Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
21-10-07
16:38
Αγαπητή C.M., πράγματι ένα πολύ ωραίο κείμενο, άσε αυτούς που κατακρίνουν τα μεγάλα ποστ να λένε...
Μέσα απ' το κείμενό σου μου δίνεται η αίσθηση ότι δεν μιλάς για τη γνήσια αυτοπεποίθηση που σου προσφέρει η πραγματική γνώση του εαυτού σου. Ίσως έπρεπε καλύτερα να την αποκαλέσουμε "αυτοεκτίμηση", αυτήν τη γνήσια πίστη στον εαυτό μας, αυτή που εκπηγάζει μέσ' απ' την ψυχή μας, αυτήν που μας οδηγεί στο Θέλημά μας και μας σπρώχνει ν' ανακαλύψουμε το πραγματικό μας Χάρισμα;
Η αυτοπεποίθηση ως "κουστούμι" εμπεριέχει όλα τ' αρνητικά τα οποία έχουν γράψει οι συνομιλητές μέχρι σήμερα στο θέμα αυτό. Δεν θα ήθελα να μείνουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων, φυσικά δεν λέω ότι αυτό κάνεις εσύ, απλά ότι αυτό με το "κουστούμι" ή "εργαλείο" όπως το περιγράφεις είναι απλά μια επίφαση αυτοπεποίθησης, που κάτω απ' το εντυπωσιακό του ύφασμα κρύβει συχνά έλλειψη πραγματικής αυτοεκτίμησης.
Όταν ξεκινάς ν' ανεβαίνεις τη σκάλα του Ιακώβ, είναι γιατί αυτή έπεσε απ' τον ουρανό για σένα, οι άγγελοι σε κάλεσαν ν' ανέβεις το πρώτο σκαλοπάτι. Όταν έχεις φτάσει σ' ένα ύψος και παρολαυτά βλέπεις πως όριό σου είναι ο ουρανός, αυτό σου γεννά ταπεινότητα, αυτήν που ο Σωκράτης εξέφρασε με το "Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα", ενώ το Μαντείο των Δελφών είχε ορίσει: "Ουδείς σοφότερος Σωκράτους". Τότε αποκτάς κι αυτοπεποίθηση: "Ξέρω ν' ανεβαίνω, δεν φοβάμαι το ύψος". Τότε αποκτάς κι αυτοεπίγνωση: "Δεν είμαι ανώτερος των υπολοίπων, είμαι ένας ταξιδευτής που ψάχνει για το θησαυρό του". Αν μάλιστα πέσεις, θα μάθεις και κάτι ακόμη πιο πολύτιμο: Ότι ξέρεις να πετάς!!! Τότε η εμπειρία θα γίνει Γνώση και η Γνώση θα σε κάνει άφοβη. Όταν σιγήσουν τα παράσιτα του φόβου, θ' αποκτήσεις την πραγματική αυτοεκτίμηση, που ίσως μόνο οι αδαείς θα βλέπουν ως ενοχλητική αυτοπεποίθηση, στα μάτια σου, στο βάδισμά σου, στον αέρα που αποπνέεις.
Η Γνώση, όχι οι γνώσεις, δηλαδή η επεξεργασμένη πληροφορία που καταλήγει σε απτά συμπεράσματα, ενισχύει την Πίστη, δεν την αντιμάχεται κατά τη γνώμη μου.
"Θά 'θελα νά 'μουνα κουτός για να πιστεύω,
Θά 'θελα νά 'μουνα σοφός για ν' αγαπώ".
Αν μάθεις ν' αγαπάς τον εαυτό σου, τότε θα πιστεύεις και σ' αυτόν, χωρίς να φοράς πια κανένα κουστούμι...
Η κάρτα της Προσαρμογής ή αλλιώς Εξισορρόπησης, ή αλλιώς Δικαιοσύνης, είναι ακόμη ανοικτή στο θέμα των Ταρώ.
