borat
Επιφανές μέλος
Ο Γιάννης.- αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Ηνωμένο Βασίλειο (Ευρώπη). Έχει γράψει 15,323 μηνύματα.
06-06-07
20:53
Συγκλονιστική σκηνή...Eλάχιστος φόρος τιμής σε έναν μεγάλο ηθοποιό. Ο λόγος του υποδυόμενος τον Γρηγόρη που χωρίς να το θέλει έγινε διευθυντής στην ταινία '''Ενας Νομοταγής Πολίτης'', μια γροθιά στο κατεστημένο σε μια πολύ συντηρητική εποχή (1974)
σε σενάριο του Κώστα Μουρσελά :
"Aγαπητοί κύριοι συνάδελφοι, είμαι βαθύτατα συγκινημένος
βαθύτατα εκ βάθους, διότι αναλαμβάνω την διεύθυνσην της
εταιρίας ταύτης. Θα πατάξω την ασυδοσίαν, την αδράνειαν, την...
(έχουν γράψει εγγλέζικα δεν τα βγάζω...ψιθυρίζει στον σύμβουλο,
κάνει γαργάρες με το νερό που πίνει και το φτύνει στο πάτωμα
και συνεχίζει)
...Κύριοι, χαίρομαι βαθύτατα επιτέλους διότι η πατρίς δια μέσου της
εταιρίας μας, και η εταιρία μας δια μέσου της πατρίδος, θα ανέβουν την
λεοφώρον των πεπρωμένων τους δια να οδεύσουν εις την οδόν
της ασφαλείας και της τάξεως.Το μέλλον της εταιρίας είναι το μέλλον
το δικό μας, και ό,τι οφελεί την πατρίδα ΕΝμας, οφελεί και την
εταιρίαν, δι'αυτό τον λόγον το ωράριο καταργείται,
παύει το απάνθρωπο εγερτήριο εις τα 6.30
(κοιτάει ζαλισμένος τις γραβάτες των υπαλλήλων)..
...και αι γραβάται δεν είναι πλέον υποχρεωτικαί,
και τα πουκάμισα !! και οι κάρτες !! Οι υπάλληλοι δεν είναι πρόβατα
δια να περιμένουν εις την ουρά, δεν είναι δούλοι δια να σκύβουν
ενώπιον των διευθυντών τους. Δεν θα επιτρέψω το σκύψιμο,
το ξεσκόνισμα, τους καταδότας, και από τούδε απαγορεύω στους
γονείς να αναμιγνύονται εις τας υποθέσεις των παιδιών τους.
Παύουν τα προσχήματα, καταργείται το άρωμα "δική σας για πάντα" !!
Η έξοδος από τα γραφεία ελεύθερη, η είσοδος ελεύθερη,
θα εργάζεστε όσο θέλετε, όποτε θέλετε και όπου θέλετε,
θα γράφετε με όποιο χρώμα θέλετε, φοράτε όποια ρούχα θέλετε,
μιλάτε όσο θέλετε και όποτε θέλετε, παντρεύεστε εκείνες που
θέλετε και όχι εκείνες που πρέπει να θέλετε.
Πιστεύω εις την ελευθερίαν, μόνο η ελευθερία δημιουργεί
ελεύθερους ανθρώπους. Επαφίομαι εις την καλήν θέλησην του έθνους.
'Οταν ο ήλιος...ε...εεε...ωραία...εεε..πάντα...πάντα".
Κι ύστερα ξεσπάει σ'αυτό το τρελλό ασυγκράτητο γνωστό γαργαλητό γέλιο ...ξαφνικά το πρόσωπό του παγώνει, σιωπά, και μετά θλίψη, κάποιος από τους υπαλλήλους λέει "ντροπή, έτσι μιλάνε οι διευθυντές;" Εκείνος θα σκέφτεται αυτό που του λέγανε όλοι, η μαμά, ο θείος, ο συνάδελφος, οι πάντες, ότι "οι διευθυντές γεννιούνται, δεν γίνονται". Τον κατεβάζουν απ'το βήμα, και τον στέλνουν στο ψυχιατρείο, κι ακούγεται αυτό το υπέροχο τραγούδι του Χατζηνάσιου στην τελευταία σκηνή στο επισκεπτήριο της
αγαπημένης του Ιουλίας που λέει ''άνοιξε το παράθυρο να μπει δροσιά να μπει του Μάη εμείς γι'αλλού κινήσαμε γι'αλλού, κι αλλού η ζωή μας πάει''.
Οι διευθυνταί μπορεί να γίνονται, αλλά οι μεγάλοι ηθοποιοί γενιούνται.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.