Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
16-05-11
08:04
Ο τίτλος άλλαξε. Εάν έχετε καλύτερη πρόταση, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας μέσω pm ή αναφοράς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
14-05-11
18:09
Στην καθομιλουμένη betadin στους όρους δεν θα βάλω, ούτε και θα τους μετρήσω με το σταγονόμετρο... Δεν έχω τέτοια απαίτηση , ούτε και θα κάνω προβολή της επαγγελματικής μου υπόστασης και κατάρτισης, εαν και εφόσον υπάρχει... Αναγνωρίζω ότι εδώ οι όροι χρησιμοποιούνται με τρόπο πιο flexible και έτσι τους δέχομαι και εγώ, έχοντας κατά νου τον όρο ¨ψυχολογιοποίηση¨ (Βλ. Παπαστάμου), που αναφέρεται στον ευρύ ερασιτεχνισμό και την προσέγγιση των εννοιών, στη δυνατότητα να αποδώσεις με προσωπικά κίνητρα και με όλη την ευχέρεια της υποκειμενικότητας όρους της κοινωνικής, της κλινικής κτλ ψυχολογίας... Οπότε είμαι δεκτική! Αν θα μου πει, λοιπόν ,κάποιος ¨έχω κατάθλιψη¨ δεν θα εστιάσω στο αν βαφτίζει ή όχι σωστά αυτό που του συμβάνει, αλλά σε αυτό που νιώθει... Θα εστιάσω σε αυτό που προσπαθεί να μου υπογραμμίσει, ακόμα και με λάθος περιτύλιγμα...
Ποιος μίλησε γι' απαίτηση; Το πρόβλημά μου λες να είναι η ορθή χρήση της γλώσσας; Κάθε άλλο.
Βλέπω γύρω μου νέους ανθρώπους να παιδεύονται χωρίς λόγο επειδή έχουν στην ουσία εγκλωβιστεί μέσα σε βαρύγδουπες έννοιες που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που τους συμβαίνει.
Το πρόβλημα δεν είναι πώς θα εκλάβεις εσύ ή εγώ ή κάποιος τρίτος αυτό που λέγεται, αλλά πώς το καταλαβαίνει το ίδιο το άτομο που χρησιμοποιεί τη μια η την άλλη λέξη και σε πιο βαθμό επηρεάζεται απ' αυτό.
Θυμάμαι θέμα στα "Επι Προσωπικού" εδώ στο στέκι, έναν συμπαθέστατο κατά τα άλλα νέο, να προσπαθεί να μας εξηγήσει αυτό που του συμβαίνει. Ήταν τόσο προφανές ότι είχε διαβάσει στο διαδίκτυο τα συμπτώματα της κατάθλιψης και προσπαθούσε να τα ταυτίσει με αυτά που συνέβαιναν στον ίδιο που ακόμη και κάποιος μη ειδικός μπορούσε να το καταλάβει.
Ποιον έβλαπτε ο νεαρός; Εμένα; Μάλλον τον εαυτό του και μόνον...
Θες (ο κάθε εσύ) να μιλάς για εμμονές και νευρωσούλες; Θες να ισχυρίζεσαι ότι έχεις κατάθλιψη; Be my guest. Ούτε την αισθητική μου χαλάς, ούτε μου στερείς κανένα επίδομα. Τον εαυτό σου παιδεύεις.
...Αν και ξέχασα ότι υπάρχουν κι αυτοί που αρέσκονται να παιδεύονται, αφού έτσι γεμίζουν τη ζωή τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
14-05-11
12:44
Όχι. Διότι αν εγώ έχω πράγματι συμπτώματα κατάθλιψης και εσύ έχεις συνδέσει τη λέξη με το χωρισμό που σε ταλαιπώρησε κάνα δυο μήνες, δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε. Πόσο σοβαρά μπορεί να με πάρεις, όταν ξέρεις από την εμπειρία σου πως η κατάθλιψη περνάει με λίγη συμπαράσταση και υπομονή;Συννενοούμαστε ναι ή όχι;;;
Ποιος είναι ο λόγος που χρησιμοποιούμε ιατρικούς όρους αντί για άλλες λέξεις στην καθημερινότητα;
Πόσο μπορεί να σκλαβωνόμαστε από αυτές τις λέξεις και το βάρος που φέρουν; Το έχετε σκεφτεί;
Θέλουμε να προσδώσουμε τραγικές διαστάσεις σε αυτό που μας συμβαίνει για να προκαλέσουμε τη συμπάθεια της φίλης ή του φίλου, και πολύ χειρότερα, τον οίκτο του ίδιου μας του εαυτού. "Έχω κατάθλιψη, ...πόσο με λυπάμαι".