Μέσα απ' το κείμενό σου μου δίνεται η αίσθηση ότι δεν μιλάς για τη γνήσια αυτοπεποίθηση που σου προσφέρει η πραγματική γνώση του εαυτού σου. Ίσως έπρεπε καλύτερα να την αποκαλέσουμε "αυτοεκτίμηση", αυτήν τη γνήσια πίστη στον εαυτό μας, αυτή που εκπηγάζει μέσ' απ' την ψυχή μας, αυτήν που μας οδηγεί στο Θέλημά μας και μας σπρώχνει ν' ανακαλύψουμε το πραγματικό μας Χάρισμα;
Η αυτοπεποίθηση ως "κουστούμι" εμπεριέχει όλα τ' αρνητικά τα οποία έχουν γράψει οι συνομιλητές μέχρι σήμερα στο θέμα αυτό. Δεν θα ήθελα να μείνουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων, φυσικά δεν λέω ότι αυτό κάνεις εσύ, απλά ότι αυτό με το "κουστούμι" ή "εργαλείο" όπως το περιγράφεις είναι απλά μια επίφαση αυτοπεποίθησης, που κάτω απ' το εντυπωσιακό του ύφασμα κρύβει συχνά έλλειψη πραγματικής αυτοεκτίμησης.
Όταν ξεκινάς ν' ανεβαίνεις τη σκάλα του Ιακώβ, είναι γιατί αυτή έπεσε απ' τον ουρανό για σένα, οι άγγελοι σε κάλεσαν ν' ανέβεις το πρώτο σκαλοπάτι. Όταν έχεις φτάσει σ' ένα ύψος και παρολαυτά βλέπεις πως όριό σου είναι ο ουρανός, αυτό σου γεννά ταπεινότητα, αυτήν που ο Σωκράτης εξέφρασε με το "Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα", ενώ το Μαντείο των Δελφών είχε ορίσει: "Ουδείς σοφότερος Σωκράτους". Τότε αποκτάς κι αυτοπεποίθηση: "Ξέρω ν' ανεβαίνω, δεν φοβάμαι το ύψος". Τότε αποκτάς κι αυτοεπίγνωση: "Δεν είμαι ανώτερος των υπολοίπων, είμαι ένας ταξιδευτής που ψάχνει για το θησαυρό του". Αν μάλιστα πέσεις, θα μάθεις και κάτι ακόμη πιο πολύτιμο: Ότι ξέρεις να πετάς!!! Τότε η εμπειρία θα γίνει Γνώση και η Γνώση θα σε κάνει άφοβη. Όταν σιγήσουν τα παράσιτα του φόβου, θ' αποκτήσεις την πραγματική αυτοεκτίμηση, που ίσως μόνο οι αδαείς θα βλέπουν ως ενοχλητική αυτοπεποίθηση, στα μάτια σου, στο βάδισμά σου, στον αέρα που αποπνέεις.
Η Γνώση, όχι οι γνώσεις, δηλαδή η επεξεργασμένη πληροφορία που καταλήγει σε απτά συμπεράσματα, ενισχύει την Πίστη, δεν την αντιμάχεται κατά τη γνώμη μου.
"Θά 'θελα νά 'μουνα κουτός για να πιστεύω,
Θά 'θελα νά 'μουνα σοφός για ν' αγαπώ".
Αν μάθεις ν' αγαπάς τον εαυτό σου, τότε θα πιστεύεις και σ' αυτόν, χωρίς να φοράς πια κανένα κουστούμι...
Αρχική Δημοσίευση από C.M.:Χαώδη μου, απλά θεωρώ ότι το μέτρο πρέπει να υπάρχει παντού, αυτό που λέμε εξισορρόπηση.
Η κάρτα της Προσαρμογής ή αλλιώς Εξισορρόπησης, ή αλλιώς Δικαιοσύνης, είναι ακόμη ανοικτή στο θέμα των Ταρώ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
18-10-07
15:56
Εεε, αφού εγώ είμαι;.
