Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Μα δεν ειναι πολυ πασαρελα/επιδειξη η ολη φαση με τα power; τα καρακιτς
Και μετα dream theater και ιστοριες (παραδειγμα οι theater). Πρεπει να σου παιξει ο αλλος 20934902832389 λεπτα σολο οπου βγαζει τα ματια στην κιθαρα για να σου αποδειξει οτι ξερει να παιζει; Πφφφ, ματωνουν τ' αυτια μου, μακρια απο μας
[Υ.Γ. Της ερημου κι εσυ βλεπω. χοχο. Βlues for the red sun και τα μυαλα στα μπλεντερ
Το καινουριο Monster Magnet μαμησε, οι Hermano μαμησαν,το 2007 ανηκει στην stoner rock σκηνη, εγω αυτο ξερω ]
Συμφωνώ κι εγώ σχετικά με τα επιδεικτικά τεχνικής τραγούδια του λεγόμενου "έντεχνου Power Metal". Παιδιά, συγνώμη αλλά το stoner δεν θεωρείται μέταλ; Γιατί θα βγούμε οφτόπικ ρε Λόρυ; Κάτι ακόμη. Το stoner το γουστάρω πολύ, αλλά τελευταία έχασα επεισόδια. Άκουσα το τελευταίο των Queens of the stone age και φρίκαρα. Και το τελευταίο των Monster Magnet, αν βέβαια κρίνω από μόνο ένα κομμάτι που άκουσα στο ραδιόφωνο, μου φάνηκε πολύ εμπορικό. Η ερώτηση είναι: Υπάρχει stoner της προκοπής τη σήμερον ημέρα. Προτείνετέ μου παρακαλώ μερικά άλμπουμ ν' ακούσω.
Καταρχάς, κάποιοι εδώ μέσα έχετε μπλέξει τα μπούτια σας.
Είδα σε κάποιο ποστ να μπερδέυεται το Poser/Glam Metal με την ποζεριά. 'Ημαρτον.
Επίσης είδα σε άλλο ποστ να λέγεται πως οι Μετάλλικα άλλαξαν είδος για να πουλήσουν. Οι άνθρωποι πούλαγαν ήδη τα κέρατα τους, δεν χρειαζόταν να μαλακώσουν τον ήχο τους.
Οι Μετάλλικα (Με νταλίκα;; ) άλλαξαν στυλ και ήχο γιατί δεν τους έπαιρνε πια. Θέλω να πω ότι όταν τους είδα ζωντανούς το 1993, εποχή που είχαν κυκλοφορήσει το Black Album, όταν πήγαν να παίξουν το Creeping Death για παράδειγμα, φαινόταν ότι δεν τους έβγαινε πλέον, δεν το πίστευαν ρε παιδί μου. Αυτό το λέω ενώ εμένα προσωπικά μου είχε αρέσει πολύ το συγκεκριμένο άλμπουμ κι έτσι δεν ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος. Όλοι όσοι πήγαμε τότε να τους δούμε απογοητευτήκαμε, σε βαθμό που πολλοί έχουν πει πως από κείνη τη συναυλία αυτό που άξιζε περισσότερο για τα λεφτά που είχαμε δώσει ήταν οι Cult (γκρουπάρα ατελείωτη. Ακούσατε το φετινό τους άλμπουμ; Από ένα κομμάτι που έχω ακούσει πρέπει να είναι πολύ καλό).
Τώρα ρε Σάμαν, αυτό με το Poser/Glam που γράφεις δεν το κατάλαβα. Δεν είναι ποζεριά το Poser εξ ορισμού, ή μήπως εννοούμε κάτι άλλο με τον όρο και δεν τό 'χω πιάσει; Εξήγα λίγο να μάθουμε κι εμείς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Και πιος σου λεει οτι δεν φοβουνται τα παντα και για αυτο ειναι ετσι ωστε να φοβιζουν οτι τους φοβιζει;... και δλδ καπιος που ακουει κλασικη μουσικη και φοραει κουστουμακια και δεν εχει καθολου τρομακτικη εμφανισει φοβατε τους παντες και τα παντα;
κανενας χαος δεν ειναι αυτο που διχνει κ αυτα τα πλασματα μπορει να εχουν μεγαλες ευαισθησιες μεσα τους
"Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά, ήταν τα λόγια του ληστή..."
Συγνώμη, δεν μπορείτε να ξεχωρίσετε πότε κάποιος κάνει πλάκα και πότε όχι;;;. Εγώ έχω γνωρίσει πολλούς τέτοιους τύπους, τελικά διαπίστωσα ότι το μόνο που φοβούνται είναι να τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, όπως οι ανυπόταχτοι Γαλάτες του Αστερίξ. . Επίσης, μήπως τους τελειώσει η μπύρα. Μόνο ο Λόρυ κατάλαβε το αστείο μου φαίνεται. Μου φαίνεται ότι είχα βάλει και τα αντίστοιχα γελάκια.
