iJohnnyCash
e-steki.gr Founder
Ο Panayotis Yannakas αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 24,043 μηνύματα.
29-09-10
21:09
Δεν μπορώ να καταλάβω το point αυτής της συζήτησης. Στην ουσία διαπραγματευόμαστε ένα πολύ θεμελιώδης αρχή, την αρχή της αξίας.
ΚΑΘΕ άνθρωπος, βλέπει αξίες στο οτιδήποτε. Ακόμη και στους ανθρώπους. Άλλη αξία δίνουμε στον περαστικό και άλλη αξία στον πατέρα. Έτσι λοιπόν, άλλη αξία έχει η Μύκονος, άλλη αξία έχει η New York και άλλη αξία έχει το Πακιστάν. Για παράδειγμα έχουμε δυο ανθρώπους, σε θεωρητικό επίπεδο η αξία αυτών ανθρώπων οφείλει να είναι η ίδια. Ίσως έτσι είναι, παρόλο που προσωπικά δίνω παραπάνω αξία στον πατέρα μου από ότι σε έναν τυχαίο περαστικό, ωστόσο ο γιος του περαστικού να δίνει τις αξίες αντίστροφα. Όποτε ο μέσος όρος μπορεί να είναι ο ίδιος.
Πράγματι, η Μύκονος μπορεί να μοιάζει υπερβολικά με κάποιο άλλο μέρος και παρόλα αυτά να έχει μεγαλύτερη αξία. Ωστόσο ξεχνάμε μια βασική έννοια, αυτή του κριτηρίου. Κάθε κριτήριο είναι υποκειμενικό, έτσι και τα λεφτά. Ωστόσο η αξία είναι αντικειμενική ή μπορεί να είναι αντικειμενική. Το ότι μια εταιρία αξίζει παραπάνω από κάποια άλλη εταιρία με κριτήριο το κέρδος, είναι αντικειμενικό. Άσχετος αν το κέρδος δεν είναι αντικειμενικό ως κριτήριο. Δεν υπάρχει όμως κανένα κριτήριο το όποιο είναι αντικειμενικό. Εξορισμού, τα κριτήρια υπάρχουν έτσι ώστε να μια αξία να μπορεί να μετατραπεί σε αντικειμενική.
Ακόμη και η αγάπη είναι υποκειμενικό κριτήριο. Μπορεί ο περαστικός που ανέφερα πιο πάνω, να είναι περισσότερο ταλαντούχος από τον πατέρα μου ωστόσο οι αξίες που αποδίδω στο πατέρα και στον περαστικό είναι υπό το πρίσμα π.χ. της αγάπης είναι αντίστροφες. Είναι απόλυτα λογικό, φυσιολογικό και κοινώς αποδεκτό κάποιος να αγαπάει περισσότερο τον πατέρα του σε σχέση με κάποιον περαστικό. Ωστόσο ναι σαφώς, η αγάπη δεν είναι αντικειμενική. Ένα τυχαίο γεγονός, αυτό της γέννησης, είναι αρκετό να επηρεαστεί η αξία υπό το πρίσμα της αγάπης. Ένα παιδί αγαπάει τον πατέρα του περισσότερο, μόνο και μόνο επειδή είναι ο πατέρας του, ασχέτως αν ο περαστικός έχει κουραστεί πολύ περισσότερο στα πανεπιστήμια και στις έρευνες. Είναι άδικο αυτό; Σαφώς και είναι! Αλλά εξίσου άδικο θα ήταν, για τον πατέρα, αν το παιδί αγαπούσε τον περισσότερο περαστικό επειδή είχε περισσότερα πτυχία. Τελικά τι θα ήταν το δίκαιο;
Πως καταλαβαίνουμε τι είναι δίκαιο; Μα για αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε τα κριτήρια. Χωρίς κριτήρια δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιο και άδικο. Και για αυτό υπάρχουν τόσα κριτήρια, να μπορούμε να διακρίνουμε το άδικο και το δίκαιο σε όλες τις πιθανές καταστάσεις.
Κάποιος θα μπορούσε να πει τότε να απαγορεύουμε κριτήρια που έχουν σαν μονάδα μέτρησης χρήματα. Πράγματι έχει κάποια λογική αυτό. Οι χρηματικές αξίες για πολλούς είναι άσχημες (ugly) και επιφανειακές. Χμ θα μπορούσαμε να κρίνουμε τις χώρες με βάση, ας πούμε την Ιστορία. Ωστόσο δεν θα ήταν άδικο για τους Ινδούς να είναι σε ακόμη πιο κατώτερη μοίρα από την Ελλάδα, παρόλο που σκίζονται στην δουλεία σε αντίθεση με τον μέσο Έλληνα, μόνο και μόνο επειδή η Ελλάδα έχει σημαντική ιστορία;
Είναι λάθος να κατακρίνουμε τέτοια φαινόμενα (αναφέρομαι στο ότι η Μύκονος τελικά θεωρείτε σημαντικότερη από πολλά εξίσου όμορφα νησιά). Κάνεις δεν σας υποχρέωσε προσωπικά να ακολουθήσετε αυτή την τάση, μάλιστα προσωπικά με τις δικές μου αξίες και κριτήρια θεωρώ την Ελλάδα μια κακή χώρα ακόμη και για τουρισμό. Ειδικότερα τα νησιά της, συγκεκριμένα τα 2-3 νησιά που έχω επισκεφτεί. Υπάρχει το ελεύθερο να εκτιμάει ο καθένας ότι θέλει και όσο θέλει. Και στην τελική οι τάσεις αλλάζουν, όποιος μπορεί να διακρίνει ότι μια υπάρχουσα τάση ότι είναι λάθος και ότι στο μέλλον θα αλλάξει, μαγκιά του!
