DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Ο ψυχιατρος δεν εχει τετοιου ειδους εξουσια. Ο εισαγγελεας εχει και αυτο οπως ακριβως θα την ειχε αν καποιος ηταν εγγληματιας. Δεν σε βαζουν σε ιδρυμα επειδη εισαι σχιζοφρενης σε βαζουν επειδη εισαι επικυνδηνος για τον εαυτο σου η τους αλλους η επειδη το θελεις εσυ ο ιδιος.
τουλαχιστων φροντισε να ΞΕΡΕΙΣ τι λες πριν το πεις.
ο εισαγγελεας παλια μπορει να ακουγε τον παπα, σημερα ακουει τον ψυχιατρο.
Το αν εισαι επικίνδυνος δεν το κρινεις εσυ η εγω η ο εισαγγελεας, αλλα ο ψυχιατρος,
ο οποιος παραδιδει γνωματευση στον εισαγγελεα και κατοπιν αυτος διατασει εγκλεισμο.
Περισσοτερα για ολα τα προβληματα που προκυπτουν εδω,
Όποιος επιστήμονας γραφείου επιχειρήσει να σχηματίσει εικόνα για τους ακούσιους ψυχιατρικούς ασθενείς σίγουρα θα μείνει πολύ ευχαριστημένος: Η ελληνική νομοθεσία είναι όχι μόνο σύγχρονη αλλά και από τις πλέον προοδευτικές της Ευρώπης, οι ψυχίατροι πάντα συμφωνούν στην εκτίμησή τους για τα περιστατικά, οι εισαγγελείς πάντα συμφωνούν με την εκτίμηση αυτή των γιατρών, οι ασθενείς ή οι συγγενείς τους δεν εναντιώνονται, τα δικαστήρια ποτέ δεν απορρίπτουν τις σχετικές αιτήσεις για ακούσια νοσηλεία, οι ασθενείς δεν χρειάζεται να εμφανιστούν στο δικαστήριο, ποτέ δε διορίζουν δικηγόρο για να αντιλέξει, ούτε χρειάζονται τη βοήθεια εξωτερικού ψυχιάτρου που να πει κάτι διαφορετικό και, τέλος, ποτέ δεν αμφισβητούν τις δικαστικές αποφάσεις εγκλεισμού. Άλλωστε, η Ελλάδα ποτέ δεν έχει καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για υπόθεση ψυχικά ασθενούς. Αλλά ούτε και οικογένειες, φίλοι, υποστηρικτές ή ΜH.ΚY.Ο. φαίνεται να διαμαρτύ#ρονται για τους έγκλειστους ψυχασθενείς και τη μεταχείριση που αυτοί έχουν! Εξάλλου, δεν υπάρχει κάποιος λόγος που να κινεί το ενδιαφέρον ενός νομικού, εν προκειμένω, ως αντικείμενο δικηγορικής ύλης ή πανεπιστημιακής διδασκαλίας; Άρα, όλα λειτουργούν τόσο συναινετικά και όμορφα! Ποιος νοιάζεται λοιπόν; Ας τα πάρουμε από την αρχή!
ΙΙ. Οι ελπίδες (του ν. 2071/92) που γρήγορα διαψεύστηκαν!
Ο ακούσια νοσηλεία προσλαμβάνεται από τους αστικολόγους ως «προστατευτικός θεσμός», από του ποινικολόγους ως «κύρωση» ενώ από ένα δημοσιολόγο ως διοικητική διαδικασία. Σε κάθε περίπτωση όμως συνιστά μια διπλή ρωγμή στα δικαιώματα του ανθρώπου: στέρηση της ελευθερίας και υποβολή σε ιατρικές πράξεις χωρίς συναίνεση[1]. Όμως, η στέρηση τη ελευθερίας ενός ατόμου αποτελεί βάναυση προσβολή ατομικού δικαιώματος και επιβάλλεται μόνο για την τέλεση εγκλήματος αφού μάλιστα μεσολαβήσει καταδικαστική απόφαση. Γι’ αυτό, η ακούσια νοσηλεία, στο πλαίσιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, αντιμετωπίζεται κυρίως ως μορφή στέρησης της ελευθερίας, όπως η φυλάκιση[2]. Από την άλλη πλευρά, βασικός όρος για τη διενέργεια ιατρικών πράξεων αποτελεί η προηγούμενη συναίνεση του ασθενούς. Χωρίς αυτήν, η ιατρική πράξη αποτελεί, κατ’ αρχήν τουλάχιστον, εγκληματική πράξη (π.χ. σωματική βλάβη)[3]. Αντίθετα, σύμφωνα με το νομοθετικό ορισμό (άρθρ. 95 § 1 ν.2071/92) "Ακούσια νοσηλεία είναι η χωρίς τη συγκατάθεση του ασθενή εισαγωγή και παραμονή του, για θεραπεία σε κατάλληλη Μονάδα Ψυχικής Υγείας"[4].
Αρχικά με το ν. ΨΜΒ΄/1862[5] και στη συνέχεια με το ΝΔ 104/1973 ρυθμίστηκε το ζήτημα της ακούσιας νοσηλείας των ψυχικά ασθενών στα ειδικά ιδρύματα ή, με την γλώσσα της εποχής, οργανώθηκαν τα σχετικά με την «περισυλλογήν και περίθαλψιν» των «φρενοπαθών». Με τη νομοθεσία αυτή δημιουργήθηκε ένα μοντέλο αναγκαστικού εγκλεισμού στο οποίο ο (ψυχικά ασθενής) άνθρωπος καθίστατο ουσιαστικά έρμαιο στα χέρια των ψυχιάτρων μα και των διοικητικών παραγόντων. Έτσι κάθε πολίτης μπορούσε με μια ευτελέστατη "διαδικασία" να στερηθεί την ελευθερία του και να υποστεί μια "λεπτή" νοσηλεία, χωρίς καμιά βεβαιότητα για το θεμιτό της στέρησης και το αναγκαίο της νοσηλείας. Χωρίς τέλος καμιά δικαστική εγγύηση, παρά μόνο, ενίοτε, μια εισαγγελική "σφραγίδα". Το υποκείμενο-άνθρωπος αυτόματα μετατρε#πόταν σε αντικείμενο-νοσηλευόμενο, χωρίς καμιά ουσιαστική δυνατότητα άμυνας[6]. Η κατάσταση αυτή προκάλεσε τις σφοδρές επικρίσεις ορισμένων νομικών όσο και ψυχιάτρων με ευαισθησίες. Η εικόνα του ασύλου της Λέρου[7] αποτέλεσε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, μιας σταθερής πολιτικής αλλά και μιας πολύ ισχυρής εξουσιαστικής νοοτροπίας. Αυτή η εικόνα κατέδειξε τη μεγάλη απόσταση της χώρας μας από τα ευρωπαϊκά standards, ιδίως δε τις ρυθμίσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Σ.Δ.Α.) και τη συναφή νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Δ.Δ.Α.)[8]. Ωρίμασαν έτσι οι συνθήκες για μια νέα θεώρηση των πραγμάτων.
Η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας αυτής, ευτυχώς, δεν άργησε να φέρει καρπούς και συγκεκριμένα το ν. 2071/1992 ο οποίος έθεσε πλέον σε ορθολογικές βάσεις το όλο πλαίσιο της ακούσιας νοσηλείας. Το έκτο κεφάλαιο για την ψυχική υγεία αναμόρφωσε πλήρως το καθεστώς ακούσιας νοσηλείας, οικοδομώντας για πρώτη φορά ένα σύστημα και ενσωματώνοντας εν πολλοίς τα πορίσματα της μέχρι τότε νομολογίας του Ε.Δ.Δ.Α. Τρία βασικά στοιχεία αξίζει να επισημάνουμε :
α). Κατ’ αρχήν τερματίστηκε, με τρόπο ξεκάθαρο, η διελκυστίνδα μεταξύ θεραπείας και φύλαξης υπέρ της πρώτης, δημιουργώντας μεταξύ τους σχέση σκοπού προς μέσο. Έτσι πια ο αδιαφιλονίκητος σκοπός μα και απαραίτητος δικαιολογητικός λόγος είναι η θεραπεία εκείνου που τη χρειάζεται. Τα φυλακτικά μέτρα απλώς την υπηρετούν χωρίς ποτέ να την αντιστρατεύονται. (βλ. άρθρ. 98). Παράλληλα ορίστηκε η (αυτονόητη αλλά απαραίτητη στη ψυχιατρική πρακτική) υποχρέωση προστασίας της αξιοπρέπειας του ασθενούς κατά την ακούσια νοσηλεία[9].
β). Ορίστηκαν με σχετική σαφήνεια οι προϋποθέσεις υπαγωγής ενός προσώπου σε καθεστώς ακούσιας νοσηλείας, με την υιοθέτηση ενός μικτού συστήματος προϋποθέσεων[10]. Ειδικότερα για την εισαγωγή απαιτείται:
Περίπτωση 1η: Ψυχική διαταραχή και ανικανότητα του ασθενούς να κρίνει για το συμφέρον της υγείας του, η κατάσταση της οποίας πρόκειται να επιδεινωθεί ή η βελτίωσή της να αποκλειστεί αν δεν υποβληθεί σε θεραπεία.
Περίπτωση 2η: Ψυχική διαταραχή και ανάγκη νοσηλείας για την αποτροπή πράξεων βίας.
Ενώ όμως η πρώτη προϋπόθεση διαθέτει ένα μέγεθος αντικειμενικότητας (αν μπορεί να γίνει λόγος για αντικειμενικότητα σε ιατρικές κρίσεις) οι λοιπές προϋποθέσεις βαρύνονται με το στοιχείο της ρευστότητας, στο βαθμό ιδίως που εμπεριέχουν προγνωστικές κρίσεις. Ιδιαίτερα προβληματική μάλιστα εμφανίζεται η επιβίωση της έννοιας της επικινδυνότητας ως διαζευκτικής προϋπόθεσης, μεταμφιεσμένης βέβαια με σύγχρονους όρους[11].
