MaryVeg
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η MaryVeg αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 133 μηνύματα.
13-06-11
04:00
Δεν ξέρω τι τους κάνει τόσο αναίσθητους, πάντως είναι πραγματικά τραγικοί..
Aναίσθητους τους κάνει η ρουτίνα, η συνήθεια...΄και πολλά άλλα.... αλλά αυτό φυσικά και δεν αποτελεί ελαφρυντικό !!! Και διαβάζοντας κώδικες δεοντολογίας ιατρών, νοσηλευτών και λοιπού σχετικού προσωπικού (γιατί έχω κολήσει με το προαναφερθέν περιστατικό) έίναι υποχρέωση τους, λέει ο κώδικας, να αντιμετωπίζουν τον εκάστωτε ασθενή με ευγένεια.... κλπ !!! Η παραβίαση του κώδικα δεοντολογίας φέρει κυρώσεις... αλλά που τα ξέρει αυτά όλα ο κόσμος... (εν το μεταξύ εγώ ακόμη αυτό που έψαχνα δεν το έχω βρει ακόμη)
Παρόλα αυτά, είναι τόσο άσχημο να είναι κάποιος αυθεντία, να επιρεάζει συνειδήσεις... και να έχει τέτοιες στάσεις όπως αυτοί οι ιατροί και οι τραυματιοφορείς, πάνω σε τόσο λεπτά ζητήματα όπως η εξαρτήσεις...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
MaryVeg
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η MaryVeg αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 133 μηνύματα.
13-06-11
03:35
Το παρόν περιστατικό συνέβη στις 11.6.11. Δεν θέλω να μιλήσω για το θέμα της τοξικοεξάρτησης, καθώς ούτε για τους λόγους που μπορεί ένα άτομο να φτάσει στο σημείο της χρήσης. Θέλω όμως να θέσω το γεγονός προς προβληματισμό. Γιατί θεωρώ πως τέτοια περιστατικά αντιπροσωπεύουν τον τρόπο που η κοινωνία αντιμετωπίζει κάποιες από τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Τέτοια περιστατικά ευθύνονται για την περιθωριοποίηση ατόμων εξαρτημένων, αλλά και για την γενική στάση της κοινωνίας απέναντί τους.
Εν ολίγοις το περιστατικό…
Χτες, στην συμβολή των οδών Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου βρισκόταν πεσμένος στο έδαφος ένας χρήστης σε κωματώδη κατάσταση. Γύρω του υπήρχαν 4-5 περαστικοί, οι οποίοι είχαν είδη καλέσει ασθενοφόρο. Ο άνθρωπος δεν αντιδρούσε επί μισή ώρα, και εξακολουθούσε να μην αντιδρά έως ότου έφτασε το ΕΚΑΒ.
Μόλις έφτασαν οι τραυματιοφορείς στο σημείο και ενημερώθηκαν για την κατάσταση του ανθρώπου (ακριβώς δίπλα του υπήρχε και η συσκευασία της σύριγγας), άρχισαν να του φωνάζουν να σηκωθεί, παρόλο που ο άνθρωπος μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε καμία επαφή με το περιβάλλον. Όσο αυτός δεν αντιδρούσε, οι ιατροί απευθύνοντας προς τα εμάς λέγοντας μας ότι δεν χρειάζεται να μείνουμε άλλο στο σημείο και πως έχει πάρει την δόση του. Πως τον ξέρουν από άλλα σημεία της Αθήνας και πως δεν υπάρχει λόγος να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Τους ζήτησα να κατεβάσουν το φορείο και να τον μεταφέρουν αμέσως στο νοσοκομείο, και τους ενημέρωσα ότι έχω πάρει την πινακίδα του ασθενοφόρου. Τους είπα πως είναι υποχρέωση τους να τον μεταφέρουν και πως αν δεν συνέλθει αυτοί θα έχουν την ευθύνη που δεν έδρασαν έγκαιρα. Ένας από τους 2 τραυματιοφορείς μου είπε «κι αν αυτός μας επιτεθεί? Κινδυνεύουμε αν τον ανεβάσουμε έτσι στο ασθενοφόρο! Και τι νόημα έχει? Μετά τα ίδια θα κάνει πάλι!». Απάντησα πως τι σημασία έχει τι θα κάνει μετά? Τώρα δεν αντιδρά, άρα τώρα είναι υποχρεωμένοι να τον πάνε στο νοσοκομείο, και πως θα πάω κι εγώ μαζί. Και ταυτόχρονα ρώτησα, πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος σε κωματώδη κατάσταση να επιτεθεί??? Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που μόλις πήρε ηρωίνη να τους κάνει κακό???
