mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
06-01-12
02:41
Από την φοιτητική μου ζωή μου (στην Ελλάδα), δυο πράγματα έμαθα μόνο.
- Σχολή και δουλεία δεν πάνε μαζί
- Μην κοιτάς γύρω σου, μόνο ευθεία
Περίεργο...(εκτός αν θέλεις κάτι άλλο να περάσεις, τεσπά απ'αυτό που κατάλαβα...δεν εχω διαβασει παρακατω..) εγώ πάλι έμαθα συν άλλα, τα αντίθετα απο τα δικά σου. Μια χαρά τα καταφερα με σχολή και δουλειά. Ζορίστηκα αλλά τέλος καλό όλα καλά. Πιστεύω όταν έχεις θέληση, όλα γίνονται. Επίσης, αν κοιτούσα μόνο ευθεία, δε θα ήμουν εγώ, οπότε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
08-11-11
13:12
Μιας και είμαστε και συνομίληκες κάπως σε καταλαβαίνω, αν και το πέρασα κάπως διαφορετικά αλλά πέρασα τα στάδιά μου. Θα σου πω. Βγάζεις απογοητευση που εκφράζεται με θυμό και γι αυτο γενικεύεις, υπερβάλλεις και νομιζω θα αναθεωρήσεις μόλις βγεις απο τη φάση που μάλλον είναι πρόσφατη, όπως δηλ. σου είπαν και κάποιοι αλλοι .
Φυσικά κανείς δε μου είχε πει νωρίτερα πως ο Παράδεισος του Παν/μίου ήταν τελικά τα πρώτα χρόνια μια Κόλαση που ήμουν 3 λαλούν και δυο χορεύουν σ'έναν κόσμο που εγώ μόνο ζούσα. Είχε τα πολλά πάνω και τα πολλά κάτω, μετεφηβεία το λέω τώρα. Ε καπως έτσι πέρασε ένας καιρός, δουλεύοντας και γεμίζοντας εμπειρίες, οιεσδήποτε μακριά απο τη φοιτητική φάση. Το αντικείμενο όμως των σπουδών μου ήταν αυτό που με ενδιέφερε (συν κάτι ακόμα) κι έτσι αποφάσισα ένα γκρίζο πρωινό του χειμώνα....... πρόσεξε με λίγο δω.... μετά απο πολλά προηγούμενα που με εβρισκαν με κρίσεις πανικού εν ώρα αιχμής στο κέντρο της Αθήνας μέσα στα απελπιστικά και βασανιστικά βρωμολεωφορεία και στην την εξώπορτα του Παν/μίου, εντάσεις στην έξοδο απο τα γραφεία των καθηγητών μου, φυγή μετά μερικά μισάωρα απο τα αμφιθέτρα...να πάρω την απόφαση και να ανέβω.
Είχα βγαλει και το δίπλωμα και κάπως η μουσική με χαλάρωνε. Με βοήθησαν και τα φανάρια να κάνω γοργές επαναλήψεις στα σταμπιλαρισμένα μου. Εκανα κάποιες απόπειρες, να αναμειχθώ και στα κοινά, ήτοι κόμματα, καμμιά συνέλευση κάνα φεστιβάλ με τους Κνιτες, κάνα μπουζούκι με τους Δαπίτες, αλλά ξες η υπομονή έφτασε και στα όρια της. Κοινά δε θα λεγα πως είχα τελικά, μάλλον προσπαθούσα να βρω μπας και... Τζίφος.
Ετσι λοιπόν αφού πέρασε ο καιρός χωρίς καθόλου επαφές με τα ''κει'' κι εντελώς μπερδεμένη, το δέυτερο αμέσως κρύο πρωινό έγινε ζεστό γιατί μόλις η ζωή μου είχε περάσει σε ένα άλλο σταδιο, συναισθηματικά, επαγγελματικά και πνευματικά. Παράλληλα με την υπέροχη δουλειά μου, και λεώ υπέροχη γιατι κόπιασα να φτάσω σε ικανοποιητικό σημείο, μπήκα στη φάση των σπουδών (μιας δεύτερης σχολής) και άρχισα να καταπιάνομαι ουσιαστικά και με τη πρώτη. Δουλειά και δυο σχολές. Το λεω και κουράζομαι. Συνειδητοποίησα πως αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ζωή μου, σε όλα τα επίπεδα. Κατάλαβα τι ήθελα. Το ένιωσα κι έτσι απλά....