Μετά από μένα το Χάος, ή εγώ είμαι το Χάος;; Μήπως το Χάος είναι πριν από μένα;;
Ρε μαμώτο, μπερδεύτηκα μιλάμε...Αφότου άφησα το Θεό στη θέση μου, τα έχει κάνει μπάχαλο σ' αυτό το σύμπαν, θα πρέπει να του πω δυο λογάκια...
Μετά από μένα το Χάος, ή εγώ είμαι το Χάος;; Μήπως το Χάος είναι πριν από μένα;;
Ρε μαμώτο, μπερδεύτηκα μιλάμε...Αφότου άφησα το Θεό στη θέση μου, τα έχει κάνει μπάχαλο σ' αυτό το σύμπαν, θα πρέπει να του πω δυο λογάκια...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
17-10-07
13:20
Και γιατί η υψηλή αυτοπεποίθηση δεν είναι κάτι το υγιές;
Επίσης, γιατί η συνειδητοποίηση του ύψους σου δεν είναι στοιχείο που συνάδει με την ανέλιξη; Δηλαδή αν κάποιος συνειδητοποιεί πως έχει φτάσει στα 10 μέτρα ύψος (για παράδειγμα) ενώ κοιτώντας ψηλά βλέπει πως η σκάλα οδηγεί στον ουρανό, αυτό δεν είναι θετικό; Ακόμη, αυτό δεν συγκαταλέγεται στη γνώση του εαυτού, η οποία θεωρείται υγιής από τη συνομιλήτρια;
Επίσης, γιατί η συνειδητοποίηση του ύψους σου δεν είναι στοιχείο που συνάδει με την ανέλιξη; Δηλαδή αν κάποιος συνειδητοποιεί πως έχει φτάσει στα 10 μέτρα ύψος (για παράδειγμα) ενώ κοιτώντας ψηλά βλέπει πως η σκάλα οδηγεί στον ουρανό, αυτό δεν είναι θετικό; Ακόμη, αυτό δεν συγκαταλέγεται στη γνώση του εαυτού, η οποία θεωρείται υγιής από τη συνομιλήτρια;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
02-10-07
19:40
Λεξικό Τριανταφυλλίδη
Αυτό που θέλω να πω είναι πως ίσως έχει δίκιο ο Λόρυ ότι σε μια περίπτωση ξέφυγα από τον ορισμό, αφού θεώρησα ότι μετριοφροσύνη είναι να υποβιβάζει κανείς τα προτερήματά του. Συνήθως όμως έτσι το εννοούν οι περισσότεροι. Πχ: "Είσαι πολύ καλός επιστήμονας" "Ε, εντάξει, όχι τόσο πολύ, υπάρχουν και καλύτεροι". Αυτό εννοώ ως "Αρετή των Μετρίων".
Πώς όμως θα επιβιώσει κανείς, όταν όλοι οι άλλοι διαφημίζουν προτερήματα που δεν έχουν; Πώς θα υποστηρίξει τη θέση του όταν όλοι οι άλλοι (όπως μας έγραψε αρχικά η Μισέλ) προσπαθούν να υποβιβάσουν τη γνώση του και την εμπειρία του; Νομίζω ότι από εκείνη τη δήλωσή μου θα πρέπει να μείνει η προσπάθεια να κατανοείς και να περιγράφεις τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι. Μη φοβούμενος να παραδεχτείς ούτε τα προτερήματα, ούτε τα ελαττώματα. Γι' αυτό έδωσα και τ' ανάλογα παραδείγματα.
Μου έχει τύχει αυτού του τύπου ο ανταγωνισμός μέσα σε παρέες. Κάποιες στιγμές αναγκάζεται κανείς να υποστηρίξει αυτό που είναι. Οι ηττημένοι κάθε μάχης, έστω και λεκτικής, έχουν πάντα αυτό να πουν για το νικητή, αφού δεν κατάφεραν να τον εξουθενώσουν: "Έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του". Αν μιλάμε γι' αυτόν που προβάλεται χωρίς να προκαλείται, τότε συμφωνώ ότι αυτό είναι ένδειξη έλλειψης αυτοεκτίμησης. Αυτοί οι τύποι συνήθως τα λένε περισσότερο για να πείσουν τους εαυτούς τους και όχι τους άλλους.