Ενώ γινόταν όλος αυτός ο διάλογος, ο άνθρωπος αντέδρασε, κούνησε το χέρι του και άνοιξε τα μάτια. Οι τραυματιοφορείς άρχισαν να του φωνάζουν να σηκωθεί όρθιος, παρόλο που ήταν ολοφάνερο πως δεν είχε συνέλθει πλήρως. Δεν σηκωνόταν και τους ζήτησα ξανά να τον ανεβάσουν με το φορείο. Τότε μου απάντησαν πως δεν υπάρχει λόγος. Θα σηκωθεί και θα φύγει. Μετά από πολύ ώρα, ο άνθρωπος άρχισε να μιλάει, σηκώθηκε έπειτα από πιέσεις των που τραυματιοφορέων, παρόλο δεν μπορούσε να σταθεί. Οι τραυματιοφορείς φρόντιζαν να κρατούν μια σχετική απόσταση από τον άνθρωπο και μας έλεγαν να απομακρυνθούμε. Να μην πλησιάζουμε και να φύγουμε. Ο κόσμος που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν στο σημείο έφυγε. Άλλοι για να προλάβουν το λεωφορείο, άλλοι γιατί είχαν αργήσει. Μια κοπέλα έμεινε στο σημείο, κρατώντας (βέβαια) την απόσταση που έλεγαν οι τραυματιοφορείς. Κάποια στιγμή ο άνθρωπος πήγε να πέσει να άπλωσε το χέρι του να στηριχτεί στον τραυματιοφορέα. Εκείνος απομακρύνθηκε απότομα και πήγα να πιάσω τον άνθρωπο, μην πέσει. Εκείνος συνέχεια μου έλεγε «μην πλησιάζεις!», «απομακρύνσου!». Ο άνθρωπος γύρισε ξαφνικά με σχετική ένταση και του είπε, «ναι ρε, μην πλησιάζετε, μην πλησιάζει κανείς! Πρεζόνι είμαι, θα σας κάνω κακό, έχω αρρώστιες!». Όταν ηρέμησε, τον ρώτησα αν θέλει να πάει στο νοσοκομείο να τον δουν και να του κάνουν ένεση να συνέλθει και απάντησε θετικά. Θετικά απάντησε πολλές φορές ακόμη, στην ίδια ερώτηση από τους τραυματιοφορείς. Δεν μπορούσε να περπατήσει μόνος, οι τραυματιοφορείς δεν κατέβασαν φορείο και με τα πολλά πολλά, τελικά ανεβήκαμε στο ασθενοφόρο.
Στην διαδρομή για τον Ερυθρό Σταυρό ο άνθρωπος άρχισε πάλι να «χάνεται», να μην αντιδρά σε όσα του λέγαμε με τον τραυματιοφορέα, αλλά ούτε και σε σκουντήματα. Ο τραυματιοφορέας αφού του έλεγξε το οξυγόνο, πίεση και παλμούς έκρινε πως πρέπει να του βάλει οξυγόνο.
Στο νοσοκομείο η κατάσταση ήταν τραγικότερη. Ο άνθρωπος μεταφέρθηκε με φορείο μέσα στο νοσοκομείο (δεν αντιδρούσε σε τίποτα) , στο καρδιολογικό τμήμα, όπου πέρναγαν διάφοροι ιατροί οι οποίοι ρώταγαν τι του συνέβη. Μόλις οι τραυματιοφορείς απαντούσαν πως είναι χρήστης, οι ιατροί με απαξίωση απαντούσαν «και τι τον κουβαλήσατε εδώ?». Τελικά μπήκα κι εγώ στον θάλαμο και τους είπα να του κάνουν ένεση να συνέλθει. Αρνήθηκαν και με ρώταγαν τι του είμαι εγώ. Εν τω μεταξύ ο άνθρωπος ήταν στο φορείο χωρίς καμία επαφή με το περιβάλλον. Τους απάντησα είμαι ΑΘΡΩΠΟΣ και αν θεωρούν πως έχει απομείνει κι σε αυτούς λίγη ανθρωπιά, είναι υποχρεωμένοι να του κάνουν ένεση να συνέλθει!!!
