underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
13-06-11
13:28
Πολύ χρήσιμες πληροφορίες!
Ας κάνω μερικές επιπλεόν-εμπειρικές-διευκρινήσεις!
Οι ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (όπως δυσλεξία, δυσορθογραφία, δυσαριθμησία και λοιπά), οι οποίες κατά βάση σχετίζονται με την (δυσ)λειτουργία του εγκεφάλου είναι μικρό μέρος των μαθησιακών δυσκολιών εν γένει. Η πλειοψηφία των παιδιών έχει γενικευμένες μαθησιακές δυσκολίες, οι οποίες συχνά έχουν παρόμοια συμπτωματολογία με τις ειδικές, αλλά τελείως διαφορετικά αίτια.
Καταρχάς, πολλά παιδιά που παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες έχουν απλά νοημοσύνη στα κατώτερα φυσιολογικά όρια. Δηλ. μπορούν μεν μέχρι κάποιο επίπεδο να ανταποκριθούν στις ανάγκες της γενικής εκπαίδευσης, αλλά με αργότερους ρυθμούς και περισσότερες δυσκολίες σε σχέση με τους συμμαθητές τους. Οι αυξημένες απαιτήσεις του σύγχρονου σχολείου δυσχαιρένουν την θέση τους και τους δημιουργούν ακόμα περισσότερες δυσκολίες.
Επίσης πολλές φορές οι μαθησιακές δυσκολίες πηγάζουν από την οικογένεια. Το συγκεκριμένο δεν ισχύει μόνο για προφανείς περιπτώσεις (καυγάδες γονέων, βία, κακοποίηση/παραμέληση και λοιπά), αλλά σε άλλες περιπτώσεις που σχετίζονται με τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών, τους τρόπους οριοθέτησής τους, τον τρόπο που μελετούν. Δεν έχει την ίδια απόδοση το παιδί που έχει πρόγραμμα στην μελέτη του σε σχέση με εκείνο που έχει βάλει, έμμεσα, τους όρους του στους γονείς του. Ούτε έχει την ίδια απόδοση το παιδί που μελετά πάντα με συγκεκριμένα άτομα (είτε γονιό, είτε τον χ φοιτητή), σε σχέση με το παιδί που άλλοτε διαβάζει με την μαμά, άλλοτε με την γιαγια και άλλοτε με την γειτόνισσα που "ξέρει επειδή είναι καθηγήτρια αγγλικών".
Και βέβαια, άλλη αντιμετώπιση θέλει το κάθε παιδί ανάλογα με την αιτιολογία. Βλέπω ότι οι γονείς έχουν ξεκινήσει να "πλακώνουν" τα παιδιά με διάφορα (συνήθως λογοθεραπείες, ανεξάρτητα με το αν το παιδί έχει πρόβλημα λόγου, επειδή τα ταμεία καλύπτουν πολλά χρήματα για εκείνες σε σχέση με ειδική αγωγή ή ψυχοθεραπεία), ενώ εκείνο που συχνά χρειάζεται είναι ουσιαστικά καθοδήγηση των γονιών για τροποποίηση του οικογενειακού "συστήματος". Όταν πάλι το παιδί έχει ειδικές μαθησιακές δυσκολίες ουσιαστικά χρειάζεται ειδική αγωγή και ψυχοπαιδαγωγική υποστήριξη (καθώς οι χαμηλές επιδόσεις φέρνουν και χαμηλή αυτοπεποίθηση, συναισθηματικές δυσκολίες, ακόμα και προβλήματα συμπεριφοράς-"γίνομαι νταής για να ισορροπήσω την μειονεξία μου στον μαθησιακό τομέα").
Το όλο ζήτημα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και χρειάζεται προσοχή και καλή διαφοροδιάγνωση από διεπιστημονική ομάδα (η διάγνωση που θα γίνει από κάποιον ψυχολόγο ας πούμε μόνο είναι ελλιπής. Χρειάζεται ο ψυχολόγος, ο ειδικός παιδαγωγός και μερικές φορές λογοθεραπευτής, εργοθεραπευτής, ακόμα και παιδοψυχίατρος για κάτι έγκυρο και αξιόπιστο). Άλλωστε πολλές φορές η χ δυσκολία μπορεί να συνυπάρχει με κάτι άλλο (η ΔΕΠ-Υ με την δυσλεξία ας πούμε ή η δυσπραξία με διαταραχές του αυτιστικού φάσματος), οπότε χρειάζεται προσοχή.
Έχω παρατηρήσει ότι οι λέξεις ΔΕΠ-Υ και δυσλεξία έχουν γίνει "καραμέλα", κάτι που αποτελεί ευθύνη τόσο των ειδικών, όσο και των εκπαιδευτικών, αλλά και των γονέων. Ιδιαίτερα οι τελευταίοι συχνά "πασχίζουν" να κρατηθούν από την οργανικότητα, ώστε να αποφύγουν να κοιτάξουν τις δικές τους ευθύνες, κάτι βέβαια λανθασμένο. Οπότε, συμπερασματικά, έμφαση στην έγκυρη διάγνωση και την κατάλληλη αντιμετώπιση.