μετριόφρων -ων -ον [metri?fron] E (βλ. -ων -ων -ον) : (λόγ.) α. που δε θέλει να επιδεικνύει τις ικανότητες, τις επιτυχίες του κτλ. ή γενικά να γίνεται λόγος γι΄ αυτά: Tαπεινός και ~ άνθρωπος καθώς είναι, αποφεύγει να προβάλλει κάθε τιμητική διάκριση. || (ως ουσ.): Oι μετριόφρονες και οι αφανείς στο τέλος δικαιώνονται. β. (σπάν.) που δεν έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. || (ως ουσ.). [λόγ. < ελνστ. μετριόφρων]
Αυτό που θέλω να πω είναι πως ίσως έχει δίκιο ο Λόρυ ότι σε μια περίπτωση ξέφυγα από τον ορισμό, αφού θεώρησα ότι μετριοφροσύνη είναι να υποβιβάζει κανείς τα προτερήματά του. Συνήθως όμως έτσι το εννοούν οι περισσότεροι. Πχ: "Είσαι πολύ καλός επιστήμονας" "Ε, εντάξει, όχι τόσο πολύ, υπάρχουν και καλύτεροι". Αυτό εννοώ ως "Αρετή των Μετρίων".
Πώς όμως θα επιβιώσει κανείς, όταν όλοι οι άλλοι διαφημίζουν προτερήματα που δεν έχουν; Πώς θα υποστηρίξει τη θέση του όταν όλοι οι άλλοι (όπως μας έγραψε αρχικά η Μισέλ) προσπαθούν να υποβιβάσουν τη γνώση του και την εμπειρία του; Νομίζω ότι από εκείνη τη δήλωσή μου θα πρέπει να μείνει η προσπάθεια να κατανοείς και να περιγράφεις τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι. Μη φοβούμενος να παραδεχτείς ούτε τα προτερήματα, ούτε τα ελαττώματα. Γι' αυτό έδωσα και τ' ανάλογα παραδείγματα.
Μου έχει τύχει αυτού του τύπου ο ανταγωνισμός μέσα σε παρέες. Κάποιες στιγμές αναγκάζεται κανείς να υποστηρίξει αυτό που είναι. Οι ηττημένοι κάθε μάχης, έστω και λεκτικής, έχουν πάντα αυτό να πουν για το νικητή, αφού δεν κατάφεραν να τον εξουθενώσουν: "Έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του". Αν μιλάμε γι' αυτόν που προβάλεται χωρίς να προκαλείται, τότε συμφωνώ ότι αυτό είναι ένδειξη έλλειψης αυτοεκτίμησης. Αυτοί οι τύποι συνήθως τα λένε περισσότερο για να πείσουν τους εαυτούς τους και όχι τους άλλους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
02-10-07
14:53
Όμως σχεδόν όλοι μας (κι εγώ μερικές φορές), όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο με πολύ υψηλή αυτοπεποίθηση, δημιουργούνται μέσα μας αυτόματα εχθρικά αισθήματα. Γιατί άραγε;
Η κοινωνία μας διδάσκει τον αχαλίνωτο ανταγωνισμό. Από την άλλη ο ανταγωνισμός είναι μέρος όλων των φυσικών διαδικασιών. Αυτός που έχει αυτοπεποίθηση δείχνει ισχυρός στον ανταγωνισμό και γι' αυτό μας δημιουργεί συναισθήματα εχθρότητας. Θεωρούμε ότι αν αυτός μας ανταγωνιστεί σε κάτι, θα "φάμε χώμα".
Εάν είμαστε έξυπνοι μπορούμε να τεστάρουμε τον απέναντι. Αν διαπιστώσουμε αντικειμενικά ότι όντως είναι αυτό που δείχνει, τότε μπορούμε να μάθουμε απ' αυτόν. Ο Σουν Τζου έλεγε: "Αν δεν μπορείς να νικήσεις έναν αντίπαλο, προσεταιρίσου τον".
