Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Αρκτούρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 868 μηνύματα.
30-07-07
14:55
Αυτό... λοιπόν, είναι το πολυαγαπημένο μου και πλέον και μονάκριβο... μωρό !!!
Στην φωτογραφία αυτή, είναι μόνο δυόμιση μηνών, ενώ σήμερα είναι 22 μηνών πλέον και τίποτα από την εξωτερική του εμφάνιση, εκτός από τα υπέροχα τεράστια γαλανά του μάτια..., δεν θυμίζει το μωράκι αυτής της εικόνας...
Ο λόγος όμως, που εγώ προτίμησα να βάλλω αυτήν την φωτογραφία εδώ και όχι μια σημερινή..., είναι επειδή για μένα, δεν θα μεγαλώσει ποτέ, είναι και θα παραμείνει για πάντα, το μωρό... της καρδιάς μου !!!
Απ'ότι καταλαβαίνω αγαπητή lilith το είχες παράλληλα με το άλλο σου σκυλί, που έφυγε. Δεν ήρθε δηλαδή με μόνο σκοπό να αντικαταστήσει τη μοναξιά που πιθανόν ένιωθες.
Να είσαι και να είναι καλά ώστε να σου κρατά συντροφιά και να σε γεμίζει αγάπη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Αρκτούρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 868 μηνύματα.
28-07-07
14:19
τον τελευταια χρονο εχασα 2 σκυλια
Μέσα σε ένα χρόνο άντεξες δύο απώλειες;; Μπράβο. Πρέπει να είσαι πολύ δυνατή.
Σου εύχομαι να είσαι καλά και να βρεις κάποιο άλλο ζωάκι να σου χαρίζει τρυφερότητα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Αρκτούρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 868 μηνύματα.
19-07-07
00:17
.
Με σπαραγμό ψυχής... προχθές το απόγευμα, αποχαιρέτησα για πάντα..., το υπέροχο πλασματάκι, που για 17 ολόκληρα χρόνια με συντρόφευε ακούραστα και με μοναδική αφοσίωση και αγάπη, τον Τζονάκη μου !!!
Από την στιγμή εκείνη..., ο κόσμος είναι φτωχότερος... για μένα και το κενό... που άφησε η απουσία του στη ζωή μου είναι τεράστιο...
Ο πόνος του αποχωρισμού είναι μεγάλος... και παρηγοριά... η μοναδική ελπίδα, στην πίστη της αληθινής αγάπης...
Καλό ταξείδι, αγαπημένε μου φίλε και καλή αντάμωση...
.
Σου εύχομαι όταν θα ξανασυναντηθείτε να μην χωριστείτε ποτέ. Καλό του ταξίδι και κράτα τη "μυρωδιά" της αγάπης του μέσα σου.
Να 'σαι καλά πάντα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Αρκτούρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 868 μηνύματα.
15-07-07
13:20
.
Εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, να είναι περαστικά... και σε λίγο καιρό, να είναι όλα καλά και να τα θυμάσαι μόνο σαν μια κακιά ανάμνηση...
Είναι πολύ καλό, το ότι δεν αντιμετωπίζεται κάποιο πρόβλημα υγείας, που θα φαινόταν και στις εξετάσεις..., γιατί εκεί συνήθως είναι τα χειρώτερα...
Δεν μου είπες όμως, πόσο χρονών είναι η σκυλίτσα σου ???
Να ξέρεις, ότι σίγουρα και η ζέστη επιρρεάζει την όρεξή τους κατά πολύ, ιδίως εάν είναι κατά κανόνα έξω από το σπίτι και κατά συνέπεια, την αντιμετωπίζει άμεσα και πολύ περισσότερο, από το εάν θα ήταν συνέχεια μέσα στο σπίτι...
Προσπάθησε όμως, τώρα που ο καιρός είναι τόσο ζεστός, να την βάζεις μέσα, τουλάχιστον τις μεσημεριανές ώρες..., που είναι οι πλέον ζεστότερες και θα δεις, ότι γρήγορα θα πάρει το καλύτερο...
Τα σκυλιά, δεν έχουν πόρους στο δέρμα και γι΄ αυτό και τα περισσότερα, υποφέρουν πολύ από τη ζέστη...
Γι΄ αυτό άλλωστε και λαχανιάζουν τόσο εύκολα και σχεδόν πάντα έχουν το στόμα τους ανοιχτό..., για να μπορούν να πάρουν όσο περισσότερο αέρα μπορούν.
Αντίθετα, στο κρύο, κατά κανόνα τουλάχιστον, είναι περισσότερο ανθεκτικά...
Εάν έχουν ένα στεγνό χαλάκι σε ένα απάνεμο σημείο και με δεδομένο το κλίμα της χώρας μας, μπορούν να ανταπεξέλθουν ευκολώτερα...
Μου κάνει πάντως εντύπωση, η αδυναμία στα ποδαράκια της..., επειδή συνήθως τα μικρόσωμα σκυλάκια, δεν αντιμετωπίζουν τέτοια προβλήματα...
Ενώ στα μεγαλόσωμα, είναι μια πάθηση πολύ συνηθισμένη..., γι΄ αυτό και τα μεγαλόσωμα σκυλιά, έχουν ανάγκη μεγαλύτερης άσκησης..., ώστε να προλαμβάνονται τέτοιου είδους προβλήματα...
Περίμενε λίγες μέρες, να δεις πως θα πάει... και θα σου έλεγα να πήγαινες και σε έναν ακόμα γιατρό, προκειμένου να ακούσεις κι΄ άλλη μια γνώμη...
Όπως και να έχει, σου εύχομαι και πάλι περαστικά της...
.
