Άλλα μηνύματα του μέλους Mr.P σε αυτό το thread

Δεν ξέρω έαν αυτή είναι η πιο κατάλληλη ενότητα για να δημοσιεύσω το παρακάτω.Έαν όχι ας μεταφερθεί εκεί που νομίζετε.

Εδώ το κείμενο από το μπλόγκ μου.Όποιος θέλει πάντως είναι ευπρόσδεκτος να σχολιάσει και στο μπλογκ μου ή να αναπαραγάγει ελεύθερα την δημοσίευση του μπλόγκ μου εάν πιστεύει ότι μπορεί να βοηθήσει κάπου!Ευχαριστώ!


Mr.P

Ομοφοβία ΣΤΟΠ!




Μπαίνοντας στη 5η μέρα της δίαιτας-λιμοκτονίας μου (η οποία με δυσκόλευσε αρκετά σήμερα είναι η αλήθεια), αποφάσισα να πάω πίσω το χρόνο ξανά στα μαθητικά μου χρόνια.

Με συνοδεία το κλιπάκι του Αμερικανού πρόεδρου Barack Obama ο οποίος μιλάει για την ομοφοβία και για τις μαζικές αυτοκτονίες νεαρών ομοφυλόφιλων εφήβων στην Αμερική , θέλω να σας ταξιδέψω στις δικές μου θύμισες της ομοφοβίας που αντιμετώπισα στο σχολείο. Πριν το κάνω αυτό όμως θέλω να πω μερικά πραγματάκια.

Κατανοώ πως μια σημαντική μερίδα νέων ομοφυλόφιλων (κυρίως αγοριών) στην Ελλάδα ίσως δεν έχει πέσει θύμα της ομοφοβίας , bullying και name calling στο σχολείο ή κάπου αλλού. Ωστόσο μια μερίδα νέων ομοφυλόφιλων αντρών ,μεταξύ των οποίων και ο υπογραφών , υποστήκαμε την ομοφοβία στο μεγαλείο της.

Δυστυχώς η δική μου πραγματικότητα παρουσίαζε κάποιες παραπάνω ιδιαιτερότητες μιας και η ομοφοβία δεν περιοριζόταν μόνο στο σχολικό περιβάλλον αλλά εμφανιζόταν και στο οικογενειακό. Αναφέρομαι στο πατέρα μου. Πέραν τούτου η γενικότερη δυσλειτουργικότητα της οικογένειας μου ακριβώς την περίοδο που βρισκόμουν υπό τα ''πυρά'' ομοφοβικών σχολίων έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Καθ όλη τη διάρκεια του Γυμνασίου και μέχρι τις αρχές του Λυκείου (και σποραδικά μέχρι το τέλος) βρισκόμουν αντιμέτωπος με τη σκληρή πλευρά των παιδιών. Πάντως σήμερα δε κατηγορώ κανέναν από τους συμμαθητές μου που συμπεριφέρθηκαν απέναντι μου με το χείριστο δυνατό τρόπο.Κατηγορώ όμως τους γονείς τους, διότι φορείς της ομοφοβίας ήταν εκείνοι, κάτι που ''μεταλαμπάδευσαν'' στα τέκνα τους.

Θυμάμαι στιγμές που ο πόνος της διαφορετικότητας και η αφόρητη μοναξιά που βίωνα στην εφηβεία μου,ήταν ειλικρινά αβάσταχτα. Φρονώ πως επιβίωσα εκείνης της κατάστασης εντελώς συγκυριακά...Η εντονότατη θηλυπρέπεια μου εκείνη τη περίοδο αρκούσε για να γίνω βορά των πιο αισχρών και απαράδεκτων σχολίων και πράξεων που αντιμετώπισα συστηματικά ποτέ στη ζωή μου.Αυτό είχε πολλαπλές επιπτώσεις στο ψυχισμό και στη λειτουργικότητα μου μέσα στο σχολείο. Αρχικά είχα απομονωθεί εντελώς και ακόμα στα διαλείμματα έμενα μόνος στην αίθουσα. Ο φόβος του συνεχούς εξευτελισμού κυριαρχούσε συνέχεια.. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι σε κάποια φάση στο Λύκειο είχα φτάσει στο σημείο να μην πηγαίνω στο σχολείο καθημερινά και τις φορές που ήμουν εκεί έχανα ή τις πρώτες ή τις τελευταίες ώρες.Ειλικρινά υπήρχαν στιγμές που δεν άντεχα με τίποτα να είμαι παρών στο σχολείο...Θεωρώ πως ήμουν ο ''περίεργος'' της τάξης και είμαι σίγουρος πως αρκετοί συμμαθητές μου θα το θυμόνται αρκετά καλά.

