Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
03-04-13
22:49
Τίποτα μπαρμπούνια θα ψάρευαν και θα τους πέρασες για αριστερούςΘυμᾶμαι μία φορὰ ψάρευαν κάποιοι στὴ θάλασσα καὶ πήγαινα ἐγὼ καὶ πετοῦσα τὰ ψάρια ποὺ εἶχαν πιάσει πίσω στὴ θάλασσα. Εἶχα φάει πολὺ βρισίδι ἐκείνη τὴ φορά...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
29-03-13
17:22
Μου έχει αφήσει ψυχολογικά τραύματα εκείνο το ανθρώπινο ομοίωμα που είχαμε κάποτε στο σχολείο για να μελετάμε το ανθρώπινο σώμα που έδειχνε καρδιές, πνευμόνια, έντερα και φαινόταν το μισό κρανίο του. Δεν αηδίαζα στη θέα των οργάνων αυτών. Αλλά το φοβόμουν πολύ. Στα μάτια μου ήταν σαν εκείνη την κούκλα του σατανά που τρώει παιδάκια.
Και για κακή μου τύχη όταν πήγαινα δημοτικό η δασκάλα μου με είχε στείλει να της φέρω την τσάντα από το γραφείο διδασκόντων που την είχε ξεχάσει. Βγαίνω από την τάξη, διασχίζω το διάδρομο που οδηγούσε στο γραφείο, χτυπάω την πόρτα...απάντηση δεν πήρα. Παίρνω την πρωτοβουλία και μπαίνω μέσα. Κανείς δεν ήταν μέσα στο γραφείο. Όλοι οι δάσκαλοι ήταν στις τάξεις τους για μάθημα.
Ρίχνω γύρω μου μια ματιά να εντοπίσω την τσάντα...πουθενά. Ξαφνικά πέφτει το μάτι μου σε αυτό το διαβολικό υποκείμενο. Ήταν πάνω σε μια βιβλιοθήκη και με κοίταζε. Τα παιξα. Εγώ και ο χειρότερος εφιάλτης μου μέσα σε μια άδεια ψυχρή αίθουσα χωρίς κανέναν να με σώσει. Και να φώναζα ποιος θα με άκουγε; Ένα τεράστιο σχολείο και το γραφείο στο τέρμα του διαδρόμου.
Για μια στιγμή μου ήρθε να φύγω τρέχοντας. Αλλά ντράπηκα. Δεν ήθελα να γυρίσω με άδεια χέρια πίσω στη δασκάλα μου για ένα τόσο απλό θέλημα. Μάζεψα όσο θάρρος είχα και συνέχιζα με έναν κόμπο στο λαιμό να ψάχνω την τσάντα της κυρίας μου. Πόσα πολλά γραφεία ήταν εκεί μέσα; Ποιο ήταν της κυρίας μου; Γιατί δε μου είπε και αυτή πού είχε αφήσει ακριβώς την τσάντα της για να τη βρω αμέσως;
Το μάτι μου ήταν συνεχώς στραμμένο πάνω σε αυτό το έκτρωμα μη τυχόν και κουνηθεί ενώ ταυτόχρονα έριχνα και καμιά ματιά στην πόρτα. Φοβόμουν μήπως ο Τσάκι με τις κρυφές του δυνάμεις κλείσει την πόρτα και με παγιδεύσει.
Τελικά βλέπω την τσάντα. Ήταν ακουμπισμένη στο περβάζι ενός παραθύρου...το οποίο απείχε πολύ από την πόρτα.Από την έξοδο σωτηρίας μου. Κοντά στην πόρτα ένιωθα ασφαλής. Δεν ήθελα να απομακρυνθώ πάρα πολύ από αυτήν.Πώς θα πήγαινα στην άλλη άκρη της αίθουσας περνώντας κιόλας μπροστά από αυτή τη διαβολική κούκλα; Ήρθε το τέλος μου. Ο Τσάκι είχε την ευκαιρία του.
Κοντοστέκομαι για λίγο να σκεφτώ ένα σχέδιο. Δεν έπρεπε να κάνω βιαστικές κινήσεις. Τελικά παίρνω τη μεγάλη απόφαση. Τρέχω γρήγορα προς το παράθυρο, αρπάζω την τσάντα και ξανατρέχω πάλι προς την πόρτα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που καθώς περνούσα από μπροστά του αισθάνθηκα να με διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα και σχεδόν τινάχθηκα από το φοβό μου.
Γυρνώντας πίσω στην αίθουσα με την τσάντα παραμάσχαλα ακόμα δεν είχα συνέλθει από το σοκ.
Ανοίγω την πόρτα της τάξης κακοδιάθετη. "Έλα βρε Ψαραδέλλη πού είσαι τόση ώρα;" μου λέει η δασκάλα μου.
Δεν είπα τίποτα. Μου ερχόταν απλά να βάλω τα κλάματα. "Ορίστε" της απαντώ ξερά και αφήνω την τσάντα της πάνω στην έδρα και πηγαίνω και κάθομαι στη θέση μου.
Από κει και μετά βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω καθόλου το μάθημα. Η φωνή της δασκάλας μου και των συμμαθητών μου ήταν σαν να ερχόταν από μακριά. Στο μυαλό μου μόνο η εικόνα του Τσάκι να μου κλείνει το μάτι αινιγματικά: "Αυτή τη φορά τη γλίτωσες Ψαραδέλλη... ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ"
True story.