....πολύ απλά Κριστινέλ (ωραίο νικ btw)... χωρίς άγχος, χωρίς πίεση έβαλα πλώρη για το Παν/μιο και τα ''γ..@...σα'' όλα κυριολεκτικά. Σωριδόν έφευγαν τα μαθήματα και το λέω σήμερα με καμάρι γιατί τότε δεν είχα χρόνο για απολογισμούς παρά μόνο μηχανικά λειτουργούσα σαν ρομποτάκι. Μερικές φορές ξεχνούσα να φάω. Οι φίλοι μου με έψαχναν και οι γονείς μου με παρακαλούσαν να βάλω στοπ. Αυτό λέγεται απο άλλους μαζοχισμός και τελειομανία.Εγώ το λέω κατάθεση ψυχής και θέληση. Δε μ'ενδιέφερε τι έκαναν οι άλλοι, δε μετείχα. Ανέβαινα κι απλώς χαιρετούσα. Εκανα τις δουλειές μου κι αποχωρούσα. Ενίοτε αγνοούσα. Εξακολουθούσα να θεωρώ πολλούς κρυόμπλαστρους κι άσχετους.
Στις αρχές, σημαντικό αυτό που θα σου πω, μέσα στις πολλές γνωριμίες, υπήρξαν και δύο άτομα. Ενας απο αυτούς ανήκε σε κείνους που λέγαμε πως δεν έχω κοινά... Ετσι λοιπόν με τον καιρό κατάλαβα πως δεν ήμουν η μόνη και πως τελικά αυτά τα παιδιά τα ''διαφορετικά'', ίσως τελικά κι αρκετά απο αυτά ήταν πράγματι ξεχωριστά παιδιά που θα είχαν να δώσουν πάρα πολλά στην κοινωνία, στα παιδιά μας αργότερα! Θελω να σου πω πως έκανα δύο πολύ δυνατές φιλίες στο Παν/μιο απο κει που δεν το ανέμενα. Γνώρισα και καθηγητές ξεχωριστούς. Και όταν είπα ''είμαι η μάιντσέρκους και μόλις... τέλειωσα'', είδα πως είχα βγει διπλά κερδισμένη.
Κρίνε θα έλεγα βαθύτερα κι όχι το φαίνεσθαι. Γιατί αυτό που βλέπεις είναι ακόμα το φαίνεσθαι. Εγώ είχα να δώσω στα άτομα τα ''άβγαλτα'' και είχαν να μου δώσουν. Κι όπου δεν κολλούσα σα χαρακτήρας, την έκανα ελαφριά. Ετσι πάει και μέσα κι έξω, κι εδώ κι εκεί. Δεν ξέρω αν όλα αυτά θα έκαναν καλό τελικά σε όλους τους ανθρώπους, γιαυτό δεν ξέρω αν πρέπει να τα εύχομαι, πάντως εμένα μου έκαναν καλό και με γέμισαν εμπειρίες, θεωρίας αλλά κυρίως πράξης.
Κι όταν θαρθει η ώρα, θα σου φύγει ο θυμός και η απογοήτευση, θα τα δεις σαν παρατηρήτρια και θα αναθεωρήσεις ή έστω θα κουλάρεις με τις γενικεύσεις. Ισως συνειδητοποιήσεις πως αυτό που πας να κάνεις σήμερα είναι εξαιτίας της θηλιάς που σου βάζουν στο λαιμό οι Υπουργοί και δεν είναι αυτό που αγαπάς και είναι μόνο καταπίεση. Εγώ αν καταπιεζόμουν, δε θα το έκανα και θα έκανα κάτι άλλο χωρίς συμβιβασμούς.
Βασικό είναι να χεις θέληση για κάτι που πας να κάνεις. Θεωρώ πως είσαι αρκετά ''γυναίκα'' πλέον κι όχι μπερδεμένο παιδί της μετεφηβείας, για να μπορείς να κρίνεις με δύο μάτια κι όχι με το ένα. Αλλά φαντάζομαι πως περνάς κάποια φάση, αλλιώς επίτρεψέ με με όλη τη καλή πρόθεση να σου εφιστήσω την προσοχή να το πάρεις αλλιώς γιατί μπορεί να βρεις...