Από την άλλη οφείλω να ομολογήσω πως δεν ήταν όλοι οι συμμαθητές μου το ίδιο.Υπήρχε μια μερίδα που προσπαθούσε να με εμψυχώσει ή τουλάχιστον δεν αναλωνόταν στη λογική της αγέλης. Κάποια λαμπρά παραδείγματα τα θυμάμαι ακόμα και σήμερα ,φυσικά τι να περιμένεις από τα παιδιά..όλοι μας είχαμε τα προβλήματα μας και σαφώς ποτέ δε πρόκειται να κρατήσω κακία ακόμα και σε εκείνους που ήταν οι ''δυνάστες'' μου.Το περίεργο είναι πως πάντα ήμουν ένας σχετικά καλός μαθητής..εκεί γύρω στο 17..αυτό όμως που δε γνώριζαν οι συμμαθητές μου ήταν ότι αυτό δεν ήταν προϊόν διαβάσματος (μιας και πολύ σπάνια ειδικά στο Λύκειο είχα το ψυχικό σθένος να διαβάσω) αλλά προϊόν της σχετικής ευελιξίας μου και μάλλον και της δυνατής μνήμης μου.

Στην Ελλάδα δε μιλάμε συχνά γι αυτά τα πράγματα και πιστέψτε με το να ανακαλώ αυτή τη στιγμή εκείνη τη περίοδο δεν είναι κάτι ευχάριστο για εμένα. Αποφάσισα να το κάνω όμως συνειδητά με την ελπίδα ότι αν κάποιος νεαρός ομοφυλόφιλος έφηβος με παρακολουθεί μέσα από αυτό το μπλογκ,να δει τη διαφορετικότητα του ως πηγή δημιουργικότητας και έμπνευσης...

Τώρα θέλω να μιλήσω ευθέως σε όλους τους νεαρούς ομοφυλόφιλους εφήβους που ίσως με διαβάζουν και είναι θύματα ομοφοβίας και διάκρισης στο σχολείο και να σας πω: Ήμουν ένας από ''εσάς''. Κάντε υπομονή και εαν έχετε τη δυνατότητα μιλήστε είτε σε κάποιο φίλο που εμπιστεύεστε ή σε κάποιον ενήλικο.ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟΙ. Όπως λέει και ο Πρόεδρος της Αμερικής στη καμπάνια του IT GETS BETTER...και πιστέψτε με ΟΝΤΩΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ...Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα στο σχολείο με έκαναν δυνατότερο για να αντεπεξέλθω στη καθημερινότητα της μετέπειτα ζωής μου.Μου έδωσαν τη σοφία να εκτιμώ τη διαφορετικότητα και να αντιστέκομαι ενεργά σε κάθε μορφή διάκρισης όπως και εάν εκφράζεται αυτή στη κοινωνία.Με βοήθησαν να καταλάβω γιατί η αντίσταση στη διάκριση είναι εξαιρετικά σημαντική ώστε να διαμορφώσουμε μια κοινωνία ειλικρινά tolerant . Φρονώ ότι με έκαναν κοινωνό και φορέα ιδεών που προωθούν την ειλικρινή ισοτιμία και ισονομία όλων των αδύναμων κοινωνικών ομάδων και ελπίζω αυτές να μεταφέρω κάποτε και στα παιδιά μου...Ήδη έχω ένα σημαντικό κύκλο φίλων που με αποδέχεται ακριβώς όπως είμαι και προχώρησα τη ζωή μου , έζησα την συντροφικότητα και έχτισα μια δυνατή προσωπική ζωή.Μοιράστηκα στιγμές ευτυχίας και πληρότητας με τους ερωτικούς μου συντρόφους και πλέον είμαι ένα βήμα πριν μιλήσω στη μητέρα και στον αδερφό μου για τη σεξουαλικότητα μου.Το δικαίωμα στη προσωπική ευτυχία το έχετε και εσείς και είναι σίγουρο πως εάν κρατήσετε χαρακτήρα και περάσετε τη σκόπελο της ομοφοβίας και διάκρισης στο σχολείο (ιδανικά με τη βοήθεια κάποιου φίλου ή κάποιου ενήλικου που εμπιστεύεστε) τότε θα βιώσετε και εσείς τη προσωπική ευτυχία που έζησα και εγώ...Είμαι μαζί σας με όλη μου τη ψυχή..

