El Salazar
Νεοφερμένος
Ο El Salazar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 48 μηνύματα.
27-06-13
04:43
1. Για ξύλινη γλώσσα εδώ https://www.youtube.com/watch?v=gjji8lwmiu8
2. Όχι η κοινωνία δε χωρίζεται σε αστούς και εργάτες. Η κοινωνία χωρίζεται σε αστούς και προλετάριους (πλούσιους και φτωχούς στη μη-ξύλινη γλώσσα). Τα κοινωνικά στρώματα που είχαν τα εφόδια να αστικοποιηθούν σήμερα προλεταριοποιούνται. Αυτό το ξύλινο προλετάριο σήμερα το αποτελούν οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες, οι σακατεμένοι από τα μονοπώλια αυτοαπασχολούμενοι και τα σύμμαχα λαικά στρώματα που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Αυτού του κοινωνικού συνόλου πρωτοπορεία είναι η εργατική τάξη μαζί με τη φτωχή αγροτιά κυρίως λόγω της θέσης τους στην παραγωγή, εξού και αυτό το τέρμα αναχρονιστικό κατά εσένα αλλά πάντα επίκαιρο για εμένα σφυροδρέπανο. Αυτή είναι η σημαία μας, αυτή είναι η σημαία των εκμεταλλευόμενων, κουβαλάει επάνω της χιλιάδες ταξικές αναμετρήσεις και τεράστιες νίκες από το σικάγο και τον Οκτώβρη του 17 μέχρι τη νίκη του ανθρώπου κατά του φασιμού και το σήμερα.
Είδα το βίντεο στο youtube και συμφωνώ ότι και οι υπόλοιποι πολιτικοί (Παπανδρέου και σία) είναι βαρετοί και ανόητοι,όμως η ορολογία του ΚΚΕ ξεπερνάει κάθε όριο και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ούτε προτείνει καμία ρεαλιστική λύση που θα μας βοηθήσει να σταθούμε στα πόδια μας εν μέσω του ανελέητου οικονομικού περιβάλλοντος του 2013.Είπες ότι η κοινωνία χωρίζεται σε πλούσιους και φτωχούς.Όπως σου εξήγησα και σε προηγούμενο ποστ μου,δεν συμπεριλαμβάνεις ένα πλήθος ανθρώπων που αποτελούν την λεγόμενη ''μεσαία τάξη'' ,η οποία πράγματι τείνει να φτωχοποιηθεί ελέω μνημονίου.Οι άνθρωποι σήμερα δεν διακρίνονται σε λαό και Κολωνάκι,φίλε μου.Επικεντρώνεσαι μονομερώς στους χειρώνακτες εργάτες και στους φτωχούς,οι οποίοι κατ'εσέ μια μέρα προφανώς οφείλουν να βγουν στους δρόμους με κουκούλες στο κεφάλι και μολότωφ στο χέρι για να καταλάβουν το μπ*****λο την Βουλή και να αναλάβουν απολυταρχικά την εξουσία,σώζοντάς μας όλους από το ''επονείδιστο κεφάλαιο''.Κάτι απλά ανέφικτο.Το γεγονός ότι δεν πείθετε κανέναν φάνηκε και από τις προηγούμενες εκλογές,όπου καταταγήκατε στην 6η-7η θέση,χαμηλότερα και από την Χρυσή Αυγή(!).Είναι καιρός να προσγειωθείτε στην πραγματικότητα,να λησμονήσετε τις ''ένδοξες εποχές'' του Σοβιετιστάν και της Οκτωβριανής Επαναστάσεως και να δώσετε μια χειροπιαστή λύση στα προβλήματα του ΜΕΣΟΥ Έλληνα,όχι του εργάτη-φτωχού-χειρώνακτα-προλετάριου Έλληνα.
