johnnie2
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Γιάννης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 131 μηνύματα.
27-10-10
01:21
Να σας πώ για μένα. Εγώ στην μέση της εφηβείας συνειδητοποίησα ότι δεν είχα παρέες, σε αντίθεση με τα άλλα παιδιά. Αυτό άρχιζε να με θίγει. Σκεφτόμουν τι παραπάνω είχαν που δεν είχα εγώ. Και προσπαθούσα με κάθε μέσο να αποκτήσω ''φίλους''. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Απλώς αναφέρω ότι γινόμουν χαλί να με πατήσουν και άλλα παρεμφερή για να μου κάνουν παρέα. Τους έδινα το δικαίωμα να με μειώνουν συνεχώς μόνο και μόνο να μην μείνω μόνος....
Πριν ένα χρόνο συνέβει ένα γεγονός το οποίο με έκανε πάρα πολύ χάλια. Και που με έκανε όμως να συνειδητοποιήσω κάτι που το άκουγα αλλά δεν το πίστευα. Οτι για να σε αγαπήσουν οι άλλοι πρέπει ΕΓΩ να αγαπήσω τον εαυτό μου πρώτα!
Αυτό με άλλαξε ριζικά. Αρχισα να αναπτύσω μια σχέση αγάπης με τον εαυτό μου που ήταν και συνεχίζει να είναι μια πραγματική απόλαυση... Το καλοκαίρι καθόμουν έναν ολόκληρο μήνα σπίτι μου σκέφτοντας, επαναπροσδιορίζοντας και απολαμβάνοντας τον εαυτό μου.Αρχισα να γίνομαι πολύ δημιουργικός, ένιωθα ωραία και ολοκληρωμένος... Απαλαγμένος από κάθε μορφής φιλαυτίας και ζήλιας...
Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αλλά τώρα που αγαπάω τον εαυτό μου αισθάνομαι ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ... ΠΛΗΡΗΣ... Κανω πράγματα που μου αρέσουν, απολαμβάνω την υπέροχη συντροφιά του εαυτού μου ακόμη και οταν είμαι μόνος, εχω εμπνευσεις πολύ συχνά... Και μαντέψτε! Εγινα κοινωνικός, ξεπερνώντας τα πολλά κόμπλεξ που είχα... Και το καλύτερο είναι ότι οι άνθρωποι με συμπαθούν και με αγαπούν για αυτό που είμαι και όχι για αυτό που θα ήθελαν αυτοί να είμαι!
Αλλά υπάρχει κάτι το οποίο με τρομάζει... κατι το μικρό που με τρομοκρατεί.... Προτιμώ να είμαι μόνος μου παρά με τους ανθρώπους που ξέρω γιατι δεν με γεμίζουν όσο ο εαυτός μου.. Ε λογικά όταν θα περάσω στο πανεπιστήμιο θα γνωρίσω τα κατάλληλα άτομα υποθέτω.
Εγω πιστεύω οτι χωρίς εγωισμο δεν μπορείς να νιώσεις την ομορφιά της ψυχής σου. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να μην ξεπεράσεις τα όρια. Το παρατηρώ σε εμένα. Μερικές φορές παθαίνω κρίσεις ''κακού'' εγωισμού και ναρκισσισμου. Ειναι κάτι διαβολικό που με κυριεύει δεν ξέρω. Αυτό συνήθως γίνεται όταν με υποτιμουν σε κάποια πράγματα όπως η νοημοσύνη και το κάνουν εσκεμένα και όχι για πλάκα. Σκέφτομαι ότι δεν έχουν το δικαίωμα να το κάνουν και νευριάζω λέγοντας πως δεν με αξίζουν τόσο όμορφο,τόσο έξυπνο,τοσο τέλειο και αδιαφορώ για αυτούς... Και το θέμα είναι ότι η αδιαφορία μου, βρίσκει ανταπόκριση οπότε αυτομάτως νιώθω να μου βγαίνει αυτόματα εκεί που κάτι δεν μου αρέσει...