Τελικά ο άνθρωπος συνήλθε απότομα κάποια στιγμή και μπόρεσε να περπατήσει ώστε να φύγει από το νοσοκομείο χωρίς ένεση,( αφού όταν συνήλθε και ρωτήθηκε δεν ήθελε να του γίνει ένεση). Τα υπόλοιπα δεν έχουν και πολύ σημασία. Σημασία έχει η αντιμετώπιση όλων αυτών των ανθρώπων του νοσοκομείου, και του ΕΚΑΒ!!!
Σημειωτέων ότι στο νοσοκομείο, όσο ο άνθρωπος δεν είχε επαφή με το περιβάλλον (και έτσι ήταν σχετικά αρκετή ώρα, δίχως να μιλά ή να κουνιέται), κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να κοιτάξει παλμούς, ή να του κάνει την όποια εξέταση. Ο άνθρωπος με δική του συναίνεση δέχτηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο.
Προβληματισμοί….
Δεν με ενδιαφέρει αυτή την στιγμή αν ο άνθρωπος αυτός συνέλθει και πάει πάλι να πάρει ηρωίνη (που προφανώς λόγο της περιθωριοποίησης που βιώνει, σε συνδυασμό με την αδυναμία του χαρακτήρα του, μετά από μια τέτοια αντιμετώπιση που προφανώς γίνεται κατ εξακολούθηση από την κοινωνία, μπορώ να τον καταλάβω – εξάλλου έτσι έμαθε να κάνει, και ίσως δεν βρέθηκε και κανείς να του δείξει κάτι διαφορετικό). Με ενδιαφέρει όμως η στάση όλων αυτών των ιατρών και των τραυματιοφορέων… και εδώ που τα λέμε ανάλογη είναι και η αντιμετώπιση κάθε χρήστη ουσιών, όχι μόνο από ιατρούς (και φυσικά δεν είναι όλοι οι γιατροί έτσι !!!), αλλά και από πάρα πολύ κόσμο… Αλλά στην προκειμένη περίπτωση εξετάζω την αντιμετώπιση των ιατρών, καθώς η αυθεντία τους, τους «ανεβάζει» στα μάτια και την υπόληψη των πολιτών.
Πως περιμένουμε από τον κόσμο να ευαισθητοποιηθεί όταν κάποιοι γιατροί αντιμετωπίζουν με απαξίωση και αδιαφορία τέτοια περιστατικά?
Πως είναι δυνατόν να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος όταν κάποιοι ιατροί με την στάση τους παρουσιάζουν έναν τοξικομανή (και μάλιστα χωρίς επαφή με το περιβάλλον, χωρίς καν δυνατότητα κίνησης!) ως «επικίνδυνο»?
ερωτήσεις:
Εσείς πως κρίνεται όλο το περιστατικό? Πως θα αντιδρούσατε σε κάτι αντίστοιχο, και για ποιόν λόγο?
Εν ολίγοις το περιστατικό…
Χτες, στην συμβολή των οδών Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου βρισκόταν πεσμένος στο έδαφος ένας χρήστης σε κωματώδη κατάσταση. Γύρω του υπήρχαν 4-5 περαστικοί, οι οποίοι είχαν είδη καλέσει ασθενοφόρο. Ο άνθρωπος δεν αντιδρούσε επί μισή ώρα, και εξακολουθούσε να μην αντιδρά έως ότου έφτασε το ΕΚΑΒ.
