Νεογέννητος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
15-02-13
19:53
Ένα αρκετά αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ από την αξιόλογη παραγωγή "Εξάντας", όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις και τη βιομηχανία κέρδους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νεογέννητος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
25-07-12
19:35
Η Νόκια δεν προχωρά σε απολύσεις εργαζομένων επειδή έχουν υψηλούς μισθούς. Η Νόκια καταρρέει επειδή έχει μείνει τα τελευταία χρόνια πίσω στην κούρσα που λέγεται smartphones. Μπείτε σε ένα σχετικό θέμα και αναζητήστε τα πραγματικά αίτια. Οι εξαγωγές της Νόκια αποτελούσαν το 25% του ΑΕΠ (!) της Φινλανδίας και πλέον αποτελεί μόνο το 0,06%! Αυτό δεν έχει να κάνει με τους μισθούς της κινέζικης εταιρίας Huawei, αλλά με την αποτυχία της Νόκια να προωθήσει τα προϊόντα της.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νεογέννητος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
25-07-12
15:08
Εγω δεν καταλαβα,πως η ελευθερη αγορα και οι ιδιωτικοποιησεις ωφελουν εμας που καλουμαστε να δεχομαστε οποιαδηποτε αυξηση ας πουμε χωρις να εχουμε δικαιωμα να πουμε και τιποτα,απλα επειδη ετσι θα αυξηθουν τα κερδη των ιδιωτων.
Όταν γίνονται αυξήσεις στους δημόσιους λογαριασμούς και τις δημόσιες υπηρεσίες (π.χ. συγκοινωνίες) μπορείς να αντιδράσεις; Κι όταν το κάνεις, καταφέρνεις τίποτα;
Το ζήτημα δεν είναι το οικονομικό μόνο όφελος. Οι στρατηγικοί δημόσιοι τομείς δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν για λόγους εθνικής ασφαλείας. Από εκεί και πέρα, γιατί να είναι δημόσιες οι συγκοινωνίες, ακόμη δεν το έχω καταλάβει. Επειδή θα ανεβούν τα εισιτήρια; Στην Καβάλα δεκαετίες ολόκληρες έχουμε ιδιωτικά αστικά και είναι φυσιολογικές οι τιμές και η εξυπηρέτηση πολύ καλή. Οι δε εργαζόμενοι, έχουν κανονικά τον μισθό τους, το ωράριό τους και τις άδειές τους. Μην βλέπετε μόνο άσπρο ή μαύρο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νεογέννητος
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Νεογέννητος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 35 ετών. Έχει γράψει 848 μηνύματα.
24-07-12
17:47
Η εποχή που διανύουμε είναι δύσκολη για να αναφερόμαστε σε απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις, αλλά δυστυχώς είναι τόσο επίκαιρη όσο ποτέ.
Καταρχάς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμη κι αν παταχθεί η γραφειοκρατία, ακόμη κι αν εκμεταλλευτούμε τον ορυκτό πλούτο που έχουμε στο υπέδαφος κι αν τέλος επιστρέψουμε στην πρωτογενή παραγωγή που θα αυξήσει τις εξαγωγές, πάλι δεν θα καταφέρουμε να ανορθώσουμε την οικονομία με τόσο διογκωμένο δημόσιο τομέα. Επί δεκαετίες, ένα ολόκληρο έθνος οδηγήθηκε πάνω σε μία μοναδική φιλοδοξία: Την πρόσληψη στον δημόσιο τομέα. Τα δημόσια και ιδιωτικά πανεπιστήμια, προσάρμοσαν την ύλη τους και το εκπαιδευτικό τους πρόγραμμα με τους όρους πρόσληψης στο δημόσιο τομέα. Έβγαζαν στατιστικούς πίνακες με ποσοστά επιτυχόντων μαθητών που προσλήφθηκαν στο δημόσιο. Αυτό ήταν επιτυχία για ένα πανεπιστήμιο. Η πολιτική ζωή, τα κόμματα, τα ΜΜΕ, η οικογένεια, η εκπαίδευση, όλα ήταν ρυθμισμένα και κανονισμένα για να επιτύχουν την πολυπόθητη πρόσληψη στο δημόσιο τομέα. Τον πέρασαν για αγελάδα που θα βγάζει μονίμως γάλα, για όλους!
