27-12-12
15:13
"ΠΗΤΣΑΜ: Λαμβάνω την τιμή να συστηθώ: Ιερεμίας Ιωνάθαν Πήτσαμ, της Α. Ε. Πήτσαμ Κόμπανυ. Δουλειά της εταιρείας είναι να ξυπνά στους ανθρώπους τη λύπηση για τον άνθρωπο. Και το δηλώνω ξεκάθαρα… Η επιχείρηση πάει κατά διαόλου. Και σας το λέω εγώ, ο Ιερεμίας Πήτσαμ, που ελέγχω τα δύο τρίτα των ζητιάνων του Λονδίνου και κάτι ξέρω από ανθρώπινο οίκτο. Τι συγκινεί λοιπόν σήμερα τον άνθρωπο; Τίποτα. Γιατί και το πιο μαύρο χάλι, άντε και το συνηθίσει ο άλλος, δεν του λέει τίποτε. Κανένας δεν λυπάται κανέναν. Γίναμε αναίσθητοι και, μη σας κακοφανεί, γίναμε και γουρούνια. Βλέπεις στη γωνία έναν ωραίο γερό άνδρα με στρατιωτικό αμπέχονο και κομμένο το δεξί του χέρι, τρομάζεις, σαστίζεις, βγάζεις και του δίνεις τρία σελίνια. Τη δεύτερη φορά να σου πάλι ο κουλός στη γωνία του δρόμου, βγάζεις και του ακουμπάς δύο σελίνια. Άντε και βρεθεί ο κουλός μπροστά σου για τρίτη φορά, σου τη δίνει και τον καρφώνεις στον μπασκίνα της γειτονιάς. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ταμπέλες (πιάνει από το ράφι μια ταμπέλα και τη δείχνει στο κοινό). ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ. Ωραία κουβέντα, ωραία ταμπέλα, τι να την κάνεις που ξέφτισε σε δύο βδομάδες. Άλλη ταμπέλα: ΑΓΑΠΑ ΜΕ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ. Καλό, ε; Δύσκολο να το πιάσεις, αλλά όμορφο. Δούλεψε πάνω από δύο μήνες, αλλά πάει κι αυτό, ξέφτισε… Τελειώνουνε κι οι όμορφες κουβέντες, τι νομίζεις; Ο κόσμος άλλαξε, θέλει καινούργια πράγματα."
Μπέρτολντ Μπρεχτ, «Η όπερα της πεντάρας
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
16-05-12
01:48
Εγω ειμαι απο αυτους που δινουν 5ευρα και μετα δεν εχουν ψιλα για να παρουν μπας...
Ειδατε πως καταφερνω να μην παιρνω εισητηριο και μετα να με κραζει η ρεσιντεντ;
Παντως εχω στορυ που καθομαι σε μια εκκλησια,περνα απο διπλα μ μια κυρια αστεγη με 200 σακουλες,τσαντες κλπ και σταματα κοιτωντας με μες τα ματια.Δεν παρακαλεσε για λεφτα.Οχι εμενα τουλαχιστον.Κατι αλλο μου ελεγαν τα ματια της.
Σηκωθηκα,τη βοηθησα να μεταφερει τα πραγματα στο σημειο που ηθελε.Την καλεσα στην παρεα μου.
Αργοτερα ηρθε και ο συζυγος,επαιτης νο2,με το "μισθο" της μερας - 13 ευρω.
Συζητουσαμε για κοινωνικοπολιτικα θεματα και μου εκανε εντυπωση ποσο μορφωμενοι ηταν.Οι επαιτες.Οι ζητιανοι.
Τους κερασα απο ενα ποτο και η κουβεντα μπηκε στα προσωπικα.Ο τυπακος ειχε μια μικροεπιχειρηση,τιναχτηκε στον αερα και εμεινε στο δρομο μαζι με τη γυναικα του.Ο γιος τους ειναι Αγγλια σπουδαζει-δουλευει,και δεν εχει ιδεα για την κατασταση των γονιων του.
Αφου περασαν 3 ωρες βαθειας κουβεντας και λυπης (γιου σι,αμ φακιν σενσιτιβββββ) σηκωθηκα,τους ευχαριστησα για την παρεα,τους εδωσα οτι ειχα μες το πορτοφολι μου,την τσαντα μου [ενα ημιακριβο δωρακι απο τη νονουλα μου] και εφυγα με τα προσωπικα μου αντικειμενα στο χερι.Κλαιγοντας.
Αφφφφφ...πηρα την ευχη τους και πηγα στο καλο.
Ειμαι ο ανθρωπος που θρεφει τα πρεζακια,τους τζαμοκαθαριστες,τα γυφτακια γιατι πολυ απλα δεν μπορω να ξερω την περιπτωση της πραγματικης αναγκης
Νταξ καλα ολα αυτα για τη διογκωση του προβληματος κλπ κλπ αλλα δε μπορω οταν κοιτω μες τα ματια τους και βλεπω την απελπισια.
Φακιν θυμα ε;
Ειδατε πως καταφερνω να μην παιρνω εισητηριο και μετα να με κραζει η ρεσιντεντ;
Παντως εχω στορυ που καθομαι σε μια εκκλησια,περνα απο διπλα μ μια κυρια αστεγη με 200 σακουλες,τσαντες κλπ και σταματα κοιτωντας με μες τα ματια.Δεν παρακαλεσε για λεφτα.Οχι εμενα τουλαχιστον.Κατι αλλο μου ελεγαν τα ματια της.
Σηκωθηκα,τη βοηθησα να μεταφερει τα πραγματα στο σημειο που ηθελε.Την καλεσα στην παρεα μου.
Αργοτερα ηρθε και ο συζυγος,επαιτης νο2,με το "μισθο" της μερας - 13 ευρω.
Συζητουσαμε για κοινωνικοπολιτικα θεματα και μου εκανε εντυπωση ποσο μορφωμενοι ηταν.Οι επαιτες.Οι ζητιανοι.
Τους κερασα απο ενα ποτο και η κουβεντα μπηκε στα προσωπικα.Ο τυπακος ειχε μια μικροεπιχειρηση,τιναχτηκε στον αερα και εμεινε στο δρομο μαζι με τη γυναικα του.Ο γιος τους ειναι Αγγλια σπουδαζει-δουλευει,και δεν εχει ιδεα για την κατασταση των γονιων του.
Αφου περασαν 3 ωρες βαθειας κουβεντας και λυπης (γιου σι,αμ φακιν σενσιτιβββββ) σηκωθηκα,τους ευχαριστησα για την παρεα,τους εδωσα οτι ειχα μες το πορτοφολι μου,την τσαντα μου [ενα ημιακριβο δωρακι απο τη νονουλα μου] και εφυγα με τα προσωπικα μου αντικειμενα στο χερι.Κλαιγοντας.
Αφφφφφ...πηρα την ευχη τους και πηγα στο καλο.
Ειμαι ο ανθρωπος που θρεφει τα πρεζακια,τους τζαμοκαθαριστες,τα γυφτακια γιατι πολυ απλα δεν μπορω να ξερω την περιπτωση της πραγματικης αναγκης
Νταξ καλα ολα αυτα για τη διογκωση του προβληματος κλπ κλπ αλλα δε μπορω οταν κοιτω μες τα ματια τους και βλεπω την απελπισια.
Φακιν θυμα ε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.