Και για κακή μου τύχη όταν πήγαινα δημοτικό η δασκάλα μου με είχε στείλει να της φέρω την τσάντα από το γραφείο διδασκόντων που την είχε ξεχάσει. Βγαίνω από την τάξη, διασχίζω το διάδρομο που οδηγούσε στο γραφείο, χτυπάω την πόρτα...απάντηση δεν πήρα. Παίρνω την πρωτοβουλία και μπαίνω μέσα. Κανείς δεν ήταν μέσα στο γραφείο. Όλοι οι δάσκαλοι ήταν στις τάξεις τους για μάθημα.
Ρίχνω γύρω μου μια ματιά να εντοπίσω την τσάντα...πουθενά. Ξαφνικά πέφτει το μάτι μου σε αυτό το διαβολικό υποκείμενο. Ήταν πάνω σε μια βιβλιοθήκη και με κοίταζε. Τα παιξα. Εγώ και ο χειρότερος εφιάλτης μου μέσα σε μια άδεια ψυχρή αίθουσα χωρίς κανέναν να με σώσει. Και να φώναζα ποιος θα με άκουγε; Ένα τεράστιο σχολείο και το γραφείο στο τέρμα του διαδρόμου.
Για μια στιγμή μου ήρθε να φύγω τρέχοντας. Αλλά ντράπηκα. Δεν ήθελα να γυρίσω με άδεια χέρια πίσω στη δασκάλα μου για ένα τόσο απλό θέλημα. Μάζεψα όσο θάρρος είχα και συνέχιζα με έναν κόμπο στο λαιμό να ψάχνω την τσάντα της κυρίας μου. Πόσα πολλά γραφεία ήταν εκεί μέσα; Ποιο ήταν της κυρίας μου; Γιατί δε μου είπε και αυτή πού είχε αφήσει ακριβώς την τσάντα της για να τη βρω αμέσως;
Το μάτι μου ήταν συνεχώς στραμμένο πάνω σε αυτό το έκτρωμα μη τυχόν και κουνηθεί ενώ ταυτόχρονα έριχνα και καμιά ματιά στην πόρτα. Φοβόμουν μήπως ο Τσάκι με τις κρυφές του δυνάμεις κλείσει την πόρτα και με παγιδεύσει.
Τελικά βλέπω την τσάντα. Ήταν ακουμπισμένη στο περβάζι ενός παραθύρου...το οποίο απείχε πολύ από την πόρτα.Από την έξοδο σωτηρίας μου. Κοντά στην πόρτα ένιωθα ασφαλής. Δεν ήθελα να απομακρυνθώ πάρα πολύ από αυτήν.Πώς θα πήγαινα στην άλλη άκρη της αίθουσας περνώντας κιόλας μπροστά από αυτή τη διαβολική κούκλα; Ήρθε το τέλος μου. Ο Τσάκι είχε την ευκαιρία του.
Κοντοστέκομαι για λίγο να σκεφτώ ένα σχέδιο. Δεν έπρεπε να κάνω βιαστικές κινήσεις. Τελικά παίρνω τη μεγάλη απόφαση. Τρέχω γρήγορα προς το παράθυρο, αρπάζω την τσάντα και ξανατρέχω πάλι προς την πόρτα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που καθώς περνούσα από μπροστά του αισθάνθηκα να με διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα και σχεδόν τινάχθηκα από το φοβό μου.
Γυρνώντας πίσω στην αίθουσα με την τσάντα παραμάσχαλα ακόμα δεν είχα συνέλθει από το σοκ.
Ανοίγω την πόρτα της τάξης κακοδιάθετη. "Έλα βρε Ψαραδέλλη πού είσαι τόση ώρα;" μου λέει η δασκάλα μου.
Δεν είπα τίποτα. Μου ερχόταν απλά να βάλω τα κλάματα. "Ορίστε" της απαντώ ξερά και αφήνω την τσάντα της πάνω στην έδρα και πηγαίνω και κάθομαι στη θέση μου.
Από κει και μετά βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω καθόλου το μάθημα. Η φωνή της δασκάλας μου και των συμμαθητών μου ήταν σαν να ερχόταν από μακριά. Στο μυαλό μου μόνο η εικόνα του Τσάκι να μου κλείνει το μάτι αινιγματικά: "Αυτή τη φορά τη γλίτωσες Ψαραδέλλη... ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ"
True story.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
24-03-13
23:20
φούσκες με τα σάλια μου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
19-11-12
00:26
Όταν ήμουν μικρή προσπαθούσα να ξαναεντοπίσω την ίδια τρίχα στα μαλλιά μου.
Πείτε μου ότι το έκανε και άλλος αυτό
Πείτε μου ότι το έκανε και άλλος αυτό
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ψαραδέλλη
Διάσημο μέλος
Η Ψαραδέλλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,030 μηνύματα.
11-03-12
00:46
Τα κλασικα μωρε που κανουν ολα τα παιδια. Εσπαγα τζαμια, ζωγραφιζα στους τοιχους, τρομαζα τους γονεις μου οταν κοιμοντουσαν , κατεβαζα το παντελονι της αδερφης μου, αρπαζα τα γαριδακια και τα ανοιγα οταν αρνουνταν να μου τα αγορασουν ,εκανα οτι μαγειρευα και τα εκανα ολα λιμπα, επαιζα με σπιρτα , εκβιαζα τους γονεις μου οτι θα μαρτυρησω κατι που ακουγα για καποιον που συζητουσαν αν δεν μου εκαναν καποιο χατιρι αλλα ημουν καλη μαθητρια.
Use a condom...
Use a condom...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.