prinCess.
Επιφανές μέλος
Η prinCess. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Fashion designer και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 12,089 μηνύματα.
27-06-13
11:33
Δε μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου ανεξάρτητο από τη στιγμή που κάθε μήνα σου στέλνουν λεφτά και σε συντηρούν.
Ακόμα αυτοί έχουν τον έλεγχο.
Ακόμα αυτοί έχουν τον έλεγχο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
prinCess.
Επιφανές μέλος
Η prinCess. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 31 ετών, επαγγέλεται Fashion designer και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 12,089 μηνύματα.
07-09-10
02:46
Μπορει να ειμαστε μονοι σε 5 τετραγωνικα και να μην ανταλλαζουμε κουβεντα..Ειμαστε πολυ κρυοι μεταξυ μας..Που και που προσπαθει να διορθωσει τα αδιορθωτα,αλλα ειναι πολυ δυσκολο..υστερα απο ολα οσα μου εχει κανει...Πως να μην νιωσω ετσι αβολα στο σπιτι μου??Γιατι δηλαδη δεν ηρθε ποτε αυτος να μου πει καλημερα και να με αγκαλιασει?Ερωτω λοιπον...πώς ειναι δυνατον να εχεις απαιτησεις χωρις εν τελει να προσφερεις???Περαν των υλικων αγαθων που οφειλουν να παρεχουν οι γονεις στα παιδια πρεπει να τα στηριζουν οπωσδηποτε και πνευματικα.Χειροτεροι απο τους δικους μου δεν υπαρχουν....
Μιλαμεε δεν παλευονται..Ο μπαμπας μου καταρχας νομιζει οτι εχουμε 1800..δεν εχει συνειδητοποιησει ακομα πως μπικαμε στο 2010!
Το βασικο του προβλημα ειναι να μην με κοιτανε γενικοτερα αλλοι..
Λοιπον να σας πω τωρα την αποψη μου περι συντηριτικων γονεων...Σε περιπτωση που το διαβαζουν καποιοι μεγαλοι αυτο το μυνημα ενα μπορω να πω:Μην κανετε το λαθος και ειστε αυταρχικοι-υπερσυντηριτικοι με τα παιδια σας..Γιατι??Γιατι πολυ απλα ολα τα χειροτερευετε...Συγκεκριμενα οσο πιο συντηριτικοι ειναι οι γονεις τοσο πιο πολυ αντιδρουν οι νεοι.Για μετα τα 18 σκεφτομαι να βαλω και αλλα σκουλαρικια και στο χειλος,και να βαψω τα μαλλια μου οπως εγω το θελω και να φοραω ακομη πιο exreme ρουχα..Οσο αφορα το αγορι που θα διαλεξω,θα τρομοκρατησει τους γονεις μου το γνωριζω..Αλλα ολα γινονται αυθορμητα...Ξερω απο την μια πως τα κανω απο αντιδραση,απο την αλλη ομως ρε παιδια ετσι μου βγαινει..να μου αρεσει το αντιθετο απο αυτο που λενε οι γονεις μου
Περιττο να πω πως δεν εχω υστερα απο ολα αυτα καθολου καλες σχεσεις με το πατερα μου..
Λυπαμαι πολυ για την σχεση μου με τον μπαμπα..Ζηλευω ατομα της ηλικιας μας με γονεις-φιλους.Εγω ποτε δεν μιλησα με τον πατερα μου για τα προβληματα μου και τις ανυσιχιες μου...Μονο η μαμα μου υπηρχε...αλλα εγω ηθελα και θα ηθελα να ειχα μεγαλωσει με εναν πατερα διπλα μου να με στηριζει..Ξερω πως με αγαπαει,ειμαι σιγουρη,θελει το καλο μου, αλλα θελω να νιωσω την αγαπη του...Θελω να νιωσω παιδι του...Γιατι να μιλαει με θαυμασμο για αλλα παιδια και ποτε για εμενα???Γιατι δεν αφηνει τον εαυτο του..να βγαλει τα πραγματικα του συναισθηματα??Γιατι?
Βασικα οπως προανεφερα ξερω οτι τα κανω απο αντιδραση,αλλα αυτα τα πραγματα που κανω απο αντιδραση,ενω παλια μπορει να μην μου αρεζαν τωρα μου αρεσουν..Δηλαδη παλια δεν θα μπορουσα να φανταστω πως θα εξελιχτω ετσι,και ομως τωρα το θεωρω φυσιολογικο...Δεν ειναι θεμα οτι πχ δεν μου ταιριαζουν...Εγω νιωθω ετσι πως ειμαι βολικα..Ισα ισα δεν θα μπορουσα να κυκολοφορω με φουστες και τακουνια οπως κανει η πλειοψηφια των κοριτσιων..Ουτε καν αυτο που θεωρουν καποιοι φυσιολογικο..Μπορει να σε μπερδεψα τωρα..ειναι δυσκολο να καταλαβεις ενα ατομο αν δεν περνας τα ιδια...
Συχαινομαι οταν τον ακουω να σχολιαζει αρνητικα την εμφανηση των αλλων...Δεν λεω να μην λεει την αποψη του..Και εγω μπορει να θεωρησω κατι ασχημο σε καποιον και να το πω αλλα δεν πρεπει να κολλαμε σε αυτο...Το οτι η εμφανηση καποιου δειχνει πχ "αλητισια"δεν σημαινει πως ειναι αλητης,τελος.Με ενοχλει φοβερα η σταση του...
Μία από τα ίδια και εγώ, απλά εγώ γενικά δεν ήμουν ποτέ αντιδραστικό παιδί και πήγαινα πάντα με τα νερά τους. Δεν επαναστάτησα ποτέ, δεν πάλεψα ποτέ για τα δικαιώματά μου, δεν δεν δεν.
Γενικά δεν "ξεσάλωσα" για να τους μπω στο μάτι, και ποτέ δε μου είπαν κάτι για τα ρούχα μου, ή για το χρώμα των μαλλιών μου κτλ. δεν είχαν ποτέ τέτοιο κόμπλεξ δόξα τω Θεώ, αυτό μου έλειπε.
Απλά η γενική τους στάση είναι αυτή που περιγράφεις. Παλιά μάλιστα είχα και γω μια σχετική επαφη με τη μάνα μου, κάναμε και κάμια πλάκα παρέα, μιλούσα για πρόβληματα που είχα με τις φίλες μου(φυσικά όχι για άγορια).
Τώρα πραγματικά με έχουν ξενερώσει, δεν έχω όρεξη ούτε καν να τους μιλάω, μπορεί να βγούμε έξω για φαγητό ή κατι, και να μη βγάλω άχνα. Μετά αρχίζουν, και γιατί έχεις γίνει τόση αντιικοινωνική, δε συζητάς μαζί μας, όλη μέρα στο δωμάτιό σου, είσαι ψυχρή, με άλλους γελάς , με μας όχι κτλ.
Απορώ πώς δε καταλαβαίνουν ότι αυτοί φταίνε για αυτό. Εκτός αυτού, έχει τύχει πολλές φορές να με συγκρίνουν με τον αδερφό μου, ειδικά η μάνα μου, που του έχει αδυναμία, λέει "ο αδερφός σου δεν είναι όπως εσύ, πού έμοιασες και είσαι έτσι" και άλλα ωραία. Εμμμ, ο αδερφός μου δε μαγάλωσε όπως μεγάλωσα εγώ, είχε την άπλα του.
Τέσπα. Πιστεύω κάποια στιγμή και εγώ να τους τα πω όλα όσα με βασανίζουν, και ίσως τότε αλλάξουν κάποια πράγματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.