Darkness
Περιβόητο μέλος
Η Darkness αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 5,129 μηνύματα.
04-09-15
21:35
Ένα από τα πιο γλυκά όνειρα που είδα ποτέ μου. Και δεν το είδα χθες αλλά πρόσφατα.
Με είδα ξαπλωμένη σε μια πολύ άνετη εξωτερική πολυθρόνα, σε ένα εξοχικό σπίτι γεμάτο δέντρα και λουλούδια γύρω, με έναν άσπρο φουντωτό τεράστιο σκύλο στην αγκαλιά να έχει ζαβλακωθεί από την ζέστη και να προσπαθεί να κοιμηθεί πάνω μου.
Με είδα ξαπλωμένη σε μια πολύ άνετη εξωτερική πολυθρόνα, σε ένα εξοχικό σπίτι γεμάτο δέντρα και λουλούδια γύρω, με έναν άσπρο φουντωτό τεράστιο σκύλο στην αγκαλιά να έχει ζαβλακωθεί από την ζέστη και να προσπαθεί να κοιμηθεί πάνω μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Darkness
Περιβόητο μέλος
Η Darkness αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 5,129 μηνύματα.
09-09-12
22:41
Ούτε που θυμάμαι.
Αλλά είχα δει κάτι σκατο όνειρα αυτές τις 2 βδομάδες.
Το ένα τελετουργικό. Η Σόφη να χάνει τον δρόμο και μέσα σε στενά δρομάκια πότε ανηφορικά πότε κατηφορικά να προσπαθεί να φτάσει κάπου. Και ποδηλάτες παράξενοι δίπλα να περνάνε. Και φθάνοντας στο μεγάλο άνοιγμα με τα βράχια, ένα πράγμα σαν το ιτς καλέ, κι ολόγυρα απόλυτο σκοτάδι να αντικρίζει κόσμο. Και μουσικές. Κι όλοι πάνω στα βράχια φορώντας πολλοί άσπρα και πολλοί μαύρα κι ελάχιστοι κάποιο άλλο χρώμα να ακούν τις ψαλμωδίες και τους ήχους και τους μουσικές που έφθαναν από κάτω. Από το άνοιγμα. Που δεν έβλεπες τπτ. Βασικά μέχρι την άκρη δεν πήγα. Και κει που γύρισα το κεφάλι να σου και μια μάνα με 2 μικρά κοριτσάκια σχεδόν δίδυμα με τα άσπρα τους φορεματάκια. Αν και το ένα κοριτσάκι είχε κάτι πιο άσχημο. Παίζει και η περίπτωση να ήταν αγόρι. Και κει που χάζευα τα φουστάνια από τα μικρά να γυρίζω και να βλέπω τον κόσμο να αυτοκτονεί. Και μέσα στον ύπνο τους και με τα χαμόγελα, κι άλλοι πιο λυπημένοι, να πέφτουν έτσι εύκολα, και να χάνονται.
Κι το δεύτερο όνειρο. Να σου πάλι βράδυ και παίζει πούθε πούθε και με βροχή να περιμένω σε παράξενη στάση το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη. Και κει ένα αυτοκίνητο να μου κόβει το δρόμο. Και να έρχεται το λεωφορείο και να το χάνω. Και ξάφνου να γίνομαι τάχα η Δήμητρα (μια φίλη μου) και να περνώ απέναντι στο ερειπωμένο σπίτι. Και ακούγοντας κάτω κάτι φωνές να πηγαίνω από πάνω τώρα κάτω. Και κει που έμπαινε να πετάγονται από πίσω μου κάτι βέλη. Και με στόχο κάτι παιδιά που κρύβονταν πίσω από την πόρτα, τάχα φίλοι μου, να ματώνουν τα πόδια τους από τα βέλη. Και μετά στο σπίτι της νουνάς όπου άσπρα υγρά έτρεχαν από τα μάτια της Ν. και γω σαλεμένη να φωνάζω τον Σάκη να πάμε στο νοσοκομείο. Και μετά τάχα κάτι θειες να λένε πως όλα είναι ντάξει. Και μετά η Ε. κατακουρασμένη κοντή και αδύνατη και σε ώρες α[απογευματινές να μου λέει πως δεν πειράζει που ταλαιπωρείται τόσο και να χάνεται πάλι στο κλασσικό της δρόμο. Και μετά η Ν. μέσα σε βροχές τούνελ και στροφές να οδηγεί και κάπου να μας πηγαίνει.
Αλλά είχα δει κάτι σκατο όνειρα αυτές τις 2 βδομάδες.
Το ένα τελετουργικό. Η Σόφη να χάνει τον δρόμο και μέσα σε στενά δρομάκια πότε ανηφορικά πότε κατηφορικά να προσπαθεί να φτάσει κάπου. Και ποδηλάτες παράξενοι δίπλα να περνάνε. Και φθάνοντας στο μεγάλο άνοιγμα με τα βράχια, ένα πράγμα σαν το ιτς καλέ, κι ολόγυρα απόλυτο σκοτάδι να αντικρίζει κόσμο. Και μουσικές. Κι όλοι πάνω στα βράχια φορώντας πολλοί άσπρα και πολλοί μαύρα κι ελάχιστοι κάποιο άλλο χρώμα να ακούν τις ψαλμωδίες και τους ήχους και τους μουσικές που έφθαναν από κάτω. Από το άνοιγμα. Που δεν έβλεπες τπτ. Βασικά μέχρι την άκρη δεν πήγα. Και κει που γύρισα το κεφάλι να σου και μια μάνα με 2 μικρά κοριτσάκια σχεδόν δίδυμα με τα άσπρα τους φορεματάκια. Αν και το ένα κοριτσάκι είχε κάτι πιο άσχημο. Παίζει και η περίπτωση να ήταν αγόρι. Και κει που χάζευα τα φουστάνια από τα μικρά να γυρίζω και να βλέπω τον κόσμο να αυτοκτονεί. Και μέσα στον ύπνο τους και με τα χαμόγελα, κι άλλοι πιο λυπημένοι, να πέφτουν έτσι εύκολα, και να χάνονται.
Κι το δεύτερο όνειρο. Να σου πάλι βράδυ και παίζει πούθε πούθε και με βροχή να περιμένω σε παράξενη στάση το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη. Και κει ένα αυτοκίνητο να μου κόβει το δρόμο. Και να έρχεται το λεωφορείο και να το χάνω. Και ξάφνου να γίνομαι τάχα η Δήμητρα (μια φίλη μου) και να περνώ απέναντι στο ερειπωμένο σπίτι. Και ακούγοντας κάτω κάτι φωνές να πηγαίνω από πάνω τώρα κάτω. Και κει που έμπαινε να πετάγονται από πίσω μου κάτι βέλη. Και με στόχο κάτι παιδιά που κρύβονταν πίσω από την πόρτα, τάχα φίλοι μου, να ματώνουν τα πόδια τους από τα βέλη. Και μετά στο σπίτι της νουνάς όπου άσπρα υγρά έτρεχαν από τα μάτια της Ν. και γω σαλεμένη να φωνάζω τον Σάκη να πάμε στο νοσοκομείο. Και μετά τάχα κάτι θειες να λένε πως όλα είναι ντάξει. Και μετά η Ε. κατακουρασμένη κοντή και αδύνατη και σε ώρες α[απογευματινές να μου λέει πως δεν πειράζει που ταλαιπωρείται τόσο και να χάνεται πάλι στο κλασσικό της δρόμο. Και μετά η Ν. μέσα σε βροχές τούνελ και στροφές να οδηγεί και κάπου να μας πηγαίνει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.