03-02-12
14:37
Βασικά η προπονητρία μου κατάλαβε πως εξαιτίας του άγχους με είχε πιάσει αυτό το ξύσιμο. Έτσι...το είπε στους γονείς μου και εκείνοι με πήγαν σε ένα δερματολόγο , ο οποίος μας είπε το ίδιο πράγμα και μου έδωσε μία αλοιφή .Μετά αφού σταμάτησα να ξύνομαι προσπάθησα να αντιμετοπίσω το θέμα του άγχους μόνη μου , μιας και οι γονείς μου μου έλεγαν πως λέω βλακείες και πως δεν υπάρχει λόγος για να αγχόνομαι (πράγμα το οποίο πιο πολύ με τσάντιζε παρά με έκανε καλυτερα)Σε κάποιο σημείο αναφέρεις πως ''αποδείχτηκε οτι έφταιγε το άγχος μου''. Αυτό είναι κάτι που έχεις καταλάβει εσύ η ίδια ή σε βοήθησε κάποιος άλλος να το δεις; Δεν κατάλαβα από το γραπτό σου αν έχεις μιλήσει με κάποιον ειδικό για το ζήτημα αλλά νομίζω δε θα ήταν άσχημη ιδέα ώστε να καταλάβεις περίπου τι μπορεί να σου συμβαίνει . Ο αυτοτραυματισμός που αναφέρεις μάλλον είναι και κλινικά αξιολογήσιμος οπότε δε θα ήταν κακό να πάρεις και μια γνώμη ειδικού.Γενικά τι κινήσεις έχεις κάνει προς αυτή τη κατεύθυνση;
Κοίτα απ' ότι κατάλαβες όσον αφορά το θέμα του άγχους έχω μιλήσει με κάποιον είδικο.Τώρα για το χαράκωμα δεν έχω μιλήσει με κανέναν και δεν πρόκειται να μιλήσω. Πρώτον γιατί αν το δουν οι γονείς μου...πέθανα και δεύτερον γιατί δε θέλω να μάθει κανένας κοντινός μου άνθρωπος γι αυτό...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
10-01-12
23:17
Τις τελευταίες εβδομάδες χαρακώνομαι...η πρώτη φορά που χαρακώθηκα ήταν μαζί με μια φίλη μου για δοκιμή να δούμε απλά πως είναι...ο πόνος ήταν ΤΟΣΟ φρικτός που ορκίστηκα να μην το ξανακάνω τελικά όμως...το ξανάκανα και συνεχίζω ακόμα να το κάνω...
Όταν συνειδητοποιώ τι έκανα στον εαυτό μου το μετανιώνω και λέω πως δε θα το ξανακάνω όμως...δεν μπορώ να το σταματήσω αν και χαρακώνομαι απλά τις τελευταίες 4 εβδομάδες απλά δεν μπορώ να σταματήσω...
Ο λόγος? Απλώς ο πόνος που προκλήθηκε όταν ο φίλος μου με χώρισε....επειδή τότε η φίλη μου όμως χώρισε και εκείνη με αυτόν που τα είχε έθαψα τα δικά μου πληγωμένα αισθήματα πείθοντας τον εαυτό μου πως τον έχω ξεπεράσει...
Κάποια μέρα όμως αυτά έσκασαν από μέσα μου και ο πόνος ήταν αφόρητος...ένιωθα πως κάτι έπρεπε να κάνω γαι να απαλύνω τον πόνο...γι αυτό αν και ορκίστηκα πως δε θα ξαναχαρακωθώ το ξανάκανα...και συνεχίζω να το κάνω...
Επίσης δεν ήξερα πως το υπερβολικό ξύσιμο που στο τέλος δημιουργεί πληγές θεωρείται αυτοτραυματισμός....Τεσπα...αν ισχύει αυτό τότε εκτός από το να χαρακώνομαι πέρσι για μια αρκετά μεγάλη περίοδο με είχε πιάσει ένα απελπισμένο ξύσιμο το οποίο στο τέλος κατέληγε στο να τραυματίζω τον εαυτό μου...δεν είχα καταλάβει ΚΑΝ πως είχα δημιουργήσει πληγές στα χέρια μου μέχρι που το είδε η προπονήτρια μου...τελικά αποδείχτηκε πως έφταιγε το άγχος και γενικότερα η όλη πίεση...που ένιωθα από όλους! :/
Όταν συνειδητοποιώ τι έκανα στον εαυτό μου το μετανιώνω και λέω πως δε θα το ξανακάνω όμως...δεν μπορώ να το σταματήσω αν και χαρακώνομαι απλά τις τελευταίες 4 εβδομάδες απλά δεν μπορώ να σταματήσω...
Ο λόγος? Απλώς ο πόνος που προκλήθηκε όταν ο φίλος μου με χώρισε....επειδή τότε η φίλη μου όμως χώρισε και εκείνη με αυτόν που τα είχε έθαψα τα δικά μου πληγωμένα αισθήματα πείθοντας τον εαυτό μου πως τον έχω ξεπεράσει...
Κάποια μέρα όμως αυτά έσκασαν από μέσα μου και ο πόνος ήταν αφόρητος...ένιωθα πως κάτι έπρεπε να κάνω γαι να απαλύνω τον πόνο...γι αυτό αν και ορκίστηκα πως δε θα ξαναχαρακωθώ το ξανάκανα...και συνεχίζω να το κάνω...
Επίσης δεν ήξερα πως το υπερβολικό ξύσιμο που στο τέλος δημιουργεί πληγές θεωρείται αυτοτραυματισμός....Τεσπα...αν ισχύει αυτό τότε εκτός από το να χαρακώνομαι πέρσι για μια αρκετά μεγάλη περίοδο με είχε πιάσει ένα απελπισμένο ξύσιμο το οποίο στο τέλος κατέληγε στο να τραυματίζω τον εαυτό μου...δεν είχα καταλάβει ΚΑΝ πως είχα δημιουργήσει πληγές στα χέρια μου μέχρι που το είδε η προπονήτρια μου...τελικά αποδείχτηκε πως έφταιγε το άγχος και γενικότερα η όλη πίεση...που ένιωθα από όλους! :/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.