Κοιτάξτε γύρω σας μέσα στο φόρουμ, πόσα παιδιά υποφέρουν από στεναχώριες που τραβήξαμε όλοι στις ηλικίες τους και τώρα γι' αυτά είναι ανυπέρβλητα προβλήματα που δυστυχώς οδηγούν συχνά σε σκέψεις γι' αυτοκτονία.
Σε άλλες περιπτώσεις, ρίχνουμε το βάρος της συνήθειάς μας εκεί, για να δικαιολογήσουμε την ανικανότητά μας ν' αλλάξουμε κάτι που μπορεί και να μας ταλαιπωρεί. "Έχω μια μανία, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς". "Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω, είναι η εμμονή μου".
Μια φορά να κάνεις το αντίθετο από αυτό που προστάζει η εμμονή σου, νιώθεις τόσο όμορφα που μετά και να την ακολουθήσεις αυτή την εμμονή, τουλάχιστον το κάνεις συνειδητά.
Αν δεν μπορείς ν' απαλλαγείς, τότε μάλλον μπαίνουμε στα χωράφια των ψυχολόγων
Μόλις πείσεις κάποιον (που δεν έχει κλινικά συμπτώματα) ότι αυτό που έχει δεν είναι κατάθλιψη, αλλά θλίψη ή στεναχώρια, το μισό πρόβλημα έχει κάνει φτερά ως δια μαγείας. Εξαιρετικό δεν είναι αυτό; Σκεφτείτε πόσο επηρεάζουν λοιπόν οι λέξεις τη ζωή μας, χωρίς καν να το παίρνουμε χαμπάρι...
Όχι και επιδειξιμανία πάντως το να θέλουμε να χρησιμοποιούνται σωστά οι λέξεις! Ε πάει πολύ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
13-05-11
17:47
Έχεις τόσο μα τόσο δίκιο! Με μεγάλη ευκολία χρησιμοποιούμε παθολογικούς όρους για να περιγράψουμε συμβάντα της καθημερινότητας που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό που μας συμβαίνει στην πραγματικότητα.Δεν διαφωνώ μαζί σου στον κύριο άξονα της επιχειρηματολογίας σου, το πρόβλημά μου είναι η χρήση ορισμών όπως νεύρωση, ψύχωση, μανία για μικρά καθημερινά περιστατικά. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα να καταλάβεις που έγκειται η ένστασή μου για το άρθρο. Συχνά ακούμε να λένε "αφήστε τα φιλοί μου, είχα μια βδομάδα κατάθλιψη επειδή με άφησε ο Σούλης" , εννούσε στεναχωρήθηκε, έκλαψε, χτυπήθηκε. Κι όμως δεν ήταν κατάθλιψη όπως αυτή ορίζεται. Ή ακόμα χειρότερα : "τον έπιασε μια μανία όταν του είπα ότι ξόδεψα τα λεφτά για το νοίκι σε πίτσες, όλο φώναζε" δεν ήταν μανία, ήταν τσατίλα. Και ακόμα και για ένα περιοδικό όπως το φοκους είναι άσχημο να χρησιμοποιούνται τέτοιοι όροι για καθημερινές συνήθειες που ούτε κατά διάνοια στα πλαίσια που τις συζητάμε δεν είναι για ψυχιατρείο . Διαιωνίζουν φόβους και κακή χρήση ορισμών.
Το λέω κι εγώ συνέχεια και δεν θα πάψω να το λέω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.