Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
01-12-12
00:31
Πάντα συμπαθούσα τα παγκάκια. Μου δημιουργούσαν ρετρονοσταλγικά συναισθήματα. Κάθε παγκάκι έχει μια ιστορία. Τα παγκάκια είναι άποψη. Είναι στάση ζωής.
Συνήθως όταν σκέφτεσαι κάποιο παγκάκι σου έρχονται στο μυαλό όμορφες εικόνες.
Δημιουργούν μια ηρεμία. Μια παύση στο χρόνο. Σήμερα τρέχουμε όλοι πανικόβλητοι μέσα στο άγχος και την τρέλα μας. Αλλά το παγκάκι είναι πάντα εκεί. Προσφέρει αδιαμαρτύρητα τις υπηρεσίες του. Σου λέει σταμάτα. Κάθισε.Ηρέμησε. Πάρε μια ανάσα. Σκέψου λίγο. Ή μη σκέφτεσαι και τίποτα. Απλά κάτσε. Έστω και πέντε λεπτά. Κάτσε.Πάτε λίγο pause και ξανασυνεχίζεις την τρέλα σου. Κοίτα γύρω σου. Τι παρατηρείς; Τον κόσμο να πηγαινοέρχεται πάνω κάτω...ή τη θάλασσα μπροστά σου...ή κάποιο άλλο υπέροχο τοπίο...ή....ή. Είσαι ο τρίτος παρατηρητής. Δεν επεμβαίνεις. Δεν είσαι μέρος του κόσμου αυτού εκείνη τη στιγμή. Είσαι εκτός.
Από ένα παγκάκι μπορείς να μάθεις πολλά. Σου περνάει ένα σωρό μηνύματα. Πόσα πράγματα μπορεί να σου διηγηθεί ένα παγκάκι; Πόσα πολλά πράγματα έχει δει; Λογιών λογιών παγκάκια. Παντού. Έργα τέχνης.
Πόσοι από εμάς εκμεταλλευόμαστε τις ευεργετικές ευκαιρίες που μπορεί να σου δώσει ένα παγκάκι; Ιδιαίτερα αυτοί που ζουν σε μεγαλουπόλεις; Μόνο οι ρομαντικοί ίσως.
Όχι εγώ δεν είμαι μια από αυτούς. Αλλά μπορώ να αναγνωρίσω την αξία τους.
Κι ένα σκαλοπάτι μπορεί να σου προσφέρει τα ίδια πράγματα. Κι εκεί μπορείς να καθίσεις και να ξαποστάσεις λίγο. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Το παγκάκι έχει άλλη αίγλη.
Παλιότερα που δεν υπήρχαν τόσα μαγαζιά διασκέδασης οι νέοι αρκούνταν στα παγκάκια. Εκεί οι παρέες, εκεί οι έρωτες, εκεί οι συζητήσεις, εκεί τα ραντεβού, εκεί όλο το παιχνίδι. Για ένα μεγάλο διάστημα τα παγκάκια άρχισαν να παραγκωνίζονται. Τη θέση τους πήραν τα παρακάτω μαγαζιά. Μουσική, καφέδες, πανικός, κοκεταρίες, δήθεν καταστάσεις, in μαγαζιά κτλ.
Μόνοι οι γέροι τα εκτιμούσαν.
Τα παγκάκια ήταν συνήθως για ανθρώπους παρακμιακούς όπως ναρκομανείς, άστεγοι, αλητοπαρέες κ.α.
Στην Ελλάδα δεν τα είχαμε και σε πολύ εκτίμηση.
Στο εξωτερικό είναι αλλιώς τα πράγματα όμως. Παντού θα δεις παγκάκια. Σε κάθε γωνιά. Τεράστια πάρκα με παγκάκια. Και ω ναι. Άνθρωποι να κάθονται πάνω σε αυτά. Τι περίεργο θέαμα για εμάς! Διαβάζουν την εφημερίδα τους, τρώνε το κολατσιό τους, φιλιούνται, ξαπλώνουν, κοιμούνται, συζητούν...Εδώ, μέχρι πρότινος, αν καθόσουν για λίγο σε κανένα παγκάκι θα σε κοιτούσαν περίεργα. Το πιο πιθανό σενάριο που θα σκεφτόταν κάποιος είναι ότι πάσχεις από κάποια ψυχολογική διαταραχή ή ότι έχεις τάσεις λιποθυμίας και στηρίχθηκες για λίγο σε ένα από αυτά για να συνέλθεις.
