Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
23-02-11
09:39
Πω πω, τι άσχημο να τα ισοπεδώνουμε όλα!
+φωνώ 200%
Υπάρχουν αρκετές καλές πένες, γυναικείες και με μυαλό ποτισμένο από νέες ιδέες και όχι από άρλεκιν.
+φωνώ 300%
Καλό είναι να θαυμάζουμε ό, τι παλιό έχει αναχθεί σε κλασικό αλλά πρέπει να εξερενούμε λιγάκι και το νέο, αυτό που θα μας απαντά σε απορίες που έχουμε για το σύγχρονο, για αυτό που ζούμε.
+φων... εχμ, συγγνώμη. σα να διαφωνώ. αυτό που "ζεις" δεν είναι "σύγχρονο" επειδή πλέον υπάρχει πλέον το φλερτ του facebook
Πρόσφατα διάβασα τη νουβέλα της Σταυρούλας Σκαλίδης ''Κρέας από σταφύλι'' και εντυπωσιάστηκα από τον κοφτερό της λόγο.
μόνο μην κόπηκες γυρίζοντας τις σελίδες... τεσπα.
Ολα έχουν αξία αρκεί να αναθεωρήσουμε λιγάκι την έννοια ''αξία''..
οοοοοκ. οπότε, και όλα είναι για πέταμα, αρκεί να αναθεωρήσουμε λιγάκι
την έννοια "αξία"
***
Η σκεψη είναι το πολυτιμότερο ανθρώπινο προιόν. Αν αυτό δεν πληρώνεται τι περιμένεις;
λολ, τι ατάκα και αυτή...
εννοείται ΔΕΝ πρέπει να πληρώνεται η σκέψη, αλλιώς καταλήγει ιδρυματισμένη
μέσα στην αποτίμηση του έργου ενός διανοητή (sick), πρέπει να αποτιμάται
και η προσωπική θυσία
υγ2. δεν σου είπα. ο Βασιλικός έκανε βιβλιοαφιέρωμα σε ένα "ιστορικό" έργο του "ιστορικού" συγγραφέα, Ιρβινγκ.
τελικά έχει πέσει π ο λ υ το επίπεδο της εκπομπής
και χωρίς τα δικά σου χαϊρια
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
04-10-08
18:39
Κάτσε ρε συ Μπαγκζ γιατί περνάς απέναντι και το ευτελίζεις χειρότερα
Δεν υπάρχει ευκολότερη δικαιολογία για έναν συγγραφέα από το "δεν ήταν το κοινό έτοιμο για μένα".
Δεν υπάρχει ευκολότερη δικαιολογία για έναν συγγραφέα από το "δεν ήταν το κοινό έτοιμο για μένα".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
14-09-08
12:59
Αγαπητε Ρεμπ, για να μην εκπλήσεσαι. Η μόνη τέχνη που εκθειάζεται στη χώρα μας είναι το νταΒατζιλίκι.
Kάτσε λίγο βρε μηδενιστή άνθρωπε.
Έτσι όπως τα παρουσιάζεις, δεν εκδίδει ποτέ κανείς τίποτα καλό.
Έχεις μια τάση να εστιάζεις στα αρνητικά πάντως.
Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν εκδοτικές πρωτοβουλίες που κρατούν υψηλά στάνταρντς ποιότητας και πάνε ενάντια στο κατεστημένο.
Ξέρω τουλάχιστον τρεις που έκλεισαν.
Πς. Πλάκα στη πλάκα, είχα διαβάσει αυτό το βιβλίο και έπαθα ένα σοκ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
20-09-07
00:18
Οχι, από το θέμα, σύλληψης και αντίληψης cosmogirl.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Rempeskes
Επιφανές μέλος
Ο Rempeskes αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Hair stylist. Έχει γράψει 8,045 μηνύματα.
