Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
29-03-12
23:08
Ο ψυχολόγος Φίλιπ Ζιμπάρντο, γνωστός από το πείραμα της φυλακής του Στάνφορντ, το 1971, (πάνω στο οποίο βασίστηκαν οι ταινίες: Das Experiment και Die Welle), έρχεται να ταράξει τα νερά με ένα ερώτημα:
«Γιατί τ' αγόρια παλεύουν στην κοινωνία μας;»
Μοιράζεται μαζί μας κάποια στατιστικά που αφορούν τις επιδόσεις των αγοριών (χαμηλότερους δείκτες αποφοίτησης, μεγαλύτερες ανησυχίες σχετικά με την οικειότητα και τις σχέσεις) παρουσιάζει κάποιους λόγους - και ζητά τη βοήθειά μας!
Τ' αγόρια έχουν 30 τοις εκατό περισσότερες πιθανότητες από τα κορίτσια να παρατήσουν το σχολείο. Στον Καναδά, για κάθε τρία κορίτσια, εγκαταλείπουν το σχολείο πέντε αγόρια. Τα κορίτσια ξεπερνούν σε απόδοση τ' αγόρια τώρα σε όλα τα επίπεδα, από το δημοτικό μέχρι το μεταπτυχιακό. Υπάρχει ένα 10 τοις εκατό διαφορά στα Μπάτσελορ και σε όλα τα μεταπτυχιακά προγράμματα με τα αγόρια να μένουν πίσω από τα κορίτσια. Τα δύο τρίτα των σπουδαστών σε ειδικά προγράμματα αποκατάστασης είναι αγόρια. Όπως όλοι γνωρίζετε, τα αγόρια έχουν πέντε φορές περισσότερες πιθανότητες απ' τα κορίτσια να διαγνωστούν με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής - και ως εκ τούτου τα ποτίζουμε με Ριταλίν.
Ποιες είναι οι αποδείξεις του αφανισμού των ανδρών; Πρώτα απ' όλα είναι ένας νέος φόβος για την οικειότητα. Οικειότητα σημαίνει σωματική και συναισθηματική σύνδεση με κάποιον άλλον - και ιδιαίτερα με κάποιον του αντίθετου φύλου ο οποίος εκπέμπει αμφίσημα, συγκρουόμενα και ...'φωσφορίζοντα' σήματα. Κάθε χρόνο γίνεται μια έρευνα για τη συστολή των φοιτητών, όπως αυτή αναφέρεται από τους ίδιους. Παρατηρούμε μια σταθερή αύξηση μεταξύ των ανδρών. Είναι δύο ειδών. Η μία είναι η κοινωνική αδεξιότητα. Η παλιά συστολή ήταν ο φόβος της απόρριψης. Είναι μια κοινωνική αδεξιότητα όπως όταν είσαι ξένος σε ξένο τόπο. Δεν ξέρουν τι να πουν, δεν ξέρουν τι να κάνουν, ειδικά όταν βρίσκονται μόνοι με το αντίθετο φύλο. Δεν γνωρίζουν τη γλώσσα του προσώπου, τους μη-λεκτικούς αλλά και τους λεκτικούς κανόνες που μας επιτρέπουν να μιλούμε με άνεση σε κάποιον, ν' ακούμε κάποιον.
Αναπτύσσω κάτι εδώ που ονομάζεται 'σύνδρομο κοινωνικής σφοδρότητας' (social intensity syndrome) και προσπαθεί να εξηγήσει γιατί τ' αγόρια προτιμούν το ανδρικό δέσιμο, από το γυναικείο ζευγάρωμα. Αποδεικνύεται πως από μικρή ηλικία, τα αγόρια κι έπειτα οι άνδρες, προτιμούν τη συντροφιά των αγοριών - τη φυσική συντροφιά. Βλέπουμε μια διέγερση στον εγκεφαλικό φλοιό, επειδή τ' αγόρια βρίσκονται με άλλα αγόρια σε ομάδες, κλαμπ, συμμορίες, αδελφότητες, ειδικά στον στρατό κι έπειτα στις παμπ. Αυτό κορυφώνεται με το ποδόσφαιρο της Κυριακής όπου οι άνδρες προτιμούν να βρίσκονται σε ένα μπαρ με αγνώστους, και να παρακολουθούν έναν υπερβολικά ντυμένο Άαρον Ρότζερς των Γκριν Μπέι Πάκερς, αντί να βλέπουν την Τζένιφερ Λόπεζ εντελώς γυμνή στο υπνοδωμάτιο. Το πρόβλημα είναι πως τώρα προτιμούν τον ασύγχρονο διαδικτυακό κόσμο από την αυθόρμητη ανταπόκριση των κοινωνικών σχέσεων.
