Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
16-05-11
08:04
Ο τίτλος άλλαξε. Εάν έχετε καλύτερη πρόταση, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας μέσω pm ή αναφοράς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
14-05-11
20:46
Αυτή είναι η επαγγελματική σου θέση; Διότι διακεκριμένοι ψυχοθεραπευτές όπως ο Γιοσαφάτ, λένε το αντίθετο.Οκ, ίσως τότε να έχουμε-νε ανάγκη να ¨βαφτίζουμε-νε¨ κάπως αυτό που βιώνουμε-νε... σωστά ή λανθασμένα, νομίζω πως όπως και να'χει πιο πολύ ¨εγκλωβίζει¨ η κατάσταση που βιώνει κανείς, παρά η ονομασία που προσεγγιστικά θα ψάξει να της αποδώσει... Δεν νομίζω ότι οι λέξεις ισχυροποιούνται κατ'ουδένα λόγο περισσότερο από τις καταστάσεις και τα συναισθήματα που προσπαθούν να περιγράψουν... Το να ονοματίζεις την θλίψη ¨κατάθλιψη¨, οκ, so what... Με αποχρώσες έννοιες παίζεις, δεν το θεωρώ τόσο καταστροφικό...
Λένε πως έχει μεγάλη σημασία να ονομάζεις τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη διότι ο ψυχισμός σου επηρεάζεται απ' αυτό πολύ περισσότερο απ' όσο μπορεί να κατανοείς επιφανειακά.
Εάν οι λέξεις δεν μας επηρέαζαν, δεν θα υπήρχε λόγος να ονομάζουμε τη θλίψη κατάθλιψη. Θα τη λέγαμε θλίψη. Το κάνουμε όμως και εξήγησα παραπάνω γιατί θεωρώ πως το κάνουμε.
Όλα μέσα στο μυαλό μας είναι άλλωστε και είναι πολύ εύκολο αυτό να μας παίξει παιχνίδια...
Είναι το ίδιο να πεις "έχω τη συνήθεια να στρώνω το κρεββάτι" με το "έχω τη μανία να στρώνω το κρεββάτι"; Στη δεύτερη περίπτωση αποποιείσαι την ευθύνη της πράξης, την οποία φορτώνεις σε κάτι "ανώτερο" από σένα, κάτι ανυπέρβλητο: Τη μανία σου.
Τέλος πάντων, πολύ το κουράσαμε. Αξίζει να σημειώσω πως αν διαβάσει κανείς το θέμα από την αρχή, θα δει πως είχαν κι άλλοι αντιρρήσεις για τα παραδείγματα του φόκους που κι εγώ με τη σειρά μου τα θεωρώ ακραία και παραπλανητικά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
14-05-11
12:44
Όχι. Διότι αν εγώ έχω πράγματι συμπτώματα κατάθλιψης και εσύ έχεις συνδέσει τη λέξη με το χωρισμό που σε ταλαιπώρησε κάνα δυο μήνες, δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε. Πόσο σοβαρά μπορεί να με πάρεις, όταν ξέρεις από την εμπειρία σου πως η κατάθλιψη περνάει με λίγη συμπαράσταση και υπομονή;Συννενοούμαστε ναι ή όχι;;;
Ποιος είναι ο λόγος που χρησιμοποιούμε ιατρικούς όρους αντί για άλλες λέξεις στην καθημερινότητα;
Πόσο μπορεί να σκλαβωνόμαστε από αυτές τις λέξεις και το βάρος που φέρουν; Το έχετε σκεφτεί;
Θέλουμε να προσδώσουμε τραγικές διαστάσεις σε αυτό που μας συμβαίνει για να προκαλέσουμε τη συμπάθεια της φίλης ή του φίλου, και πολύ χειρότερα, τον οίκτο του ίδιου μας του εαυτού. "Έχω κατάθλιψη, ...πόσο με λυπάμαι".
Κοιτάξτε γύρω σας μέσα στο φόρουμ, πόσα παιδιά υποφέρουν από στεναχώριες που τραβήξαμε όλοι στις ηλικίες τους και τώρα γι' αυτά είναι ανυπέρβλητα προβλήματα που δυστυχώς οδηγούν συχνά σε σκέψεις γι' αυτοκτονία.
Σε άλλες περιπτώσεις, ρίχνουμε το βάρος της συνήθειάς μας εκεί, για να δικαιολογήσουμε την ανικανότητά μας ν' αλλάξουμε κάτι που μπορεί και να μας ταλαιπωρεί. "Έχω μια μανία, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς". "Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω, είναι η εμμονή μου".
Μια φορά να κάνεις το αντίθετο από αυτό που προστάζει η εμμονή σου, νιώθεις τόσο όμορφα που μετά και να την ακολουθήσεις αυτή την εμμονή, τουλάχιστον το κάνεις συνειδητά.
Αν δεν μπορείς ν' απαλλαγείς, τότε μάλλον μπαίνουμε στα χωράφια των ψυχολόγων
Μόλις πείσεις κάποιον (που δεν έχει κλινικά συμπτώματα) ότι αυτό που έχει δεν είναι κατάθλιψη, αλλά θλίψη ή στεναχώρια, το μισό πρόβλημα έχει κάνει φτερά ως δια μαγείας. Εξαιρετικό δεν είναι αυτό; Σκεφτείτε πόσο επηρεάζουν λοιπόν οι λέξεις τη ζωή μας, χωρίς καν να το παίρνουμε χαμπάρι...
Όχι και επιδειξιμανία πάντως το να θέλουμε να χρησιμοποιούνται σωστά οι λέξεις! Ε πάει πολύ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
13-05-11
17:47
Έχεις τόσο μα τόσο δίκιο! Με μεγάλη ευκολία χρησιμοποιούμε παθολογικούς όρους για να περιγράψουμε συμβάντα της καθημερινότητας που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό που μας συμβαίνει στην πραγματικότητα.Δεν διαφωνώ μαζί σου στον κύριο άξονα της επιχειρηματολογίας σου, το πρόβλημά μου είναι η χρήση ορισμών όπως νεύρωση, ψύχωση, μανία για μικρά καθημερινά περιστατικά. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα να καταλάβεις που έγκειται η ένστασή μου για το άρθρο. Συχνά ακούμε να λένε "αφήστε τα φιλοί μου, είχα μια βδομάδα κατάθλιψη επειδή με άφησε ο Σούλης" , εννούσε στεναχωρήθηκε, έκλαψε, χτυπήθηκε. Κι όμως δεν ήταν κατάθλιψη όπως αυτή ορίζεται. Ή ακόμα χειρότερα : "τον έπιασε μια μανία όταν του είπα ότι ξόδεψα τα λεφτά για το νοίκι σε πίτσες, όλο φώναζε" δεν ήταν μανία, ήταν τσατίλα. Και ακόμα και για ένα περιοδικό όπως το φοκους είναι άσχημο να χρησιμοποιούνται τέτοιοι όροι για καθημερινές συνήθειες που ούτε κατά διάνοια στα πλαίσια που τις συζητάμε δεν είναι για ψυχιατρείο . Διαιωνίζουν φόβους και κακή χρήση ορισμών.
Το λέω κι εγώ συνέχεια και δεν θα πάψω να το λέω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.