3. Έχεις δίκιο ο κόσμος στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες υπέφερε. Το 50 στην ΕΣΣΔ το όριο συνταξιοδότησης ήταν στα 55 για τις γυναίκες και στα 60 για τους άνδρες. Είχαν δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δωρεάν παιδεία, καθολικό δικαίωμα στον πολιτισμό και τις διακοπές και σε αρκετές περιπτώσεις δωρεάν στέγαση. Μιλάμε για κόλαση. Πάλι καλά που δεν τα έχουμε όλα αυτά σήμερα. Για να σε προλάβω: ο σοσιαλισμός ανατράπηκε λόγω των τραγικών λαθών του ΚΚΣΕ που κατέληξε να απαρνηθεί ολοκληρωτικά το μαρξισμό-λενινισμό και οδήγησε στην επαναφορά των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Θα σας ζήλευε και ο Χίτλερ:
Η κομμουνιστική εξουσία έχει εξαρχής συσχετισθεί με τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να καταλάβουν και να διατηρήσουν την εξουσία, τα κομμουνιστικά καθεστώτα πήγαν πιο πέρα από τις ατομικές δολοφονίες και τις τοπικές σφαγές και ενσωμάτωσαν το έγκλημα στο σύστημα εξουσίας Είναι αλήθεια πως αρκετά χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, και μετά από δεκάδες χρόνια στη Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, ο τρόμος έχασε λίγο από την αρχική του ισχύ. Ωστόσο, η «ανάμνηση του τρόμου» έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στις κοινωνίες, η ενδεχόμενη απειλή υποκατέστησε τις πραγματικές ωμότητες. Ακόμα, όποτε ένιωθαν την ανάγκη, τα καθεστώτα κατέφευγαν στον τρόμο, όπως φαίνεται από την Τσεχοσλοβακία το 1968, την Πολωνία το 1971, 1976 και 1981 ή την Κίνα το 1989. Αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα ιστορικά και τρέχοντα κομμουνιστικά καθεστώτα, ανεξάρτητα χώρας. Σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς (ακριβή στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα) ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά χώρες ή περιοχές μπορεί να δοθεί ως εξής:
• Σοβιετική Ένωση: 20,000,000 θύματα
• Κίνα: 65,000,000
• Βιετνάμ: 1,000,000
• Βόρειος Κορέα: 2,000,000
• Καμπότζη: 2,000,000
• Ανατολική και κεντρική Ευρώπη: 1,000,000
• Λατινική Αμερική: 150,000
• Αφρική: 1,700,000
• Αφγανιστάν 1,500,000
Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν μια ποικιλία περιπτώσεων: ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θύματα πείνας και εκτοπίσεων.
Τα παραπάνω νούμερα είναι τεκμηριωμένα -αν θεωρούνται μόνο εκτιμήσεις αυτό γίνεται γιατί υπάρχει έδαφος να υποψιαστούμε πως θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερα.
Το σημαντικό χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών εγκλημάτων ήταν η καταστολή ενάντια σε ολόκληρες κατηγορίες αθώων ανθρώπων, των οποίων το μοναδικό «έγκλημα» ήταν το ότι ανήκαν σε αυτές τις κατηγορίες. Με αυτό τον τρόπο, στο όνομα της ιδεολογίας, τα καθεστώτα δολοφόνησαν δεκάδες εκατομμυρίων πλουσίων αγροτών (κουλάκοι), τιτλούχων, αστών, Κοζάκων, Ουκρανών και άλλων ομάδων. Αυτά τα εγκλήματα είναι άμεσα αποτελέσματα της θεωρίας της πάλης των τάξεων, που επέβαλε την «εκκαθάριση» ανθρώπων που δε θεωρούνταν χρήσιμοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων ήταν υπήκοοι των χωρών. Στα τέλη της δεκαετίας του '20, στη Σοβιετική Ένωση, η GPU (πρώην «Τσέκα») εισήγαγε ποσοστώσεις: κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει έναν ορισμένο αριθμό «ταξικών εχθρών».Οι αριθμοί καθορίζονταν κεντρικά, από την ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος. Έτσι οι τοπικές αρχές όφειλαν να συλλάβουν, να εκτοπίσουν και να εκτελέσουν συγκεκριμένο αριθμό ατόμων. Αν αποτύγχαναν να το πράξουν, υπόκειντο οι ίδιοι σε δίωξη.Από την άποψη του αριθμού θυμάτων, η λίστα των πιο σημαντικών κομμουνιστικών εγκλημάτων περιλαμβάνει τα παρακάτω:
Ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις ανθρώπων που θεωρούνταν πολιτικοί αντίπαλοι, χωρίς ή με αυθαίρετες δίκες, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων και απεργιών, θανάτωση ομήρων και αιχμαλώτων πολέμου στη Ρωσία το 1918-22. Έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία (καθώς και έλλειψη οποιωνδήποτε ντοκουμέντων για αναρίθμητες εκτελέσεις) κάνει αδύνατο το να «δοθούν ακριβείς αριθμοί, αλλά ο αριθμός των θυμάτων αποτιμάται σε δεκάδες χιλιάδες.