γ). Τέλος, προβλέφθηκε μια αληθινή διαδικασία αναγκαστικού εγκλεισμού υπό τον έλεγχο της δικαστικής αρχής, κάτι που αποτέλεσε σίγουρα τη σημαντικότερη τομή του ν.2071/92. Έτσι παρά τη σημαίνουσα θέση των ψυχιάτρων στα θέματα ουσίας, η διαδικασία από την αρχή ως το τέλος τελεί υπό την εγγύηση της εισαγγελικής ή δικαστικής αρχής. Ειδικότερα, η αίτηση για την ακούσια νοσηλεία υποβάλλεται στον εισαγγελέα, ο οποίος και μπορεί να διατάξει τη μεταφορά του ασθε#νούς σε ψυχιατρείο, εισάγοντας όμως την υπόθεση εντός τριών ημερών στο Μονομελές Πρωτοδικείο, το οποίο συνεδριάζει εντός δέκα ημερών "κεκλεισμένων των θυρών", κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας. Στο δικαστήριο ο ασθενής μπορεί να παρίσταται αυτοπρο#σώπως, επικουρούμενος μάλιστα από δικηγόρο και τεχνικό σύμβουλο (ψυχίατρο), ενώ μπορεί να ασκήσει και ένδικα μέσα κατά της απόφασης.
Οι διατάξεις του ν.2071/92 που αναμόρφωσαν το θεσμό της ακούσιας νοσηλείας παρά τη θεωρητική επίνευση που τις συνόδευαν, έμελλε να ακολουθήσουν ένα ιδιαίτερα ανηφορικό δρόμο. Αυτοί οι νεωτερισμοί φάνηκαν στη πράξη δύσκολα αφομοιώσιμοι, ενώ οι αντιδράσεις κυμάνθηκαν από την παρερμηνεία, την έλλειψη συμμόρφωσης ακόμα δε και τη ρητή αμφισβήτησή του. Ψυχιατρικό και δικαστικό κατεστημένο σε μια μοναδική σύμπνοια απέναντι στον κίνδυνο των αλλαγών και τη νέα κατανομή εξουσίας. Παρουσιάστηκαν έτσι κρούσματα πρωτοφανούς αντίστασης εισαγγελικών αρχών να εφαρμόσουν το νόμο[12]. Πρόκειται βέβαια για συμπεριφορές που υπερβαίνουν το πλαίσιο μια επιστημονικής συζήτησης και εμπίπτουν ευθέως στις ρυθμίσεις του ποινικού δικαίου[13]. Αλλά και η στάση των δικαστηρίων (ιδιαίτερα για την τήρηση των αυστηρών προθεσμιών) υπήρξε ελάχιστα εναρμονισμένη με το νέο σύστημα. Ενισχύεται έτσι ακόμα μια φορά η αφοριστική παρατήρηση ότι δικαστική (και διοικητική) πρακτική εξελίσσονται ερήμην του νόμου[14]. Βέβαια, στον αντίποδα αυτών των φαινομένων, υπήρξαν φωνές[15] που εμμένοντας στην βασική αρχή ότι "ο νόμος είναι νόμος" προσπάθησαν να βάλουν τάξη στα πράγματα.
IΙΙ. 15 χρόνια απογοητεύσεις!
Με τη συμπλήρωση λοιπόν 15 χρόνων από τη θεσμοθέτηση του ν.2071/92 για τη μεταρρύθμιση της ακούσιας νοσηλείας αξίζει ίσως να κάνουμε ένα πρόχειρο απολογισμό για να μετρήσουμε τι άλλαξε αυτά τα χρόνια. Ας δούμε λοιπόν πρώτα σε επίπεδο νομοθεσίας και μετά σε επίπεδο πρακτικής πως έχει σήμερα η κατάσταση.
α). Σε επίπεδο νομοθεσίας: τι έμεινε από το ν.2071/92;
- το Πολυμελές Πρωτοδικείο, που αποφάσιζε για την ακούσια νοσηλεία, έγινε Μονομελές (μετά την τροποποίηση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, άρθρο 740 παρ. 3 με το ν. 2447/1996, άρθρο 39). Πιο γρήγορα, πιο ευέλικτα, πιο απλά … αλλά με λιγότερες εγγυήσεις προστασίας του ανθρώπου και ορθότητας της απόφασης! Έτσι πια αρκεί μια μόνο ψήφος ενός δικαστή ώστε να χάσει κανείς την ελευθερία του και να βρεθεί στο ψυχιατρείο!
- Με τη Σύμβαση του Οβιέδο (ν. 2619/98, άρ. 7[16]) καταργήθηκε το δεύτερο ζεύγμα προϋποθέσεων της ακούσιας νοσηλείας, δηλ. ψυχική διαταραχή σε συνδυασμό με επικινδυνότητα (πράξεις βίας). Έτσι πια έχει μείνει μόνο η πρώτη περίπτωση του ν.2071/92 ως λόγος ακούσιας νοσηλείας δηλ. ψυχική διαταραχή + ανάγκη νοσηλείας, γεγονός ωστόσο που μάλλον δεν έχει γίνει αντιληπτό από τις εισαγγελικές και δικαστικές αρχές της χώρας. Στην ίδια κατεύθυνση συνάδει και ο νέος Κ.Ι.Δ. (ν.3418/05, άρ. 28 παρ. 8) όπου η θεραπευτική ανάγκη, πλάι στην ψυχική διαταραχή, τίθεται ως προϋπόθεση της αναγκαστικής νοσηλείας. Περιορίζομαι να αναφέρω ότι, τόσο οι διατάξεις της Σύμβασης του Οβιέδο, όσο και αυτές του Κ.Ι.Δ. υπερισχύουν του ν.2071/92, η μεν πρώτη βάσει ρητής διάταξης του Συντάγματος (άρ. 28) ενώ και οι δύο ως μεταγενέστεροι νόμοι.
- Με το ν. 2447/1996 τροποποιήθηκε ο Αστικός Κώδικας (Α.Κ.), στο μέρος που αφορά τη δικαστική συμπαράσταση ενώ εισήχθη και ειδική διάταξη (άρθρο 1687) σύμφωνα με την οποία η ακούσια νοσηλεία προσώπου επιτρέπεται «μετά από προηγούμενη άδεια του δικαστηρίου…». Έτσι όμως καταργήθηκε η αρμοδιότητα του εισαγγελέα να διατάσσει την ακούσια νοσηλεία του ασθενούς[17] με απώτερο αποτέλεσμα η χωρίς δικαστική απόφαση, έστω και προσωρινή διαταγή, αναγκαστική νοσηλεία να είναι παράνομη. Συζητήσιμο είναι αν παραμένει η αρμοδιότητα του εισαγγελέα να διατάσει την ακούσια εξέταση, και μόνο, δηλ. την επί 48ωρο παραμονή του ασθενούς στο ψυχιατρείο και μόνο για να διαγνωστεί η κατάσταση της ψυχικής του υγείας[18].
- Τελικά τι έχει μείνει; Μήπως ένα κουρέλι από ένα σπάνιο φουστάνι; Από τις πιο πάνω επισημάνσεις προκύπτει ότι όλες οι ακούσιες νοσηλείες που έχουν διαταχθεί από εισαγγελέα είναι εκτός νόμου και κατ’ αποτέλεσμα, όπως υποστηρίζεται στη βιβλιογραφία, δημιουργούνται ζητήματα αστικής (ια#τρικής) ευθύνης για αποζημίωση, αστικής ευθύνης του δημοσίου (νοσοκομείου) αλλά και ποινικής ευθύνης για παράνομη κατακράτηση (άρ. 326 ΠΚ)[19] ή ακόμα και σωματικές βλάβες (άρ. 308 ΠΚ) ή παράνομη βία (άρ. 330 ΠΚ). Εξίσου εκτός νόμου φαίνονται και όλες οι νοσηλείες που αποφασίστηκαν με την επίκληση της επικινδυνότητας του ασθενούς!
β). Η κατάρρευση του συστήματος στην πράξη.
1. Πώς ξεκινάει η περιπέτεια;
Σύμφωνα με μια παλαιότερη εισαγγελική εγκύκλιο (ΕγκΕισΠρωτΘεσ 633/2000) για την ακούσια εξέταση απαιτείται η αίτηση να περιγράφει το ψυχικό νόσημα, την εκδηλούμενη συμπεριφορά, τις ενέργειες που είχαν προηγηθεί για εκούσια νοσηλεία, την άρνηση του προσώπου να εξεταστεί ή το ανέφικτο της εξετάσεως, και όλα αυτά να συνοδεύονται με επιπλέον αποδεικτικά στοιχεία π.χ. βιβλιάρια υγείας, προηγούμενα πιστοποιητικά, ιατρικές γνωματεύσεις κ.λπ. Και δεν φτάνει μόνο αυτό: Ο, εκ της θέσεώς του δύσπιστος αν όχι καχύποπτος, Εισαγγελέας μπορεί να ζητήσει από την Αστυνομία να ερευνήσει το ζήτημα, ώστε να τον ενημερώσει αν έχει ασχοληθεί με τον φερόμενο ως ψυχικά ασθενή, αν έχουν γίνει παράπονα γι’ αυτόν, αν έχει εκδηλώσει επιθετική συμπεριφορά στο παρελθόν κλπ.
Κι όμως, γνωρίζουμε την τραγικότητα της εισαγγελικής καθημερινότητας. Με μια απλή αίτηση, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, χωρίς εικόνα του ανθρώπου, με σχεδόν μηχανικό ή αυτόματο τρόπο, θαρρείς μ’ ένα «τεκμήριο συνδρομής των προϋποθέσεων»[20] η αίτηση των συγγενών ή των γειτόνων προσυπογράφεται και η περιπέτεια αρχίζει![21] Η ουρά μπροστά από το γραφείο του εισαγγελέα υπηρεσίας είναι πιεστική και ο χρόνος περιορισμένος!
Η ευπάθεια ή μάλλον το ευάλωτον της διαδικασίας φαίνεται μέσα από δυο-τρία παραδείγματα:
- Μετά από αίτηση συγγενούς, εκδόθηκε εισαγγελική παραγγελία για ακούσια εξέταση προσώπου το οποίο βρισκόταν ήδη σε Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης, όπου και προσήλθαν οι αστυνομικοί για τη μεταφορά του ενοίκου!
- Σύζυγος, προκειμένου να επιτύχει -στο πλαίσιο σφοδρής αντιδικίας- την απομάκρυνση της συζύγου από την κοινή οικία, επιτυγχάνει την έκδοση εισαγγελικής παραγγελίας για ακούσια εξέταση! Μετά τη διαπόμπευση της σύλληψης, χρειάστηκε παραμονή επί τριήμερο στο ψυχιατρείο, μέχρι να ολοκληρωθεί η όλη ιστορία[22]!