18-09-07
14:21
Όπως είπε και ο Μπεζαν-Σω, το μέτρο του Πολιτισμού ενός λαού είναι η Λογοτεχνία του. Κοιτώντας σήμερα την αγαπημένη εφημερίδα του Bis, αλίευσα ένα ενδιαφέρον αρθράκι για τις νέες εκδόσεις:
* Πρωτοεμφανιζόμενη ως πεζογράφος, παλιά και γνώριμη ωστόσο από τη δημοσιογραφική της πένα: για τη Μαρία Μαρκουλή το μουσικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Τα Νέα» δεν φαίνεται να περιορίζει τα λογοτεχνικά ενδιαφέροντά της. Η συλλογή διηγημάτων «Ντράιβ Ιν», που θα κυκλοφορήσει σε μερικές εβδομάδες στον «Κέδρο», αποτελείται από είκοσι ιστορίες στις οποίες αναμειγνύεται το αυτοκίνητο, άλλοτε ως μέσο μεταφορικό κι άλλοτε ως μέσο προώθησης της μυθοπλασίας. Οι ήρωες της Μαρίας Μαρκουλή είναι σύγχρονοι χαρακτήρες, άνθρωποι καθημερινοί, της διπλανής πόρτας. Νιώθουν τα πάντα και το τίποτε, γι' αυτό κι εκφράζονται αναλόγως, ενώ ο ψυχισμός τους μοιάζει με τα αυτοκίνητα που οδηγούν: υψηλές ταχύτητες, επικίνδυνες στροφές, απότομα σταματήματα. Πρόκειται για μια «on the road» περιήγηση στη σύγχρονη πόλη όπου δεν λείπουν οι συναισθηματικές εναλλαγές, το χιούμορ, ο πικρός
σχολιασμός της αλήθειας που βιώνει κι αναγνωρίζει ο καθένας από τους πρωταγωνιστές της.
**Το δεύτερο μυθιστόρημα της Φραντζέσκας Κολυβά, «Ο κηδεμόνας» (εκδόσεις «Πατάκης») εξελίσσεται στις αρχές του 20ού αιώνα, μεταξύ Σύρου και Βιέννης. Η κεντρική ηρωίδα της εργάζεται ως υπηρέτρια σε μια οικογένεια αστικού παρελθόντος αλλά παρηκμασμένου παρόντος. Η νεαρή κοπέλα ωριμάζει στη σκιά μιας πραγματικότητας στην οποία συνυπάρχουν η απειλή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι ιδεολογικές ζυμώσεις, τα προσωπικά και τα συλλογικά πάθη. Οι αναφορές στην ψυχανάλυση, μέσω ενός σκοτεινού προσώπου που αναζητεί την ταυτότητά του, περιπλέκουν την εξέλιξη του μύθου και στη μύηση της ηρωίδας σε άγνωστες εκδοχές της ζωής. Η συγγραφέας έχει δοκιμαστεί ξανά στην πεζογραφία με το μυθιστόρημα «Φτου και βγαίνω» (εκδόσεις «Καστανιώτης»).
**Η πρώτη συγγραφική απόπειρα της Μαρίας Φακίνου με τίτλο «Το καπρίτσιο της κυρίας Ν.» είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα («Καστανιώτης»). Γόνος οικογένειας συγγραφέων (Μιχάλης κι Ευγενία Φακίνου) αλλά και έμπειρη συνεργάτιδα αθηναϊκού εκδοτικού οίκου, η Μαρία Φακίνου εισέρχεται στο λογοτεχνικό στίβο χρησιμοποιώντας ως φόντο μια φανταστική πόλη. Η συγγραφέας δοκιμάζει τους ήρωές της αναμειγνύοντας την παρουσία τους σε τρεις διαφορετικές ιστορίες με απώτερο στόχο να αναστοχαστεί την περιπέτεια της γραφής αλλά και την ουσία που περιέχει για τους αναγνώστες.