Μην κρίνεις, λεν, εξ'ιδίων...
Εν ολίγοις, αν θελεις να πάρεις το πτυχίο σου πραγματικά, μην βλέπεις το δένδρο και χάνεις το δάσος !
Αυτά. Ελπίζω να μην κούρασα πολύ και να έλαβες κατιτίς απο τη δική μου ιστορία. Με γύρισες αρκετά πίσω και ήταν ωραίο διάλειμμα! Φιλιά και αισιοδοξία και το νου σου στην καρδιά σου, να την ακούς!
Φυσικά κανείς δε μου είχε πει νωρίτερα πως ο Παράδεισος του Παν/μίου ήταν τελικά τα πρώτα χρόνια μια Κόλαση που ήμουν 3 λαλούν και δυο χορεύουν σ'έναν κόσμο που εγώ μόνο ζούσα. Είχε τα πολλά πάνω και τα πολλά κάτω, μετεφηβεία το λέω τώρα. Ε καπως έτσι πέρασε ένας καιρός, δουλεύοντας και γεμίζοντας εμπειρίες, οιεσδήποτε μακριά απο τη φοιτητική φάση. Το αντικείμενο όμως των σπουδών μου ήταν αυτό που με ενδιέφερε (συν κάτι ακόμα) κι έτσι αποφάσισα ένα γκρίζο πρωινό του χειμώνα....... πρόσεξε με λίγο δω.... μετά απο πολλά προηγούμενα που με εβρισκαν με κρίσεις πανικού εν ώρα αιχμής στο κέντρο της Αθήνας μέσα στα απελπιστικά και βασανιστικά βρωμολεωφορεία και στην την εξώπορτα του Παν/μίου, εντάσεις στην έξοδο απο τα γραφεία των καθηγητών μου, φυγή μετά μερικά μισάωρα απο τα αμφιθέτρα...να πάρω την απόφαση και να ανέβω.
Είχα βγαλει και το δίπλωμα και κάπως η μουσική με χαλάρωνε. Με βοήθησαν και τα φανάρια να κάνω γοργές επαναλήψεις στα σταμπιλαρισμένα μου. Εκανα κάποιες απόπειρες, να αναμειχθώ και στα κοινά, ήτοι κόμματα, καμμιά συνέλευση κάνα φεστιβάλ με τους Κνιτες, κάνα μπουζούκι με τους Δαπίτες, αλλά ξες η υπομονή έφτασε και στα όρια της. Κοινά δε θα λεγα πως είχα τελικά, μάλλον προσπαθούσα να βρω μπας και... Τζίφος.
Ετσι λοιπόν αφού πέρασε ο καιρός χωρίς καθόλου επαφές με τα ''κει'' κι εντελώς μπερδεμένη, το δέυτερο αμέσως κρύο πρωινό έγινε ζεστό γιατί μόλις η ζωή μου είχε περάσει σε ένα άλλο σταδιο, συναισθηματικά, επαγγελματικά και πνευματικά. Παράλληλα με την υπέροχη δουλειά μου, και λεώ υπέροχη γιατι κόπιασα να φτάσω σε ικανοποιητικό σημείο, μπήκα στη φάση των σπουδών (μιας δεύτερης σχολής) και άρχισα να καταπιάνομαι ουσιαστικά και με τη πρώτη. Δουλειά και δυο σχολές. Το λεω και κουράζομαι. Συνειδητοποίησα πως αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ζωή μου, σε όλα τα επίπεδα. Κατάλαβα τι ήθελα. Το ένιωσα κι έτσι απλά....