Θάνατος από λιμό περίπου 5 εκατομμυρίων ατόμων, ως αποτέλεσμα επιτάξεων, ιδιαίτερα στην Ουκρανία το 1921-1923. Ο λιμός χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό όπλο από αρκετά κομμουνιστικά καθεστώτα και όχι μόνο στη Σοβιετική Ενωση.
Γενοκτονία 300,000-500,000 Κοζάκων μεταξύ 1919 και 1920.Δεκάδες χιλιάδες χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εδώ ξανά, η έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία κάνει την έρευνα αδύνατη.
690,000 άτομα καταδικάστηκαν αυθαίρετα σε θάνατο και εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα του «διωγμού» από το κομμουνιστικό κόμμα το 1937-1938.
Χιλιάδες άλλων εκτοπίστηκαν ή τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα.
Συνολικά μεταξύ 1ης Οκτώβρη 1936 και 1ης Νοέμβρη 1938 περίπου 1,565,000 συνελήφθησαν και από αυτούς 668,.305 εκτελέστηκαν. Σύμφωνα με πολλούς μελετητές, αυτά τα νούμερα είναι υποτιμημένα και θα πρέπει να επαληθευτούν όταν όλα τα αρχεία γίνουν προσβάσιμα.
Μαζικές δολοφονίες περίπου 30,000 «κουλάκων» («πλουσίων» αγροτών) κατά την αναγκαστική κολεκτιβοποίηση του 1929-1933.
'Αλλα 2 εκατομμύρια εκτοπίστηκαν το 1930-1932.
Χιλιάδες απλοί άνθρωποι στη Σοβιετική Ένωση κατηγορήθηκαν για σχέσεις με τους «εχθρούς» και εκτελέστηκαν την περίοδο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Για παράδειγμα, το 1937 περίπου 144,000 άνθρωποι συνελήφθησαν και από αυτούς 110,000 εκτελέστηκαν, αφού κατηγορήθηκαν για επαφές με Πολωνούς πολίτες που ζούσαν στη Σοβιετική Ένωση. Επίσης το 1937, 42,000 εκτελέστηκαν στη βάση ότι είχαν σχέσεις με Γερμανούς εργάτες στην ΕΣΣΔ.
6 εκατομμύρια Ουκρανοί λιμοκτόνησαν, ως αποτέλεσμα εσκεμμένης κρατικής πολιτικής, το 1932-1933.
Δολοφονίες και εκτοπίσεις εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών, Ουκρανών, Λιθουανών, Εσθονών, Μολδαβών και κατοίκων της Βεσαραβίας το 1941 και 1944-45.
Εκτόπιση των Γερμανών του Βόλγα το 1941, των Τατάρων της Κριμαίας το 1943, Τσετσένων και Ινγκούς το 1944.
Εκτόπιση και εξόντωση του ενός τετάρτου του πληθυσμού στην Καμπότζη το 1975-1978.
Εκατομμύρια θυμάτων των εγκληματικών πολιτικών του Μάο Τσε Τουγκ (Mao Zedong) στην Κίνα του Κιμ Ιλ Σουνγκ (Kim Il-sung) στη Βόρειο Κορέα. Εδώ ξανά έλλειψη ντοκουμέντων δεν επιτρέπει ακριβή στοιχεία να δοθούν.
