prinCess.
Επιφανές μέλος
Η prinCess. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Fashion designer και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 12,089 μηνύματα.
08-04-11
15:44
Αυτό είπα και εγω.Huh;
Λες να δεχόταν την υπέρ-προστατευτικότητά σου;
Δε νομίζω!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
prinCess.
Επιφανές μέλος
Η prinCess. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Fashion designer και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 12,089 μηνύματα.
08-04-11
14:53
Βασικά θυμάμαι ένα περιστατικό πριν κανένα χρόνο με μια κοπέλα, γνωστή μου, η οποία είχε γνωρίσει έναν τύπο από το facebook, ο οποίος όπως της είχε πει ο ίδιος, είχε πρόβλημα με το ένα του χέρι και είχα μάθει τότε ότι ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι για αρκετό καιρό και δεν μπορούσε να κάνει καμία κινηση, και τέλος πάντων στην ουσία ήταν ζευγάρι μετά από κάποιο καιρό.
Όταν το είχαν μάθει οι δικοί της έγινε χαμός με την αιτία του "τι θα κάνεις εσύ νέο κορίτσι με έναν ανάπυρο;" και μου είχε φανεί περίεργο ξέρω γω, αφού το θέμα κατά τη γνώμη μου ήταν το παιδί και πώς θα ένιωθε αν μια μέρα χώριζαν, και όχι η κόρη τους -.-
Τεςπα, με τα πολλά οι γονείς της τον δέχτηκαν, τον γνώρισαν και τελικά τον συμπάθησαν. Ντάξει το πρόβλημά του δεν ήταν τόσο σοβαρό, αλλά το βρήκα σχετικό.
Και για να απαντήσω και στο ερώτημα: εγώ γενικά είμαι πολύ πονόψυχη, οπότε δε ξέρω κατά πόσο ερωτευμένη θα ένιωθα για να συνάψω σχέση, πιο πολύ θα ένιωθα οίκτο (βέβαια αυτό εξαρτάται και από τη στάση του άλλου, πχ. έχω ενα ξάδερφο 2 χρόνια μικρότερό μου, που έχει πρόβλημα με την ομιλία του και άλλα προβλήματα από μικρός, αλλά δεν τον έβλεπα ποτέ διαφορετικά γιατί δεν βγάζει αυτό το "καημένο" στους άλλους, και είναι πολύ έξυπνος και μπορεί να σταθεί σε μια συζήτηση μεγάλων, και να υποστηρίξει τον εαυτό του, που άλλα παιδιά στην ηλικία του "φυσιολογικά" δεν μπορούν).
Βέβαια, στη πράξη ίσως άλλαζα γνώμη αν όντως μου άρεζε δε θα κόλλαγα, απλά ίσως εγώ του έκανα κακό με την αντιμετώπισή μου, επειδή δεν θέλει κανένας άνθρωπος να τον λυπούνται, και αυτό, δε μπορώ να το εκφράσω καλύτερα το πώς το σκέφτομαι.
Τώρα αν (χτύπα ξύλο) τύχαινε κάτι σε κάποιον που είμαι ήδη μαζί του, δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω, υποτίθεται στα δύσκολα φαίνεται αυτός που σε αγαπά πραγματικά.
Αυτά, και Βαλ προσκυνώ.
Όταν το είχαν μάθει οι δικοί της έγινε χαμός με την αιτία του "τι θα κάνεις εσύ νέο κορίτσι με έναν ανάπυρο;" και μου είχε φανεί περίεργο ξέρω γω, αφού το θέμα κατά τη γνώμη μου ήταν το παιδί και πώς θα ένιωθε αν μια μέρα χώριζαν, και όχι η κόρη τους -.-
Τεςπα, με τα πολλά οι γονείς της τον δέχτηκαν, τον γνώρισαν και τελικά τον συμπάθησαν. Ντάξει το πρόβλημά του δεν ήταν τόσο σοβαρό, αλλά το βρήκα σχετικό.
Και για να απαντήσω και στο ερώτημα: εγώ γενικά είμαι πολύ πονόψυχη, οπότε δε ξέρω κατά πόσο ερωτευμένη θα ένιωθα για να συνάψω σχέση, πιο πολύ θα ένιωθα οίκτο (βέβαια αυτό εξαρτάται και από τη στάση του άλλου, πχ. έχω ενα ξάδερφο 2 χρόνια μικρότερό μου, που έχει πρόβλημα με την ομιλία του και άλλα προβλήματα από μικρός, αλλά δεν τον έβλεπα ποτέ διαφορετικά γιατί δεν βγάζει αυτό το "καημένο" στους άλλους, και είναι πολύ έξυπνος και μπορεί να σταθεί σε μια συζήτηση μεγάλων, και να υποστηρίξει τον εαυτό του, που άλλα παιδιά στην ηλικία του "φυσιολογικά" δεν μπορούν).
Βέβαια, στη πράξη ίσως άλλαζα γνώμη αν όντως μου άρεζε δε θα κόλλαγα, απλά ίσως εγώ του έκανα κακό με την αντιμετώπισή μου, επειδή δεν θέλει κανένας άνθρωπος να τον λυπούνται, και αυτό, δε μπορώ να το εκφράσω καλύτερα το πώς το σκέφτομαι.
Τώρα αν (χτύπα ξύλο) τύχαινε κάτι σε κάποιον που είμαι ήδη μαζί του, δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω, υποτίθεται στα δύσκολα φαίνεται αυτός που σε αγαπά πραγματικά.
Αυτά, και Βαλ προσκυνώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.