- Σε μια τρίτη περίπτωση, η φερόμενη ως ασθενής συνελήφθη και μεταφέρθηκε για εξέταση σε ψυχιατρείο όπου όμως, αφού συμβουλεύτηκε το δικηγόρο της, αρνήθηκε να υποστεί την εξέταση και αποχώρησε. Το ευτράπελο είναι ότι στη συνέχεια ασκήθηκε δίωξη εναντίον της και εναντίον του δικηγόρου για απείθεια (άρ. 169 ΠΚ)![23]
2. Ποιος και τι ρωτάει;
Αντιγράφω από το έντυπο της εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών: «… Προς τον κ. Αστυνόμο…. Διαβιβάζουμε την αίτηση του κ…. και παρακαλούμε για την εξέταση του …. από τους γιατρούς του …. Εφημ. Ψυχ. Νοσοκομείου … για να γνωματεύσουν αν αυτός συνεπεία της πάθησής του είναι επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη και προσωπική ασφάλεια των πολιτών ή για τον εαυτό του…». Αν κάποιος γιατρός πάρει στα σοβαρά την εισαγγελική παραγγελία δεν θα πρέπει να αποφανθεί για την ανάγκη θεραπείας, τη συνείδηση του ασθενούς για την κατάσταση της υγείας του, τον κίνδυνο επιδείνωσης αυτής κ.λπ. Το μόνο που φαίνεται να ερωτάται ο ψυχίατρος είναι η επικινδυνότητα του φερόμενου ως ψυχασθενούς – αμφιβάλλω αν ερωτάται και αυτή τούτη η ύπαρξη ψυχικής διαταραχής! Ωστόσο η προϋπόθεση της επικινδυνότητας, όπως ήδη έχει αναφερθεί, θα πρέπει να θεωρείται καταργηθείσα!
3. «Σύλληψη» και μεταφορά
Σύμφωνα με το νόμο (άρθρο 96 παρ. 5 ν.2071/92) «… Η μεταφορά του διενεργείται υπό συνθήκες που εξασφαλίζουν το σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια του ασθενή … ». Πράγματι, αρμόδια υπηρεσία που επιλαμβάνεται είναι η Αστυνομία, η οποία αναλαμβάνει να εκτελέσει ακόμα ένα καταδιωκτικό έγγραφο, να προβεί δηλ. σε μια σύλληψη![24] Με ποια μέσα[25]; Γκλοπς, χειροπέδες, περιπολικά…! Με ποια εκπαίδευση; Καμιά, όπως τονίζει και στη πρόσφατη έκθεσή της για την Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την πρόληψη των Βασανιστηρίων και της Απάνθρωπης Μεταχείρισης (γνωστή ως C.P.T.)[26]. Και μετά τη γίνεται; Ο φερόμενος ψυχασθενής μεταφέρεται στα αστυνομικά κρατητήρια όπου παραμένει μαζί με τους άλλους συλληφθέντες ή ποινικούς κρατούμενους … για άγνωστο διάστημα! Μέχρι να υπάρχει μεταγωγή κρατουμένων, αν το Ψυχιατρείο είναι σε άλλο νομό ή μέχρι να βρεθεί δεύτερος εφημερεύων ψυχίατρος, αν τέτοιος δεν υπάρχει. Αν δηλ., μεσολαβεί Σαββατοκύριακο μπορούμε να υπολογίζουμε 2-3 ημέρες μέχρι να γίνει η μεταφορά![27]
Κι όταν επιτέλους γίνει η εισαγωγή, ο νόμος (άρ. 96 § 4) ορίζει ότι ο ασθενής θα ενημερωθεί για τα δικαιώματά του[28] και μάλιστα θα συνταχθεί σχετικό πρακτικό! Ωστόσο όπως δείχνουν η κοινή εμπειρία, τα σχετικά ευρήματα έρευνας στο Ψ.Ν.Θ. αλλά και σχετικές αναφορές στη βιβλιογραφία η υποχρέωση αυτή τηρείται ελάχιστα ή δεν τηρείται καθόλου[29] για να μην αναφερθούμε βέβαια στο οξύμωρο σχήμα να ενημερώνεται (και να υπογράφει το αντίστοιχο πρακτικό) ο συγγενής ο οποίος επεδίωξε την ακούσια νοσηλεία, αντίθετα στη βούληση του ασθενούς!
4. Οι ψυχιατρικές «γνωματεύσεις».
Σύμφωνα με το νόμο (άρ. 96 § 2) «[τ]ην αίτηση πρέπει να συνοδεύουν αιτιολογημένες γραπτές γνωματεύσεις δύο ψυχιάτρων…». Από την αρχή, ήδη, οι δύο γνωματεύσεις μετατράπηκαν σε μία γνωμάτευση που απλώς συνυπογράφεται από δύο ψυχιάτρους! Δύο ερωτήματα όμως φαίνεται να παραμένουν ανοιχτά: Ποιοι συντάσσουν, αφενός, και με ποιο περιεχόμενο, αφετέρου, τις γνωματεύσεις αυτές.
- Ο νόμος απαιτεί γνωματεύσεις ψυχιάτρων, δηλ. ειδικευμένων ψυχιάτρων! Κι’ όμως βλέπουμε πλειάδα τέτοιων γνωματεύσεων άλλοτε να υπογράφεται από ειδικευόμενους ιατρούς (άγνωστο μάλιστα σε ποιο στάδιο της εκπαίδευσής τους) και άλλοτε η υπογραφή τουλάχιστον του ενός εκ των δύο να είναι εικονική, χωρίς δηλ. να αποτελεί αποτέλεσμα δικής του ιατρικής εξέτασης και κρίσης. Τέλος εμφανίζεται και το φαινόμενο της διπλής προσωπικότητας αφού σε γνωματεύσεις μπορεί το ίδιο πρόσωπο να υπογράφει ως δύο, δηλ. με το όνομά του, αρχικά, αλλά και ως «εφημερεύων», στη συνέχεια!
- Ο νόμος απαιτεί οι δύο ψυχιατρικές γνωματεύσεις να είναι αιτιολογημένες! Κατ’ ελάχιστον δηλ. πρέπει να περιέχονται, όπως έλεγε μια παλιά εισαγγελική γνωμοδότηση[30], «τα πραγματικά περιστατικά (εκδηλώσεις νόσου και τυχόν πράξεων βίας, νοσηλεία άλλοτε, που και γιατί, για ποιο λόγο δεν είναι δυνατή η εκτός νοσοκομείου νοσηλεία, συμπέρασμα περί της ασθένειας και η επιστημονική θεμελίωση της κλπ)». Κι’ όμως, ξέρουμε πια ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των γνωματεύσεων δεν περιέχουν ούτε τη στοιχειωδέστερη αιτιολογία που θα κάλυπτε τις απαιτήσεις μιας ιατρικής διαγνωστικής κρίσης. Έτσι δύο-τρεις μόνο μαγικές λέξεις, όπως «ψυχωτικού τύπου εκδηλώσεις» ή «ψυχωσική συνδρομή» ή «διαταραχή προσωπικότητας» ή «διαταραχές συμπεριφοράς» ή τέλος «σχιζοσυναισθη#μα#τική διαταραχή» αρκούν για να αιτιολογηθεί η ανάγκη αναγκαστικής νοσηλείας. Και βέβαια, σπεύδω να προσθέσω, πρέπει κανείς να έχει υπόψη τις συνθήκες εφημερίας ενός νοσοκομείου, χωρίς όμως –παράλληλα- να παραιτείται από την απαίτηση για τήρηση των υποχρεώσεων του επαγγελματία υγείας, απέναντι στην επιστήμη του, το νόμο αλλά κυρίως τη συνείδησή του. Ας μη ξεχνάμε ότι οι δύο-τρεις αυτές λέξεις φτάνουν για να στερήσουν από κάποιον την ελευθερία του, να καταργήσουν την αυτοδιάθεσή του, να τον υποβάλλουν σε ιατρικές πράξεις και τέλος να προσβάλλουν την αξιοπρέπειά του ίσως δε να τον στιγματίσουν ανεπανόρθωτα. Μ’ αυτές τις δύο ή ενίοτε τρεις μόνο λέξεις ευτελίζεται όμως αρχικά η ιατρική και στη συνέχεια η νομική επιστήμη, καθότι η εισαγγελική παραγγελία και η δικαστική απόφαση που ακολουθούν στηρίζονται ή απλώς επαναλαμβάνουν την ελλιπή αιτιολογία των γνωματεύσεων αυτών[31]. Περιορίζομαι εδώ απλώς να αναφέρω ότι κατά την πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας[32], που ισχύει και εδώ mutatis mutandis, «μη προσηκόντως αιτιολογημένες ιατρικές γνωματεύσεις καθιστούν πλημμελώς αιτιολογημένες τόσο τις πράξεις» των διοικητικών οργάνων, όσο και τις αποφάσεις των δικαστηρίων που στηρίζονται σ’ αυτές. Ποια «θεραπευτική ανάγκη» άραγε τεκμηριώνεται με τις δυο – τρεις παραπάνω λέξεις, ώστε να είναι θεμιτή η ακούσια νοσηλεία όπως απαιτεί το Ε.Δ.Δ.Α. (Herczegfalvy κατά Αυστρίας, 1992). Πώς τεκμηριώνεται ή έστω εμφαίνεται ότι η ακούσια νοσηλεία είναι η μόνη κατάλληλη νοσηλεία και καμιά άλλη, λιγότερη περιοριστική, δεν κρίνεται κατάλληλη; Τείνω, κλείνοντας, να δεχτώ ότι μια «γνωμάτευση» με μόνο περιεχόμενο «ψυχωσική συνδρομή» δεν είναι απλώς αναιτιολόγητη αλλά, στο μέτρο που δεν αποτυπώνει μια ελάχιστη επιστημονική διαδικασία, δεν συνιστά καν «γνωμάτευση», κατά την έννοια του νόμου, και ως εκ τούτου θα πρέπει να επιστρέφεται στον συντάξαντα αυτήν για συμπλήρωση ή επανασύνταξη.
5. Σύντομες προθεσμίες, ταχείες διαδικασίες..!
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που εισέφερε ο ν. 2071/92 είναι η πρόβλεψη αυστηρών προθεσμιών, κατά τη διαδικασία ακούσιας νοσηλείας. Οι προθεσμίες αυτές είναι βέβαια προστατευτικές για τον άνθρωπο και λειτουργούν εγγυητικά για την ελευθερία του.