Πολυάριθμα θύματα σε άλλα μέρη του κόσμου -Αφρική, Ασία και λατινική Αμερική- σε χώρες που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές και είχαν ευθεία αναφορά στην κομμουνιστική ιδεολογία.
Αυτή η λίστα σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται εδώ. Δεν υπάρχει πρακτικά χώρα ή περιοχή υπό κομμουνιστική διοίκηση, που να μη δημιούργησε το δικό της κατάλογο πόνου.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν από το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς, ήδη από το Σεπτέμβρη του 1918 και έγιναν ένα από τα πιο επονείδιστα σύμβολα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Το 1921, υπήρχαν ήδη 107 στρατόπεδα συγκέντρωσης, με πάνω από 50,000 κρατούμενους. Η εξαιρετικά υψηλή θνησιμότητα σε αυτά τα στρατόπεδα μπορεί να αποδειχτεί από την κατάσταση στο στρατόπεδο της Κροστάνδης: από τους 6,500 κρατούμενους που τοποθετήθηκαν το Μάρτη του 1921, μόνο 1,500 παρέμεναν ζωντανοί ένα χρόνο μετά. Το 1940, ο αριθμός των κρατουμένων έφτανε τα 2,350,000 σε 53 συμπλέγματα στρατοπέδων συγκέντρωσης, 425 ειδικές αποικίες, 50 αποικίες ανηλίκων και 90 σπίτια νεογέννητων. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '40, υπήρχαν κατά μέσο όρο 2.5 εκατομμύρια κρατούμενοι σε στρατόπεδα. Αν λάβουμε υπόψη το ρυθμό θνησιμότητας, αυτό σημαίνει πως ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που βρίσκονταν σε στρατόπεδα ήταν πολύ υψηλότερος. Συνολικά, μεταξύ 15 και 20 εκατομμυρίων ανθρώπων πέρασαν από στρατόπεδα μεταξύ 1930 και 1953. Στρατόπεδα συγκέντρωσης επίσης δημιουργήθηκαν σε άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα, ιδίως στην Κίνα, τη Βόρειο Κορέα, την Καμπότζη και το Βιετνάμ. Η εισβολή από το σοβιετικό στρατό σε αρκετές χώρες κατά το Β' παγκόσμιο πόλεμο ακολουθήθηκε συστηματικά από μαζικό τρόμο, συλλήψεις, εκτοπίσεις και δολοφονίες. Μεταξύ των χωρών που επλήγησαν περισσότερο, ήταν η Πολωνία. (175,000 θύματα, περιλαμβανομένης της δολοφονίας 800 αξιωματικών, που αριθμεί το 17,5% του συνολικού πληθυσμού), η Λιθουανία, Λετονία (119,000 θύματα), Βεσαραβία και η βόρειος Βουκοβίνα. Εκτόπιση ολόκληρων εθνών ήταν ένα σύνηθες πολιτικό μέτρο, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου. Το 1940-41 περίπου 330,000 Πολωνοί πολίτες, που ζούσαν στις περιοχές που κατέλαβε ο σοβιετικός στρατός, εκτοπίστηκαν στην ανατολική Σοβιετική Ένωση, κυρίως στο Καζακστάν• 900,000 Γερμανοί από την περιοχή του Βόλγα εκτοπίστηκαν το φθινόπωρο του 1941• 93,000 Καλμούκοι εκτοπίστηκαν το Δεκέμβρη του 1943• 521,000 Τσετσένοι και Ινγουσέτοι εκτοπίστηκαν το Φλεβάρη του 1944• 180.000 Τάταροι της Κριμαίας εκτοπίστηκαν το 1944. Η λίστα δε θα ήταν πλήρης, δίχως να αναφέρουμε τους Λετονούς, Λιθουανούς, Εσθονούς, Έλληνες, Βούλγαρους, Αρμένιους της Κριμαίας, Τούρκους και Κούρδους από τον Καύκασο. Οι εκτοπίσεις επίσης αφορούσαν στους πολιτικούς