Μόλις έφτασαν οι τραυματιοφορείς στο σημείο και ενημερώθηκαν για την κατάσταση του ανθρώπου (ακριβώς δίπλα του υπήρχε και η συσκευασία της σύριγγας), άρχισαν να του φωνάζουν να σηκωθεί, παρόλο που ο άνθρωπος μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε καμία επαφή με το περιβάλλον. Όσο αυτός δεν αντιδρούσε, οι ιατροί απευθύνοντας προς τα εμάς λέγοντας μας ότι δεν χρειάζεται να μείνουμε άλλο στο σημείο και πως έχει πάρει την δόση του. Πως τον ξέρουν από άλλα σημεία της Αθήνας και πως δεν υπάρχει λόγος να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Τους ζήτησα να κατεβάσουν το φορείο και να τον μεταφέρουν αμέσως στο νοσοκομείο, και τους ενημέρωσα ότι έχω πάρει την πινακίδα του ασθενοφόρου. Τους είπα πως είναι υποχρέωση τους να τον μεταφέρουν και πως αν δεν συνέλθει αυτοί θα έχουν την ευθύνη που δεν έδρασαν έγκαιρα. Ένας από τους 2 τραυματιοφορείς μου είπε «κι αν αυτός μας επιτεθεί? Κινδυνεύουμε αν τον ανεβάσουμε έτσι στο ασθενοφόρο! Και τι νόημα έχει? Μετά τα ίδια θα κάνει πάλι!». Απάντησα πως τι σημασία έχει τι θα κάνει μετά? Τώρα δεν αντιδρά, άρα τώρα είναι υποχρεωμένοι να τον πάνε στο νοσοκομείο, και πως θα πάω κι εγώ μαζί. Και ταυτόχρονα ρώτησα, πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος σε κωματώδη κατάσταση να επιτεθεί??? Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που μόλις πήρε ηρωίνη να τους κάνει κακό???
Ενώ γινόταν όλος αυτός ο διάλογος, ο άνθρωπος αντέδρασε, κούνησε το χέρι του και άνοιξε τα μάτια. Οι τραυματιοφορείς άρχισαν να του φωνάζουν να σηκωθεί όρθιος, παρόλο που ήταν ολοφάνερο πως δεν είχε συνέλθει πλήρως. Δεν σηκωνόταν και τους ζήτησα ξανά να τον ανεβάσουν με το φορείο. Τότε μου απάντησαν πως δεν υπάρχει λόγος. Θα σηκωθεί και θα φύγει. Μετά από πολύ ώρα, ο άνθρωπος άρχισε να μιλάει, σηκώθηκε έπειτα από πιέσεις των που τραυματιοφορέων, παρόλο δεν μπορούσε να σταθεί. Οι τραυματιοφορείς φρόντιζαν να κρατούν μια σχετική απόσταση από τον άνθρωπο και μας έλεγαν να απομακρυνθούμε. Να μην πλησιάζουμε και να φύγουμε. Ο κόσμος που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν στο σημείο έφυγε. Άλλοι για να προλάβουν το λεωφορείο, άλλοι γιατί είχαν αργήσει. Μια κοπέλα έμεινε στο σημείο, κρατώντας (βέβαια) την απόσταση που έλεγαν οι τραυματιοφορείς. Κάποια στιγμή ο άνθρωπος πήγε να πέσει να άπλωσε το χέρι του να στηριχτεί στον τραυματιοφορέα. Εκείνος απομακρύνθηκε απότομα και πήγα να πιάσω τον άνθρωπο, μην πέσει. Εκείνος συνέχεια μου έλεγε «μην πλησιάζεις!», «απομακρύνσου!». Ο άνθρωπος γύρισε ξαφνικά με σχετική ένταση και του είπε, «ναι ρε, μην πλησιάζετε, μην πλησιάζει κανείς! Πρεζόνι είμαι, θα σας κάνω κακό, έχω αρρώστιες!». Όταν ηρέμησε, τον ρώτησα αν θέλει να πάει στο νοσοκομείο να τον δουν και να του κάνουν ένεση να συνέλθει και απάντησε θετικά. Θετικά απάντησε πολλές φορές ακόμη, στην ίδια ερώτηση από τους τραυματιοφορείς. Δεν μπορούσε να περπατήσει μόνος, οι τραυματιοφορείς δεν κατέβασαν φορείο και με τα πολλά πολλά, τελικά ανεβήκαμε στο ασθενοφόρο.
Στην διαδρομή για τον Ερυθρό Σταυρό ο άνθρωπος άρχισε πάλι να «χάνεται», να μην αντιδρά σε όσα του λέγαμε με τον τραυματιοφορέα, αλλά ούτε και σε σκουντήματα. Ο τραυματιοφορέας αφού του έλεγξε το οξυγόνο, πίεση και παλμούς έκρινε πως πρέπει να του βάλει οξυγόνο.