Ποιες είναι οι αιτίες; Πρόκειται για ακούσια συνέπεια. Νομίζω πως οφείλεται στην υπερβολική χρήση του διαδικτύου, στα υπερβολικά βιντεοπαιχνίδια, στην υπερβολική νέα πρόσβαση στην πορνογραφία. Το πρόβλημα είναι πως πρόκειται για διεγερτικές εξαρτήσεις. Με τον εθισμό στα ναρκωτικά, θες απλά περισσότερα. Με τον διεγερτικό εθισμό, θες κάτι διαφορετικό. Θέλεις από τα ίδια ναρκωτικά --διαφορετικά. Χρειάζεται το καινούργιο για να διατηρηθεί η διέγερση.
Και το πρόβλημα είναι πως η βιομηχανία το παρέχει. Η Τζέιν Μακ Γκόνιγκαλ μας είπε πέρυσι πως μέχρι το αγόρι να γίνει 21 ετών, έχει παίξει 10.000 ώρες βιντεοπαιχνιδιών, τις περισσότερες σε συνθήκες απομόνωσης. Όπως θα θυμάστε, η Σίντι Γκάλοπ είπε πως οι άνδρες δεν ξέρουν τη διαφορά μεταξύ του έρωτα και των πορνό. Το μέσο αγόρι βλέπει σήμερα 50 βίντεο πορνό την εβδομάδα. Και υπάρχουν και κάποιοι που προφανώς βλέπουν εκατό. (Γέλια) Η βιομηχανία πορνό είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη βιομηχανία στην Αμερική -- 15 δισεκατομμύρια ετησίως. Για κάθε 400 ταινίες του Χόλιγουντ, γυρίζονται 11.000 βίντεο πορνό.
Το αποτέλεσμα είναι πως αποτελεί έναν νέο τρόπο διέγερσης. Ο εγκέφαλος των αγοριών 'καλωδιώνεται' ψηφιακά μ' έναν νέο τρόπο για αλλαγή, καινοτομία, ενθουσιασμό και συνεχή διέγερση. Αυτό σημαίνει πως είναι εντελώς ασυγχρόνιστοι στις παραδοσιακές μαθητικές τάξεις, οι οποίες είναι αναλογικές, στατικές και διαδραστικά παθητικές. Είναι επίσης εντελώς ασυγχρόνιστοι στις ρομαντικές σχέσεις που αναπτύσσουν δειλά και σταδιακά.
Ποια είναι η λύση; Δεν είναι δική μου δουλειά. Είμαι εδώ για να σας αφυπνίσω. Είναι δική σας δουλειά η λύση.
Ποιος πρέπει να ενδιαφερθεί; Οι μόνοι που πρέπει να ενδιαφερθούν είναι οι γονείς των αγοριών και των κοριτσιών, οι εκπαιδευτικοί, οι παίκτες βιντεοπαιχνιδιών, οι κινηματογραφιστές και οι γυναίκες που θα ήθελαν έναν αληθινό άνδρα με τον οποίο μπορούν να μιλήσουν, μπορούν να χορέψουν, μπορούν να κάνουν έρωτα αργά και να συμβάλλουν στην εξελικτική πίεση της διατήρησης του είδους μας πάνω από το επίπεδο του γυμνοσάλιαγκα. Χωρίς διάθεση να προσβάλω όσους έχουν γυμνοσάλιαγκες.