Έτσι:
- Αν ο εισαγγελέας διατάξει την ακούσια εξέταση, αυτή δεν μπορεί να διαρκέσει παρά το πολύ 48 ώρες! Τηρείται η διάταξη αυτή; Κόλπο 1ο: Οι 48 ώρες αφορούν εργάσιμες ημέρες και όχι αργίες![33] Κόλπο 2ο: Μετά τις 48 ώρες, ο προσαχθείς, παραμένει για παρατήρηση …, και ας καταγράφεται σ’ όλα τα εγχειρίδια Ψυχιατρικής ότι ακριβώς η παρατήρηση είναι διαγνωστική μέθοδος, συνιστά δηλ. τρόπο εξέτασης![34] Κόλπο 3ο: Περιμένουμε την εισαγγελική παραγγελία, η οποία αργεί! Να σημειωθεί βέβαια ότι το 48ωρο μετράει από την προσαγωγή στο Ψυχιατρείο… αν και η σύλληψη μπορεί να έχει επισυμβεί 1, 2 ή 3 ημέρες νωρίτερα!
- Αν ο εισαγγελέας διατάξει την ακούσια νοσηλεία, πρέπει μέσα σε τρεις (3) ημέρες να ζητήσει από το δικαστήριο να αποφασίσει σχετικά. Τηρείται η διάταξη αυτή; Από τα μοναδικά ερευνητικά στοιχεία φαίνεται ότι η τήρηση της προθεσμίας αυτής αγγίζει το ποσοστό του 5,4%![35]
- Το δικαστήριο, αν υποβληθεί τέτοια αίτηση από τον Εισαγγελέα πρέπει μέσα σε δέκα (10) ημέρες να αποφασίσει σχετικά με την τύχη του νοσηλευόμενου. Τηρείται η διάταξη αυτή; Όπως φαίνεται μόνο στο 9,6% των περιπτώσεων τηρείται το δεκαήμερο ανάμεσα στη συζήτηση και την έκδοση της απόφασης[36] και μόνο στο 6,5% τηρείται το όριο των 13 ημερών από την αίτηση του εισαγγελέα[37]. Σε σχετική έρευνα στο Ψ.Ν.Θ. βρέθηκε ότι το δεκαήμερο τηρήθηκε σε ποσοστό 10,5% των περιπτώσεων ακούσιας εξέτασης[38]. Αναφέρεται εξάλλου ότι στην Αθήνα ο κατά μέσο όρο χρόνος που μεσολαβεί από την υποβολή της αίτησης μέχρι της έκδοση απόφασης είναι πέντε (5) μήνες[39] ενώ ήδη οι νέες υποθέσεις προσδιορίζονται οκτώ (8) μήνες αργότερα. Οι σχετικές υπομνήσεις τόσο του προέδρου του Αρείου Πάγου παλαιότερα όσο και των Εισαγγελέων του ίδιου δικαστηρίου στη συνέχεια φαίνεται ότι έπεσαν εντελώς στο κενό[40]!
- Εξάλλου, η θέση του Συνηγόρου του Πολίτη[41] που υιοθετήθηκε αυτολεξεί και από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου[42] ότι «δεν νοείται αυτοδίκαιη παράταση της αναγκαστικής νοσηλείας του εισαχθέντος στο Ψυχιατρικό κατάστημα» δε φαίνεται να έχει εισακουστεί από τα Ψυχιατρικά νοσοκομεία. Έτσι, όμως η συνεχιζόμενη στέρηση της ελευθερίας και η αναγκαστική νοσηλεία μετά τη άκαρπη λήξη των ως άνω προθεσμιών, χωρίς δηλ. ειδικό νομικό έρεισμα, καθίστανται παράνομες και ενδεχομένως αξιόποινες[43].
6. Η δίκη αρχίζει: χωρίς τον ασθενή, χωρίς δικηγόρους, χωρίς ψυχιάτρους!
Έστω, λοιπόν και μ’ αυτές τις καθυστερήσεις πάντως κάποτε η δίκη αρχίζει! Μόνο που ο δικαστής θα πρέπει να νοιώθει μεγάλη μοναξιά, αφού κανείς και κυρίως ο ασθενής δεν εμφανίζεται. Αρκεί βέβαια ένα χαρτί από το Ψυχιατρείο ότι ο ασθενής δεν δύναται να προσέλθει, το οποίο υπογράφει ένας ειδικευόμενος ιατρός. («Ως έχει η κατάσταση του σήμερα δεν δύναται να παραστεί στη δικάσιμο της …»). Έτσι, ο ασθενής δικάζεται ερήμην, χάνει δηλ. το θεμελιώδες δικαίωμα ακρόασης να παρουσιαστεί και να υπερασπιστεί τον εαυτό του! Τόσο απλά, με ένα ιατρικό σημείωμα «της συμφοράς», χωρίς την τήρηση καμιάς διαδικασίας και με πλήρη παραβίαση κάθε δεοντολογικής αρχής (βλ. ΚΙΔ/ν.3418/05, άρ. 5 παρ. 3 και ιδίως άρ. 28 § 1[44]) που επιβάλλει ο ασθενής να γνωρίζει το σκοπό της εξέτασης και τις συνέπειες αυτής!
Εξάλλου, η δυνατότητα παράστασης στο δικαστήριο με δικηγόρο και ψυχίατρο παραμένει κάτι άγνωστο, αν και ρητή πρόβλεψη του νόμου αναφέρεται στην ενεργοποίηση της νομικής αρωγής. Κάτι που ισχύει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο, Αυστρία, Βέλγιο, Δανία, Ισπανία, Ιρλανδία, Σουηδία). Από εμπειρία καταθέτω ότι μόνο μια φορά συνάντησα υπόθεση ψυχασθενούς που υποστηριζόταν, μαχητικά, από συνήγορο της επιλογής του. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται: ολόκληρο το ιατρικό, διοικητικό και δικαστικό σύστημα έπαθε κυριολεκτικά μπλακ-άουτ, μπροστά στο απρόσμενο της άσκησης των δικαιωμάτων του ασθενούς! Δεν άργησαν βέβαια να φανούν τα αδιέξοδα και τα απανωτά λάθη!
Από μια σχετική έρευνα στη Θεσσαλονίκη φάνηκε ότι σε ένα δείγμα 903 υποθέσεων (στη διάρκεια 10 ετών) μόνο ένα ποσοστό 0,7% των ασθενών παραστάθηκε στη δίκη με δικηγόρο. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε καμιά απ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν έγινε δεκτή η αίτηση του εισαγγελέα[45].
Να προσθέσουμε, τέλος, εδώ ότι το δικαίωμα έφεσης ασκήθηκε σε μία (1) περίπτωση επί συνόλου 903!!! Και μάλιστα αυτή δεν συζητήθηκε καν. Στην Αθήνα πάντως αναφέρεται απολύτως μηδενικός αριθμός αντίστοιχων «κρουσμάτων»!
7. Η δίκη τελειώνει: Πού είναι η δικαστική εγγύηση;
Κι όταν όμως κάποτε επιλαμβάνεται το δικαστήριο τι ακριβώς συμβαίνει αλήθεια; Υλοποιείται η πολυπόθητη «δικαστική εγγύηση», ένα σχεδόν φετιχιστικό αίτημα ορισμένων εξ ημών, καθώς θα έλεγαν οι ψυχίατροι.
Η πραγματικότητα και εδώ είναι μάλλον απογοητευτική αφού, τόσο η εισαγγελική αίτηση[46] όσο και η δικαστική απόφαση φαίνεται απλώς να αντιγράφουν τη γνωμάτευση, μέσα σ’ ένα προτυπωμένο έντυπο. Και έτσι συνεχίζεται η νοσηλεία. Γι’ αυτό συχνά γίνεται λόγος για απλή επικύρωση της ψυχιατρικής γνωμάτευσης και της προηγούμενης εισαγγελικής παραγγελίας. Έτσι όμως η σημαντικότερη εγγύηση του πολίτη απέναντι στην εξουσιαστική βία, δηλ. η δικαιοσύνη, εκπίπτει σε μια απλή τυπική σφραγίδα! Κατά τούτο είναι δικαιολογημένη η δυσαρέσκεια γι’ αυτή την παρεμβολή, αφού χωρίς να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό προκαλεί μόνο προβλήματα και δυσκολίες, αποτελεί δηλ. ένα γραφειοκρατικό ζήτημα! Κι όμως, ο νόμος (§ 8) κάνει λόγο για «ειδικά αιτιολογημένη» απόφαση!
Από δείγμα έρευνας του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης φαίνεται ότι σ΄ ένα ποσοστό 92% γίνεται δεκτή η αίτηση του εισαγγελέα ενώ σ΄ ένα ποσοστό μόνο 8% απορρίπεται[47]. Από τα διαθέσιμα στοιχεία μπορώ να αναφερθώ μόνο σε δύο αποφάσεις, όπου -παρά τις ομονοούσες ιατρικές γνωματεύσεις- οι δικαστές δεν πείστηκαν και ανέβαλαν την υπόθεση! Στην μία περίπτωση[48] τελικώς η αίτηση του εισαγγελέα απορρίφθηκε ενώ στη δεύτερη[49] η απόφαση επιδόθηκε στον ορισθέντα (τρίτο) ψυχίατρο δύο (2) χρόνια μετά την έκδοσή της, αφού η ασθενής είχε προ πολλού αποβιώσει!!!! Σε 20 αντίστοιχες περιπτώσεις του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης η διαδικασία δε φαίνεται να συνεχίστηκε!!![50]
8. Μια έξυπνη διέξοδος: Η μετατροπή της ακούσιας σε εκούσια νοσηλεία
Ωστόσο ένας καλός τρόπος να αποφύγει κανείς όλο το παραπάνω πλέγμα δεσμεύσεων, διατηρώντας εντούτοις το ίδιο αποτέλεσμα, είναι να μετατρέψει τον ακούσιο εγκλεισμό σε εκούσια νοσηλεία. Απέναντι σ’ έναν ασθενή που νοσηλεύεται εκούσια δεν υπάρχει βέβαια καμιά ειδική ανάγκη προστασίας και άρα ελέγχου. Η χρήση αυτής της μεταμφίεσης παρατηρείται στα ελληνικά ψυχιατρεία με τρόπο ώστε να μπορεί να διαπιστωθεί προσπάθεια εκ πλαγίου παραβίασης/καταστρατήγησης των ρυθμίσεων του νόμου. Έτσι για παρά#δειγμα η νοσηλεία βαφτίζεται «παρατήρηση», και η παραμονή μετατρέπεται σε εκούσια, χωρίς βέβαια τη σύμπραξη εξωτερικού ψυχιάτρου όπως ορίζει ο νόμος, ως ελάχιστη εγγύηση για να μην καταστρατηγείται η διαδικασία[51]. Βέβαια, δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός ψυχίατρος για να γνωρίζει, ότι η «παρατήρηση» είναι, όπως προαναφέρθηκε,, μια διαγνωστική μέθοδος, πλάι στις άλλες, συνιστά δηλ. μέρος της ψυχιατρικής εξέτασης και ως εκ τούτου της νοσηλείας.
