Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
25-03-11
11:58
ρε φατσάκια μου πατουσάκια ματάκια μου ()
τι διαφορές έχει ο αχιλλέας με τον αιμίλιο
κι η αιμί με τη μελίνα?
Η μια νιαουρίζει σε φα δίεση, η άλλη ξέρει να συνθέτει νιαουρίσματα
στο GarageBand? Ε και?
Έχει αυτό καμία ουσιαστική βάση για το πως θα φέρονται
από αύριο τα γατουλίνια?
Κι όμως για αυτό μιλάμε.
Αν πάμε στα ανθρώπινα,
μπήκα στον έσχατο πειρασμό (θα λογοδοτήσω αργότερα στον ρεαλιστικό θεό σου)
χωρίς την έννοια του πειστικού μέτρου σου να με αφορά ούτε μισή ίντσα
να καταπιαστώ με κάτι που επιδέχεται αμφισβήτηση.
Θα μου ήταν εξαιρετικά ευχάριστο αντί να δηλώσεις "αχ να μια σουρεάλ διάθεση"
που παρα το ότι προσδίνει μια εξαιρετική ευχαρίστηση , μια εκδήλωση χαριτωμενιάς,
ή ένα παιδαριώδες στοιχείο με μια παρθενικότητα πνεύματος όσο και μια γαϊδουροπροβιά ()
να δήλωνες ότι ξέπεσα σε λατρευτές απιθανότητες μέσω ιστορικού των φύλων
και γιατί αυτό είναι ένας διανοητικός ιστός αράχνης?
Ο φόβος, η έλξη του ασυνήθιστου, οι ευκαιρίες, η γεύση πολυτέλειας είναι ελατήρια
που δεν θα επικαλεστώ ποτέ μάταια ακόμη κι αν η γραφή μου είναι κριτική της φυσικής
εξέλιξης των κολοκυθοκορφάδων.
Υπάρχει δυνατότητα να γραφτούν παραμύθια για τους μεγάλους, παραμύθια σχεδόν γαλάζια,
γιατί όχι να μη παραμυθιαστούμε και με ανισότητες κατα το "μπακαλιάροι στο τραπέζι κι
εγώ χορταίνω με σελινόριζα ωμή".
τι διαφορές έχει ο αχιλλέας με τον αιμίλιο
κι η αιμί με τη μελίνα?
Η μια νιαουρίζει σε φα δίεση, η άλλη ξέρει να συνθέτει νιαουρίσματα
στο GarageBand? Ε και?
Έχει αυτό καμία ουσιαστική βάση για το πως θα φέρονται
από αύριο τα γατουλίνια?
Κι όμως για αυτό μιλάμε.
Αν πάμε στα ανθρώπινα,
μπήκα στον έσχατο πειρασμό (θα λογοδοτήσω αργότερα στον ρεαλιστικό θεό σου)
χωρίς την έννοια του πειστικού μέτρου σου να με αφορά ούτε μισή ίντσα
να καταπιαστώ με κάτι που επιδέχεται αμφισβήτηση.
Θα μου ήταν εξαιρετικά ευχάριστο αντί να δηλώσεις "αχ να μια σουρεάλ διάθεση"
που παρα το ότι προσδίνει μια εξαιρετική ευχαρίστηση , μια εκδήλωση χαριτωμενιάς,
ή ένα παιδαριώδες στοιχείο με μια παρθενικότητα πνεύματος όσο και μια γαϊδουροπροβιά ()
να δήλωνες ότι ξέπεσα σε λατρευτές απιθανότητες μέσω ιστορικού των φύλων
και γιατί αυτό είναι ένας διανοητικός ιστός αράχνης?
Ο φόβος, η έλξη του ασυνήθιστου, οι ευκαιρίες, η γεύση πολυτέλειας είναι ελατήρια
που δεν θα επικαλεστώ ποτέ μάταια ακόμη κι αν η γραφή μου είναι κριτική της φυσικής
εξέλιξης των κολοκυθοκορφάδων.
