Hunter
Περιβόητο μέλος
Ο Θοδωρής αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 53 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 6,241 μηνύματα.
08-06-07
19:54
ναι ρωτανε, και τους λεω οτι ειναι στον πατερα της, ρωτανε εαν εχω τηλεφωνο κτλ αλλα τους λεω οχι δεν εχω, δεν θελω να τους φερω στην ιδια θεση που ηταν πριν τρια χρονια περιπου, ο μεγαλος να φανταστεις εχει παθει χοντρη ζημια, μεχρι και η νικολουλη τον εψαχνε μια εποχη, αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα.χαντερ στα παιδια τι ειπες? δεν ρωταν τα παιδια για την μαμα τους?
παω να φυγω
εγω τετοιο προβλημα δεν εχω, βλεπω μπαλα αφοβα (αλλο ενα Ιερο πραγμα)με αυτό το σκεπτικό, κι εσείς αν θέλετε να σας καταλαβαίνει η γυναίκα όταν βλέπετε μπάλα, πάρτε τη μια αγκαλίτσα, δώστε της μια αγκαλιά λουλούδια, πηγαίντε την και την προηγούμενη μέρα κάπου για φαγητό, δώστε και το κωλομονόπετρο και θα βλέπετε μπάλα με την ησυχία σας όταν αυτή την άλλη μέρα θα δείχνει το δαχτυλίδι στις φιλενάδες της
ελπίζω να πιάνεις το νόημα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Hunter
Περιβόητο μέλος
Ο Θοδωρής αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 53 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 6,241 μηνύματα.
08-06-07
19:33
μηπος εκανες κ εσυ την λαδια σου?
πλακα κανω
ποτε μα ποτε, δεν ειμαι απο αυτους εγω
συγνωμη αλλα το οτι δουλευες πολυ δεν νομιζω οτι ειναι λογος για να βαρεθεις μεσα σε εναν γαμο ειδικα αν εχεις και τρια παιδια...ετσι δεν ειναι;
τεσπα...δεν θελω να σε φερω σε δυσκολη θεση και το σταματαω εδω
ο καθενας εχει την δικια του ψυχολογια, αυτη ισως να θεωρουσε οτι αυτο που εκανα ηταν κακο, αλλες μπορει και οχι
Καλα ρε, κι εσυ με 50 χιλιαρικα, λαϊκη φανταστηκες οτι θα πηγε? omg.
Παντως κυνηγε, τι να σου πω.. Σου αξιζουν πολλα μπραβο, για την υπομονη που -απ' οτι φαινεται- εδειξες σε εκεινη αλλα κυριως για το οτι δεν "αφησες" τα παιδια σου. Πολλα μπραβο.
@ Hunter
Μπράβο σου που μεγαλώνεις τα παιδιά σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Απαράδεκτο για την πρώην γυναίκα σου να αφήσει τα παιδιά της έτσι, μόνα.
Η ζωή συνεχίζεται, όμως...
τα παιδια μου ειναι η ζωη μου, χωρις αυτα (και την μικρη μου πλεον) δεν εχω λογους υπαρξης, ειναι Ιερα για μενα τελεια και παυλα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Hunter
Περιβόητο μέλος
Ο Θοδωρής αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 53 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 6,241 μηνύματα.
08-06-07
16:59
Νομίζω ότι δεν είναι σωστό και ότι δεν μου επιτρέπεται να σχολιάσω. Απλά θα πω αυτό που σκέφτηκα στιγμιαία.
Ανεξάρτητα με το πως μπορεί να φέρθηκες σε αυτή τη γυναίκα, γιατί για μένα φωτιά χωρίς καπνό Δεν υπάρχει, η συμπεριφορά της είναι Άκυρη μόνο και μόνο που άφησε τα παιδιά της. Τη λυπάμαι. Όχι εσένα, εκείνη.
Σου εύχομαι πραγματικά καλή συνέχεια και πολλή δύναμη. Γιατί ανεξάρτητα αν είναι κάποιος άνδρας ή γυναίκα θέλει ένα "μπράβο" που μπορεί μόνος του να είναι μάνα και πατέρας και στην ουσία να "δημιουργεί" τρεις ανθρώπους. That' s all.
εχεις ΚΑΘΕ δικαιωμα να σχολιασεις, εαν δεν ειχες, δεν θα το εγραφα το κειμενο.
μια ερωτηση ομως, γιατι την λυπασαι; το λες σαν να την "αναγκασα" να παρατησει τα παιδια της.