Αν πάλι διαπιστώσουμε πως είναι ψωνάρα, μπορούμε να του δώσουμε ένα μαθηματάκι για να του πέσει λίγο η μούρη. Η εχθρότητα είναι ένδειξη συναισθημάτων φόβου και κατωτερότητας.
Δεν μπορείς ποτέ να νικήσεις αντίπαλο που τον φοβάσαι...
Αρχική Δημοσίευση από Michelle:για τον εαυτό του, ακόμα κι αν όντως είναι αληθής αυτή η άποψη, θα έπρεπε να την κρύβει, μιας και η σωστή στάση για κάποιον είναι η μετριοφροσύνη
"Η Μετριοφροσύνη είναι αρετή των μετρίων".
Δεν κατανοώ γιατί ένας που έχει ένα χάρισμα πρέπει να προσπαθεί να το υποβιβάσει απλά για να μην πληγώνει τους άλλους. Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε και οι όμορφες να φοράνε μπούρκα για να μη στεναχωριούνται οι ασχημούλες. Από την άλλη, όλοι πρέπει να διαφημίσουν τις ικανότητές τους για να βρουν πχ μια δουλειά. Γι' αυτό δεν φτιάχνουμε τα βιογραφικά μας; Γι' αυτό δεν περνάμε από συνέντευξη; Όλοι προσπαθούν να δείξουν χαρίσματα για να επιτύχουν στον ερωτικό τομέα, να τους διαλέξει δηλαδή το άτομο που τους αρέσει. Γιατί αυτός που πραγματικά έχει κάποια αξία δεν πρέπει να το κάνει;
Επίσης, γιατί είναι θετικό κάποιος να παραδέχεται τα ελαττώματά του, ενώ δεν ειναι θεμιτό το να παραδέχεται τα προτερήματά του;
Η γνώμη μου επ' αυτού είναι πως ο καθένας πρέπει να γνωρίζει με ακρίβεια τα προτερήματα και τα ελαττώματά του και ν' αναφέρεται σε αυτά ευθαρσώς, ειδικά όταν έχουν αποδειχθεί ή μπορούν ν' αποδειχθούν. Αν για παράδειγμα έχω πάρει πτυχίο με βαθμό 9, θα πρέπει να λέω ότι το πήρα με 8; Ναι κύριοι, στο τάδε πράγμα είμαι άριστος, στο δείνα είμαι μέτριος και σε κάτι άλλο δεν τα καταφέρνω καθόλου καλά. Ναι κύριοι, μπορώ να τα καταφέρω σε αυτόν τον τομέα και το πιστεύω ακράδαντα, δοκιμάστε με αν έχετε αμφιβολία. Όχι, σε αυτό δεν νομίζω ότι μπορώ, χωρίς την καθοδήγηση κάποιου. Μπα αυτό δεν είναι στις δυνατότητές μου. Αντικειμενικότητα αντί της μετριοφροσύνης...
όχι να κρύβει κάποιος ότι έχει υψηλή αυτοεκτίμηση, αλλά ενίοτε να είναι και ταπεινός. Να έχει κάποιο μέτρο. Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να το εξηγήσω επ ακριβώς αυτή τη στιγμή.
Συνήθως, όταν οι άνθρωποι συναντούν κάποιον με χαρίσματα που είναι ανεπτυγμένα σε υψηλό βαθμό, προσπαθούν να του καταρακώσουν την αυτοπεποίθηση. Έχω δει ανθρώπους να προσπαθούν να πείσουν τον όμορφο ότι είναι άσχημος ή ότι έχει σωματικές ατέλειες (λες και υπάρχει κανείς που δεν έχει), τον έξυπνο πως είναι βλάκας, τον γνώστη πως είναι άσχετος, τον ταλαντούχο πως είναι ψώνιο. Μήπως εμείς δεν είμαστε ταπεινοί και ζητάμε αυτό από τους άλλους; Έχουμε μάθει να σεβόμαστε την ανωτερότητα, να θαυμάζουμε την ομορφιά (κάθε είδους ομορφιά) και να διδασκόμαστε από τη γνώση; Το μέτρο δεν έχει χαθεί σ' αυτήν την κοινωνία από τους άξιους, αλλά από τους μέτριους που θέλουν να παραστήσουν κάτι, χωρίς να κάνουν τον κόπο να δουλέψουν πάνω σ' αυτό...