Ο δημόσιος τομέας, επί δεκαετίες ήταν το προεκλογικό χαρτί των κομμάτων. Ήταν η στρατηγική του ρουσφετιού και των δημοσίων σχέσεων που οδήγησε στον πενταπλασιασμό του προσωπικού και των υπηρεσιών από τη δεκαετία του 1980. Σκεφτείτε το: Το 1980 οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν 200.000 και μέχρι το 2010 άγγιξαν το 1.000.000. Συν τοις άλλοις, οι περισσότεροι συνταξιοδοτούνταν έπειτα από 25 χρόνια εργασίας, που σημαίνει ότι κάποιος που έβγαινε στη σύνταξη στα 45 – 50 έτη, το κράτος πλήρωνε σύνταξη σ’ αυτόν για τουλάχιστον 20 – 25 έτη, αν υπολογίσουμε το μέσο προσδόκιμο ζωής. Αναλογιστείτε πόσο επιβαρύνθηκε το ασφαλιστικό σύστημα και γενικώς η οικονομία του κράτους από ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων που δεν πρόσφεραν στην ουσία τίποτα με τις υπηρεσίες τους. Οι δε συντάξεις τους, η μικρότερη ήταν διπλάσια από την μέση σύνταξη του ιδιωτικού τομέα με πολύ λιγότερα έτη εργασίας. Δεν έχουν άδικο, λοιπόν, όσοι λένε ότι στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας εργαζόταν για να πληρώνει τον δημόσιο τομέα. Ο πατέρας μου με 35 χρόνια εργασίας ως οικοδόμος λαμβάνει σύνταξη 800 ευρώ, όταν υπάλληλος του Ταχυδρομείου με 25 χρόνια εργασίας λαμβάνει 1400 ευρώ.
Αυτό φυσικά δεν μπορεί να συνεχιστεί, ούτε να διατηρηθεί. Πρέπει να γίνει άμεση επαναξιολόγηση όλων των υπηρεσιών, εξορθολογισμός των μισθών, οι οποίοι είναι δυσανάλογα υψηλοί σε σχέση με το έργο που παράγεται, να διατηρηθεί το απαραίτητο προσωπικό σε καθεμία από τις υπηρεσίες, ενώ όσες κριθούν άχρηστες ή επιζήμιες για το κράτος να ιδιωτικοποιηθούν με προκήρυξη ή να κλείσουν.
Κι επειδή άνοιξα το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι είμαι κατά των ιδιωτικοποιήσεων σε δημόσιες υπηρεσίες που έχουν άμεση σχέση με τα εθνικά και στρατηγικά μας συμφέροντα. Είναι πλήγμα για τα εθνικά μας συμφέροντα, επί παραδείγματι, ο έλεγχος των τηλεπικοινωνιών των Ενόπλων Δυνάμεων από τους Γερμανούς. Δυστυχώς, οι στρατιωτικές τηλεπικοινωνίες υπάγονται στον ΟΤΕ. Όλα τα αναπτυγμένα κράτη έχουν ιδρύσει ειδική κρατική υπηρεσία για τις στρατιωτικές τηλεπικοινωνίες, πλην της Ελλάδας. Όπως επίσης, είναι αδιανόητο να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως η Εταιρία Ύδρευσης, διότι διαχειρίζεται το σημαντικότερο αγαθό του ανθρώπου και δεν πρέπει να αποτελεί προϊόν κερδοσκοπίας.
Όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις σε φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δεν είμαι ενάντια σε αυτή την προοπτική. Αναρωτηθείτε, αν τελικά ωφελήθηκε το κράτος με την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας ή αν ζημιώθηκε. Σαφέστατα ωφελήθηκε. Όπως επίσης θα ωφεληθεί με την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ. Εγώ μεγάλωσα στην πόλη της Καβάλας, όπου οι αστικές συγκοινωνίες ανήκουν σε ιδιώτες. Το επίπεδο εξυπηρέτησης είναι κατά πολύ ανώτερο από αυτό των πόλεων που έχουν δημόσιες αστικές συγκοινωνίες. Δεν υπάρχουν συνεχείς ανώφελες απεργίες (αν και ο μισθός των οδηγών είναι πολύ μικρότερος από τον μισθό των συναδέλφων τους που εργάζονται στον δημ. τομέα), δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό με τους υπέρογκους μισθούς των υπαλλήλων και εξυπηρετούν άψογα τους πολίτες.
Κατά συνέπεια, οι ιδιωτικοποιήσεις δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με δογματικές αντιλήψεις που δαιμονοποιούν τη μία ή την άλλη πλευρά. Θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με στρατηγικό σχεδιασμό. Είναι στρατηγικό ατόπημα η ιδιωτικοποίηση των Ναυπηγείων και της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας, όπως είναι έγκλημα και η καθυστέρηση της ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα που δεν εξυπηρετούν τίποτα, δεν παράγουν έργο, δεν είναι στρατηγικής σημασίας και οι υπάλληλοι τους αμείβονται με παχυλούς μισθούς.
Όσον αφορά την μονιμότητα, είμαι υπέρ της άμεσης κατάργησής της. Η λεγόμενη μονιμότητα, είναι ακόμη ένας παραλογισμός του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος και της νεοελληνικής αντίληψης. Με ποια κριτήρια ορίστηκε η μονιμότητα; Είναι παγκοσμίως πρωτοφανές ένα κράτος να θέτει μόνο του φραγμούς και μάλιστα να το περνάει ως αντισυνταγματικό να απολύεις δημόσιο υπάλληλο. Η μονιμότητα στο δημόσιο τομέα θα έπρεπε να καθορίζεται με τα ίδια κριτήρια που καθορίζεται και στον ιδιωτικό τομέα: Την παραγωγικότητα. Εφόσον είσαι σωστός στον τομέα σου θα παραμείνεις στη δουλειά σου, εάν είσαι ανεπαρκής ή τεμπέλης, τότε είσαι περιττός. Αναζητάς εργασία στον ιδιωτικό τομέα για να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα που θεωρούσες παράλογα στον δημόσιο τομέα.
Εν συντομία, είτε βρισκόμαστε εντός Μνημονίου είτε εκτός, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η δραστική μείωση του δημόσιου τομέα είναι απαραίτητη για να αναπτυχθούμε οικονομικά. Το Μνημόνιο εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα, γι’ αυτό επιτάσσει τεράστιες περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις σε όλους τους τομείς και κυρίως στους στρατηγικούς. Προσωπικά, κατά της μονιμότητας, υπέρ της ορθολογικής και αξιοκρατικής μείωσης μισθών στο δημόσιο τομέα, της απόλυσης όλων των αναξιοκρατικώς προσληφθέντων δημ. υπαλλήλων και της διατήρησης μόνο των απαραίτητων και παραγωγικών σε κάθε υπηρεσία (φαινόμενα “βοηθός του βοηθού” πρέπει να εξαλειφθούν), υπέρ της ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα (σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια, τυχερά παίγνια κ.ά.) και διατήρηση του πλειοψηφικού πακέτου σε υπηρεσίες στρατηγικής και κοινωνικής σημασίας.
