27-12-07
01:54
Iσραφήλ - Ε.Α. Poe
Στον ουρανό ένα πνεύμα κατοικεί
"Πόχει χορδές λαγούτου για καρδιά του"
Κανείς φωνή τόσο μελωδική
Σαν του άγγελου Ίσραφηλ δεν έχει εκεί
Και τ' άστρα(λεν οι θρύλοι οι μθστικοί)
Σα μεθυσμένα,ακούν τη μαγική
Σωπαίνοντας λαλιά του.
Μεσουρανεί ψηλά
Κι ως αργοπάει με χάρη
Το πορφυρό φεγγάρι
Μ' αγάπη του γελά,
Και,ν' ακούει τ' αστοπελέκι
(Με την Πούλια που παρέκει
Εφτάδα πλέκει),
Στα ουράνια στέκει.
Κι όλα λεν (η αστοπλημμύρα
Κι ό,τι ακούει του την ωδή)
Πως του Ίσραφηλ η πύρα
Γεννιέται από τη λύρα
Πόχει και τραγουδάει -
Το ζωντανό κρουστήρα
Που κρούει κάθε χορδή.
Μα αυτός στα ουράνια περπατάει,
Που βασιλεύει η συλλογή η βαθιά -
Που Θεός η Αγάπη κυβερνάει -
Που φτερουγούν τα Ουρί μ' αιθέρια
Μάτια,γιομάτη απ' τη μορφιά
Που εμείς λατρεύμουμε στ΄αστέρια
Γι΄αυτό,δεν έχεις λάθος,
Άν,ω Ίσραφήλ,καταφρονείς
Ένα τραγούδι δίχως πάθος
Δικό σου είναι της δάφνης τ' άνθος
Γιατ' είσαι ο πιο καλός τραγουδιστής!
Εύθυμα ζήσε στων καιρών το βάθος!
Τα λόγια σου τα φλογερά
Σ' υπέργειες έκστασες αρμόζουν πλέρια -
Το μίσος σου,η αγάπη,κ΄η λύπη,κ' η χαρά,
Του ολόθερμου λαγούτου σου είναι ταίρια -
Καλά και δε μιλούν τ' αστέρια!
Τα ουράνια ναι,δικά σου όμως εμείς
Στον κόσμο μας δεν έχουμε αγγελούδια
Κ' ειν τα λουλούδια μας μονο - λουλούδια
Της ευτυχίας σου ο ίσκιος της τρανής
Για μας είναι ήλιος και τραγούδια
Εκεί να 'μουν εγώ
Ψηλά να κατοικώ
Και να 'ταν ο Ίσραφηλ κάπου εδώ περα,
Ίσως δε θα 'βανε σκοπό τόσο γλυκό
Από μια ανθρώπινη φλογέρα,
Ενώ θα ηχούσε εν' ασμα πιο μαγευτικό
Μεσ' απ' τη λύρα μου στα ουράνια περα.
Aν και οκ, ο Ποε (οπως και ο καθε ποιητης αλλα αναφερομαι στον Ποε γτ οι περισσοτεροι ξερουν αγγλικα) διαβαζεται μονο στην γλωσσα του.
Στον ουρανό ένα πνεύμα κατοικεί
"Πόχει χορδές λαγούτου για καρδιά του"
Κανείς φωνή τόσο μελωδική
Σαν του άγγελου Ίσραφηλ δεν έχει εκεί
Και τ' άστρα(λεν οι θρύλοι οι μθστικοί)
Σα μεθυσμένα,ακούν τη μαγική
Σωπαίνοντας λαλιά του.
Μεσουρανεί ψηλά
Κι ως αργοπάει με χάρη
Το πορφυρό φεγγάρι
Μ' αγάπη του γελά,
Και,ν' ακούει τ' αστοπελέκι
(Με την Πούλια που παρέκει
Εφτάδα πλέκει),
Στα ουράνια στέκει.
Κι όλα λεν (η αστοπλημμύρα
Κι ό,τι ακούει του την ωδή)
Πως του Ίσραφηλ η πύρα
Γεννιέται από τη λύρα
Πόχει και τραγουδάει -
Το ζωντανό κρουστήρα
Που κρούει κάθε χορδή.