«Γιατί τ' αγόρια παλεύουν στην κοινωνία μας;»
Μοιράζεται μαζί μας κάποια στατιστικά που αφορούν τις επιδόσεις των αγοριών (χαμηλότερους δείκτες αποφοίτησης, μεγαλύτερες ανησυχίες σχετικά με την οικειότητα και τις σχέσεις) παρουσιάζει κάποιους λόγους - και ζητά τη βοήθειά μας!
Τ' αγόρια έχουν 30 τοις εκατό περισσότερες πιθανότητες από τα κορίτσια να παρατήσουν το σχολείο. Στον Καναδά, για κάθε τρία κορίτσια, εγκαταλείπουν το σχολείο πέντε αγόρια. Τα κορίτσια ξεπερνούν σε απόδοση τ' αγόρια τώρα σε όλα τα επίπεδα, από το δημοτικό μέχρι το μεταπτυχιακό. Υπάρχει ένα 10 τοις εκατό διαφορά στα Μπάτσελορ και σε όλα τα μεταπτυχιακά προγράμματα με τα αγόρια να μένουν πίσω από τα κορίτσια. Τα δύο τρίτα των σπουδαστών σε ειδικά προγράμματα αποκατάστασης είναι αγόρια. Όπως όλοι γνωρίζετε, τα αγόρια έχουν πέντε φορές περισσότερες πιθανότητες απ' τα κορίτσια να διαγνωστούν με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής - και ως εκ τούτου τα ποτίζουμε με Ριταλίν.
Ποιες είναι οι αποδείξεις του αφανισμού των ανδρών; Πρώτα απ' όλα είναι ένας νέος φόβος για την οικειότητα. Οικειότητα σημαίνει σωματική και συναισθηματική σύνδεση με κάποιον άλλον - και ιδιαίτερα με κάποιον του αντίθετου φύλου ο οποίος εκπέμπει αμφίσημα, συγκρουόμενα και ...'φωσφορίζοντα' σήματα. Κάθε χρόνο γίνεται μια έρευνα για τη συστολή των φοιτητών, όπως αυτή αναφέρεται από τους ίδιους. Παρατηρούμε μια σταθερή αύξηση μεταξύ των ανδρών. Είναι δύο ειδών. Η μία είναι η κοινωνική αδεξιότητα. Η παλιά συστολή ήταν ο φόβος της απόρριψης. Είναι μια κοινωνική αδεξιότητα όπως όταν είσαι ξένος σε ξένο τόπο. Δεν ξέρουν τι να πουν, δεν ξέρουν τι να κάνουν, ειδικά όταν βρίσκονται μόνοι με το αντίθετο φύλο. Δεν γνωρίζουν τη γλώσσα του προσώπου, τους μη-λεκτικούς αλλά και τους λεκτικούς κανόνες που μας επιτρέπουν να μιλούμε με άνεση σε κάποιον, ν' ακούμε κάποιον.
Αναπτύσσω κάτι εδώ που ονομάζεται 'σύνδρομο κοινωνικής σφοδρότητας' (social intensity syndrome) και προσπαθεί να εξηγήσει γιατί τ' αγόρια προτιμούν το ανδρικό δέσιμο, από το γυναικείο ζευγάρωμα. Αποδεικνύεται πως από μικρή ηλικία, τα αγόρια κι έπειτα οι άνδρες, προτιμούν τη συντροφιά των αγοριών - τη φυσική συντροφιά. Βλέπουμε μια διέγερση στον εγκεφαλικό φλοιό, επειδή τ' αγόρια βρίσκονται με άλλα αγόρια σε ομάδες, κλαμπ, συμμορίες, αδελφότητες, ειδικά στον στρατό κι έπειτα στις παμπ. Αυτό κορυφώνεται με το ποδόσφαιρο της Κυριακής όπου οι άνδρες προτιμούν να βρίσκονται σε ένα μπαρ με αγνώστους, και να παρακολουθούν έναν υπερβολικά ντυμένο Άαρον Ρότζερς των Γκριν Μπέι Πάκερς, αντί να βλέπουν την Τζένιφερ Λόπεζ εντελώς γυμνή στο υπνοδωμάτιο. Το πρόβλημα είναι πως τώρα προτιμούν τον ασύγχρονο διαδικτυακό κόσμο από την αυθόρμητη ανταπόκριση των κοινωνικών σχέσεων.