αντιπάλους. Από το 1920 οι πολιτικοί αντίπαλοι στη Ρωσία εκτοπίζονταν στα νησιά Σολοβέτσκι. Το 1927, στο στρατόπεδο του Σολόβκι κρατούνταν 13,000 κρατούμενοι, από 48 διαφορετικές εθνότητες. Τα πιο βίαια εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων, όπως οι μαζικές δολοφονίες και γενοκτονία, βασανισμός, καταναγκαστική εργασία και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου, συνεχίστηκαν στη Σοβιετική Ένωση και σε μικρότερη έκταση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες έως το θάνατο του Στάλιν (Stalin). Από τα μέσα της δεκαετίας του '50, ο τρόμος στα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κράτη μειώθηκε σημαντικά, αλλά η επιλεκτική δίωξη διάφορων ομάδων και ατόμων συνεχίστηκε. Περιλάμβανε παρακολούθηση από την αστυνομία, συλλήψεις, φυλάκιση, πρόστιμα, αναγκαστική ψυχιατρική θεραπεία, διάφορους περιορισμούς της ελευθερίας κίνησης, διακρίσεις στην εργασία που συχνά οδηγούσαν στη φτώχεια και στον επαγγελματικό αποκλεισμό, δημόσια ταπείνωση και συκοφαντία. Τα μετασταλινικά ευρωπαϊκά κομμουνιστικά καθεστώτα εκμεταλλεύτηκαν την ευρεία διάδοση φόβου για ενδεχόμενες διώξεις που ήταν έντονα χαραγμένες στη συλλογική μνήμη. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα, η ανάμνηση του περασμένου φόβου σταδιακά αδυνάτισε, έχοντας μικρότερη επίδραση στις νέες γενιές. Ωστόσο, ακόμα και κατά τη διάρκεια αυτών των σχετικά ήρεμων περιόδων, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν ικανά να καταφύγουν σε μαζική βία αν ήταν αναγκαίο, όπως δείχνουν τα γεγονότα στην Ουγγαρία του 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, ή στην Πολωνία το 1956, το 1968, το 1970 και το 1981. Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στη Σοβιετική Ένωση και άλλες ευρωπαϊκές χώρες διευκόλυνε την πρόσβαση σε ορισμένα αρχεία που τεκμηριώνουν τα κομμουνιστικά εγκλήματα. Πριν το 1990, αυτά τα αρχεία ήταν πλήρως απροσπέλαστα. Τα ντοκουμέντα που μπορούν να βρεθούν εκεί συνιστούν μια σημαντική πηγή πληροφόρησης για τους μηχανισμούς εξουσίας και λήψης αποφάσεων, και συμπληρώνουν την ιστορική γνώση για τη λειτουργία του κομμουνιστικού συστήματος.
4. Περί εμφυλίου: μετά τη λήξη του ΄β παγκόσμιου και την υπογραφή της συνθήκης της βάρκιζας ξεκίνησε ανελέητο κυνηγητό εναντίον κομμουνιστών και αγωνιστών ΕΑΜιτών. Περίπου 300 ήταν οι νεκροί και 30.000 οι κρατούμενοι μόνο τον πρώτο χρόνο. Οι περισσότεροι από αυτούς που διώκονταν έφευγαν στα βουνά για να γλιτώσουν. Από εκεί και πέρα η ολομέλια του ΚΚΕ αποφάσισε ότι θα πρέπει να υπάρξει απάντηση και ένοπλη πάλη για την ανατροπή της αστικής τάξης και την εγκαθίδρυση Λαικής Δημοκρατίας. Επειδή το θέμα είναι μεγάλο και δεν έχω πολύ χρόνο, αν και το έχω βάλει και άλλες φορές ρίξε μια ματιά στην απολογία του μπελογιάννη, καλά τα λέει και αυτός https://www.youtube.com/watch?v=PrD48zzs6TM.