Αγαπητή Κατσαρίδα, έδωσες κοινωνικές προεκτάσεις σε ένα εσωτερικό αστείο μεταξύ μεταλλάδων. Κι ερωτώ:
1) Ποιος είπε ότι αυτός που δεν φοβάται δεν έχει ευαισθησίες;; Ας μην ισοπεδώνουμε τις έννοιες γιατί στο τέλος θ' απολεστεί ο λόγος, όπως στον Πύργο της Βαβέλ.
Οι μεταλλάδες είναι ελεύθερα πνεύματα και ο Διογένης ο Κυνικός έχει πει "Σκλάβος είναι αυτός που φοβάται", συνεπώς δεν φοβούνται τίποτε. Επίσης είναι ευαίσθητοι άνθρωποι, έτσι ώστε θέλουν να διαφέρουν από το σύνολο που δεν μπορεί ή δεν θέλει να τους κατανοήσει...Ο φίλος μας ο Κρόνος ίσως αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εγώ πάλι, σίγουρα εντάσσομαι σ' αυτήν την κατηγορία. "Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε"
2) Έχεις πάει σε περισσότερες μέταλ συναυλίες κι έχεις γνωρίσει περισσότερους τέτοιους τύπους από εμένα; Δύσκολο το βλέπω.
3) Ποιος σου είπε ότι εγώ δεν είμαι ένας απ' αυτούς;
4) Από τόσα που γράψαμε για τους πολλαπλούς οργασμούς, αυτό βρήκες να σχολιάσεις;
(Σημείωση: Οι τελευταίες απαντήσεις ίσως θα ήταν καλό να μεταφερθούν στο θέμα για την ιδεολογία του μέταλ και του ροκ... λέω τώρα)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Δεν πιστευω πως εχει να κανει με το τι μουσικη ακουει κανεις...
Κάτσε ρε φίλε, πώς δεν έχει σχέση δηλαδή. Μπορείς να φανταστείς τα αθώα αυτά πλάσματα που απεικονίζεις στην υπογραφή σου, να φοβούνται οτιδήποτε;;; Μάλλον το οτιδήποτε πρέπει να φοβάται αυτούς
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Κατά τη δεκαετία του '80, σ' ένα χωριό της Χαλκιδικής, κατά το τρίτο πόδι, την Ιερισσό, είχε μια Ντίσκο, ξέρετε τότε ήταν της μόδας, σήμερα είναι ρετρό κι εγώ ο κωλόγερος τι θέλω και τα θυμάμαι τώρα;;;
Τις καθημερινές, αλλά και τα Σ/Κ του χειμώνα, οι μοναδικοί πελάτες της ντίσκο ήταν μια παρέα μεταλλάδων, οι οποίοι ήταν ξυλοκόποι στο επάγγελμα και αναλόγου κατασκευής, αν καταλαβαίνετε...
Έστι λοιπόν, ο ΝτιΤζέυ τους ήξερε και τους έβαζε χέβυ μέταλ για να τους ικανοποιήσει.
Κάποια μέρα, Σάββατο, καλοκαίρι, οι τύποι βαρέθηκαν το χωριό τους και πήγαν στο παραδιπλανό χωριό την Ουρανούπολη, που είναι αρκετά τουριστικό και μαζεύει κόσμο. Πήγαν λοιπόν οι μάγκες κατά τη συνήθειά τους στη ντίσκο, όμως εκεί το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο και βέβαια αυτούς δεν τους ήξερε κανείς.
Τα πήραν λοιπόν στο κρανίο. Σηκώνεται ο πιο φουσκωτός της παρέας, πάει στον ΝτιΤζέυ, τον πιάνει από το γιακά και του λέει απειλητικά:
"Άκου εδώ ΝτιΤζέυ...Ή θα βάλεις Μοτορχέντ ή θα τα κάνουμε σαμάρια μλάρια εδώ μέσα!!!"
Που να τολμήσει βέβαια ο φουκαράς να μη βάλει Μοτορχέντ...
Αυτό στην παρέα μας έγινε φυσικά σλόγκαν, ειδικά τα σαμάρια μλάρια
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Μιας και βρήκα την ευκαιρία θα ήθελα να σχολιάσω λίγο την υπογραφή του καλού μας φίλου. Αγαπητέ Κρόνε, την πρώτη φορά που διασταυρωθήκαμε σου έκανα παρατήρηση για τα Ελληνικά σου, χωρίς τότε να γνωρίζω κάποια πράγματα. Σου ζητώ συγνώμη για τον τόνο μου, όμως θα ήθελα να επανέλθω στην ουσία της απάντησής μου.