....πολύ απλά Κριστινέλ (ωραίο νικ btw)... χωρίς άγχος, χωρίς πίεση έβαλα πλώρη για το Παν/μιο και τα ''γ..@...σα'' όλα κυριολεκτικά. Σωριδόν έφευγαν τα μαθήματα και το λέω σήμερα με καμάρι γιατί τότε δεν είχα χρόνο για απολογισμούς παρά μόνο μηχανικά λειτουργούσα σαν ρομποτάκι. Μερικές φορές ξεχνούσα να φάω. Οι φίλοι μου με έψαχναν και οι γονείς μου με παρακαλούσαν να βάλω στοπ. Αυτό λέγεται απο άλλους μαζοχισμός και τελειομανία.Εγώ το λέω κατάθεση ψυχής και θέληση. Δε μ'ενδιέφερε τι έκαναν οι άλλοι, δε μετείχα. Ανέβαινα κι απλώς χαιρετούσα. Εκανα τις δουλειές μου κι αποχωρούσα. Ενίοτε αγνοούσα. Εξακολουθούσα να θεωρώ πολλούς κρυόμπλαστρους κι άσχετους.
Στις αρχές, σημαντικό αυτό που θα σου πω, μέσα στις πολλές γνωριμίες, υπήρξαν και δύο άτομα. Ενας απο αυτούς ανήκε σε κείνους που λέγαμε πως δεν έχω κοινά... Ετσι λοιπόν με τον καιρό κατάλαβα πως δεν ήμουν η μόνη και πως τελικά αυτά τα παιδιά τα ''διαφορετικά'', ίσως τελικά κι αρκετά απο αυτά ήταν πράγματι ξεχωριστά παιδιά που θα είχαν να δώσουν πάρα πολλά στην κοινωνία, στα παιδιά μας αργότερα! Θελω να σου πω πως έκανα δύο πολύ δυνατές φιλίες στο Παν/μιο απο κει που δεν το ανέμενα. Γνώρισα και καθηγητές ξεχωριστούς. Και όταν είπα ''είμαι η μάιντσέρκους και μόλις... τέλειωσα'', είδα πως είχα βγει διπλά κερδισμένη.
Κρίνε θα έλεγα βαθύτερα κι όχι το φαίνεσθαι. Γιατί αυτό που βλέπεις είναι ακόμα το φαίνεσθαι. Εγώ είχα να δώσω στα άτομα τα ''άβγαλτα'' και είχαν να μου δώσουν. Κι όπου δεν κολλούσα σα χαρακτήρας, την έκανα ελαφριά. Ετσι πάει και μέσα κι έξω, κι εδώ κι εκεί. Δεν ξέρω αν όλα αυτά θα έκαναν καλό τελικά σε όλους τους ανθρώπους, γιαυτό δεν ξέρω αν πρέπει να τα εύχομαι, πάντως εμένα μου έκαναν καλό και με γέμισαν εμπειρίες, θεωρίας αλλά κυρίως πράξης.
Κι όταν θαρθει η ώρα, θα σου φύγει ο θυμός και η απογοήτευση, θα τα δεις σαν παρατηρήτρια και θα αναθεωρήσεις ή έστω θα κουλάρεις με τις γενικεύσεις. Ισως συνειδητοποιήσεις πως αυτό που πας να κάνεις σήμερα είναι εξαιτίας της θηλιάς που σου βάζουν στο λαιμό οι Υπουργοί και δεν είναι αυτό που αγαπάς και είναι μόνο καταπίεση. Εγώ αν καταπιεζόμουν, δε θα το έκανα και θα έκανα κάτι άλλο χωρίς συμβιβασμούς.
Βασικό είναι να χεις θέληση για κάτι που πας να κάνεις. Θεωρώ πως είσαι αρκετά ''γυναίκα'' πλέον κι όχι μπερδεμένο παιδί της μετεφηβείας, για να μπορείς να κρίνεις με δύο μάτια κι όχι με το ένα. Αλλά φαντάζομαι πως περνάς κάποια φάση, αλλιώς επίτρεψέ με με όλη τη καλή πρόθεση να σου εφιστήσω την προσοχή να το πάρεις αλλιώς γιατί μπορεί να βρεις...
Μην κρίνεις, λεν, εξ'ιδίων...
Εν ολίγοις, αν θελεις να πάρεις το πτυχίο σου πραγματικά, μην βλέπεις το δένδρο και χάνεις το δάσος !
Αυτά. Ελπίζω να μην κούρασα πολύ και να έλαβες κατιτίς απο τη δική μου ιστορία. Με γύρισες αρκετά πίσω και ήταν ωραίο διάλειμμα! Φιλιά και αισιοδοξία και το νου σου στην καρδιά σου, να την ακούς!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.