Στο νοσοκομείο η κατάσταση ήταν τραγικότερη. Ο άνθρωπος μεταφέρθηκε με φορείο μέσα στο νοσοκομείο (δεν αντιδρούσε σε τίποτα) , στο καρδιολογικό τμήμα, όπου πέρναγαν διάφοροι ιατροί οι οποίοι ρώταγαν τι του συνέβη. Μόλις οι τραυματιοφορείς απαντούσαν πως είναι χρήστης, οι ιατροί με απαξίωση απαντούσαν «και τι τον κουβαλήσατε εδώ?». Τελικά μπήκα κι εγώ στον θάλαμο και τους είπα να του κάνουν ένεση να συνέλθει. Αρνήθηκαν και με ρώταγαν τι του είμαι εγώ. Εν τω μεταξύ ο άνθρωπος ήταν στο φορείο χωρίς καμία επαφή με το περιβάλλον. Τους απάντησα είμαι ΑΘΡΩΠΟΣ και αν θεωρούν πως έχει απομείνει κι σε αυτούς λίγη ανθρωπιά, είναι υποχρεωμένοι να του κάνουν ένεση να συνέλθει!!!
Τελικά ο άνθρωπος συνήλθε απότομα κάποια στιγμή και μπόρεσε να περπατήσει ώστε να φύγει από το νοσοκομείο χωρίς ένεση,( αφού όταν συνήλθε και ρωτήθηκε δεν ήθελε να του γίνει ένεση). Τα υπόλοιπα δεν έχουν και πολύ σημασία. Σημασία έχει η αντιμετώπιση όλων αυτών των ανθρώπων του νοσοκομείου, και του ΕΚΑΒ!!!
Σημειωτέων ότι στο νοσοκομείο, όσο ο άνθρωπος δεν είχε επαφή με το περιβάλλον (και έτσι ήταν σχετικά αρκετή ώρα, δίχως να μιλά ή να κουνιέται), κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να κοιτάξει παλμούς, ή να του κάνει την όποια εξέταση. Ο άνθρωπος με δική του συναίνεση δέχτηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο.
Προβληματισμοί….
Δεν με ενδιαφέρει αυτή την στιγμή αν ο άνθρωπος αυτός συνέλθει και πάει πάλι να πάρει ηρωίνη (που προφανώς λόγο της περιθωριοποίησης που βιώνει, σε συνδυασμό με την αδυναμία του χαρακτήρα του, μετά από μια τέτοια αντιμετώπιση που προφανώς γίνεται κατ εξακολούθηση από την κοινωνία, μπορώ να τον καταλάβω – εξάλλου έτσι έμαθε να κάνει, και ίσως δεν βρέθηκε και κανείς να του δείξει κάτι διαφορετικό). Με ενδιαφέρει όμως η στάση όλων αυτών των ιατρών και των τραυματιοφορέων… και εδώ που τα λέμε ανάλογη είναι και η αντιμετώπιση κάθε χρήστη ουσιών, όχι μόνο από ιατρούς (και φυσικά δεν είναι όλοι οι γιατροί έτσι !!!), αλλά και από πάρα πολύ κόσμο… Αλλά στην προκειμένη περίπτωση εξετάζω την αντιμετώπιση των ιατρών, καθώς η αυθεντία τους, τους «ανεβάζει» στα μάτια και την υπόληψη των πολιτών.
Πως περιμένουμε από τον κόσμο να ευαισθητοποιηθεί όταν κάποιοι γιατροί αντιμετωπίζουν με απαξίωση και αδιαφορία τέτοια περιστατικά?
Πως είναι δυνατόν να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος όταν κάποιοι ιατροί με την στάση τους παρουσιάζουν έναν τοξικομανή (και μάλιστα χωρίς επαφή με το περιβάλλον, χωρίς καν δυνατότητα κίνησης!) ως «επικίνδυνο»?
ερωτήσεις:
Εσείς πως κρίνεται όλο το περιστατικό? Πως θα αντιδρούσατε σε κάτι αντίστοιχο, και για ποιόν λόγο?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.