Το να ζεις σε μια χώρα και να διεκδικείς ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνία της, προϋποθέτει το να μιλάς σωστά τη γλώσσα της. Άραγε αν εγώ πήγαινα στη Γερμανία κι έγραφα και μιλούσα τέτοια Γερμανικά θα μου το συγχωρούσαν οι Γερμανοί; Θα μου έδιναν το ελαφρυντικό ότι είμαι ξένος και δεν πρόλαβα ακόμη να μάθω καλά τη γλώσσα τους; Δεν έχω ζήσει στη Γερμανία, όμως έχω μάθει ότι κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν ποτέ. Το να μάθεις καλύτερα τα Ελληνικά θα σου είναι εσένα χρήσιμο για πολλούς λόγους, ακόμη και για την εργασιακή σου αποκατάσταση. Αφού μάλιστα ξοδεύεις τόσο χρόνο στο στέκι, αξιοποίησέ τον μαθαίνοντας ό,τι μπορείς από τους συνομιλητές σου. Τέλος, αφού ακόμη πας σε σχολείο, φρόντισε να πάρεις ό,τι μπορείς περισσότερο από αυτό, αντί να οραματίζεσαι πότε θα το κλείσεις. Να θυμάσαι ότι δωρεάν μόρφωση (ο Θεός να την κάνει, αλλά τέλος πάντων, τέτοια σχολεία έχουμε) δεν θα σου δώσει κανείς στη ζωή σου. Εκμεταλλεύσου την!!
Και πάλι ζητώ συγνώμη για την παρέμβαση...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Φυσικά η ερώτηση απευθύνεται σ' όλους τους μεταλλάδες και μη της παρέας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Καλά αυτά που γράφεις, όμως θα παρατηρήσω ότι χρησιμοποιείς κι εσύ τη φράση "πέρασε η μόδα του glam". Περί μόδας πρόκειται, ακριβώς γι' αυτό δεν με πείθουν. Φαντάζεσαι να περάσει η μόδα και να βγαίναν να παίζουν μπλουζ; Ακριβώς αυτό θέλω να πω. Εάν θεωρήσουμε ότι το ροκ και το μέταλ έχουν τελικά μια ιδεολογία, αυτοί οι τύποι μου θυμίζουν τη Δαμανάκη (φτου κακά) και τον Μπίστη (φτου κακότερα). Τυχοδιώκτες, καιροσκόποι, του κόμματος Ο.Φ.Α. (Όπου Φυσάει ο Άνεμος)...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημειωτέον ότι μου αρέσουν πολύ οι σκληροί Pantera, όμως δεν με πείθουν. Έχω μάλιστα τραγουδήσει το Mouth for War, με μεγάλη (απ' ότι μου είπαν οι οπαδοί) επιτυχία.
Edit: Δεν είχα δει το ποστ του Exposed όταν έγραφα. Λοιπόν αυτό λέω κι εγώ, αλλά με αρνητικό τρόπο. Όλα ήταν για τις πωλήσεις, δηλαδή για τα φράγκα, τις γκόμενες, την κόκα και τα λοιπά. Αυτό είναι το πλέον απολίτικο που μπορεί να κάνει κανείς. Δεν εννοώ ότι όποιος αλλάζει στυλ κάνει λάθος, αντίθετα μ' αρέσουν οι αλλαγές. Η συγκεκριμένη αλλαγή απλά δείχνει εμπόριο.
"Ροκ είναι νά' σαι
κι άμα δεν τό 'χεις
να το φοβάσαι..."
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Το θέμα είναι πως ταμπέλες υπάρχουν για να έχουμε έναν μπούσουλα, όχι για να αναλωνόμαστε σε αυτό
Επιτέλους συμφωνώ μαζί σου, αλλά εσύ το είπες, εσύ το άκουσες (άντε κι εγώ μαζί). Οι ταμπέλλες μας έχουν πνίξει...
Σε αυτο εχεις απολυτο δικιο... Εξ αλλου ειναι διαφορετικος ο τροπος που το προσεγγιζει κανεις. Για μενα το metal δεν ειναι απλα ειδος μουσικης, αλλα κατι πολυ παραπανω. Ειναι συναισθημα. Ποσες φορες εχω ακουσει τραγουδι που δεν ειναι metal σαν ειδος, αλλα μου εχει βγαλει ενα metal συναισθημα...