Ας κάνω μερικές επιπλεόν-εμπειρικές-διευκρινήσεις!
Οι ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (όπως δυσλεξία, δυσορθογραφία, δυσαριθμησία και λοιπά), οι οποίες κατά βάση σχετίζονται με την (δυσ)λειτουργία του εγκεφάλου είναι μικρό μέρος των μαθησιακών δυσκολιών εν γένει. Η πλειοψηφία των παιδιών έχει γενικευμένες μαθησιακές δυσκολίες, οι οποίες συχνά έχουν παρόμοια συμπτωματολογία με τις ειδικές, αλλά τελείως διαφορετικά αίτια.
Καταρχάς, πολλά παιδιά που παρουσιάζουν μαθησιακές δυσκολίες έχουν απλά νοημοσύνη στα κατώτερα φυσιολογικά όρια. Δηλ. μπορούν μεν μέχρι κάποιο επίπεδο να ανταποκριθούν στις ανάγκες της γενικής εκπαίδευσης, αλλά με αργότερους ρυθμούς και περισσότερες δυσκολίες σε σχέση με τους συμμαθητές τους. Οι αυξημένες απαιτήσεις του σύγχρονου σχολείου δυσχαιρένουν την θέση τους και τους δημιουργούν ακόμα περισσότερες δυσκολίες.
Επίσης πολλές φορές οι μαθησιακές δυσκολίες πηγάζουν από την οικογένεια. Το συγκεκριμένο δεν ισχύει μόνο για προφανείς περιπτώσεις (καυγάδες γονέων, βία, κακοποίηση/παραμέληση και λοιπά), αλλά σε άλλες περιπτώσεις που σχετίζονται με τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών, τους τρόπους οριοθέτησής τους, τον τρόπο που μελετούν. Δεν έχει την ίδια απόδοση το παιδί που έχει πρόγραμμα στην μελέτη του σε σχέση με εκείνο που έχει βάλει, έμμεσα, τους όρους του στους γονείς του. Ούτε έχει την ίδια απόδοση το παιδί που μελετά πάντα με συγκεκριμένα άτομα (είτε γονιό, είτε τον χ φοιτητή), σε σχέση με το παιδί που άλλοτε διαβάζει με την μαμά, άλλοτε με την γιαγια και άλλοτε με την γειτόνισσα που "ξέρει επειδή είναι καθηγήτρια αγγλικών".
Και βέβαια, άλλη αντιμετώπιση θέλει το κάθε παιδί ανάλογα με την αιτιολογία. Βλέπω ότι οι γονείς έχουν ξεκινήσει να "πλακώνουν" τα παιδιά με διάφορα (συνήθως λογοθεραπείες, ανεξάρτητα με το αν το παιδί έχει πρόβλημα λόγου, επειδή τα ταμεία καλύπτουν πολλά χρήματα για εκείνες σε σχέση με ειδική αγωγή ή ψυχοθεραπεία), ενώ εκείνο που συχνά χρειάζεται είναι ουσιαστικά καθοδήγηση των γονιών για τροποποίηση του οικογενειακού "συστήματος". Όταν πάλι το παιδί έχει ειδικές μαθησιακές δυσκολίες ουσιαστικά χρειάζεται ειδική αγωγή και ψυχοπαιδαγωγική υποστήριξη (καθώς οι χαμηλές επιδόσεις φέρνουν και χαμηλή αυτοπεποίθηση, συναισθηματικές δυσκολίες, ακόμα και προβλήματα συμπεριφοράς-"γίνομαι νταής για να ισορροπήσω την μειονεξία μου στον μαθησιακό τομέα").
Το όλο ζήτημα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο και χρειάζεται προσοχή και καλή διαφοροδιάγνωση από διεπιστημονική ομάδα (η διάγνωση που θα γίνει από κάποιον ψυχολόγο ας πούμε μόνο είναι ελλιπής. Χρειάζεται ο ψυχολόγος, ο ειδικός παιδαγωγός και μερικές φορές λογοθεραπευτής, εργοθεραπευτής, ακόμα και παιδοψυχίατρος για κάτι έγκυρο και αξιόπιστο). Άλλωστε πολλές φορές η χ δυσκολία μπορεί να συνυπάρχει με κάτι άλλο (η ΔΕΠ-Υ με την δυσλεξία ας πούμε ή η δυσπραξία με διαταραχές του αυτιστικού φάσματος), οπότε χρειάζεται προσοχή.
Έχω παρατηρήσει ότι οι λέξεις ΔΕΠ-Υ και δυσλεξία έχουν γίνει "καραμέλα", κάτι που αποτελεί ευθύνη τόσο των ειδικών, όσο και των εκπαιδευτικών, αλλά και των γονέων. Ιδιαίτερα οι τελευταίοι συχνά "πασχίζουν" να κρατηθούν από την οργανικότητα, ώστε να αποφύγουν να κοιτάξουν τις δικές τους ευθύνες, κάτι βέβαια λανθασμένο. Οπότε, συμπερασματικά, έμφαση στην έγκυρη διάγνωση και την κατάλληλη αντιμετώπιση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.