fockos
Επιφανές μέλος
Ο fockos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Νευρολόγος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 15,089 μηνύματα.
30-04-12
19:36
Ας κάνω ένα υποθετικό σενάριο:
Είσαι η Dr. Kalei House με τον υπέροχο διαγνωστικό team που απαρτίζεται απο την Dr.Evangeline και τον Dr.Crowley.
Και σου έρχεται ασθενής,με συμπτώματα που δεν εξηγούνται έυκολα και αν δεν δράσεις γρήγορα ο ασθενής θα πεθάνει.
Τελικά μετά απο πολλές διαφορικές καταλήγετε σε θεραπεία,αλλά είναι 50-50 το ποσοστό επιτυχίας.
Τί κάνεις λοιπόν..Το λές στον ασθενή ή/και τους συγγενείς του;;
Ή τους χρυσώνεις το χάπι και άν τελικά δεν επιζήσει λές:"Ήταν πλέον αργά/Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι";;
Βιοηθικά πρέπει να πεις την αλήθεια όχι απότομα αλλά με σεβασμό στον ασθενή και στις ιδιαιτερότητες του
(π.χ. θα κάνουμε μια θεραπεία η οποία έχει αμφίρροπα αποτελέσματα θέλετε να συνεχίσουμε ή να συνεχίσουμε με το συνηθισμένο πρωτόκολλο. Ο ασθενής και κατέπεκταση οι συγγενείς του αν δε μπορει ο ίδιος οι συγγενείς παίζουν ενεργό ρόλο στην θεραπεία δεν είναι απλά θεατές.
___________________________________
Επίσης εφόσον μια θεραπεία εφαρμόζεται πειραματικά (ερευνητικά) ο ασθενής πρεπει να συγκαταθέσει για να συμμετέχει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.