Άλλωστε, δεν έχει βγει τυχαία η παροιμία: "Τα καρποφόρα δέντρα λιθοβολούν"
Η υποτίμηση λοιπόν των άλλων ανθρώπων γύρω του επειδή είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ είναι αλαζονεία.
Όταν κάποιος έχει δουλέψει σκληρά για να γίνει καλός σε κάτι και αυτό το έχει αποδείξει, το να μην το παραδέχονται οι άλλοι και να προσπαθούν να τον πείσουν ότι κι αυτοί βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, δεν θα του δημιουργήσει αμυντική συμπεριφορά; Πόσο ανεκτικός μπορεί να είναι κάποιος απέναντι στη χλιαρότητα και στη μετριότητα; Μήπως η υποτιθέμενη αλαζονική συμπεριφορά των αξίων οφείλεται ακριβώς στη συμπεριφορά των άλλων απέναντί τους, όπως μας αφηγείται η Μισέλ στο πρώτο ποστ του θέματος; Μπορείτε να φανταστείτε τη θέση κάποιου που έχει κάποια σημαντικά χαρίσματα, όταν όλη του τη ζωή αντιμετωπίζει αυτήν την εχθρότητα και την έλλειψη αποδοχής; Όταν όλοι ψάχνουν να του βρουν ελαττώματα; Όταν όλοι υποτιμούν τις ικανότητές του; Όταν μέτριοι προτιμώνται σε θέσεις εργασίας αντ' αυτού, μόνο και μόνο γιατί είναι πιο ελέγξιμοι; Έχετε έρθει ποτέ σ' αυτήν τη θέση, ή μόνο θεωρητικά μιλάμε;
1. Γιατί ένας που είναι καλύτερος θεωρείτε από πολλούς ότι είναι μια εξαίρεση της φύση;
2. Γιατί αυτός που είναι καλύτερος θεωρείτε διαφορετικός;
3. Γιατί το να είσαι καλύτερος από κάποιον άλλον θεωρείτε ένα τυχαίο γεγονός και μάλιστα ένα τυχαίος γεγονός που έτυχε στις κατάλληλες συνθήκες;
4. Γιατί η επιτυχία δεν είναι μέσα στο πρόγραμμα της ζωής;
Κάτι μυρίζω εδώ
Αγαπητέ μου ΕΒ, γι' άλλη μια φορά θέτεις τις σωστές ερωτήσεις.
Η εξουσιαστική κοινωνία προωθεί τη μετριότητα, την ομοιομορφία και την ισοπέδωση, απλά γιατί αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος ν' αποκτήσει κανείς υπέρτατη εξουσία και να είναι ασφαλής στο ότι δεν θα τη χάσει ποτέ. Όπως έγραψα και παραπάνω, οι άνθρωποι με ανώτερου επιπέδου δεξιότητες δεν προτιμώνται στην αγορά εργασίας απλά και μόνο γιατί έχουν άποψη, συνεπώς είναι εξαιρετικά δυσκολοδιοίκητοι.
Φαντάζεσαι για παράδειγμα ότι ο μάνατζερ Dimitris_Athens, που τόσο γλαφυρά μας εξέθεσε την προσωπικότητά του, θα προσλάμβανε ποτέ εμένα για υφιστάμενό του; Δεν θα τό 'κανε ποτέ, απλά γιατί θα διαισθανόταν ότι εύκολα θα του έπαιρνα τη θέση. Στην πράξη αποδείχτηκε ότι κάτι τέτοιο ισχύει. Όπως μου είπε κι ένας παιδικός μου φίλος, ο οποίος δουλεύει σε τέτοιου είδους θέσεις, "Γιατί να σου δώσω μια ευκαιρία, αφού για μένα είσαι επικίνδυνος; Έχω οικογένεια να θρέψω, nothing personal, just business".