Το τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα αν επικρατούσε ο κομμουνισμός,πιστεύω αναλύθηκε εκτενώς παραπάνω.Απορρίπτω τις εκατέρωθεν βιαιότητες του εμφυλίου σπαραγμού,χαίρομαι όμως για την ήττα των κομμουνιστών και για την επικράτηση της δημοκρατικής νομιμότητας.Η εμμονή των κομμουνιστών στον ένοπλο αγώνα οδήγησε τα πράγματα στα άκρα,στοίχισε χιλιάδες ζωές και ενίσχυσε τον αμερικανικό παρεμβατισμό στην ελληνική πολιτική ζωή,μέχρι την εγκαθίδρυση της χούντας των συνταγματαρχών.Αυτά δεν τα λέω εγώ.Ηλικιωμένο μέλος της οικογένειας μου είδε μπροστά στα μάτια του 7 κορίτσια νηπιακής ηλικίας να δολοφονούνται από συγχωριανούς του αντάρτες,οι οποίοι εν συνεχεία κατέλαβαν το σπίτι του και κατέκλεψαν την οικογενειακή περιουσία,στερώντας του τη δυνατότητα να βρει χρήματα για να σπουδάσει στο Μαθηματικό Αθηνών.Αυτές είναι οι κομμουνιστικές πρακτικές και ευτυχώς για όλους μας αποσοβήθηκε ο επαπειλούμενος όλεθρος μιας ''Λαϊκής Δημοκρατίας'',που μόνο δημοκρατία δεν θα ήταν.
Το δεύτερο από που να το πιάσω και που να το αφήσω δε ξέρω. Η καπιταλιστική κρίση δεν οφείλεται σε σπατάλες, οφείλεται με απλά ελληνικά στην αδυναμία του κεφαλαίου να αναπαραχθεί επειδή έχει συσσωρευθεί σε μεγάλο βαθμό. Ανάλογες σε έκταση κρίσεις είχαμε τον 20ο αιώνα και αντιμετωπίστηκαν με 2 παγκόσμιους πολέμους. Για να αντιμετωπιστούν αυτές οι κρίσεις πρέπει να καταστραφεί μέρος του κεφαλαίου παίρνωντας σβάρνα ότι εργατικό λαικό δικαίωμα κυκλοφορεί ώστε να ξαναγίνουν επενδύσεις επί πτωμάτων και να είναι κερδοφόρες. Τώρα για τα υπόλοιπα, εάν εσύ θεωρείς σπατάλη το μισθό των 800 ευρώ που δινόταν προ κρίσης ενώ μονοπώλια και πολυεθνικές πλούτιζαν κάτι δεν πάει καλά. Και εάν θεωρείς ότι το ΚΚΕ είχε ποτέ συμμετοχή σε σκάνδαλα ή έστω αποσιώπισε κάποιο από αυτά θα σε παρακαλούσα να παραθέσεις στοιχεία διότι με την ίδια λογική και εγώ μπορώ να πιστεύω ότι είσαι βιομήχανος που πουλάς τρέλα στο ischool και να το επαναλαμβάνω κάθε τρεις και λίγο.
