Scandal
Διαχειριστής
Ο Πέτρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών, επαγγέλεται Web developer και μας γράφει απο Περιστέρι (Αττική). Έχει γράψει 16,854 μηνύματα.
30-08-11
17:13
Δήμητρα, συμφωνώ με τις τοποθετήσεις σου περί της συμβολικής έννοιας του κακού (Σατανάς, Choronzon) και του καλού (Θεός).
Ο Χριστιανισμός ωστόσο, έτσι όπως τον έχω διδαχθεί από αναφορές πατέρων της Εκκλησίας αλλά και από τους ίδιους τους Χριστιανούς, δεν διδάσκει αυτή τη συμβολική όψη του κακού.
Ο Σατανάς στον Χριστιανισμό παρουσιάζεται ως μια εξωτερική από τον άνθρωπο δύναμη που στόχο έχει να τον απομακρύνει από το Θεό (ο οποίος επίσης παρουσιάζεται ως κάτι έξω από τον άνθρωπο - και ας του δίνει "πνοή"), παρασύροντάς τον στην αμαρτία και τις ηδονές.
Μπορεί να ταιριάζουν πολύ οι έννοιες καλό και κακό (Θεός και Διάβολος) του Χριστιανισμού, με αυτόν τον εσωτεριστικό τρόπο που τις παρουσιάζεις στο post σου (και με τον οποίο συμφωνώ απόλυτα όπως είπα), ωστόσο οι μέσοι άνθρωποι-Χριστιανοί αυτές τις έννοιες τις αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο, πόσο μάλλον τα παιδιά τους. Οι αντίθετες αυτές έννοιες προσδιορίζονται ως κάτι έξω από τον άνθρωπο και ο άνθρωπος αμφιταλαντεύεται μέσα του, αδυνατώντας να κατανοήσει την εσωτερική τους σημασία.
Αυτή την αντιμετώπιση του ζητήματος τη βλέπουμε από τον τρόπο που ερμηνεύουν οι Χριστιανοί τα ευχάριστα και μη ευχάριστα γεγονότα της ζωής τους (που θεωρούν ότι αποτελούν πράξεις του Σατανά ή κάποιου Αγίου που "έβαλε το χέρι του"), όσο και τα "περίεργα" εσωτερικά τους γεγονότα (πχ εμφάνιση δαιμόνων ή ακόμα και Αγίων στον ύπνο τους).
Βλ. επίσης χρήση του σταυρού, του αγιασμού και της προσευχής ως "εργαλεία" κατά της εισόδου του Σατανά στον άνθρωπο και το περιβάλλον του, εξορκισμοί "δαιμονισμένων"/ψυχωτικών ατόμων κ.τ.λ.
Αυτή τη διδασκαλία/πίστη δε τη θεωρώ σωστή να καλλιεργείται στα παιδιά.
Η εσωτερική σημασία του καλού και του κακού, η οποία επικεντρώνεται αποκλειστικά στα στοιχεία του εαυτού μας, ασφαλώς και είναι σοφότερη και πιο ουσιαστική για την κατανόηση των εννοιών και την πνευματική μας εξέλιξη.
-petros
Ο Χριστιανισμός ωστόσο, έτσι όπως τον έχω διδαχθεί από αναφορές πατέρων της Εκκλησίας αλλά και από τους ίδιους τους Χριστιανούς, δεν διδάσκει αυτή τη συμβολική όψη του κακού.
Ο Σατανάς στον Χριστιανισμό παρουσιάζεται ως μια εξωτερική από τον άνθρωπο δύναμη που στόχο έχει να τον απομακρύνει από το Θεό (ο οποίος επίσης παρουσιάζεται ως κάτι έξω από τον άνθρωπο - και ας του δίνει "πνοή"), παρασύροντάς τον στην αμαρτία και τις ηδονές.
Μπορεί να ταιριάζουν πολύ οι έννοιες καλό και κακό (Θεός και Διάβολος) του Χριστιανισμού, με αυτόν τον εσωτεριστικό τρόπο που τις παρουσιάζεις στο post σου (και με τον οποίο συμφωνώ απόλυτα όπως είπα), ωστόσο οι μέσοι άνθρωποι-Χριστιανοί αυτές τις έννοιες τις αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο, πόσο μάλλον τα παιδιά τους. Οι αντίθετες αυτές έννοιες προσδιορίζονται ως κάτι έξω από τον άνθρωπο και ο άνθρωπος αμφιταλαντεύεται μέσα του, αδυνατώντας να κατανοήσει την εσωτερική τους σημασία.
Αυτή την αντιμετώπιση του ζητήματος τη βλέπουμε από τον τρόπο που ερμηνεύουν οι Χριστιανοί τα ευχάριστα και μη ευχάριστα γεγονότα της ζωής τους (που θεωρούν ότι αποτελούν πράξεις του Σατανά ή κάποιου Αγίου που "έβαλε το χέρι του"), όσο και τα "περίεργα" εσωτερικά τους γεγονότα (πχ εμφάνιση δαιμόνων ή ακόμα και Αγίων στον ύπνο τους).
Βλ. επίσης χρήση του σταυρού, του αγιασμού και της προσευχής ως "εργαλεία" κατά της εισόδου του Σατανά στον άνθρωπο και το περιβάλλον του, εξορκισμοί "δαιμονισμένων"/ψυχωτικών ατόμων κ.τ.λ.
Αυτή τη διδασκαλία/πίστη δε τη θεωρώ σωστή να καλλιεργείται στα παιδιά.
Η εσωτερική σημασία του καλού και του κακού, η οποία επικεντρώνεται αποκλειστικά στα στοιχεία του εαυτού μας, ασφαλώς και είναι σοφότερη και πιο ουσιαστική για την κατανόηση των εννοιών και την πνευματική μας εξέλιξη.
-petros
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.