Άλλα μηνύματα του μέλους Ένας Μήτσος σε αυτό το thread

Εγω δεν σας κρύβω ότι ακόμη και τώρα που είμαι 17 κάνω καμιά φορά τέτοιες σκέψεις αλλά στο 99% των περιπτώσεων τις απωθώ λέγοντας στον εαυτό μου " Καλά τι μαλ**** είναι αυτά που σκέφτομαι τώρα;" Υπάρχει επιστημονική εξήγηση για αυτές τις ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές ; Είναι μηχανισμός άμυνας του ανθρώπου ενάντια στο ότι δεν μπορεί να ελέγξει το μέλλον η κάτι άλλο;

Γράφω αυτη τη δημοσίευση με αφορμη μια συζήτηση που είχα με έναν φίλο μου τώρα πρόσφατα... Συζητάγαμε και δειλά δειλά παραδεχτήκαμε ο ένας στον άλλον ότι και οι δυό μας όταν είμασταν μικροί σκεφτόμασταν κάποια παράξενα πράγματα, που όμως έχουν κάτι κοινό: είναι ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές. Ας πούμε εγώ θυμάμαι οταν ήμουν μικρός και ο παππούς μου ήταν στο νοσοκομείο σκεφτόμουν "Αν ανοιγοκλείσω το φως ο παππούς μου θα πάει καλύτερα" ή ακόμα και για ασήμαντα πράγματα, π.χ. "αν ακουμπήσω το τραπέζι σήμερα η μαμά μου θα μου φέρει ένα δώρο" κλπ. κλπ. Και αυτός μου εκμηστηρέυτηκε ότι είχε παρόμοιες συμπεριφορές, αλλά και με άλλους που έχω μιλήσει έχω ακούσει διάφορα σχετικά. Θέλω να ρωτήσω λοιπόν είναι φυσιολογικό να εμφανίζονται τέτοιες συμπεριφορές στην παιδική ηλικία ;