Όπως προανέφερα,ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την κρίση,σου παρουσίασα επίσης με λίγα λόγια τις ιδιομορφίες του ελληνικού οικονομικού προβλήματος.Τα 800 ευρώ είναι υπεραρκετά για έναν χειρώνακτα εργάτη,όχι όμως για έναν εκπαιδευτικό,ιατρό ή νομικό με δέκα μεταπτυχιακά,ο οποίος κόπιασε πνευματικώς και ψυχικώς πολύ περισσότερο από τον εργάτη.Ναι,θεωρώ σπατάλη τα 3000 ευρώ που δίνονταν στην καθαρίστρια της βουλής (εργάτρια) ή στον οδηγό του μετρό,ο οποίος δεν είχε τελειώσει ούτε το δημοτικό και τα μόνα προσόντα που είχε να επιδείξει ήταν η αφισοκόλληση της μάπας του Αντρίκου στο χωριό του κατά τα 80s.Όποια στοιχεία υπήρχαν είτε για το ΚΚΕ είτε για ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και άλλα κόμματα προφανώς καταλαβαίνεις ότι δεν βρίσκονται στο ίντερνετ ούτε μπορεί ένας απλός πολίτης να τα προσεγγίσει σε καμία περίπτωση.Απλώς πιστεύω ακράδαντα (και δεν είμαι ο μοναδικός) ότι το ΚΚΕ,με σταθερή παρουσία στην Βουλή τα τελευταία 30 χρόνια,θα μπορύσε να παρέμβει δυναμικά και να καταγγείλει την ασυδοσία των κρατούντων,αποκαλύπτοντας την φαυλοκρατία.Σιχάθηκα να ακούω τις αερολογίες της Κανέλλη,η οποία σε μια έσχατη έκφανση γελοιότητας έφερε ψωμί και γάλα στο Κοινοβούλιο και απευθυνόταν με τον γνωστό φασιστικό της τρόπο σαν να είναι ''το κορίτσι του λαού''.Και μετά από αυτή την φιλολαϊκή της έκρηξη,πήγε και έφαγε χαβιάρι με σως ταρτάρ στην βίλα της στην Εκάλη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
El Salazar
Νεοφερμένος
Ο El Salazar αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 48 μηνύματα.
26-06-13
17:24
Ξανά από την αρχή. Η κοινωνία μας χωρίζεται σε τάξεις. Η τάξη η οποία κατέχει τα μέσα παραγωγής είναι αυτή η οποία κατέχει και την εξουσία. Είναι αυτή η οποία διαμορφώνει όλο το νομικό πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας προς όφελός της. Η κυρίαρχη τάξη λοιπόν καταπιέζει τις υπόλοιπες. Εφαρμόζει δηλαδή τη δική της δικτατορία επάνω στις άλλες κοινωνικές ομάδες. Αυτό που έχουμε σήμερα ονομάζεται αστική δικτατορία ή αλλιώς αστική δημοκρατία καθώς την εξουσία την κατέχει η αστική τάξη. Όταν λοιπόν μιλάμε για δικτατορία του προλεταριάτου εννοούμε την ανατροπή της αστικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της εργατικής-λαικής εξουσίας, όπου κουμάντο δεν κάνει μια κάστα ανθρώπων αλλά το 95% του πληθυσμού μέσα από ένα σύστημα τριών βαθμίδων διοίκησης ανά παργωγική μονάδα. Το ΚΚΕ αντιβαίνει στην αστική δημοκρατική νομιμότητα αντιλαμβανόμενο ότι αυτή η νομιμότητα είναι νομιμότητα μόνο για τους κεφαλαιοκράτες, στηρίζοντας την εργατική δημοκρατική νομιμότητα.
Επιμένετε να αναμασάτε τους ίδιους όρους,χρησιμοποιώντας την ίδια ξύλινη γλώσσα.Η κοινωνία δεν χωρίζεται σε κεφαλαιοκράτες και εργάτες.Υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα στάδια: μικρομεσαίοι,αυτοαπασχολούμενοι,καλοπληρωμένοι εργάτες-ιδιωτικοί υπάλληλοι,έντιμοι δημόσιοι υπάλληλοι (στρατιωτικοί,δικαστικοί,εκπαιδευτικοί,ιατροί,αστυνομικοί),ανέντιμοι βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι (ΔΕΗ-ΟΤΕ-ΟΣΕ-κομματικοί εγκάθετοι στα υπουργεία),εκατομμύρια άνεργοι.Μην τα ισοπεδώνετε όλα μιλώντας περί πλουτοκρατίας και εργατικού προλεταριάτου.Αυτή η μονομέρεια φαίνεται και από το σύμβολο του κόμματος,το σφυροδρέπανο,που υπερεκθειάζει την χειρωνακτική παραδοσιακή εργασία,η οποία υπερίσχυε κατά την δεκαετία του 1920,όταν προσχώρησε το ΣΕΚΕ στην Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή και μετονομάστηκε σε ΚΚΕ.Από τότε,ουδεμία εξέλιξη στο κόμμα.Σε καμία περίπτωση δεν έχουν εφαρμογή αυτά που υποστηρίζουν οι κομμουνιστές σήμερα και είδαμε πόσα δεινά υπέστησαν τα σοβιετικά και βαλκανικά καθεστώτα.Μιλάμε για τρομερή πείνα,το ΔΝΤ φαντάζει παράδεισος μπροστά στα βάσανα αυτών των λαών.Δεν καθίσταται δυνατόν να ευδοκιμήσει η οικονομία και να ευημερήσει η κοινωνία,όταν όλα ανήκουν και εκπορεύονται από την κρατική εξουσία.Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο κομμουνισμός και οι απάνθρωπες πρακτικές του υπονομεύουν την δημοκρατία και την ανάπτυξη της χώρας.Μην ξεχνάς ότι ο εμφύλιος σπαραγμός του 1946-1949 κατέστρεψε την χώρα και στοίχισε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές,με κύρια υπαιτιότητα των κομμουνιστών ανταρτών (μην επεκταθώ στα κτηνώδη συμβάντα,όπως οι σφαγές με κονσερβοκούτια κλπ.)