Εδώ θα τρελαθούμε... Πρώτα οι γόνοι ηθοποιών γίνονται ηθοποιοί, μετά οι γόνοι πολιτικών γίνονται πολιτικοί, ενώ για τους γόνους τραγουδιστών δεν το σχολιάζω καν. Απλώς δέχομαι ότι υπάρχουν τα γονίδια του Ηθοποιού, του Πολιτικού, του Τραγουδιστή και τελεύει το θέμα. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν μου κάθεται...
* Ζητήματα της γυναικείας σεξουαλικότητας θίγει στο δεύτερο μυθιστόρημά της η Κατερίνα Χρυσανθοπούλου. Το «Primavera» («Τόπος») είναι ένα βιβλίο που αγγίζει το δίπολο του έρωτα τόσο ως κοινωνικό ταμπού όσο και ως σωματική-ψυχική ανάγκη. Η ηρωίδα της διαχειρίζεται την εικόνα του εαυτού της, γίνεται έρμαιο του βλέμματος, προσπαθεί να συναγάγει ένα συμπέρασμα, την ουσία των πραγμάτων. Η συγγραφέας, που ασχολείται με τη μετάφραση ενώ έχει εκδώσει και μία συλλογή ποιημάτων, χρησιμοποιεί την αμεσότητα των διαλόγων, τις έντονες περιγραφές, την ελάχιστη χρήση ρημάτων ώστε να αποτυπώσει τις καταστάσεις που βιώνει η ηρωίδα της με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο.
Και καταλήγω εδώ με μερικά σχόλια...
α) Ιδέα μου είναι, ή πάμε για λογοτεχνικό φούντο;
β) Διάλεξα μόνο τις γυναίκες, γιατί πρώτον είμαι φαλλοκράτης, και δεύτερον γιατί αν τους αφαιρέσεις τα συστατικά του Άρλεκιν, δεν μπορούν να συγγράψουν τίποτε.
γ) Και συν τοις άλλοις, ποζάρουν σα μοντέλες. Βρε ούστ! Δεν ξέρετε τον Μπεζάν-Σω?
δ) Μπεζαν-Σω δεν υπάρχει. Το έβαλα για να ψαρώσουν οι ψαγμένοι της παρέας.
* Πρωτοεμφανιζόμενη ως πεζογράφος, παλιά και γνώριμη ωστόσο από τη δημοσιογραφική της πένα: για τη Μαρία Μαρκουλή το μουσικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Τα Νέα» δεν φαίνεται να περιορίζει τα λογοτεχνικά ενδιαφέροντά της. Η συλλογή διηγημάτων «Ντράιβ Ιν», που θα κυκλοφορήσει σε μερικές εβδομάδες στον «Κέδρο», αποτελείται από είκοσι ιστορίες στις οποίες αναμειγνύεται το αυτοκίνητο, άλλοτε ως μέσο μεταφορικό κι άλλοτε ως μέσο προώθησης της μυθοπλασίας. Οι ήρωες της Μαρίας Μαρκουλή είναι σύγχρονοι χαρακτήρες, άνθρωποι καθημερινοί, της διπλανής πόρτας. Νιώθουν τα πάντα και το τίποτε, γι' αυτό κι εκφράζονται αναλόγως, ενώ ο ψυχισμός τους μοιάζει με τα αυτοκίνητα που οδηγούν: υψηλές ταχύτητες, επικίνδυνες στροφές, απότομα σταματήματα. Πρόκειται για μια «on the road» περιήγηση στη σύγχρονη πόλη όπου δεν λείπουν οι συναισθηματικές εναλλαγές, το χιούμορ, ο πικρός
σχολιασμός της αλήθειας που βιώνει κι αναγνωρίζει ο καθένας από τους πρωταγωνιστές της.