Αθήνα , Μάιος 1995 (κιλά 84)


Είχε αρχίσει να καλοκαιριάζει και ήταν η ώρα του ''χαβαλέ''...Είχαμε Γαλλικά.Η συμπαθέστατη καθηγήτρια μας ήταν πολύ του χαλαρού..με αποτέλεσμα τα τζιμάνια της τάξης να την έχουν ''καβαλήσει''. Μάθημα δεν γινόταν ή εάν γινόταν ελάχιστοι παρακολουθούσαν.Πάντως εμένα τα Γαλλικά μου άρεσαν.

Όπως καθόμουν στο πρώτο θρανίο (κλασικά μόνος τα περισσότερα χρόνια του Γυμνασίου και Λυκείου) οι τρεις ''δυνάστες'' μου είχαν την τέλεια ευκαιρία να με κάνουν ρόμπα ακόμα μια φορά.Ξάφνου άκουσα τα πρώτα σχόλια ..E,μωρή λουλού...ψιτ αδερφούλα!

Ξαφνικά μια σαΐτα σκάει δίπλα μου,πάνω στο θρανίο μου.Το γέλιο των περισσότερων συμμαθητών μου ήταν έντονο.Η καθηγήτρια αντέδρασε γρήγορα και είπε ένα γενικό..Κάντε ησυχία!Αυτό ήταν..αλλά ανάθεμα εάν την άκουγε κάποιος.

Η απουσιολόγος της τάξης, μια ευγενέστατη και ειλικρινά πανέξυπνη κοπελίτσα ήταν από τις λίγες συμμαθήτριες μου που φαινόταν να με υποστηρίζει,έστω και με το τρόπο της.Θυμάμαι πριν κάποιους μήνες σε ένα ανάλογο περιστατικό το βλέμμα της...ένα βλέμμα που έδειχνε ότι καταλάβαινε τι περνούσα...Ίσως να ήταν όμως και ένα βλέμμα οίκτου...Ποίος ξέρει.Ακόμα και ο οίκτος πάντως ήταν καλοδεχούμενος για εμένα εκείνη τη περίοδο.Ειλικρινά οτιδήποτε αρκεί να μην ήταν αυτό το αφόρητο δούλεμα και ξεφτιλίκι που έτρωγα...

Δύο βράδια αργότερα και ενώ ακόμα ήμουν επηρεασμένος από τις διάφορες μαλακίες που μου έκαναν στο σχολείο θυμάμαι μια εκπομπή για την ομοφυλοφιλία στη κρατική τηλεόραση.Μεταξύ άλλων καλεσμένοι ήταν και κάποιοι εκπρόσωποι της Εκκλησίας...Σε κάποια φάση ένας ρασοφόρος λέει..η ομοφυλοφιλία είναι αρρώστια.Οι ομοφυλόφιλοι είναι άρρωστοι άνθρωποι...αυτό δε θα το ξεχάσω ποτέ...Σε κλάσματα δευτερολέπτου άρχισα να βουρκώνω...Γιατί θεέ μου να μην είμαι σαν όλους τους άλλους;Γιατί να νιώθω τόσο μόνος;Γιατί να πονάω τόσο πολύ ;...το βούρκωμα σύντομα έγινε ένα κλάμα με λυγμούς..ένα κλάμα που ακόμα και σήμερα θυμάμαι και ανατριχιάζω...