9. Μεταχείριση και δικαιώματα των ψυχασθενών: Το κενό γράμμα του νόμου.
Σύμφωνα με το ν. 2071/1992, άρ. 98 παρ. 3 «[σ]ε κάθε περίπτωση και σε όλη τη διάρκεια της νοσηλείας, πρέπει να επιδεικνύεται σεβασμός προς την προσωπικότητα του ασθενή». Στην αμέσως επόμενη παράγραφο ορίζεται ότι «[ο]ι περιορισμοί που επιβάλλονται στην ατομική ελευθερία του ασθενή προσδιορίζονται μόνο από την κατάσταση της υγείας του και τις ανάγκες της νοσηλείας». Συνεπώς, κατά την παραμονή και ψυχιατρική νοσηλεία του ασθενούς πρέπει να εξασφαλίζεται ο σεβασμός της αξιοπρέπειάς του και να διασφαλίζεται η ελευθερία του. Και οι δύο αυτές, θεμελιακές, αξίες του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού αντιστοιχούν σε συνταγματικά δικαιώματα, της αξίας του ανθρώπου (άρ. 2 Συντ.) και της προσωπικής ελευθερίας (άρ. 5 Συντ.) τα οποία με τη σειρά τους συνθέτουν τους δύο βασικούς πυλώνες της ανθρωποκεντρινής συνταγματικής μας τάξης.
Πρόσφατα ωστόσο η έκθεση της C.P.T.[52] ανέδειξε τη, γνωστή σε όλους, κατάχρηση της καθήλωσης στα ελληνικά ψυχιατρεία: Πρόκειται για μέτρο που χρησιμοποιείται σε υπερβολικό βαθμό, για υπέρμετρο διάστημα, χωρίς την αναγκαία παρακολούθηση και επίσης χωρίς την αναγκαία ιατρική ένδειξη και βέβαια χωρίς την τήρηση κάποιου πρωτοκόλλου. Αντίθετα χρησιμοποιείται και ως τιμωρητικό μέσο, προκειμένου δηλ. να συνετίσει τους απείθαρχους ασθενείς.
Τα τελευταία χρόνια δυο φορές ήλθε στο φως της δημοσιότητα, σχεδόν πανομοιότυπα, η τραγική είδηση ότι κάποιος έγκλειστος ψυχασθενής κάηκε, όντας δεμ#ένος και εγκαταλελειμμένος σε ελληνικό ψυχιατρείο (Θ.Ψ.Π. Χανίων και Ψ.Ν. Θεσ/νίκης)[53]. Καθήλωση και απομόνωση δηλ. στην υπηρεσία της μοντέρνας ψυχιατρικής, αλλά σε βάρος όχι μόνο της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας αλλά και αυτής ακόμα της ανθρώπινης ζωής![54]
ΙV. Η νομιμότητα μας χρειάζεται;
Η απαίτηση για την τήρηση του νόμου, μπορεί κανείς να πει, ότι είναι μια εμμονή ορισμένων νομικών, που παραβλέπουν την πραγματικότητα και τους ανθρώπους που υποφέρουν και χρειάζονται βοήθεια…! «Έναν άνθρωπο σε κρίση δεν τον βοηθάς με τα άρθρα και τις παραγράφους αλλά με την κατάλληλη θεραπεία!»
Κι όμως, οι προϋποθέσεις του νόμου –ένας διαρκής «μπελάς» στο ψυχιατρικό έργο[55]- δεν είναι παρά η συμφωνία μας ως κοινωνία για τη μεταχείριση αυτών των καταστάσεων! Δεν είναι δηλαδή παρά το αποτέλεσμα μιας στάθμισης αγαθών και αναγκών με βάση τα σύγχρονα δεδομένα σε μια κοινωνία ελευθερίας. Έτσι η τήρηση των νόμων δεν είναι ένα τυπικό ζήτημα … είναι θέμα ουσίας, είναι αυτό που διακρίνει την ψυχιατρική πράξη από την αυθαίρετη βία! Ωστόσο, η βίαιη επέμβαση και ο εγκλεισμός ενός ανθρώπου χρειάζονται τη διαμεσολάβηση της αληθινής ψυχιατρικής αλλά και την πιστοποίηση της νομιμότητας για να μετατραπούν από εγκληματικές πράξεις σε ανεκτές θεραπευτικές ενέργειες[56]. Εδώ ακριβώς απαιτείται η ενίσχυση, μέσα από ειδικά μέτρα, της ουσιαστικής άσκησης των δικαιωμάτων των ψυχασθενών (όπως π.χ. η δωρεάν υποχρεωτική παράσταση δικηγόρου).
Περιορίζομαι εδώ να αναφέρω ότι το Ε.Δ.Δ.Α., με σειρά αποφάσεων του (τελευταία Gajcsi κατά Ουγγαρίας, 3.10.2006), προκειμένου να εκτιμήσει την πιθανή αυθαιρεσία του ψυχιατρικού εγκλεισμού εξετάζει την τήρηση των διαδικασιών του εσωτερικού δικαίου. Η παραβίαση συνεπώς των όρων του νόμου οδηγεί στην κατάφαση αυθαίρετης κράτησης δηλ. σε παραβίαση της Ε.Σ.Δ.Α., δηλ. σε παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου (άρθρο 5)! Έτσι δε διστάζω να πω ότι αν όχι το σύνολο, πάντως η πλειοψηφία, των ακούσιων εγκλεισμών θα δικαιολογούσε σήμερα την καταδίκη της Ελλάδας από το Δικαστήριο του Στρασβούργου, αν ποτέ βέβαια έφτανε ως εκεί. Πρόσφατα άλλωστε η C.P.T. ζήτησε από τις ελληνικές αρχές, κάτι παράξενο, δηλ. να εξασφαλίσουν την πλήρη εφαρμογή του νόμου 2071/1992[57]! Αλλά ακόμα και αυτός ο Κ.Ι.Δ. (άρ. 28 § 8) απαιτεί η αναγκαστική νοσηλεία «να είναι σύμφωνη με τους όρους και τις προϋποθέσεις που ορίζονται από την ισχύουσα νομοθεσία», καθιστώντας έτσι το γιατρό υπεύθυνο να δρα όταν και όπως προβλέπει ο νόμος.
Ωστόσο, σε πρόσφατη έρευνα[58] φάνηκε ότι οι γνώσεις των ψυχιάτρων για τον ακούσιο εγκλεισμό και τα δικαιώματα των ψυχασθενών είναι τουλάχιστον ελλιπείς: Μόνο το 50% γνώριζε ποιος αποφασίζει τον εγκλεισμό, μόνο το 46,2% το σκοπό του εγκλεισμού και τέλος μόνο το 34,6% το ανώτατο όριο εγκλεισμού! Βέβαια και η εξοικείωση των εισαγγελικών ή δικαστικών λειτουργών με το συγκεκριμένο ζήτημα είναι μάλλον μηδαμινή αφού το συγκεκριμένο έργο προσλαμβάνεται μάλλον ως πάρεργο, πλάι στα άλλα –οπωσδήποτε σημαντικά- καθήκοντα. Άλλωστε, ποτέ κανένας εισαγγελέας δεν πρόκειται να αξιολογηθεί για την ποιότητα της δουλειάς του στο συγκεκριμένο πεδίο. Αντίστοιχα ποτέ δεν πρόκειται να ελεγχθεί για ένα αυθαίρετο εγκλεισμό, ακόμα και αν πρόκειται για καθαρή περίπτωση παράβασης νόμου. Το αντίθετο, δυστυχώς, δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Η παραβίαση των προβλέψεων του νόμου είναι πλέον πανθομολογούμενη![59] Στην περίπτωση μας η αντιμετώπιση των ψυχασθενών, από τη διοίκηση και τη δικαιοσύνη, μπορεί νομίζω να ενταχθεί στην κατηγορία των εγκλημάτων του κράτους[60], ιδίως αφού η δικαστική προστασία του νόμου έχει καταστεί γράμμα κενό! Το σύστημα δικαιοσύνη αποδείχθηκε ανίκανο να εγγυηθεί τα δικαιώματα του ανθρώπου-ψυχικά ασθενή! Ο ακούσια νοσηλευόμενος, δηλ. ο ψυχασθενής κρατούμενος, δεν έχει δικαιώματα ούτε ως ασθενής ούτε ως κρατούμενος, αφού οι δύο ιδιότητες, σε μια λογική μηδενικού αθροίσματος, αντί να συμπληρώνονται αλληλοεξουδετερώνονται! Φοβάμαι ότι ο αφορισμός του Thomas Szasz για την απειλή των ατομικών ελευθεριών από μια συνωμοσία μεταξύ κρατικής εξουσίας και ψυχιατρικής[61] ηχεί όχι πια απειλητικά αλλά, όσο ποτέ, μια απτή πραγματικότητα.
Έτσι είναι ίσως ανάγκη να ξανασκεφτούμε ένα ανεξάρτητο, έστω και διοικητικό, όργανο που θα ασχολείται στα σοβαρά με τα δικαιώματα των ψυχικά ασθενών και θα μπορεί ουσιαστικά να κρίνει την ορθότητα και τη νομιμότητα κάθε ακούσιου εγκλεισμού. Έτσι θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί την ανάθεση αυτής της διαδικασίας σε κάποιο διοικητικό όργανο[62], π.χ. μια ειδική επιτροπή αποτελούμενη από ένα ψυχίατρο, ένα κοινωνικό λειτουργό, ένα νομικό κ.λπ. -κατ’ αντιστοιχία των βρετανικών Mental Health Review Tribunals[63] με την επιφύλαξη, βέβαια, σε δεύτερο στάδιο της προσφυγής σ’ ένα δικαστήριο.