Τώρα, όμως, που αλλάξαν οι εποχές και διανύουμε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής ύφεσης ο κόσμος ξαναγυρνάει στα παγκάκια όπως παλιά. Δεν έχει λεφτά να ξοδέψει πλέον για glamour καταστάσεις.
Θα πάρει ένα φθηνό καφέ ή καμιά μπυρίτσα και θα αράξει στα παγκάκια. Τα παγκάκια ξαναγίνονται μόδα.
Εκτός από τους άστεγους, τους γέρους και τους υπόλοιπους περιθωριακούς που έμειναν πιστοί σε αυτά, θα δεις πλέον και μητέρες με παιδιά, φοιτητές, ζευγαράκια, γιάπηδες, παρέες και πολλούς άλλους.
Η αφορμή που μου γεννήθηκαν αυτές οι σκέψεις ήταν ένας άντρας που είδα να κάθεται σήμερα σε ένα παγκάκι. Ένας γραβατωμένος κύριος που είχε σταματήσει για λίγο το πανάκριβο αμάξι του πιο εκεί με αλάρμ και κάθησε για λίγο σε ένα παγκάκι που είχε θέα μπροστά τη θάλασσα. Προφανώς σχολώντας από τη δουλειά του και καθ'οδόν για το σπίτι του, όπου θα τον περίμενε η γυναίκα του, τα παιδιά του και όλος αυτός ο πανικός χρειαζόταν ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα. Έστω λίγων λεπτών μόνο. Φαινόταν τόσο ήρεμος. Τον ζήλεψα. Μια δική του προσωπική στιγμή που πρόσφερε απλόχερα στον εαυτό του.Ας πούμε κάπως έτσι:
Σταματήστε και απολαύστε κι εσείς την επόμενη φορά ένα παγκάκι που θα συναντήσετε στο δρόμο σας. Μην το προσπεράσετε.
Για αυτό το λόγο είναι εκεί.
Συνήθως όταν σκέφτεσαι κάποιο παγκάκι σου έρχονται στο μυαλό όμορφες εικόνες.
Δημιουργούν μια ηρεμία. Μια παύση στο χρόνο. Σήμερα τρέχουμε όλοι πανικόβλητοι μέσα στο άγχος και την τρέλα μας. Αλλά το παγκάκι είναι πάντα εκεί. Προσφέρει αδιαμαρτύρητα τις υπηρεσίες του. Σου λέει σταμάτα. Κάθισε.Ηρέμησε. Πάρε μια ανάσα. Σκέψου λίγο. Ή μη σκέφτεσαι και τίποτα. Απλά κάτσε. Έστω και πέντε λεπτά. Κάτσε.Πάτε λίγο pause και ξανασυνεχίζεις την τρέλα σου. Κοίτα γύρω σου. Τι παρατηρείς; Τον κόσμο να πηγαινοέρχεται πάνω κάτω...ή τη θάλασσα μπροστά σου...ή κάποιο άλλο υπέροχο τοπίο...ή....ή. Είσαι ο τρίτος παρατηρητής. Δεν επεμβαίνεις. Δεν είσαι μέρος του κόσμου αυτού εκείνη τη στιγμή. Είσαι εκτός.
Από ένα παγκάκι μπορείς να μάθεις πολλά. Σου περνάει ένα σωρό μηνύματα. Πόσα πράγματα μπορεί να σου διηγηθεί ένα παγκάκι; Πόσα πολλά πράγματα έχει δει; Λογιών λογιών παγκάκια. Παντού. Έργα τέχνης.
Πόσοι από εμάς εκμεταλλευόμαστε τις ευεργετικές ευκαιρίες που μπορεί να σου δώσει ένα παγκάκι; Ιδιαίτερα αυτοί που ζουν σε μεγαλουπόλεις; Μόνο οι ρομαντικοί ίσως.