Νεογέννητος
Καταρχάς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμη κι αν παταχθεί η γραφειοκρατία, ακόμη κι αν εκμεταλλευτούμε τον ορυκτό πλούτο που έχουμε στο υπέδαφος κι αν τέλος επιστρέψουμε στην πρωτογενή παραγωγή που θα αυξήσει τις εξαγωγές, πάλι δεν θα καταφέρουμε να ανορθώσουμε την οικονομία με τόσο διογκωμένο δημόσιο τομέα. Επί δεκαετίες, ένα ολόκληρο έθνος οδηγήθηκε πάνω σε μία μοναδική φιλοδοξία: Την πρόσληψη στον δημόσιο τομέα. Τα δημόσια και ιδιωτικά πανεπιστήμια, προσάρμοσαν την ύλη τους και το εκπαιδευτικό τους πρόγραμμα με τους όρους πρόσληψης στο δημόσιο τομέα. Έβγαζαν στατιστικούς πίνακες με ποσοστά επιτυχόντων μαθητών που προσλήφθηκαν στο δημόσιο. Αυτό ήταν επιτυχία για ένα πανεπιστήμιο. Η πολιτική ζωή, τα κόμματα, τα ΜΜΕ, η οικογένεια, η εκπαίδευση, όλα ήταν ρυθμισμένα και κανονισμένα για να επιτύχουν την πολυπόθητη πρόσληψη στο δημόσιο τομέα. Τον πέρασαν για αγελάδα που θα βγάζει μονίμως γάλα, για όλους!
Ο δημόσιος τομέας, επί δεκαετίες ήταν το προεκλογικό χαρτί των κομμάτων. Ήταν η στρατηγική του ρουσφετιού και των δημοσίων σχέσεων που οδήγησε στον πενταπλασιασμό του προσωπικού και των υπηρεσιών από τη δεκαετία του 1980. Σκεφτείτε το: Το 1980 οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν 200.000 και μέχρι το 2010 άγγιξαν το 1.000.000. Συν τοις άλλοις, οι περισσότεροι συνταξιοδοτούνταν έπειτα από 25 χρόνια εργασίας, που σημαίνει ότι κάποιος που έβγαινε στη σύνταξη στα 45 – 50 έτη, το κράτος πλήρωνε σύνταξη σ’ αυτόν για τουλάχιστον 20 – 25 έτη, αν υπολογίσουμε το μέσο προσδόκιμο ζωής. Αναλογιστείτε πόσο επιβαρύνθηκε το ασφαλιστικό σύστημα και γενικώς η οικονομία του κράτους από ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων που δεν πρόσφεραν στην ουσία τίποτα με τις υπηρεσίες τους. Οι δε συντάξεις τους, η μικρότερη ήταν διπλάσια από την μέση σύνταξη του ιδιωτικού τομέα με πολύ λιγότερα έτη εργασίας. Δεν έχουν άδικο, λοιπόν, όσοι λένε ότι στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας εργαζόταν για να πληρώνει τον δημόσιο τομέα. Ο πατέρας μου με 35 χρόνια εργασίας ως οικοδόμος λαμβάνει σύνταξη 800 ευρώ, όταν υπάλληλος του Ταχυδρομείου με 25 χρόνια εργασίας λαμβάνει 1400 ευρώ.
Αυτό φυσικά δεν μπορεί να συνεχιστεί, ούτε να διατηρηθεί. Πρέπει να γίνει άμεση επαναξιολόγηση όλων των υπηρεσιών, εξορθολογισμός των μισθών, οι οποίοι είναι δυσανάλογα υψηλοί σε σχέση με το έργο που παράγεται, να διατηρηθεί το απαραίτητο προσωπικό σε καθεμία από τις υπηρεσίες, ενώ όσες κριθούν άχρηστες ή επιζήμιες για το κράτος να ιδιωτικοποιηθούν με προκήρυξη ή να κλείσουν.
Κι επειδή άνοιξα το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι είμαι κατά των ιδιωτικοποιήσεων σε δημόσιες υπηρεσίες που έχουν άμεση σχέση με τα εθνικά και στρατηγικά μας συμφέροντα. Είναι πλήγμα για τα εθνικά μας συμφέροντα, επί παραδείγματι, ο έλεγχος των τηλεπικοινωνιών των Ενόπλων Δυνάμεων από τους Γερμανούς. Δυστυχώς, οι στρατιωτικές τηλεπικοινωνίες υπάγονται στον ΟΤΕ. Όλα τα αναπτυγμένα κράτη έχουν ιδρύσει ειδική κρατική υπηρεσία για τις στρατιωτικές τηλεπικοινωνίες, πλην της Ελλάδας. Όπως επίσης, είναι αδιανόητο να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως η Εταιρία Ύδρευσης, διότι διαχειρίζεται το σημαντικότερο αγαθό του ανθρώπου και δεν πρέπει να αποτελεί προϊόν κερδοσκοπίας.
Όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις σε φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δεν είμαι ενάντια σε αυτή την προοπτική. Αναρωτηθείτε, αν τελικά ωφελήθηκε το κράτος με την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής Αεροπορίας ή αν ζημιώθηκε. Σαφέστατα ωφελήθηκε. Όπως επίσης θα ωφεληθεί με την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ. Εγώ μεγάλωσα στην πόλη της Καβάλας, όπου οι αστικές συγκοινωνίες ανήκουν σε ιδιώτες. Το επίπεδο εξυπηρέτησης είναι κατά πολύ ανώτερο από αυτό των πόλεων που έχουν δημόσιες αστικές συγκοινωνίες. Δεν υπάρχουν συνεχείς ανώφελες απεργίες (αν και ο μισθός των οδηγών είναι πολύ μικρότερος από τον μισθό των συναδέλφων τους που εργάζονται στον δημ. τομέα), δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό με τους υπέρογκους μισθούς των υπαλλήλων και εξυπηρετούν άψογα τους πολίτες.
Κατά συνέπεια, οι ιδιωτικοποιήσεις δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με δογματικές αντιλήψεις που δαιμονοποιούν τη μία ή την άλλη πλευρά. Θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με στρατηγικό σχεδιασμό. Είναι στρατηγικό ατόπημα η ιδιωτικοποίηση των Ναυπηγείων και της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας, όπως είναι έγκλημα και η καθυστέρηση της ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα που δεν εξυπηρετούν τίποτα, δεν παράγουν έργο, δεν είναι στρατηγικής σημασίας και οι υπάλληλοι τους αμείβονται με παχυλούς μισθούς.
Όσον αφορά την μονιμότητα, είμαι υπέρ της άμεσης κατάργησής της. Η λεγόμενη μονιμότητα, είναι ακόμη ένας παραλογισμός του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος και της νεοελληνικής αντίληψης. Με ποια κριτήρια ορίστηκε η μονιμότητα; Είναι παγκοσμίως πρωτοφανές ένα κράτος να θέτει μόνο του φραγμούς και μάλιστα να το περνάει ως αντισυνταγματικό να απολύεις δημόσιο υπάλληλο. Η μονιμότητα στο δημόσιο τομέα θα έπρεπε να καθορίζεται με τα ίδια κριτήρια που καθορίζεται και στον ιδιωτικό τομέα: Την παραγωγικότητα. Εφόσον είσαι σωστός στον τομέα σου θα παραμείνεις στη δουλειά σου, εάν είσαι ανεπαρκής ή τεμπέλης, τότε είσαι περιττός. Αναζητάς εργασία στον ιδιωτικό τομέα για να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα που θεωρούσες παράλογα στον δημόσιο τομέα.
Εν συντομία, είτε βρισκόμαστε εντός Μνημονίου είτε εκτός, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η δραστική μείωση του δημόσιου τομέα είναι απαραίτητη για να αναπτυχθούμε οικονομικά. Το Μνημόνιο εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα, γι’ αυτό επιτάσσει τεράστιες περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις σε όλους τους τομείς και κυρίως στους στρατηγικούς. Προσωπικά, κατά της μονιμότητας, υπέρ της ορθολογικής και αξιοκρατικής μείωσης μισθών στο δημόσιο τομέα, της απόλυσης όλων των αναξιοκρατικώς προσληφθέντων δημ. υπαλλήλων και της διατήρησης μόνο των απαραίτητων και παραγωγικών σε κάθε υπηρεσία (φαινόμενα “βοηθός του βοηθού” πρέπει να εξαλειφθούν), υπέρ της ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών του ευρύτερου δημόσιου τομέα (σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια, τυχερά παίγνια κ.ά.) και διατήρηση του πλειοψηφικού πακέτου σε υπηρεσίες στρατηγικής και κοινωνικής σημασίας.
Νεογέννητος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.