Με την ίδια λογική η κοινωνία προσπαθεί να εκδιώξει τις αξίες και προωθεί τις μετριότητες.
Λέτε για παράδειγμα ότι η Ελλάδα έπαψε να παράγει τραγουδίστριες με σπουδαία φωνή όπως ήταν η Μαρινέλλα, η Αλεξίου, η Γιώτα Λύδια, η Σωτηρία Μπέλλου κλπ; Γιατί δεν υπάρχει σήμερα ούτε μία τέτοια στο προσκήνιο; Απλά επειδή η σημερινή δισκογραφική βιομηχανία κρίνει ότι κάτι τέτοιες δεν μπορούν να τραγουδούν γελοία σουξεδάκια, ούτε να βγάζουν το βρακί τους δημοσίως, συνεπώς δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντά της.
Θα παραπέμψω επίσης σε ένα καταπληκτικό κείμενο που μας παρέθεσε η Ρουμάνα στο θέμα περί διαχωρισμού μαθητών, όπου πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν ανέχεται και δεν προωθεί τους δημιουργικούς μαθητές. Διαβάστε το και θα καταλάβετε καλύτερα...
Όσο για την επιτυχία...Είναι, στη χώρα μας τουλάχιστον, το βαρύτερο από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα και δεν συγχωρείται. Αυτοί που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, χωρίς να το αξίζουν, θίγονται από την επιτυχία του άλλου, γιατί απλά αποδεικνύει, πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι είναι καλύτερός τους.
Σωστά κάτι μυρίζεις, απλά γιατί έχει βρωμίσει...
δεν ξέρω τι μυρίζεις εσύ αλλά εγώ δεν θεωρώ ότι υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι άνθρωποι.
είμαστε όλοι ίσοι με διαφορετικά χαρίσματα
Είναι αλήθεια πως ο καθένας έχει ΤΟ χάρισμά του. Αυτό στο οποίο είναι καλύτερος απ' ότι σε οτιδήποτε άλλο. Αν όλοι μπορούσαμε να ψάξουμε γι' αυτό μέσα μας, κανένας χαρισματικός δεν θα μας δημιουργούσε εχθρότητα. Από την άλλη μεριά, αυτή η θεώρηση περί ισότητας είναι ισοπεδωτική. Οι άνθρωποι είναι ισότιμοι αλλά δεν είναι ίσοι. Κάποιοι έχουν περισσότερα χαρίσματα από τους άλλους. Αυτό δεν τους δίνει φυσικά κάποιο δικαίωμα επί των υπολοίπων, αντίθετα τους φορτώνει με υποχρεώσεις απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, εάν μιλάμε για μια μη εξουσιαστική κοινωνία.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους χαρισματικούς. Κανείς τους δεν ήταν αλαζόνας και υπερφίαλος. Αυτό το βλέπεις μόνο σε τύπους που παριστάνουν πως είναι κάτι χωρίς να είναι. Από την άλλη, όλοι ήταν ταλαιπωρημένοι από την απαξίωση, την εχθρότητα, τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την έλλειψη αναγνώρισης. Κάποιοι παρασύρονταν σε περιφρονητικές συμπεριφορές, ως αμυντικό μηχανισμό. Όσοι μάλιστα κατάφεραν να φτάσουν κάπου χάρη στο ταλέντο τους, ήταν απλοί και καταδεκτικοί. Φυσικά υπάρχουν κι εξαιρέσεις, όπως ο Ιωάννης Μελισσανίδης, ή ο Δημήτρης Παπαϊωάννου (σκηνοθέτης της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων), όμως ποιος ξέρει τι φτύσιμο είχαν φάει στη ζωή τους πριν φτάσουν στην επιτυχία και τι απωθημένα κουβαλούσαν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.