Όχι εγώ δεν είμαι μια από αυτούς. Αλλά μπορώ να αναγνωρίσω την αξία τους.
Κι ένα σκαλοπάτι μπορεί να σου προσφέρει τα ίδια πράγματα. Κι εκεί μπορείς να καθίσεις και να ξαποστάσεις λίγο. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Το παγκάκι έχει άλλη αίγλη.
Παλιότερα που δεν υπήρχαν τόσα μαγαζιά διασκέδασης οι νέοι αρκούνταν στα παγκάκια. Εκεί οι παρέες, εκεί οι έρωτες, εκεί οι συζητήσεις, εκεί τα ραντεβού, εκεί όλο το παιχνίδι. Για ένα μεγάλο διάστημα τα παγκάκια άρχισαν να παραγκωνίζονται. Τη θέση τους πήραν τα παρακάτω μαγαζιά. Μουσική, καφέδες, πανικός, κοκεταρίες, δήθεν καταστάσεις, in μαγαζιά κτλ.
Μόνοι οι γέροι τα εκτιμούσαν.
Τα παγκάκια ήταν συνήθως για ανθρώπους παρακμιακούς όπως ναρκομανείς, άστεγοι, αλητοπαρέες κ.α.
Στην Ελλάδα δεν τα είχαμε και σε πολύ εκτίμηση.
Στο εξωτερικό είναι αλλιώς τα πράγματα όμως. Παντού θα δεις παγκάκια. Σε κάθε γωνιά. Τεράστια πάρκα με παγκάκια. Και ω ναι. Άνθρωποι να κάθονται πάνω σε αυτά. Τι περίεργο θέαμα για εμάς! Διαβάζουν την εφημερίδα τους, τρώνε το κολατσιό τους, φιλιούνται, ξαπλώνουν, κοιμούνται, συζητούν...Εδώ, μέχρι πρότινος, αν καθόσουν για λίγο σε κανένα παγκάκι θα σε κοιτούσαν περίεργα. Το πιο πιθανό σενάριο που θα σκεφτόταν κάποιος είναι ότι πάσχεις από κάποια ψυχολογική διαταραχή ή ότι έχεις τάσεις λιποθυμίας και στηρίχθηκες για λίγο σε ένα από αυτά για να συνέλθεις.
Τώρα, όμως, που αλλάξαν οι εποχές και διανύουμε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής ύφεσης ο κόσμος ξαναγυρνάει στα παγκάκια όπως παλιά. Δεν έχει λεφτά να ξοδέψει πλέον για glamour καταστάσεις.
Θα πάρει ένα φθηνό καφέ ή καμιά μπυρίτσα και θα αράξει στα παγκάκια. Τα παγκάκια ξαναγίνονται μόδα.
Εκτός από τους άστεγους, τους γέρους και τους υπόλοιπους περιθωριακούς που έμειναν πιστοί σε αυτά, θα δεις πλέον και μητέρες με παιδιά, φοιτητές, ζευγαράκια, γιάπηδες, παρέες και πολλούς άλλους.
Η αφορμή που μου γεννήθηκαν αυτές οι σκέψεις ήταν ένας άντρας που είδα να κάθεται σήμερα σε ένα παγκάκι. Ένας γραβατωμένος κύριος που είχε σταματήσει για λίγο το πανάκριβο αμάξι του πιο εκεί με αλάρμ και κάθησε για λίγο σε ένα παγκάκι που είχε θέα μπροστά τη θάλασσα. Προφανώς σχολώντας από τη δουλειά του και καθ'οδόν για το σπίτι του, όπου θα τον περίμενε η γυναίκα του, τα παιδιά του και όλος αυτός ο πανικός χρειαζόταν ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα. Έστω λίγων λεπτών μόνο. Φαινόταν τόσο ήρεμος. Τον ζήλεψα. Μια δική του προσωπική στιγμή που πρόσφερε απλόχερα στον εαυτό του.Ας πούμε κάπως έτσι:
Σταματήστε και απολαύστε κι εσείς την επόμενη φορά ένα παγκάκι που θα συναντήσετε στο δρόμο σας. Μην το προσπεράσετε.
Για αυτό το λόγο είναι εκεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.