Υπάρχει δυνατότητα να γραφτούν παραμύθια για τους μεγάλους, παραμύθια σχεδόν γαλάζια,
γιατί όχι να μη παραμυθιαστούμε και με ανισότητες κατα το "μπακαλιάροι στο τραπέζι κι
εγώ χορταίνω με σελινόριζα ωμή".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Lautreamont
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Lautreamont αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 241 μηνύματα.
25-03-11
10:59
Θα προσπαθήσω να τρυπήσω το ταμπούρλο της λογικής που κάνει συλλογισμούς
και θαυμάζει την τρύπα, γιατί βαριέμαι τις παρελάσεις περιμένοντας
να κουρκουτιάσει κι ο μπακαλιάρος.
Η θεωρία της διαφοροποίησης των 2 φύλλων είναι ένα καθεστώς
σα να συζητάμε αν ειναι διαφορετικά δύο όντα με απτές διαφορές,
σωματικές και πνευματικές. Ολιστικά είναι.
Θα έμοιαζε με πύκνωση ενός βάλτου να μπλέκαμε σε τέτοια δίνη.
Οπότε ας μην αναχθεί το πρόβλημα στην επεξήγηση για τα αυτονόητα
αλλά στη γέννηση της σημαίνουσας "ανισότητας".
Η ανισότητα είναι ένα πεδίο από όπου εφορμώνται οι μύθοι.
Το σημείο γοητείας που λάμπει μέσα στον έρωτα του άντρα και της γυναίκας,
είναι μια περιοχή κοινή όπου βασιλεύει ο πόθος.
Μια έκλυση που δε περιορίζεται στα μάτια ή το πρόσωπο
αλλά εισδύει στη ψυχή και ανέρχεται σαν κάτι που υπερβαίνει
τις γεννητικές διαφορές τους.
Όταν περνάει νερό από έναν αντιδραστήρα και γίνεται τήξη της καρδιάς,
αφήνει ραδιενεργά κατάλοιπα, πρέπει να το πούμε αυτό, πέρα από φύλα,
φύση, είδος.
Πώς μπορεί να προσδιορίσει κανείς τον πόνο ενός αρσενικού δελφινιού,
ή μιας θηλυκιάς αρκούδας; Κάποιου αρσενικού της φυλής των Παπούα
ή μιας Νεοϋορκέζας;
Στο ποιητικό πεδίο η γυναίκα αναδύεται από τα ερείπια της χριστιανικής
θρησκείας, όσο ακόμη ζούσε ο Pascal, χωρίς όμως να αποφύγει την "κόλαση"
στα πρώτα της βήματα (στον Sade και στον Lewis) μια εντελώς διαφορετική
μορφή της γυναίκας, που ενσαρκώνει την μεγαλύτερη ευκαιρία του άντρα και,
σύμφωνα με τον Goethe, που απαιτεί να θεωρείται από τον άντρα σαν το κλειδί
του οικοδομήματος.
Η ιδέα αυτή ακολουθεί μια πορεία, πραγματικά πολύ ανώμαλη ανάμεσα από τον
γερμανικό και γαλλικό ρομαντισμό (Νovalis, Holderlin, Kleist, Baudelaire και κανα 2-3 άλλους)
αλλά παρά τα πλήγματα που υφίσταται στα τέλη του 19ου αιώνα (Huysmans, Jarry)
φθάνει σε μας απαλλαγμένη απ΄ό,τι μπορούσε, ίσως, ακόμη να την σκοτεινιάζει:
φέρνει ό λ ο τ η ς τ ο φ ω ς .
Για μένα το ζητούμενο για το θηλυκό είναι να ΥΠΕΡΒΕΙ τον ρομαντισμό στα γράμματα της
Ηeloise, ή της Πορτογαλίδας Μοναχής για να ανακαλύψει με ποια γοητευτικά αστέρια
ήταν σπαρμένη η γραμμή της καρδιάς.