V. Και τώρα τι γίνεται;
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η εξασθένιση του προστατευτικού πλαισίου των δικαιωμάτων του ανθρώπου μέσω της αποδό#μησης των εννοιών, όπως –πρώτα πρώτα- αυτής του κατηγορουμένου, του αιχμαλώτου και του κρατούμενου! Τέτοιοι μη-κατηγορούμενοι, μη κρατούμενοι είναι οι έγκλειστοι τόσο του Γκουαντάναμο όσο και του Ψυχι#ατρείου! Άλλωστε, δεν έχω δισταγμό να πω, ότι οι δύο αυτοί χώροι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, αφού αποτελούν πεδία εκτός δικαίου! Για πόσο ακόμα όμως μπορεί αυτό να είναι ανεκτό;
Νομίζω ότι 15 χρόνια μετά τη μεταρρύθμιση του νόμου για τον ακούσιο εγκλεισμό και με προχωρημένο το πρόγραμμα αποασυλοποίησης είναι καιρός να μιλήσουμε ξανά, ίσως από μηδενική βάση για το θέμα. Η αταβιστική επιστροφή της ψυχιατρικής – εξουσιαστικής βίας μέσα από τις διαδικασίες ακούσιας νοσηλείας εκτός από το να ανακαλεί μνήμες από το παρελθόν επιβάλλει μια τέτοια συζήτηση, με βάση αλλά όχι όριο τις προβλέψεις του ν.2071/92. Η διαπίστωση της ανομίας δεν είναι πια αρκετή, αντίθετα οι συστηματικές παραβιάσεις τω ανθρωπίνων δικαιωμάτων απαιτούν δράση, εδώ και τώρα! Άλλωστε πολλές από τις πιο πάνω παρατηρήσεις είχαν συμπεριληφθεί, ήδη το 1993, σε σχετική αναφορά, του κ. Χαρίλαου Βαρουχάκη (17.7.1993), τότε Διευθυντή στο Ψ.Ν.Α.[64]. Η αυταρέσκεια των νομικών και η μοιρολατρία των ψυχιάτρων δεν μπορούν πια να δώσουν απάντηση στην τραγική πραγμα#τικότητα καταπάτησης των ανθρω#πίνων δικαιωμάτων ούτε δικαιολογούν άλλο τη συγκατα#βατικότητα.
Το δίκαιο δεν το χρειάζεται ο καθηγητής της Ιατρικής ή της Νομικής: το χρειάζεται ο εξα#θλιωμένος! Αν δεν μπορεί να τον προστατέψει, σημαίνει ότι έχει αποτύχει! Γιατί ας μη ξεχνάμε ότι το δίκαιο που δεν μπορεί να εξασφαλίσει την αξιοπρέπεια του «τρελού», είναι δίκαιο κυριλέ … δηλ. δεν είναι δίκαιο!
https://www.psyspirosi.gr/2009-03-13-13-15-08/338-2010-10-07-05-23-55.html
για τα υπολοιπα δεν θα πω τιποτα γιατι λεμε τα ιδια και τα ιδια χωρις να δειχνεις να καταλαβαινεις και με μηδενικα στατιστικα στοιχεια για να υποστηριξεις την αποψη σου.
εκτος απο ενα βιντεο στο youtube, ελεος.
καμια μελετη? Τιποτα hard numbers παιζουν?
guess not. Οποτε εισαι απλα ακομα ενας γραφικος που λεει τις μπουρδες του.
οι υπολοιποι χαρακτηρισμοι σου, δεν με αφορουν,
εχω σταματησει να ασχολουμε με τετοιες υποθεσεις ατομων που σχολιαζουν
κατα αυτο το τροπο πισω απο μια οθονη.
Αν σε ενδιαφερει,
η πειρα μου εχει δειξει, οτι αν συναντας τετοιες επιθεσεις,
αυτο γινεται γιατι ο απεναντι σου νιωθει βαλλόμενος....
my condolences to you.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Δεν είναι μόνο θέμα δοσολογίας, είναι και θέμα μηχανισμού δράσης.
Έχετε ρίξει μια ματιά στις ανεπιθύμητες ενέργειες που έχουν τα χάπια που παίρνουν οι γιαγιάδες σας; Τα κλασικά χάπια που παίρνουν όλες οι γιαγιάδες κι όλοι οι παππούδες από μια ηλικία και μετά. Για ρίξτε μια ματιά στο φύλλο οδηγιών να πάθετε πλάκα.
Για ρώτα τους ψυχασθενείς που ταλαιπωρούνται όταν δεν παίρνουν χάπια
εχεις ριξει ματια στις παρενεργειες που εχουν τα ψυχοφαρμακα?
αστο καλυτερα μην το κανεις......
Ψυχασθενης που παιρνει χαπια και διαφοροποιει την θεραπεια του,
εγκληματει κατα του εαυτου του.
Η κουβεντα ειναι πριν βαλει χημεια μεσα του.....
Μετα εισαι υποδουλος της φλουοξατινης....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Το θέμα είναι να βρεις το κατάλληλο που σου ταιριάζει.
και αν δεν υπαρχει καποιο που να σου ταιριαζει?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Μίλησα αποκλειστικά για την αποτελεσματικότητα των φαρμάκων και τις απαιτήσεις που έχουμε από μια φαρμακευτική αγωγή (βλ. ίαση).
Αυτό που εννοούσα είναι ότι τα φάρμακα θα σε βελτιώσουν (εφόσον χρησιμοποιηθούν σωστά εννοείται), αλλά δεν θα σε κάνουν 100% υγιή.
βαζεις πολλες παραμετρους....
εφοσον χρησιμοποιηθει σωστα οπως λες.... μα δεν υπαρχει εγγυηση οτι αμα παρεις το σκευασμα που σου λεει ο ψυχιατρος οτι θα βελτιωθεις....
Δηλαδη ειναι το ιδιο πραγμα η πιεση με την σχιζοφρενεια?
Ενα χαπακι για την πιεση ειναι δεδομενο οτι θα την ριξει, κανω λαθος η οχι?
ενα χαπακι για την σχιζοφρενεια, ειναι ερωτημα πως θα λειτουργησει στο καθε σχιζοφρενη.
Ε οκ, ειτε καταλαβαινεις την διαφορα (οτι με την περιπτωση της σχιζοφρενειας παμε στα τυφλα) ειτε οι αποψεις μας,
δεν συγκλινουν....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Τώρα είδα αυτό και θα ήθελα να το σχολιάσω:
Μήπως τελικά έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις;
τοτε να μην κανουν μερικοι τους ειδημονες, για να μην εχουμε απαιτησεις,
και οποιος τα βολεψει εχει καλως, οποιος οχι, ε τι να γινει?
Παντως και να μην εχουμε απαιτησεις, και να το παιζουμε επιστημονες, δεν παιζει.
Ας διαλεξει λοιπον ο καθενας τι ακριβως ειναι και τι πρεσβευει, να κινηθουν και οι υπολοιποι αναλογως....
ΥΓ....... αληθεια kaleidoscope ξερεις κανεναν που να τον εχουν κλεισει σε ιδρυμα παρα την θεληση του,
και να ειχε διαβήτη , Πάρκινσον, εγκεφαλικό, έμφραγμα, καρκίνο, άνοια, πίεση, Σκλήρυνση κατά Πλάκας;
Οχι ρωταω γιατι νομιζω οτι συγκρινεις ανομοια πραγματα και καταστασεις,
γιατι αν οι ψυχιατροι δεν ειχαν τετοια εξουσια, αυτη η συζητηση δεν θα ειχε γινει ποτε....
Δεν ξέρω ποιο λες, εγώ έχω υπόψιν αυτό, σχετικά με το πείραμα Rosenhan. Απ' ότι βλέπω έχουμε και σχετικό θέμα στο στέκι.
οχι ειναι ενα βιντεο, που καποιος παριστανει τον ασθενη και εχει κρυφη καμερα.....
οποτε σε οποιον παει λεει το ποιημα του.... αισθανομαι ετσι, κανω αυτο και εκεινο κλπ κλπ.
Μετα ακολουθει η διαγνωση του ψυχιατρου και καταγραφεται και αυτη στη καμερα.
Ο καθε ψυχιατρος λεει τα δικα του, θα το χαξω να το βρω, αλλα θελω να προλαβω και κανα μαγαζι ανοικτο....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Καλή ιδέα για πείραμα αυτή: να πάει ένας από εμάς σε 10 ψυχιατρούς, να τους πει ακριβώς την ίδια ιστορία/συμπτώματα και να δούμε τι διάγνωση θα βγάλει και τι θεραπεία θα προτείνει ο κάθε ψυχίατρος
υπαρχει ενα βιντεακι στο youtube ακριβως οπως το αναφερεις...
δεν το εχω προχειρο, αλλα δειχνει οτι ο καθε ψυχιατρος δινει διαφορετικη διαγνωση.
Ο ασθενης λεει ακριβως τα ιδια πραγματα,
και ο καθε ψυχιατρος, τον βγαζει μια καταθλιπτικο, μια σχιζοφρενη μια οτι του ερθει του αλλου....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Εννοείται βέβαια ότι τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση έχεις κάτι "χειροπιαστό", ενώ στην Ψυχιατρική δεν έχεις (ακόμη).
δεν νομιζω να ειπα κατι αλλο, (οκ ισως ημουν λιγο υπερβολικος) αλλα ηθελα να τονισω οτι η ιατρικη στηριζεται σε καποια δεδομενα
και προχωραει.
Στην ψυχιατρικη αυτα τα δεδομενα δεν υπαρχουν.
Διαγνωση που προκυπτει κατοπιν κουβεντας, μου φαινεται εντελως μπακαλιστικη υποθεση.
Αν υποθεσουμε οτι πας σε δεκα ψυχιατρους και πεις την υποθεση σου,
δεν θα παρεις μια διαγνωση αλλα μπορει και δεκα.
Και αυτο γιατι δεν στηριζονται σε ευρηματα αλλα σε οτι κατεβαζει η κουτρα τους.
Καληνυχτα δηλαδη.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Οτι νανε^2
οτι νανε και οτι δεν νανε....
δεν βλεπω περιθωριο συζητησης.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Είναι πραγματικά ένα πρόβλημα αυτό που θίγεις αλλά μην ξεχνάμε ότι συμβαίνει και σε άλλες ειδικότητες αυτό, όχι μόνο στην Ψυχιατρική. Για παράδειγμα, γίνονται πολλές εγχειρήσεις ενώ δεν χρειάζονται πραγματικά. Κι εκεί υπάρχουν μεγάλοι κίνδυνοι, ακόμη και για τη ζωή του "ασθενούς".
Μην συγχεεις την ιατρικη με την ψυχιατρικη, ορος εν μερει καταχραστικος μιας και αν την ενταξουμε στις επιστημες,
αναγκαστικα θα πρεπει να τηρει καποιους ορους.
ΠΧ καποιος που εχει προβλημα στη καρδια του ο καρδιολογος το αντιλαμβανεται ας πουμε με καρδιογραφημα.
Και αναλογα τι ενδειξεις θα παρει θα σου πει και το μεγεθος του προβληματος.
Η διαγνωση αν εισαι τυπικος επιστημονας δεν εμπεριεχει περιθωριο σφαλματος ουτε χιλιοστο.