εγω μια ζωη δουλευω για την οικογενια μου, και δουλευω παρα πολλες ωρες, ναι μπορει να ηταν αυτο ο καταλυτης που την οδηγησε στο να με αφησει αλλα να αφησει τα παιδια της ειναι ασυγχωρητο πιστευω - οτι και να γινει
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Hunter
Περιβόητο μέλος
Ο Θοδωρής αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 53 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 6,241 μηνύματα.
08-06-07
16:53
οχι τιποτα απολυτος, μια χαρα ηταν - ολα λαμπραHunter, να ρωτήσω κάτι?
Η συγκεκριμένη δεν είχε δείξει τίποτα πριν παντρευτείτε?
Δεν είχες πονηρευτεί ότι είναι τόσο (ας το πω) ανεύθυνη?
Δεν σε κατηγορώ, απλά απορώ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Hunter
Περιβόητο μέλος
Ο Θοδωρής αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 53 ετών, επαγγέλεται Επιχειρηματίας και μας γράφει απο Αφρική. Έχει γράψει 6,241 μηνύματα.
08-06-07
16:36
Ας γράψω και εγώ την δικοί μου ιστορία.
1999 μόλις ένα χρόνο στην Αθήνα, παντρεμένος με τρία παιδία 6, 4 και 2 χρονών, 17 Δεκεμβρίου, ημερομηνία επετείου γάμου ξυπνώ κατά τις 7 το πρωί (Σάββατο ήταν) για να ετοιμαστώ να πάω σε μια δουλεία, η γυναίκα μου άφαντη και να λείπουν 50.000Δρχ από το πορτοφόλι μου, λέω εντάξει θα πήγε στην λαϊκή για ψώνια κτλ.
Ξύπνα τα παΐδια, τα ντύνω, τα βάζω στο αμάξι και τα πάω στην μανά μου, πάω εγώ στην δουλεία μου μια χαρά, τελειώνω κατά τις 4 το απόγευμα και πάω στην μανά μου – η γυναίκα μου ακόμα άφαντη, κινητό δεν είχε τότε, ρε να ψάχνω από δω να ψάχνω από κει τίποτα. Πάω στο αστυνομικό τμήμα και δηλώνω εξαφάνιση.
Παίρνει μια μέρα, τίποτα, περνά δεύτερη τίποτα, τα παΐδια να έχουν φρικάρει και εγώ επίσης. Περνά μια εβδομάδα και εκεί που καθόμουν στο γραφείο μου κτυπάει το κινητό – βλέπω νούμερο Αγγλίας – το σηκώνω και ακόλουθη ο εξής διάλογος: «Έλα εγώ είμαι» που είσαι;; «στην Αγγλία είμαι» και τι κάνεις εκεί; «έμαθα ότι ξενοπηδας και έφυγα» - Ταρακούνα εγώ (δεν έχω και δεν πρόκειται ποτέ να απατήσω καμία) μα μου σου κτλ κτλ – εκεί αυτή, βρε κορίτσι μου γλυκό χρυσό κτλ κτλ – τίποτα.
Παίρνω στην γραμματεία τηλέφωνο και της λέω να μου κλείσει εισιτήριο για Λονδίνο αμέσως, παίρνω αστυνομία να δηλώσω πως επικοινώνησε, και φεύγω για Λονδίνο.
Φτάνω, την παίρνω τηλέφωνο να μου πει ακριβώς που είναι και μου λέει: «θα έρθω εγώ στο Λονδίνο με το τραίνο το πρωί» καλά λέω, πάω σε ένα ξενοδοχείο και κοιμάμαι, το επόμενο πρωί έρχεται, καθόμαστε, μιλάμε, τα βρίσκουμε με τα χίλια δυο ζόρια και την καταφέρνω να γυρίσει στην Ελλάδα (και στα παιδία της – για μένα χεστηκα).
Περνά ένα διάστημα , όλα μια χαρά και λαμπρά που λέτε, έλα που ένα ωριαίο πρωινό ξυπναω και πάλι και βρίσκω το κρεβάτι άδειο, και ένα σημείωμα πάνω στην οθόνη μου να λέει «Βαρέθηκα – φεύγω»
Έξι μήνες έκανε να δώσει σημεία ζωής, τι email έστελνα, τι τηλεφωνά στο πατέρα της και στην μάνα της έκανα – τίποτα, μετά από έξι μήνες με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: «βρήκα άλλον και τον αγαπάω» ωραία της λέω τα παιδιά σου τα σκέφτηκες που σηκώθηκες και έφυγες έτσι χωρίς να πεις κουβέντα; «θα γυρίσω μονό εάν υπογράψεις χαρτιά διαζυγίου που σου έχω στείλει» από Αμερική διαζύγιο; «ναι από Αμερική» καλά της λέω θα τα υπογράψω, (καμία αναφορά για τα παιδιά που γέννησε βέβαια).