ΚΑΘΕ άνθρωπος, βλέπει αξίες στο οτιδήποτε. Ακόμη και στους ανθρώπους. Άλλη αξία δίνουμε στον περαστικό και άλλη αξία στον πατέρα. Έτσι λοιπόν, άλλη αξία έχει η Μύκονος, άλλη αξία έχει η New York και άλλη αξία έχει το Πακιστάν. Για παράδειγμα έχουμε δυο ανθρώπους, σε θεωρητικό επίπεδο η αξία αυτών ανθρώπων οφείλει να είναι η ίδια. Ίσως έτσι είναι, παρόλο που προσωπικά δίνω παραπάνω αξία στον πατέρα μου από ότι σε έναν τυχαίο περαστικό, ωστόσο ο γιος του περαστικού να δίνει τις αξίες αντίστροφα. Όποτε ο μέσος όρος μπορεί να είναι ο ίδιος.
Πράγματι, η Μύκονος μπορεί να μοιάζει υπερβολικά με κάποιο άλλο μέρος και παρόλα αυτά να έχει μεγαλύτερη αξία. Ωστόσο ξεχνάμε μια βασική έννοια, αυτή του κριτηρίου. Κάθε κριτήριο είναι υποκειμενικό, έτσι και τα λεφτά. Ωστόσο η αξία είναι αντικειμενική ή μπορεί να είναι αντικειμενική. Το ότι μια εταιρία αξίζει παραπάνω από κάποια άλλη εταιρία με κριτήριο το κέρδος, είναι αντικειμενικό. Άσχετος αν το κέρδος δεν είναι αντικειμενικό ως κριτήριο. Δεν υπάρχει όμως κανένα κριτήριο το όποιο είναι αντικειμενικό. Εξορισμού, τα κριτήρια υπάρχουν έτσι ώστε να μια αξία να μπορεί να μετατραπεί σε αντικειμενική.
Ακόμη και η αγάπη είναι υποκειμενικό κριτήριο. Μπορεί ο περαστικός που ανέφερα πιο πάνω, να είναι περισσότερο ταλαντούχος από τον πατέρα μου ωστόσο οι αξίες που αποδίδω στο πατέρα και στον περαστικό είναι υπό το πρίσμα π.χ. της αγάπης είναι αντίστροφες. Είναι απόλυτα λογικό, φυσιολογικό και κοινώς αποδεκτό κάποιος να αγαπάει περισσότερο τον πατέρα του σε σχέση με κάποιον περαστικό. Ωστόσο ναι σαφώς, η αγάπη δεν είναι αντικειμενική. Ένα τυχαίο γεγονός, αυτό της γέννησης, είναι αρκετό να επηρεαστεί η αξία υπό το πρίσμα της αγάπης. Ένα παιδί αγαπάει τον πατέρα του περισσότερο, μόνο και μόνο επειδή είναι ο πατέρας του, ασχέτως αν ο περαστικός έχει κουραστεί πολύ περισσότερο στα πανεπιστήμια και στις έρευνες. Είναι άδικο αυτό; Σαφώς και είναι! Αλλά εξίσου άδικο θα ήταν, για τον πατέρα, αν το παιδί αγαπούσε τον περισσότερο περαστικό επειδή είχε περισσότερα πτυχία. Τελικά τι θα ήταν το δίκαιο;
Πως καταλαβαίνουμε τι είναι δίκαιο; Μα για αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε τα κριτήρια. Χωρίς κριτήρια δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιο και άδικο. Και για αυτό υπάρχουν τόσα κριτήρια, να μπορούμε να διακρίνουμε το άδικο και το δίκαιο σε όλες τις πιθανές καταστάσεις.
Κάποιος θα μπορούσε να πει τότε να απαγορεύουμε κριτήρια που έχουν σαν μονάδα μέτρησης χρήματα. Πράγματι έχει κάποια λογική αυτό. Οι χρηματικές αξίες για πολλούς είναι άσχημες (ugly) και επιφανειακές. Χμ θα μπορούσαμε να κρίνουμε τις χώρες με βάση, ας πούμε την Ιστορία. Ωστόσο δεν θα ήταν άδικο για τους Ινδούς να είναι σε ακόμη πιο κατώτερη μοίρα από την Ελλάδα, παρόλο που σκίζονται στην δουλεία σε αντίθεση με τον μέσο Έλληνα, μόνο και μόνο επειδή η Ελλάδα έχει σημαντική ιστορία;
Είναι λάθος να κατακρίνουμε τέτοια φαινόμενα (αναφέρομαι στο ότι η Μύκονος τελικά θεωρείτε σημαντικότερη από πολλά εξίσου όμορφα νησιά). Κάνεις δεν σας υποχρέωσε προσωπικά να ακολουθήσετε αυτή την τάση, μάλιστα προσωπικά με τις δικές μου αξίες και κριτήρια θεωρώ την Ελλάδα μια κακή χώρα ακόμη και για τουρισμό. Ειδικότερα τα νησιά της, συγκεκριμένα τα 2-3 νησιά που έχω επισκεφτεί. Υπάρχει το ελεύθερο να εκτιμάει ο καθένας ότι θέλει και όσο θέλει. Και στην τελική οι τάσεις αλλάζουν, όποιος μπορεί να διακρίνει ότι μια υπάρχουσα τάση ότι είναι λάθος και ότι στο μέλλον θα αλλάξει, μαγκιά του!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.