Και αυτο γιατι βασιζεται σε συγκεκριμενα μηχανηματα, ακομα και το στηθοσκοπιο μπορει να μην σε βοηθησει να εχεις απολυτο συμπερασμα και ειναι λογικο κατι τετοιο....
Η ψυχιατρικη δεν εχει κανενα τετοιο εργαλειο να μετρησει οτιδηποτε.
Ο DSM ειναι ενα φιλολογικο αναγνωσμα παρατηρησεων, οχι ομως μια αντικειμενικη επιστημονικη μετρηση με καποιο εργαλειο.
Βασιζεται περισσοτερο στη στατιστικη και στην παρατηρηση παρα στην αντικειμενικη προσεγγιση.
Δυστυχως οι ψυχιατροι εγιναν επιστημονες απο το παραθυρο, μονο και μονο γιατι ανοιξε για τα καλα η βιομηχανια φαρμακων.
Ετσι φτιαχθηκαν οι ασθενεις, η διαγνωση, η θεραπεια και στο τελος το φαρμακο.
Χωρις τους τρεις πρωτους κρικους, σαφως δεν θα υπηρχε φαρμακο και πολλες βιομηχανιες,
αντι για ζυπρεξα, αλλοπερντιν, ταβορ και αλλα πολλα, θα φτιαχνανε μουρουνελαιο η παστες σαρδελλες....
https://www.youtube.com/watch?v=PtTKL1szd-M
https://www.youtube.com/watch?v=xfocYFC1Pno
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Το γεγονος οτι ενας ανθρωπος καταφερε κατι τετοιο does not a science make. Χτυπα ξυλο αλλα αν ποτε σου τυχει κανενας καρκινος μην ακουσεις τον ΕΝΑ που καταφερε και τον ξεπερασε με διατροφη απο μπαμπου και νυχια χυμπατζιδων, κανε χημιοθεραπειες.
απο την απαντηση σου, καταλαβα οτι εισαι ασχετος με το θεμα, οχι οτι πρεπει να γινεις σχετικος βεβαια, καμια σχεση.
Σου αναφερα τυπικα τον Lehmann, αλλα επρεπε να σου αναλυσω συγκεκριμενα για το μιλαμε.
Ο Lehmann ειναι μικρο κομματι ενος ολοκληρου κινηματος αυτο της αντιψυχιατρικης.
Για το τυπικο της υποθεσης θα σου πω οτι υπαρχει ας το πω κομψα ενας αδιακοπος "καυγας" αναμεσα στους ψυχιατρους και το κινημα της αντιψυχιατρικης το οποιο βεβαια υπαρχει κυριως στην ευρωπη με εκπροσωπους και στην ελλαδα, ομαδες η ατομα που συζητανε για αυτο, ενας απο οσους υπαρχουν ειμαι και εγω.
Αντιληπτο οτι προσπαθεις να υποβιβασεις το ολο θεμα γραφοντας αυτα περι μπαμπου και νυχια,
ωστοσο επετρεψε μου να σου πω οτι το κινημα της αντιψυχιατρικης υπαρχει τουλαχιστον 30 χρονια,
με συγκεκριμενους επιστημονες που κανουν κριτικες και αρθρογραφια πανω στο θεμα,
ο Lehmann ειναι ενα κομματι απο ολο αυτο το κινημα.
Πρακτικα δε, αν λαβεις υποψη σου οτι οι ψυχιατροι εχουν αναγκαστει να "μαζευτουν" κομματακι,
οπως επισης οτι χιλιαδες κοσμου εχουν διακοψει τον ορυμαγδο φαρμακων που τους ειχαν χορηγησει ψυχιατροι,
αντιλαμβανεσαι οτι εχουν σωθει ζωες πριν προλαβει το μυαλο τους να αποδημησει εις κυριον....
Θεωρητικα και πρακτικα η επιστημη πρεπει να βελτιωνει τις συνθηκες ζωης του ανθρωπου και να τον υπηρετει,
αλλιως δεν εχει νοημα. Ιδιως οταν η επιστημη στρατευεται απο αλλους ανθρωπους με γνωμωνα καθαρα το κερδος
της επιχειρησης τους.
Ολοι γνωριζουμε οτι τα φαρμακα δεν φυτρωνουν στα χωραφια αλλα σε εργοστασια και ειναι μαλιστα απο τα ακριβα φαρμακα και οχι κατι ευρειας καταναλωσης.
Συνεπως συστηνω μεγαλυτερη αυτοσυγκρατηση και ενδιαφερον για ενημερωση, σχετικα με οτι προσπαθει να ειναι υπερ του απλου ανθρωπου χωρις δογματισμους και αυτο γιατι η επιστημη δεν εχει ενιαιο προσωπο ουτε ειναι απολυτως αθωα σε παρα πολλα κακως κειμενα.
Βεβαιως ολα αυτα ειναι η αποψη μου και δεν υποχρεωνει κανενα να συμφωνησει,
καλημερα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Στεφανος (προφανως δεν θα πω επιθετο, μπορω αν θελεις να τον ρωτησω αν θελει να σου μιλησει), επισις ο john nash απο γνωστους, η γεωργια (επισις δεν θα πω επιθετο επισις μπορω να την ρωτησω αν θελεις να της μιλησεις).
Οταν μιλαμε για σχιζοφρενια δεν μιλαμε για ιαση αλλα για διαχειρηση, δεν υπαρχει θεραπεια για την σχιζοφρενεια μεταξυ αλλων γιατι ειναι μια συνδρομη παθηση με μεγαλο φασμα συμπτοματολογιας τα αιτια της οποιας ειναι κατα βαση αγνωστα.
Εσυ ξερεις κανενα σχιζοφρενη που να ΜΗΝ εχει υποτροπιασει σε ενα αεναο ψυχωτικο παραληρημα ΧΩΡΙΣ την χρηση φαρμακων? Ας σοβαρευτουμε επιτελους, τα φαρμακα ανακουφισαν ΠΟΛΥ κοσμο. Η σχιζοφρενεια ειναι μια ΑΠΑΙΣΙΑ ασθενια, καταστρεφει ζωες, τα φαρμακα το αλαξαν προς το καλυτερο αυτο. Δραματικα πολυ. Αν δεν με πιστευεις στειλε μου pm να παμε μαζι μια βολτα απο σχιζοφρενεις να τους ρωτησεις η ιδια.
ναι φερε με σε επαφη,με ενδιαφερει αρκετα το στορυ τους....
Περιμενω λοιπον τον Στεφανο και την Γεωργια....
Οσο για το τελευταιο εννοειται πως ξερω,
Πέτερ Λέμαν / Άννα Εμμανουηλίδου (Eds.):
Βγαίνοντας από τα ψυχοφάρμακa – Εμπειρίες επιτυχημένης διακοπής νευροληπτικών, αντικαταθλιπτικών, λιθίου, καρβαμαζεπίνης και αγχολυτικών
Soft cover, 336 pages, 14 x 20,5 cm, ISBN 978-960-8263-81-9. Thessaloniki: Edition Nissides 2008. € 22.99
Other languages:
in the English language, American ISBN: Coming off Psychiatric Drugs
in the English language, English ISBN: Coming off Psychiatric Drugs
in the German language: Psychopharmaka absetzen
Trade names and active ingredients of psychiatric drugs in Greece. General information about the book in Dutch, English, French, German or Italian | About the editors & authors | Chapters' summaries | Prefaces by Judi Chamberlin, Pirkko Lahti, Loren R. Mosher and Peter Lehmann | Reviews in English, Dutch, Finnish, German, Hungarian, Italian, Polsku, Spanish, Russian language | Note about liability | Contents | Home
Προλογίζουν: Τζούντι Τσάμπερλιν, Άννα Εμμανουηλίδου, Πίρκο Λάτι και Λόρεν Μόζερ. Εκδόσεις «Νησίδες» The world-wide first book about "Successful coming down from psychiatric drugs." With experience-reports of 28 (ex-)users and survivors of psychiatric drugs from all over the world and additional articles of psychotherapists, physicians, psychiatrists, natural healers and other professionals helping withdraw.
Peter Lehmann: γενν. 1950 στη Γερμανία. Παιδαγωγικές σπουδές στο Βερολίνο. Ο ίδιος κατά τη δεκαετία του 1970
«θύμα» της ιδρυματικής ψυχιατρικής, από την οποία απομακρύνθηκε αυτοβούλως, όπως το ίδιο σταμάτησε και με
επιτυχία έως σήμερα κάθε είδους φαρμακευτική αγωγή. Από το 1980 ανέλαβε πρωτοβουλίες σε διάφορα επίπεδα για
το «στήσιμο» των πρώτων ομάδων αυτοβοήθειας στο Βερολίνο, οι οποίες ανέπτυξαν γρήγορα έντονα πολιτικό
αντιψυχιατρικό λόγο. Από το 1989 ιδρυτικό μέλος του «Συλλόγου για προστασία από την ψυχιατρική βία» " (Verein
zum Schutz vor psychiatrischer Gewalt e.V.), από το 1991 ιδρυτικό μέλος «Ευρωπαϊκού Δικτύου πρώην χρηστών και
επιζώντων της ψυχιατρικής» (ENUSP). Από το 1990 μέλος της συντακτικής επιτροπής του βρετανικού επιστημονικού
περιοδικού Journal of Critical Psychology, Counselling and Psychotherapy. Από το 1994 μέχρι το 2000 μέλος του Δ.Σ. της
γερμανικής «Συνομοσπονδίας Ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία» (Bundesverbands Psychiatrie-Erfahrener e.V.
(BPE)). Από το 1997 μέχρι το 1999 μέλος της ειδικής επιτροπής "Mental Health Europe", ευρωπαϊκό παρακλάδι της
«παγκόσμιας συνομοσπονδίας για την ψυχική Υγεία» (World Federation for Mental Health). Από το 1997 μέχρι το
1999 πρόεδρος Δ.Σ. της ENUSP, από το 2004 μέλος Δ.Σ. με την ευθύνη των οργανώσεων της βορειοανατολικής
Ευρώπης (Γερμανία, Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία, Πολωνία, Ρωσία), από τον Ιανουάριο του 2002 έως τον Ιούλιο του
2004 γενικός γραμματέας της ENUSP. Ιδρυτικό μέλος και συμμετοχή σε πολυάριθμες ακόμα πρωτοβουλίες. Σήμερα
συγγραφέας βιβλίων, εκδότης και έμπορος βιβλίων ψυχοκοινωνικού περιεχομένου στο Βερολίνο. .