Από την λυρική άποψη, δεν μπορεί και δεν πρέπει να της διαφύγει ότι στη διαδρομή
αυτής της γραμμής έχουν ΠΙΑ αναπτυχθεί, περισσότερο από ΠΟΤΕ όλοι εκείνοι οι τόνοι
που ανέβασαν τον άνθρωπο πάνω από τις συνθήκες της ζωής του (ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΟΧΙ
ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΑΧΑ) προκαλώντας έτσι με αλυσωτές αντιδράσεις πραγματικές
συγκινησιακές μεταφορές από έναν άνθρωπο σε άλλο.
Και η δόξα επέστρεφε και πάλι στην γυναίκα είτε αυτή ήταν η Διοτίμα, η Sophie von Kuhn,
η Mina de Wanghel, η Aurelia, η Μαύρη ή Λευκή Αφροδίτη, ή η Άνναμπελ του Σπιτιού του Βοσκού
του Βόγλη του γκρικ τσοπάνη.
Οι συλλογισμοί μου αυτοί έχουν για στόχο να επιτρέψουν να καταννοηθεί
η στάση απέναντι στο ανθρώπινο, που για μεγάλο διάστημα είχε θεωρηθεί
και θεωρείται ακόμα απο πολλούς, αρνητική.
Η γυναίκα έχει αγαπηθεί και τιμηθεί σαν τη μεγάλη υπόσχεση
που εξακολουθεί να υπάρχει κι αφού εκπληρωθεί.
Χρειάζεται όχι μόνο να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,
αλλά να σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον δήθεν "Θεό"
με την παράλογη και προκλητική μνήμη. Πρέπει να αναθεωρηθεί ΡΙΖΙΚΑ
δίχως ίχνος υποκρισίας και μ' ένα τρόπο που δεν μπορεί πια να έχει αναβλητικό
χαρακτήρα, το πρόβλημα των σχέσεων άνδρα και γυναίκας.
Πρέπει ο άνθρωπος με όπλα κι αποσκευές να περάσει από την πλευρά του ανθρώπου.
Αρκούν οι αδυναμίες, τα παιδιάστικα καμώματα, οι ιδέες αναξιότητας, ο λήθαργος,
η βλακεία, τα λουλούδια στους τάφους, τα στοιχεία δημοκρατικού πολιτεύματος ανάμεσα
σε δυο ώρες γυμναστικής, μπανιστήρια μαύρων διάφανων καλσόν παρελάσεων,
η ανοχή, τα άκακα φίδια!
και θαυμάζει την τρύπα, γιατί βαριέμαι τις παρελάσεις περιμένοντας
να κουρκουτιάσει κι ο μπακαλιάρος.
Η θεωρία της διαφοροποίησης των 2 φύλλων είναι ένα καθεστώς
σα να συζητάμε αν ειναι διαφορετικά δύο όντα με απτές διαφορές,
σωματικές και πνευματικές. Ολιστικά είναι.
Θα έμοιαζε με πύκνωση ενός βάλτου να μπλέκαμε σε τέτοια δίνη.
Οπότε ας μην αναχθεί το πρόβλημα στην επεξήγηση για τα αυτονόητα
αλλά στη γέννηση της σημαίνουσας "ανισότητας".
Η ανισότητα είναι ένα πεδίο από όπου εφορμώνται οι μύθοι.
Το σημείο γοητείας που λάμπει μέσα στον έρωτα του άντρα και της γυναίκας,
είναι μια περιοχή κοινή όπου βασιλεύει ο πόθος.
Μια έκλυση που δε περιορίζεται στα μάτια ή το πρόσωπο
αλλά εισδύει στη ψυχή και ανέρχεται σαν κάτι που υπερβαίνει
τις γεννητικές διαφορές τους.
Όταν περνάει νερό από έναν αντιδραστήρα και γίνεται τήξη της καρδιάς,
αφήνει ραδιενεργά κατάλοιπα, πρέπει να το πούμε αυτό, πέρα από φύλα,
φύση, είδος.
