11-02-11
15:32
Συμφωνώ μαζί σου Κωνσταντίνα, είμαι σίγουρη ότι δεν αξίζει μια τόση δυνατή αγάπη ,κάποιος που δε μπορεί να μου ανταποδώσει ούτε το 1/4 αυτής. Αλλά όσες φορές είπα ότι θα απομακρυνθώ ,ποτέ δε τα κατάφερα ,έτσι το στανταράκι του ήταν πάντα εκεί γι'αυτον!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
11-02-11
14:23
Είσαι πάντα στάσιμη σε μια ιστορία, σε μια ιστορία αγάπης. Της δικιάς σου ιστορίας αγάπης. Τη ζεις μόνη σου γιατί ο έρωτας σου έχει φύγει. Βρήκε κάτι καλύτερο, κάτι που τον έκανε να νιώσει πιο όμορφα ,τον έκανε να αισθάνεται πιο ολοκληρωμένος. Εσύ όμως ακόμα περιμένεις ότι κάποτε θα γυρίσει, γιατί η αγάπη σου γιʼαυτόν είναι μεγάλη, δε μετριέται με οποιοδήποτε όργανο μέτρησης κι αν δοκιμάσεις. Ξέρεις ότι η ζωή σου χωρίς αυτό το κομμάτι, είναι κενή, της λείπει η χαρά, το αληθινό χαμόγελο που σε κάνει να νιώθεις τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο . Παρόλα αυτά, υπομένεις τις δοκιμασίες, είσαι εκεί στις δύσκολες στιγμές του ,τον βοηθάς με τους καινούριους στόχους της ζωής του. Του συμπαραστέκεσαι στις δικές του δυσκολίες και το τελευταίο που σκέφτεσαι είναι το ψυχικό τραύμα που δημιουργείς στον εαυτό σου αρνιόντας να απομακρυνθεί από αυτόν. Ενώ λοιπόν οι ελπίδες πεθαίνουν και ο υπόλοιπος κόσμος σχολιάζει επικριτικά αυτή την ένδειξη αγάπης ,εσύ δεν ξεφεύγεις από αυτή την ιστορία μέχρι που δικαιώνεσαι. Μετά από πολύ καιρό επιμονής και υπομονής ο έρωτας σου γύρισε για να συνεχίσει την μισοτελειωμένη ιστορία που είχε αφήσει να εκκρεμεί. Ήρθε να ξαναδώσει αυτή την πινελιά όμορφων χρωμάτων που έλειπε τόσο καιρό απʼτην ζωή σου. Το ότι δεν υπολογίζεις τίποτα, ότι δεν δίνεις σημασία σε κανέναν και ένα χαμόγελο του σε κάνει πάμπλουτο από αισθήματα αγάπης και χαράς δεν αρκεί για να περιγράψει τα συναισθήματα σου. Και καθώς η ζωή σου συνεχίζεται όπως την φανταζόσουν, κάπου μπροστά σου βλέπεις ένα βράχο που δε σε αφήνει να συνεχίσεις ομαλά το δρόμο σου. Κάνεις προσπάθειες να τον ανέβεις, αλλά κάπου-κάπου γλιστράς και ξαναπέφτεις. Αυτός ο βράχος είναι το παρελθόν. Το παρελθόν που όσο και να προσπαθείς να το πετάξεις απʼτη ζωή σου, δεν υπακούει και ξαναγυρνάει πάλι. Γυρνάει όποτε κρίνει αυτό, σε στιγμές που δε το περιμένεις για να σου εξαφανίζει τις πεταλουδίτσες ,τα πουλάκια εν ανάγκη όλο το ζωικό βασίλειο που συζείς. Ναι, εννοώ αυτά όλα τα καλά που φέρνει μαζί του ο έρωτας. Το παρελθόν είναι ανεξέλεγκτο, δεν μπορείς να το ορίσεις ,ούτε να το διαλέξεις. Έρχεται την ακατάλληλη στιγμή, εκεί που προσπαθείς να μην τελειώσει η ιστορία αγάπης σου ,και σε σκουντάει την πλάτη για να σου υπενθυμίσει αυτά που προσπαθείς απεγνωσμένα να ξεχάσεις. Είναι τόσο δύσκολο να βγάλεις απʼτο μυαλό σου όλες τις στιγμές που δεν ανήκαν στη δικιά σου ιστορία αγάπης, αλλά στη δική του! Να ξεχάσεις τα λόγια που με τόση αγάπη έβγαιναν απʼτο στόμα του για τον έρωτα του -που ουπς! Δεν εννοούσε εσένα-. Τις πράξεις που έκανε για ένα άλλο πρόσωπο ,ενώ εσύ την ίδια χρονική στιγμή τις έκανες γιʽαυτον. Εξίσου όμως δύσκολη είναι η σύγκριση. Η σύγκριση των ενδείξεων αγάπης που έκανε για σένα σε αντίθεση με το άλλο πρόσωπο, και είναι πολύ δύσκολο γιατί αυτή η σύγκριση δεν είναι υπέρ σου και σίγουρα δε σε βοηθάει να ξεχάσεις .Όλα αυτά που νιώθεις σε ποιόν όμως να τα πεις; Όλοι είναι πεπεισμένοι ότι αφού η «ευχή» σου πραγματοποιήθηκε δεν υπάρχει λόγος να έχεις κάποιο πρόβλημα. Γιατί εσύ επέστρεψες χωρίς δισταγμούς ,ξέροντας την υπόθεση. Κανείς δε μπορεί να σε νιώσει, να σε καταλάβει ή έστω για ένα λεπτό να βρεθεί στη θέση που βρισκόσουν εσύ όλον αυτόν τον καιρό. Δεν μπορείς να αποδόσεις όμως ευθύνες γιʼαυτό, οπότε επιλέγεις να κρύψεις μέσα σου τα πάντα και να προσπαθήσεις να πείσεις μέχρι και τον εαυτό σου ότι για σένα δεν υπάρχει κανένα παρελθόν στη μνήμη. Ότι εσύ είσαι η δυνατή, το παράδειγμα προς μίμηση που άφησε και ξέχασε ότι τη βαραίνει για να ζήσει την ιστορία αγάπης της. Ως πότε όμως μπορείς να πείθεις τον εαυτό σου πως όλα αυτά πέρασαν και σβήστηκαν και από τη δικιά σου αλλά προπαντός από τη δικιά του μνήμη; Ως πότε θα αντέξεις να ξέρεις ότι το άλλο πρόσωπο της ιστορίας ήταν ο δικός του ανεκπλήρωτος έρωτας και πως εσύ είσαι απλά το άτομο που δεν θα τον κάνει να πονέσει άλλο και που θα κάνει τα πάντα για να τον γιατρέψει από κάθε πληγή που τον πονά; Ως πότε θα βάζεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα; Ίσως η απάντηση είναι ,μέχρι να εξαφανιστούν όλες οι ανασφάλειες, να κρυφτεί το παρελθόν και ο πρίγκιπας μου να υπάρχει μόνο για να τον αγαπώ. Εδώ λοιπόν η απόφαση είναι δική σου, συνεχίζεις μόνο εάν πιστεύεις στα παραμύθια...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.