα στην φιλική ατμόσφαιρα της μουσικής. Κάθε αληθινή μουσική
προέρχεται από δάκρυα, γιατί είναι γεννημένη από τη λύπη του παραδείσου.
όπως ο κόσμος είναι ένα λάθος του πνεύματος ;
από την οποία μας μένει μόνο μια πικρή γεύση.
Υπάρχουν αντάτζιο μετά από τα οποία δεν μπορείς πια να φθαρείς .
Υπάρχουν ημέρες άχρονες κατά τις οποίες βρίσκεται κανείς θύμα των αναμνήσεων
κάποιου άλλου τόπου πέρα από τον ορίζοντα !
Άρα το να κλαιει κανείς για τον χρόνο είναι ακατανόητο.
στρώματα της ανάμνησης. Κάθε τι που είναι μουσικό είναι αποτέλεσμα αναπολήσεων.
Τότε που δεν είχαμε όνομα έπρεπε να ακούμε τα πάντα.
αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν παρουσιάζει ποτέ την κόλαση.
Ακόμη και αυτά τα πένθιμα εμβατήρια δεν το κατορθώνουν.
Η κόλαση είναι μια επικαιρότητα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν κρατάμε
παρά μόνο την ανάμνηση του παραδείσου.
Εάν είχαμε γνωρίσει την κόλαση στο πανάρχαιο παρελθόν μας
δεν θα στεναχωριόμαστε στην ανάμνηση της χαμένης κολάσεως ;
Καταλαβαίνουμε τότε το μυστικό που είναι κρυμμένο μέσα στην πέτρα
και που ξυπνά μέσα στο λουλούδι, τον κρυμμένο ή ορατό ρυθμό ολόκληρης της φύσης.
Το μυστήριο της μοναξιάς απορρέει από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν γιʼ αυτήν
άψυχα δημιουργήματα. Κάθε πράγμα έχει τη γλώσσα του
την οποία αποκρυπτογραφούμε με βοηθούς τις διαφορετικές σιωπές.
Δάκρυα και όχι κλάματα.
Υπάρχει μια διάθεση στα κλάματα η οποία
εκφράζεται με μια εσωτερική χιονοστιβάδα.
Υπάρχουν μυημένοι στα κλάματα οι οποίοι δεν έχουν ποτέ κλάψει πραγματικά.
ανευθυνότητα και ελευθερία πνεύματος.
Κάθε φορά που τους συναναστρέφεται κάποιος, αισθάνεται ότι όλα επιτρέπονται.
Μην δίνοντας λογαριασμό σε κανένα (εκτός από τους εαυτούς τους),
δεν πηγαίνουν και δεν θέλουν να πάνε πουθενά.
Το να τους καταλάβεις είναι μια μεγάλη δυστυχία,
γιατί σας διδάσκουν ότι δεν έχετε πια τίποτε να χάσετε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.