Πώς μπορεί να προσδιορίσει κανείς τον πόνο ενός αρσενικού δελφινιού,
ή μιας θηλυκιάς αρκούδας; Κάποιου αρσενικού της φυλής των Παπούα
ή μιας Νεοϋορκέζας;
Στο ποιητικό πεδίο η γυναίκα αναδύεται από τα ερείπια της χριστιανικής
θρησκείας, όσο ακόμη ζούσε ο Pascal, χωρίς όμως να αποφύγει την "κόλαση"
στα πρώτα της βήματα (στον Sade και στον Lewis) μια εντελώς διαφορετική
μορφή της γυναίκας, που ενσαρκώνει την μεγαλύτερη ευκαιρία του άντρα και,
σύμφωνα με τον Goethe, που απαιτεί να θεωρείται από τον άντρα σαν το κλειδί
του οικοδομήματος.
Η ιδέα αυτή ακολουθεί μια πορεία, πραγματικά πολύ ανώμαλη ανάμεσα από τον
γερμανικό και γαλλικό ρομαντισμό (Νovalis, Holderlin, Kleist, Baudelaire και κανα 2-3 άλλους)
αλλά παρά τα πλήγματα που υφίσταται στα τέλη του 19ου αιώνα (Huysmans, Jarry)
φθάνει σε μας απαλλαγμένη απ΄ό,τι μπορούσε, ίσως, ακόμη να την σκοτεινιάζει:
φέρνει ό λ ο τ η ς τ ο φ ω ς .
Για μένα το ζητούμενο για το θηλυκό είναι να ΥΠΕΡΒΕΙ τον ρομαντισμό στα γράμματα της
Ηeloise, ή της Πορτογαλίδας Μοναχής για να ανακαλύψει με ποια γοητευτικά αστέρια
ήταν σπαρμένη η γραμμή της καρδιάς.
Από την λυρική άποψη, δεν μπορεί και δεν πρέπει να της διαφύγει ότι στη διαδρομή
αυτής της γραμμής έχουν ΠΙΑ αναπτυχθεί, περισσότερο από ΠΟΤΕ όλοι εκείνοι οι τόνοι
που ανέβασαν τον άνθρωπο πάνω από τις συνθήκες της ζωής του (ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΟΧΙ
ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΑΧΑ) προκαλώντας έτσι με αλυσωτές αντιδράσεις πραγματικές
συγκινησιακές μεταφορές από έναν άνθρωπο σε άλλο.
Και η δόξα επέστρεφε και πάλι στην γυναίκα είτε αυτή ήταν η Διοτίμα, η Sophie von Kuhn,
η Mina de Wanghel, η Aurelia, η Μαύρη ή Λευκή Αφροδίτη, ή η Άνναμπελ του Σπιτιού του Βοσκού
του Βόγλη του γκρικ τσοπάνη.
Οι συλλογισμοί μου αυτοί έχουν για στόχο να επιτρέψουν να καταννοηθεί
η στάση απέναντι στο ανθρώπινο, που για μεγάλο διάστημα είχε θεωρηθεί
και θεωρείται ακόμα απο πολλούς, αρνητική.
Η γυναίκα έχει αγαπηθεί και τιμηθεί σαν τη μεγάλη υπόσχεση
που εξακολουθεί να υπάρχει κι αφού εκπληρωθεί.
Χρειάζεται όχι μόνο να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο,
αλλά να σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον δήθεν "Θεό"
με την παράλογη και προκλητική μνήμη. Πρέπει να αναθεωρηθεί ΡΙΖΙΚΑ
δίχως ίχνος υποκρισίας και μ' ένα τρόπο που δεν μπορεί πια να έχει αναβλητικό
χαρακτήρα, το πρόβλημα των σχέσεων άνδρα και γυναίκας.
Πρέπει ο άνθρωπος με όπλα κι αποσκευές να περάσει από την πλευρά του ανθρώπου.
Αρκούν οι αδυναμίες, τα παιδιάστικα καμώματα, οι ιδέες αναξιότητας, ο λήθαργος,
η βλακεία, τα λουλούδια στους τάφους, τα στοιχεία δημοκρατικού πολιτεύματος ανάμεσα
σε δυο ώρες γυμναστικής, μπανιστήρια μαύρων διάφανων καλσόν παρελάσεων,
η ανοχή, τα άκακα φίδια!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.