**Το δεύτερο μυθιστόρημα της Φραντζέσκας Κολυβά, «Ο κηδεμόνας» (εκδόσεις «Πατάκης») εξελίσσεται στις αρχές του 20ού αιώνα, μεταξύ Σύρου και Βιέννης. Η κεντρική ηρωίδα της εργάζεται ως υπηρέτρια σε μια οικογένεια αστικού παρελθόντος αλλά παρηκμασμένου παρόντος. Η νεαρή κοπέλα ωριμάζει στη σκιά μιας πραγματικότητας στην οποία συνυπάρχουν η απειλή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι ιδεολογικές ζυμώσεις, τα προσωπικά και τα συλλογικά πάθη. Οι αναφορές στην ψυχανάλυση, μέσω ενός σκοτεινού προσώπου που αναζητεί την ταυτότητά του, περιπλέκουν την εξέλιξη του μύθου και στη μύηση της ηρωίδας σε άγνωστες εκδοχές της ζωής. Η συγγραφέας έχει δοκιμαστεί ξανά στην πεζογραφία με το μυθιστόρημα «Φτου και βγαίνω» (εκδόσεις «Καστανιώτης»).
**Η πρώτη συγγραφική απόπειρα της Μαρίας Φακίνου με τίτλο «Το καπρίτσιο της κυρίας Ν.» είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα («Καστανιώτης»). Γόνος οικογένειας συγγραφέων (Μιχάλης κι Ευγενία Φακίνου) αλλά και έμπειρη συνεργάτιδα αθηναϊκού εκδοτικού οίκου, η Μαρία Φακίνου εισέρχεται στο λογοτεχνικό στίβο χρησιμοποιώντας ως φόντο μια φανταστική πόλη. Η συγγραφέας δοκιμάζει τους ήρωές της αναμειγνύοντας την παρουσία τους σε τρεις διαφορετικές ιστορίες με απώτερο στόχο να αναστοχαστεί την περιπέτεια της γραφής αλλά και την ουσία που περιέχει για τους αναγνώστες.
Εδώ θα τρελαθούμε... Πρώτα οι γόνοι ηθοποιών γίνονται ηθοποιοί, μετά οι γόνοι πολιτικών γίνονται πολιτικοί, ενώ για τους γόνους τραγουδιστών δεν το σχολιάζω καν. Απλώς δέχομαι ότι υπάρχουν τα γονίδια του Ηθοποιού, του Πολιτικού, του Τραγουδιστή και τελεύει το θέμα. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν μου κάθεται...
* Ζητήματα της γυναικείας σεξουαλικότητας θίγει στο δεύτερο μυθιστόρημά της η Κατερίνα Χρυσανθοπούλου. Το «Primavera» («Τόπος») είναι ένα βιβλίο που αγγίζει το δίπολο του έρωτα τόσο ως κοινωνικό ταμπού όσο και ως σωματική-ψυχική ανάγκη. Η ηρωίδα της διαχειρίζεται την εικόνα του εαυτού της, γίνεται έρμαιο του βλέμματος, προσπαθεί να συναγάγει ένα συμπέρασμα, την ουσία των πραγμάτων. Η συγγραφέας, που ασχολείται με τη μετάφραση ενώ έχει εκδώσει και μία συλλογή ποιημάτων, χρησιμοποιεί την αμεσότητα των διαλόγων, τις έντονες περιγραφές, την ελάχιστη χρήση ρημάτων ώστε να αποτυπώσει τις καταστάσεις που βιώνει η ηρωίδα της με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο.
Και καταλήγω εδώ με μερικά σχόλια...
α) Ιδέα μου είναι, ή πάμε για λογοτεχνικό φούντο;
β) Διάλεξα μόνο τις γυναίκες, γιατί πρώτον είμαι φαλλοκράτης, και δεύτερον γιατί αν τους αφαιρέσεις τα συστατικά του Άρλεκιν, δεν μπορούν να συγγράψουν τίποτε.
γ) Και συν τοις άλλοις, ποζάρουν σα μοντέλες. Βρε ούστ! Δεν ξέρετε τον Μπεζάν-Σω?
δ) Μπεζαν-Σω δεν υπάρχει. Το έβαλα για να ψαρώσουν οι ψαγμένοι της παρέας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.