Σ'ευχαριστώ πολύ που ασχολείσαι κι ενδιαφέρεσαι. Ευχαριστώ και για τις ευχές σου. Υπάρχουν σίγουρα και χειρότερες ασθένειες, κυρίως αυτές που έχουν να κάνουν με τον οργανισμό, με το αίμα, αλλά κι αυτό που έπαθε η δικιά μου είναι μια ασθένεια. Λοιπόν, επειδή ρώτησες, είναι 5 ετών. Έχει το δικό της σπιτάκι, ευρύχωρο και με όλα τα απαραίτητα. Στο σπίτι μέσα δεν μπορώ να την έχω, γιατί δεν μένω μόνος ακόμα και ξέρεις, καταλαβαίνεις. Όσο για το δεύτερο γιατρό, για τη δεύτερη γνώμη δηλαδή, το σκέφτηκα κι εγώ. Αλλά τον συγκεκριμένο γιατρό μου τον έχουν προτείνει πολλοί που έχουν απορρίψει άλλους γιατρούς. (Για παράδειγμα μόνο σου λέω, πως ο συγκεκριμένος διαπίστωσε τον όγκο του σκυλιού μιας ξαδέρφης μου και την έστειλε γρήγορα για άλλες εξετάσεις και θεραπείες σε μεγαλύτερες πόλεις).
Αυτά κι ευχαριστώ πολύ.
Κουράγιο και υπομονή να έχεις κι εσύ με το δικό σου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αρκτούρος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Αρκτούρος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 868 μηνύματα.
13-07-07
14:02
.
Έχουμε καιρό, να μιλήσουμε για τα μωρά μας...
Ας αρχίσω λοιπόν, αυτή τη φορά εγώ και πιστεύω, ότι θα υπάρχουν ακόμα κι΄ άλλοι πολλοί, που θα έχουν να πουν, για τα καμάρια τους...
Κάνοντας πάλι, μια περιήγηση στο συγκεκριμένο topic, μετά από πολύ καιρό..., είδα ότι πολλοί από εσάς, όπως άλλωστε και εγώ, έχετε ζωάκια που έχουν παραμείνει δίπλα σας, περισσότερο από μια δεκαετία και τώρα πλέον βρίσκονται στην τρίτη ηλικία...
Όπως ίσως θυμάσθε..., έχω και εγώ ένα γεράκο που σήμερα είναι πια 17 ετών. Είναι ένα αρσενικό πεκινουά, το οποίο με συντροφεύει όλα αυτά τα χρόνια..., με μοναδική αφοσίωση... και ανειδιοτελή αγάπη...
Τους τελευταίους όμως μήνες, παρ΄ όλη την προσπάθεια και των δύο μας..., ο οργανισμός του έχει εξασθενήσει αρκετά...
Δεν βλέπει πλέον καθόλου, δεν ακούει παρά μόνο πολύ δυνατούς ήχους..., δεν μπορεί να περπατήσει κανονικά..., γιατί τα ποδαράκια του τον προδίδουν... και το χειρώτερο απ΄ όλα τα άλλα, είναι ότι πονάει όπως οι μεγάλοι άνθρωποι στα κόκαλά του... και πολλές φορές κλαίει με παράπονο και μου ραγίζει την καρδιά...
Η φθορά του χρόνου..., έχει κατωρθώσει να τον νικήσει... και ο μόνος λόγος που τον κρατάει στη ζωή, είναι η αγάπη που υπάρχει μεταξύ μας και που ήταν ανέκαθεν η αιτία να ζήσει μια προσεγμένη ζωή..., πράγμα που του έχει επιτρέψει να αντέξει τα 6 - 7 εγκεφαλικά επισόδεια που έχει υποστεί μέσα στο διάστημα του τελευταίου χρόνου.
Θα έλεγα, ότι εξωτερικά πλέον, δεν θυμίζει σε τίποτα το σκυλάκι που με ακολουθούσε ακούραστο δίπλα μου τόσα χρόνια... και που έπεφθε και στη φωτιά..., για να με υπερασπισθεί..., χωρίς ποτέ να σκεφθεί το δικό του συμφέρον...
Το σώμα του τον πρόδωσε..., αλλά η ψυχή του όμως, παραμένει το ίδιο αγέρωχη..., το ίδιο υπερήφανη..., το ίδιο μεγάλη...!!!
Η θλίψη μου, είναι απερίγραπτη..., αφού εδώ και καιρό, αντιλαμβάνομαι ότι πλησιάζει το τέλος...
Πλησιάζει η ώρα που θα χωρισθούμε... και γνωρίζω καλά, πόσο δύσκολο θα είναι και για τους δυο μας αυτό...
Όμως είμαι σίγουρη, ότι μια τόσο μεγάλη αγάπη..., δεν μπορεί να χαθεί...
Μια τέτοια υπεράνθρωπη αφοσίωση..., δεν γίνεται να νικηθεί, ούτε και από τον ίδιο το θάνατο...!!!!
.
Έχω την εντύπωση πως όταν έγραφες τα παραπάνω έκλαιγες. Τέλος πάντων. Θα σταθώ απλά στην τελευταία παράγραφο του μηνύματός σου. Έχεις απόλυτο δίκιο. Η αγάπη του θα σε συντροφεύει πάντα. Αυτό είναι το δύσκολο ρε γμτ. Όλα καλά όλα ωραία όταν μας συντροφεύουν στη ζωή μας, αλλά δυστυχώς ζουν λιγότερο από εμάς (αν και αξίζουν περισσότερα) και κάποτε πρέπει να μας αφήσουν.
Έχε δύναμη και κουράγιο.
(ΥΓ: Έχω κι εγώ ένα σκυλί, την Ινώ, μίνι κόκερ σπάνιελ).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.