Ποιες είναι οι αιτίες; Πρόκειται για ακούσια συνέπεια. Νομίζω πως οφείλεται στην υπερβολική χρήση του διαδικτύου, στα υπερβολικά βιντεοπαιχνίδια, στην υπερβολική νέα πρόσβαση στην πορνογραφία. Το πρόβλημα είναι πως πρόκειται για διεγερτικές εξαρτήσεις. Με τον εθισμό στα ναρκωτικά, θες απλά περισσότερα. Με τον διεγερτικό εθισμό, θες κάτι διαφορετικό. Θέλεις από τα ίδια ναρκωτικά --διαφορετικά. Χρειάζεται το καινούργιο για να διατηρηθεί η διέγερση.
Και το πρόβλημα είναι πως η βιομηχανία το παρέχει. Η Τζέιν Μακ Γκόνιγκαλ μας είπε πέρυσι πως μέχρι το αγόρι να γίνει 21 ετών, έχει παίξει 10.000 ώρες βιντεοπαιχνιδιών, τις περισσότερες σε συνθήκες απομόνωσης. Όπως θα θυμάστε, η Σίντι Γκάλοπ είπε πως οι άνδρες δεν ξέρουν τη διαφορά μεταξύ του έρωτα και των πορνό. Το μέσο αγόρι βλέπει σήμερα 50 βίντεο πορνό την εβδομάδα. Και υπάρχουν και κάποιοι που προφανώς βλέπουν εκατό. (Γέλια) Η βιομηχανία πορνό είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη βιομηχανία στην Αμερική -- 15 δισεκατομμύρια ετησίως. Για κάθε 400 ταινίες του Χόλιγουντ, γυρίζονται 11.000 βίντεο πορνό.
Το αποτέλεσμα είναι πως αποτελεί έναν νέο τρόπο διέγερσης. Ο εγκέφαλος των αγοριών 'καλωδιώνεται' ψηφιακά μ' έναν νέο τρόπο για αλλαγή, καινοτομία, ενθουσιασμό και συνεχή διέγερση. Αυτό σημαίνει πως είναι εντελώς ασυγχρόνιστοι στις παραδοσιακές μαθητικές τάξεις, οι οποίες είναι αναλογικές, στατικές και διαδραστικά παθητικές. Είναι επίσης εντελώς ασυγχρόνιστοι στις ρομαντικές σχέσεις που αναπτύσσουν δειλά και σταδιακά.
Ποια είναι η λύση; Δεν είναι δική μου δουλειά. Είμαι εδώ για να σας αφυπνίσω. Είναι δική σας δουλειά η λύση.
Ποιος πρέπει να ενδιαφερθεί; Οι μόνοι που πρέπει να ενδιαφερθούν είναι οι γονείς των αγοριών και των κοριτσιών, οι εκπαιδευτικοί, οι παίκτες βιντεοπαιχνιδιών, οι κινηματογραφιστές και οι γυναίκες που θα ήθελαν έναν αληθινό άνδρα με τον οποίο μπορούν να μιλήσουν, μπορούν να χορέψουν, μπορούν να κάνουν έρωτα αργά και να συμβάλλουν στην εξελικτική πίεση της διατήρησης του είδους μας πάνω από το επίπεδο του γυμνοσάλιαγκα. Χωρίς διάθεση να προσβάλω όσους έχουν γυμνοσάλιαγκες.
- Προσωπική Ιστοσελίδα: Philip Zimbardo's homepage
- Η νέα έρευνα του Ζιμπάρντο: EverydayHeroism.org
- Επίσημη Ιστοσελίδα: The Stanford Prison Experiment
- Ιστοσελίδα: Shyness
- Βιβλία: The Time Paradox
- The Lucifer Effect
- Violence Workers
- Shyness: What It Is, What to Do About It
- The Psychology of Attitude Change
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.