Περίεργο, 30 χρόνια τώρα το ΚΚΕ φωνάζει αλλά τελικά πάλι το ΚΚΕ φταίει. Η κρίση δεν ήρθε επειδή τα έφαγαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η κρίση είναι καραμπινάτη κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής κεφαλαίου, για την οποία κρίση το ΚΚΕ μιλούσε και προειδοποιούσε πριν το 2000 και την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ, γεγονός που επιτάχυνε την έλευση της κρίσης. Δεν υπάρχει δηλαδή αυτονόητη απάντηση, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει ερώτηση που χρειάζεται στα σοβαρά να απαντηθεί.
Όντως αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι μια βαθιά καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική κρίση που εκπηγάζει από τις κεφαλαιακές ανισορροπίες και από την χρηματιστηριακή-τραπεζική ''φούσκα'' που δημιούργησε η ασυδοσία του εβραιοαμερικανικού λόμπι,το οποίο ελέγχει την παγκόσμια οικονομία (Ρότσιλντ,Ροκφέλλερ κ.α.).Ειδικά για την Ελλάδα,η εν λόγω κρίση οξύνθηκε σημαντικά σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες,λόγω της κατασπατάλησης δημόσιας περιουσίας από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των χιλιάδων διορισμών απαίδευτων κομματόσκυλων στις ΔΕΚΟ και στα υπουργεία από τα δύο προαναφερθέντα κόμματα.Συν τοις άλλοις,η είσοδος με ψεύτικα στοιχεία στην ΟΝΕ πριν από μια δεκαετία πράγματι επιτάχυνε την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και άνοιξε διάπλατα τις πύλες της Ελλάδας στους ξένους δυνάστες (ΕΕ-ΔΝΤ),με αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας.Το ΚΚΕ δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει την ξέφρενη σπατάλη από το 1974 μέχρι σήμερα.Δεν κατήγγειλε κανέναν βουλευτή ή υπουργό ούτε αντέδρασε δυναμικά σε όλες τις παπανδρεϊκές ''εργολαβίες'' και στον συνεχή διορισμό δημοσίων υπαλλήλων.Πιστεύω ότι υπήρχε ένας κοινός ''νόμος σιωπής'' μέσα στη Βουλή και μία σιωπηρή συναίνεση του ΚΚΕ,το οποίο περιοριζόταν στις παρωχημένες δηλώσεις περί πλουτοκρατίας,δεν προσαρμοζόταν στα δεδομένα της κοινωνίας και διοργάνωνε κάθε τόσο απεργίες,όπου οι συνδικαλισταράδες του ΠΑΜΕ έψηναν σουβλάκια και άκουγαν Παπακωνσταντίνου.Και απεργίες που έκλειναν το κέντρο της Αθήνας και δέσμευαν χιλιάδες πολίτες,χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.