Γυρνά μετά από κάνα μήνα, της δίνω τα χαρτιά στο χέρι της και γυρνά και μου λέει: «το ξανασκέφτηκα και λέω να τα ξαναβρούμε» (ΝΑ ΜΑΛΑΚΑ που το δέχτηκες δεύτερη φορά).
Όλα λαμπρά λοιπόν για μια άλλη φορά, φεύγουμε από Αθήνα και πάμε Λειβαδιά για μια πολύ καλή ευκαιρία για δουλεία, βρίσκω σπίτι, σχολειό για τα παιδιά, όλα λαμπρά λέμε!
Παίρνει ένας χρόνος, και παραμονή Χριστουγέννων μπαίνει μέσα στο μαγαζί με μια βαλίτσα (το μαγαζί τίγκα στον κόσμο – οι δυο κοπέλες υπάλληλοι μόλις την είδαν με την βαλίτσα κατάλαβαν αμέσως τι παίζει και άδειασαν το μαγαζί από τον κόσμο).
Έρχεται πίσω από τον πάγκο και μου λέει: «φεύγω πάω στον Μπαμπά μου, δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση, δεν ξέρω πότε θα γυρίσω»
Λέω εγώ περίμενε: και παίρνω έναν φίλο ταξιτζή τηλέφωνο: «Έλα Κώστα έχεις τίποτα να κάνεις; Πόσα θες για μια κούρσα μέχρι το αεροδρόμιο;» 100 ευρώ μου λέει, «έλα σε δέκα λεπτά στο μαγαζί να την πάρεις»
Η γυναίκα παράτησε παιδιά, σκυλιά σπίτια, άντρα, οικογένεια για έναν γκόμενο και από τότε που έφυγε (ούτε τα παιδιά της δεν χαιρέτησε – τα είχα φέρει την προηγούμενη μέρα Αθήνα στην Γιαγιά τους και τον παππού τους) έχει να δώσει σημεία ζωής.
Τα παιδιά σήμερα είναι 14,12 και 10 ετών και δεν ξέρουν που βρίσκετε η μάνα τους.
Εγώ γνωρίζω που είναι και με ποιον, την έχω γραμμένη, διαζύγιο έχει βγει, και μπορώ να σας πω ότι τα 100 ? που έδωσα ήταν η καλύτερη επένδυση που έκανα ποτέ
Sorry για το μεγάλο κείμενο αλλά κάπου έπρεπε να το γράψω
1999 μόλις ένα χρόνο στην Αθήνα, παντρεμένος με τρία παιδία 6, 4 και 2 χρονών, 17 Δεκεμβρίου, ημερομηνία επετείου γάμου ξυπνώ κατά τις 7 το πρωί (Σάββατο ήταν) για να ετοιμαστώ να πάω σε μια δουλεία, η γυναίκα μου άφαντη και να λείπουν 50.000Δρχ από το πορτοφόλι μου, λέω εντάξει θα πήγε στην λαϊκή για ψώνια κτλ.
Ξύπνα τα παΐδια, τα ντύνω, τα βάζω στο αμάξι και τα πάω στην μανά μου, πάω εγώ στην δουλεία μου μια χαρά, τελειώνω κατά τις 4 το απόγευμα και πάω στην μανά μου – η γυναίκα μου ακόμα άφαντη, κινητό δεν είχε τότε, ρε να ψάχνω από δω να ψάχνω από κει τίποτα. Πάω στο αστυνομικό τμήμα και δηλώνω εξαφάνιση.
Παίρνει μια μέρα, τίποτα, περνά δεύτερη τίποτα, τα παΐδια να έχουν φρικάρει και εγώ επίσης. Περνά μια εβδομάδα και εκεί που καθόμουν στο γραφείο μου κτυπάει το κινητό – βλέπω νούμερο Αγγλίας – το σηκώνω και ακόλουθη ο εξής διάλογος: «Έλα εγώ είμαι» που είσαι;; «στην Αγγλία είμαι» και τι κάνεις εκεί; «έμαθα ότι ξενοπηδας και έφυγα» - Ταρακούνα εγώ (δεν έχω και δεν πρόκειται ποτέ να απατήσω καμία) μα μου σου κτλ κτλ – εκεί αυτή, βρε κορίτσι μου γλυκό χρυσό κτλ κτλ – τίποτα.