Μα αυτός στα ουράνια περπατάει,
Που βασιλεύει η συλλογή η βαθιά -
Που Θεός η Αγάπη κυβερνάει -
Που φτερουγούν τα Ουρί μ' αιθέρια
Μάτια,γιομάτη απ' τη μορφιά
Που εμείς λατρεύμουμε στ΄αστέρια
Γι΄αυτό,δεν έχεις λάθος,
Άν,ω Ίσραφήλ,καταφρονείς
Ένα τραγούδι δίχως πάθος
Δικό σου είναι της δάφνης τ' άνθος
Γιατ' είσαι ο πιο καλός τραγουδιστής!
Εύθυμα ζήσε στων καιρών το βάθος!
Τα λόγια σου τα φλογερά
Σ' υπέργειες έκστασες αρμόζουν πλέρια -
Το μίσος σου,η αγάπη,κ΄η λύπη,κ' η χαρά,
Του ολόθερμου λαγούτου σου είναι ταίρια -
Καλά και δε μιλούν τ' αστέρια!
Τα ουράνια ναι,δικά σου όμως εμείς
Στον κόσμο μας δεν έχουμε αγγελούδια
Κ' ειν τα λουλούδια μας μονο - λουλούδια
Της ευτυχίας σου ο ίσκιος της τρανής
Για μας είναι ήλιος και τραγούδια
Εκεί να 'μουν εγώ
Ψηλά να κατοικώ
Και να 'ταν ο Ίσραφηλ κάπου εδώ περα,
Ίσως δε θα 'βανε σκοπό τόσο γλυκό
Από μια ανθρώπινη φλογέρα,
Ενώ θα ηχούσε εν' ασμα πιο μαγευτικό
Μεσ' απ' τη λύρα μου στα ουράνια περα.
Aν και οκ, ο Ποε (οπως και ο καθε ποιητης αλλα αναφερομαι στον Ποε γτ οι περισσοτεροι ξερουν αγγλικα) διαβαζεται μονο στην γλωσσα του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
27-12-07
01:51
Αλλά σαν έφτασε στο ικρίωμα - Brecht
Αλλά σαν έφτασε στο ικρίωμα για να τον σκοτώσουν
έφτασε σ'ένα ικρίωμα, που το χαν όμοιοι του φτιάξει.
Ακόμα κι ο μπαλτάς που τον περίμενε
απ' όμοιους του ήτανε φτιαγμένος. Είχανε φύγει μοναχά
ή δεν τους είχαν διώξει, όμως εκεί
μέσα στο έργο τους βρίσκοταν τα χέρια τους. Ως και το φως
στους διαδρόμους που πέρασε για να πάει στο θάνατο
δε θα υπήρχε χωρίς αυτούς. Ακόμα και το σπίτι
απ' όπου τον αρπάξανε, ακόμα κι όποιο άλλο σπίτι.
Γιατί
λοιπόν να 'ναι ολομόναχος, αυτός που μιλούσε για χάρη τόσων άλλων;
Επειδή
οι καταπιεστές ενώνονται μα οι καταπιεσμένοι μένουν χωρισμένοι.
Αλλά σαν έφτασε στο ικρίωμα για να τον σκοτώσουν
έφτασε σ'ένα ικρίωμα, που το χαν όμοιοι του φτιάξει.
Ακόμα κι ο μπαλτάς που τον περίμενε
απ' όμοιους του ήτανε φτιαγμένος. Είχανε φύγει μοναχά
ή δεν τους είχαν διώξει, όμως εκεί
μέσα στο έργο τους βρίσκοταν τα χέρια τους. Ως και το φως
στους διαδρόμους που πέρασε για να πάει στο θάνατο
δε θα υπήρχε χωρίς αυτούς. Ακόμα και το σπίτι
απ' όπου τον αρπάξανε, ακόμα κι όποιο άλλο σπίτι.
Γιατί
λοιπόν να 'ναι ολομόναχος, αυτός που μιλούσε για χάρη τόσων άλλων;
Επειδή
οι καταπιεστές ενώνονται μα οι καταπιεσμένοι μένουν χωρισμένοι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.