[URL="https://www.peter-lehmann-publishing.com/books1/withdraw.htm"]https://www.peter-lehmann-publishing.com/books1/withdraw.htm[/URL]
Η περιπτωση του Peter Lehmanm ειναι απο τις πιο γνωστες που αν και με προβλημα, καταφερε και βγηκε ζωντανος
και σημερα απολυτα ψυχικα υγιης, πολεμα τις βιομηχανιες φαρμακων που καταπινει ο κοσμος απο τους ψυχιατρους.
Απο εσωκλειστος σε ψυχιατρικο ιδρυμα, σημερα δινει διαλεξεις σαν πανεπιστημιακος ακριβως για αυτο το λογο....
Ειναι η ζωντανη αποδειξη οτι αλλοι πρεπει να σοβαρευτουν.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
απαντησε μου σε κατι αν ξερεις,
γνωριζεις αν υπαρχει σχιζοφρενεις που εχει ιαθει με φαρμακα?
Αν ναι, θα ηθελα να μου τον ονοματισεις......
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Αυτο που θελω να πω ειναι οτι υπαρχουν ασφαλιστικες δικλιδες πισω απο τις πραξεις των φαρμακευτικων και αν μη τι αλλο ο τελικος αγοραστης εχει και την ευθυνη για το τι θα παρει. Δεν στο βαζουν στο στομα.
4) Τα περισοτερο συνταγωγραφιμενα φαρμακα (SSRI και βενζοδιαζεπινες) ΔΕΝ ΑΛΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ και ΔΕΝ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΟΥΝΤΕ ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ. Το ξανατονιζω αυτο, τα SSRI δεν τα γραφουν σε παιδια. Το γραφει επανω ακομα και το εσωκλειστο χαρτακι. Εσυ εχεις στο μυαλο σου τα φαρμακα για το ADHD και το ritalin τα οποια υπερσυνταγογραφιθικαν μια περιοδο στην αμερικη (ευτυχως τους περασε αυτη η παρμουρα) οχι γιατι το ηθελαν οι γιατροι αλλα γιατι το ηθελαν ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Πρεπει να το καταλαβεις αυτο, πηγαινε ο γονιος και ΕΠΡΙΖΕ το γιατρο να γραψει ritalin για να διαβαζει καλυτερα το παιδι.
Για το πρωτο, σαν αποψη πρακτικα δεν ισχυει,
ο ασθενης οταν παει στο ψυχιατρο και λεει το θεμα του, στο τελος του γραφει συνταγη.
Το φαρμακο που βλεπει συνηθως του ειναι αγνωστο, εκτος αν ψαξει στο ιντερνετ και διαβασει πιο αναλυτικα τις παρενεργειες του. Και παλι ομως αυτο δεν λυνει το προβλημα του. Και αυτο γιατι ο ασθενης πηγε στο ψυχιατρο για να λυσει το θεμα του, οχι για να συζητησουμε για το σκευασμα που του προτεινει.
Στο βαζουν 101% στο στομα, γιατι οι επιλογες του (ιδιως αν δεν θελει να ψαχτει παραπανω) ειναι να εκτιμησει οτι η διαγνωση του ψυχιατρου ειναι αγνωστη και να παραμεινει με το προβλημα.
Ετσι πρακτικα αυτο που γινεται, ειναι να παιρνει τα φαρμακα, και μετα να αρχιζουν οι παρενεργειες.
Η συνεχεια ειναι ακομα πιο ασχημη, γιατι οταν αρχιζεις και παιρνεις ψυχοφαρμακα, ο οργανισμος σου αλλαζει.
Αναλογα το σκευασμα μπορει να ειναι πολυ επικίνδυνο να τροποποιησεις μονος σου την συνταγη η να την διακοψεις.
Ετσι ζεις με τις παρενεργειες ειτε σου αρεσει ειτε οχι.
Ευτυχως τα τελευταια χρονια, εχει αναπτυχθει σε ολη την ευρωπη ενα κινημα αμφισβητησης ολης αυτης της διαδικασιας και υπαρχει εντονη κριτικη στο πως συνταγογραφουν οι ψυχιατροι και ετσι το πραγμα εχει ισορροπισει σε σχεση με παλαιοτερα. Η φωλια του κουκου εχει κλεισει μερικως.....
Αν εσυ γνωριζεις οτι ολο αυτο το θεμα το ξεκινησαν γονεις,
εγω εχω διαβασει αλλη αποψη, γονεις να καταγγελουν σωρηδον ψυχιατρους για ασκοπη συνταγογραφηση Ritalin (4.8 δις δολαρια πωλησεις μονο το 2008 ).
Οποτε εχει σημασια τι θες να διαβασεις και απο που.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
Καταρχην να ξεκαθαρισουμε οτι αυτο που ονομαζουμε επιστημονικη κοινοτητα ασχολουμενων επι του DSM οριστηκαν ετσι,επειδη το συμφωνησαν αυτοι και τα συμφεροντα τους αλλα μεχρι εκει.
Η προσωπικη μου εκτιμηση ειναι οτι προκειται για ενα ματσο κομπογιανιτες με επιστημονικη προβια, αλλα και πακτωλο κεφαλαιων που περνανε μπροστα τους.
Ελαχιστη σημασια πρεπει να τους δινει κανεις, ποσο δε για να τους δωσει επιστημονικο κυρος η ακομα χειροτερα να τους εμπιστευτει την ψυχικη υγεια.
Αλλα ας μπουμε στο ψητο μιας και το θεμα αφορα φρεσκα κουλουρια, περι του revision 5.....
Fact no 1
========
Η APA θεωρει οτι στο rev 5 πρεπει να ενταχθει η θλιψη σαν ψυχικη νοσος.
Fact no 2
========
Στο DSM-3 η διάρκεια πενθους αγαπημενου προσωπου ηταν ενα ετος, στο 4 μειωθηκε στους 2 μηνες, ενω στο 5
σχεδιαζεται να παει στις 2 εβδομαδες. Αυτοπ σημαινει οτι μετα τις εβδομαδες αν συνεχιζεις να πενθεις σου χορηγουντια αντικαταθλιπτικα.
Fact no 3
========
5 διαταραχες προσωπικότητας πιθανολογειται οτι θα αφαιρεθουν.
Αυτο σημαινει οτι ασθενεις που ειχαν μεχρι σημερα ταξινομηθει και επαιρναν φαρμακα, ξαφνικα θα γινουν καλα.... ολε!
Fact no 4
========
Ο αυτισμος (autism spectrum disorder) ειναι υπο αναθεωρηση και σαν κατηγορια και σαν κριτηρια.
Αγνωστο το που θα καταληξει γιατι υπαρχουν διενεξεις μεταξυ APA και φιλανδων...
περισοτερα εδω https://www.dsm5.org/ProposedRevisions/Pages/proposedrevision.aspx?rid=94
Μεχρι σημερα υπαρχουν κατηγοριες αυτισμου προτιθονται να παει σε μια γενικη κατηγορια
που θα περιλαμβανει απλες κατηγοριες αυτισμου εως και τις πολυ βαριες με την ονομασια
"διαταραχες αυτιστικου φασματος"
Fact no 5
=======
H BPS μιλαει για δηθεν διαγνωσεις που βασιζονται σε κοινωνικους κανονες και υποκειμενικες κρισεις
σαφως σε λιγο οποιος ειναι καπως νευρικος η ενα παιδι που κανει συνεχεια παραπονο θα εμπισπτει στα οσα αναφερει ο DSM
“The putative diagnoses presented in DSM-V are clearly based largely on social norms, with ‘symptoms’ that all rely on subjective judgements, with few confirmatory physical signs or evidence of biological causation.
“We have particular concerns over the draft’s consideration of the inclusion of a range of highly contentious ‘disorders’. These include Attenuated Psychosis Syndrome, which could be seen as an opportunity to stigmatise eccentric people, and to lower the threshold for achieving a diagnosis of psychosis, Gender Dysphoria (especially in children and adolescents) and a range of conduct disorders such as Oppositional Defiant Disorder – diagnosed when a child is ‘headstrong’ or ‘wilful’.”
https://www.bps.org.uk/news/bps-concerns-about-overmedicalisation
Fact no 6
========
Εισαγονται νεοι ορισμοι διαγνωσης οπως "εθισμος στο διαδικτυο", κραιπαλη φαγητου (κομμενα τα πασχαλινα κοκορετσια...)
Σχολια
======
Καθε αλλαγη του DSM μονο τυχαια δεν γινεται,
Μονο στη αμερικη εταιριες αναλογα τις αλλαγες, πουλανε εκατομμύρια φαρμακα αναλογα το πως διαμορφωνεται καθε φορα ο DSM.
Εδω ομως πια πιστευω οτι παει παραπερα, γιατι μπαινουν πια χαρακτηρισμοι κοινωνικες συμπεριφορες, αρα τα φαρμακα ηταν το τυρι παλια. Πλεον μπορουμε να μιλαμε για κοινωνικο ελεγχο μαζων, για ελεγχο στις διατροφικες συνηθειες και αρκετα ακομα που μονο τα υποψιαζομαι.
How academic comes out all this? hopefully fair enough.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
άρτια εκπαιδευμένοι στη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς,προσωπικότητας και ψυχοπαθολογίας...
Δηλαδη για να μιλησουμε ψυχρα,
μπορει καποιος να πιστευει οτι υπαρχει κατι τετοιο?
Κατα προσεγγιση μπορω να υποθεσω οτι γινονται εκτιμησεις, αλλα μεχρι εκει.
Αμφιβαλλω αν ποτε επιστημη θα μπορεσει να κατανοησει τον ανθρωπινο εγκεφαλο.
Σαν αποτελεσμα αυτου, ας μου επιτραπει να εχω την αποψη, οτι η ψυχιατρικη στερείτε χλιομετρων στο να αποκαλειται επιστημη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamStealer
Δραστήριο μέλος
ειναι πολλα τα λεφτα αρη....
Οσο για τα περι ψυχολογιας και τεκμηριωσης,
θα ειχα παρα πολλα να προσθεσω αλλα προτιμω να το αφησω ετσι, δεν κανει να σφαζομαστε ετσι προ ταραμα
Ειναι ενα κομματι το οποιο παλευω οπως μπορω τουλαχιστον μια δεκαετια, και η υποθεση θα τελειωσει οταν τελειωσω και εγω....
"πως ερμηνευεται το οτι η αλεπου οταν μπαινει στο κοτετσι, σκοτωνει ολες τις κοτες, ενω θα της αρκουσαν μια η αντε δυο??
εχει καποιο συνδρομο? ειναι απληστη? μπορουμε να μπουμε στην ψυχολογια της και να κανουμε υποθεσεις?
Αν ναι, ποιες? αν οχι γιατι?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.