Παίρνω στην γραμματεία τηλέφωνο και της λέω να μου κλείσει εισιτήριο για Λονδίνο αμέσως, παίρνω αστυνομία να δηλώσω πως επικοινώνησε, και φεύγω για Λονδίνο.
Φτάνω, την παίρνω τηλέφωνο να μου πει ακριβώς που είναι και μου λέει: «θα έρθω εγώ στο Λονδίνο με το τραίνο το πρωί» καλά λέω, πάω σε ένα ξενοδοχείο και κοιμάμαι, το επόμενο πρωί έρχεται, καθόμαστε, μιλάμε, τα βρίσκουμε με τα χίλια δυο ζόρια και την καταφέρνω να γυρίσει στην Ελλάδα (και στα παιδία της – για μένα χεστηκα).
Περνά ένα διάστημα , όλα μια χαρά και λαμπρά που λέτε, έλα που ένα ωριαίο πρωινό ξυπναω και πάλι και βρίσκω το κρεβάτι άδειο, και ένα σημείωμα πάνω στην οθόνη μου να λέει «Βαρέθηκα – φεύγω»
Έξι μήνες έκανε να δώσει σημεία ζωής, τι email έστελνα, τι τηλεφωνά στο πατέρα της και στην μάνα της έκανα – τίποτα, μετά από έξι μήνες με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: «βρήκα άλλον και τον αγαπάω» ωραία της λέω τα παιδιά σου τα σκέφτηκες που σηκώθηκες και έφυγες έτσι χωρίς να πεις κουβέντα; «θα γυρίσω μονό εάν υπογράψεις χαρτιά διαζυγίου που σου έχω στείλει» από Αμερική διαζύγιο; «ναι από Αμερική» καλά της λέω θα τα υπογράψω, (καμία αναφορά για τα παιδιά που γέννησε βέβαια).
Γυρνά μετά από κάνα μήνα, της δίνω τα χαρτιά στο χέρι της και γυρνά και μου λέει: «το ξανασκέφτηκα και λέω να τα ξαναβρούμε» (ΝΑ ΜΑΛΑΚΑ που το δέχτηκες δεύτερη φορά).
Όλα λαμπρά λοιπόν για μια άλλη φορά, φεύγουμε από Αθήνα και πάμε Λειβαδιά για μια πολύ καλή ευκαιρία για δουλεία, βρίσκω σπίτι, σχολειό για τα παιδιά, όλα λαμπρά λέμε!
Παίρνει ένας χρόνος, και παραμονή Χριστουγέννων μπαίνει μέσα στο μαγαζί με μια βαλίτσα (το μαγαζί τίγκα στον κόσμο – οι δυο κοπέλες υπάλληλοι μόλις την είδαν με την βαλίτσα κατάλαβαν αμέσως τι παίζει και άδειασαν το μαγαζί από τον κόσμο).
Έρχεται πίσω από τον πάγκο και μου λέει: «φεύγω πάω στον Μπαμπά μου, δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση, δεν ξέρω πότε θα γυρίσω»
Λέω εγώ περίμενε: και παίρνω έναν φίλο ταξιτζή τηλέφωνο: «Έλα Κώστα έχεις τίποτα να κάνεις; Πόσα θες για μια κούρσα μέχρι το αεροδρόμιο;» 100 ευρώ μου λέει, «έλα σε δέκα λεπτά στο μαγαζί να την πάρεις»
Η γυναίκα παράτησε παιδιά, σκυλιά σπίτια, άντρα, οικογένεια για έναν γκόμενο και από τότε που έφυγε (ούτε τα παιδιά της δεν χαιρέτησε – τα είχα φέρει την προηγούμενη μέρα Αθήνα στην Γιαγιά τους και τον παππού τους) έχει να δώσει σημεία ζωής.
Τα παιδιά σήμερα είναι 14,12 και 10 ετών και δεν ξέρουν που βρίσκετε η μάνα τους.
Εγώ γνωρίζω που είναι και με ποιον, την έχω γραμμένη, διαζύγιο έχει βγει, και μπορώ να σας πω ότι τα 100 ? που έδωσα ήταν η καλύτερη επένδυση που έκανα ποτέ
Sorry για το μεγάλο κείμενο αλλά κάπου έπρεπε να το γράψω
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.