Τελος παντων δεν ξέρω.. Νιωθω τόσο ωραία με τον εαυτό μου αλλά μερικές φορές σκέφτομαι μηπως όλο αυτό είναι ένα λάθος; Θέλω να ακούσω τις γνώμες σας......
Πριν ένα χρόνο συνέβει ένα γεγονός το οποίο με έκανε πάρα πολύ χάλια. Και που με έκανε όμως να συνειδητοποιήσω κάτι που το άκουγα αλλά δεν το πίστευα. Οτι για να σε αγαπήσουν οι άλλοι πρέπει ΕΓΩ να αγαπήσω τον εαυτό μου πρώτα!
Αυτό με άλλαξε ριζικά. Αρχισα να αναπτύσω μια σχέση αγάπης με τον εαυτό μου που ήταν και συνεχίζει να είναι μια πραγματική απόλαυση... Το καλοκαίρι καθόμουν έναν ολόκληρο μήνα σπίτι μου σκέφτοντας, επαναπροσδιορίζοντας και απολαμβάνοντας τον εαυτό μου.Αρχισα να γίνομαι πολύ δημιουργικός, ένιωθα ωραία και ολοκληρωμένος... Απαλαγμένος από κάθε μορφής φιλαυτίας και ζήλιας...
Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αλλά τώρα που αγαπάω τον εαυτό μου αισθάνομαι ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ... ΠΛΗΡΗΣ... Κανω πράγματα που μου αρέσουν, απολαμβάνω την υπέροχη συντροφιά του εαυτού μου ακόμη και οταν είμαι μόνος, εχω εμπνευσεις πολύ συχνά... Και μαντέψτε! Εγινα κοινωνικός, ξεπερνώντας τα πολλά κόμπλεξ που είχα... Και το καλύτερο είναι ότι οι άνθρωποι με συμπαθούν και με αγαπούν για αυτό που είμαι και όχι για αυτό που θα ήθελαν αυτοί να είμαι!
Αλλά υπάρχει κάτι το οποίο με τρομάζει... κατι το μικρό που με τρομοκρατεί.... Προτιμώ να είμαι μόνος μου παρά με τους ανθρώπους που ξέρω γιατι δεν με γεμίζουν όσο ο εαυτός μου.. Ε λογικά όταν θα περάσω στο πανεπιστήμιο θα γνωρίσω τα κατάλληλα άτομα υποθέτω.
Εγω πιστεύω οτι χωρίς εγωισμο δεν μπορείς να νιώσεις την ομορφιά της ψυχής σου. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να μην ξεπεράσεις τα όρια. Το παρατηρώ σε εμένα. Μερικές φορές παθαίνω κρίσεις ''κακού'' εγωισμού και ναρκισσισμου. Ειναι κάτι διαβολικό που με κυριεύει δεν ξέρω. Αυτό συνήθως γίνεται όταν με υποτιμουν σε κάποια πράγματα όπως η νοημοσύνη και το κάνουν εσκεμένα και όχι για πλάκα. Σκέφτομαι ότι δεν έχουν το δικαίωμα να το κάνουν και νευριάζω λέγοντας πως δεν με αξίζουν τόσο όμορφο,τόσο έξυπνο,τοσο τέλειο και αδιαφορώ για αυτούς... Και το θέμα είναι ότι η αδιαφορία μου, βρίσκει ανταπόκριση οπότε αυτομάτως νιώθω να μου βγαίνει αυτόματα εκεί που κάτι δεν μου αρέσει...
Τελος παντων δεν ξέρω.. Νιωθω τόσο ωραία με τον εαυτό μου αλλά μερικές φορές σκέφτομαι μηπως όλο αυτό είναι ένα λάθος; Θέλω να ακούσω τις γνώμες σας......
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.