Επιτέλους συμφωνώ και μαζί σου δικέ μου. Βλέπω ότι όσο κι αν διαφωνούμε περί Ελληναρά, το μέταλ μας ενώνει. Ίσως και οι δύο προσπαθούμε να βγάλουμε το συναίσθημά μας με διαφορετικό τρόπο. Έναν μεταλλά η Ελλάδα τον πληγώνει. Ξέρεις τι θα πει να έχεις μέταλ γκρουπ που έχει πάρει άριστες κριτικές από όλα τα περιοδικά του χώρου, μέχρι το Μέταλ Χάμερ και καμιά εταιρεία να μη θέλει να σε κυκλοφορήσει γιατί λέει δεν έχει κοινό στην Ελλάδα; Ας αφήσω όμως τον πόνο μου για άλλη φορά, νιώθω πως είμαι στο στοιχείο μου επιτέλους.
Το Μέταλ και το Ροκ δεν είναι η μουσική. Είναι το συναίσθημα και το attitude. Το ίδιο attitude έχουν οι Going Thru και οι Terror X Crue (ιδιαίτερα αυτοί). "Έχω τη μέθοδο του Προκρούστη, φέρνω στα μέτρα μου τον κάθε λούστη", αυτό μου θυμίζει Motorhead ως ύφος. Ακόμη και ο Χατζιδάκις και ιδιαίτερα ο Θεοδωράκης έχουν στιγμές ροκ ("Βασιλειάδου και Αυλωνίτης, αυτοί είναι ροκ"). Το μέταλ είναι τρόπος ζωής κι ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί.
Προσωπικά πιστεύω οτι όποιος ακούει ΜΟΝΟ metal (όπως και ΜΟΝΟ κλασσική και γενικά ΜΟΝΟ ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής) το κάνει για ποζεριά. Κι αν όχι όλοι, οι περισσότεροι (ας μην γενικεύω).
Ειδικά δε με το metal και κάπως λιγότερο με τη ροκ, το κακό με τα ποζέρια έχει παραγίνει. Είναι αυτό που αποκαλώ "η μόδα της αντί-μόδας" ή "η μόδα της ψευτοκουλτούρας", η οποία εξελίσσεται σε μάστιγα. Κάποια μέρα θα ανοίξω κανένα σχετικό thread για αυτό (όταν προετοιμαστώ ψυχολογικά για τα flames που θα πέσουν εκει μέσα ).
Μα τι λες καλή μου Μισέλ; Εγώ ακούω απ' όλα τα είδη. Και Doom και Thrash, Ανατολικής και Δυτικής ακτής, και Hard Core και Power και Heavy, και Black και Death και Speed και Stoner, όμως πάνω απ' όλα μ' αρέσει το Metal!!!
Είναι δυνατόν να πιστεύετε ότι ακούω μόνο ένα είδος μουσικής δηλαδή;;;.
Στην ταινεία Blues Brothers οι τύποι πάνε να παίξουν σ' ένα επαρχιακό κλαμπ στην εθνική οδό. Ο Μπελούσι ρωτάει λοιπόν την ιδιοκτήτρια: "Τι μουσική παίζετε εδώ;", κι αυτή του απαντάει: "Μα απ' όλα, και Κάντρυ και Ουέστερν"!!!
Πέρα από την πλάκα τώρα, εγώ ακούω όλα τα είδη μουσικής, μέχρι και σκυλάδικο Β' κατηγορίας (γουστάρω Ελένη Ροδά και Κώστα Καφάση, Κώστα Καμπουρίδη, Φλωρινιώτη, ακόμη και τον Βας Παρασκευάς). Ακούω έντεχνη ελληνική μουσική (όχι τη φρικτή δηθενιά του εντεχνολαϊκού που κυριαρχεί), έντεχνο λαϊκό (τώρα θα σας τρελλάνει το Χάος, εννοώ ότι υπάρχουν και κάποιοι όπως ο Θαν. Παπακωνσταντίνου, ο Μάλαμας και ο Αλκίνοος ή ο Λυδάκης που μου αρέσουν, μισώ την Τσαλιγοπούλου κι ας είναι απ' τη Θεσσαλονίκη), κλασσική μουσική, δημοτικά, μικρασιάτικα, εθνίκ, πανκ, χιπ χοπ, ροκάκια FM, κλασσικό ροκ, Blues, Funky, Ambient, Trans, Latin, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Κάθε μια απ' αυτές τις μουσικές έχει το στόχο της, την ώρα της και τη λειτουργία της. Όμως το μέταλ κυλάει στις φλέβες μου. Όταν ακούω μέταλ, νιώθω όπως εκείνα τα γέρικα στρατιωτικά άλογα που κοίτονταν ετοιμοθάνατα, όμως μόλις άκουγαν σάλπιγγα σηκώνονταν, στήνονταν προσοχή και όρθωναν και τ' αυτιά τους.. Αυτή είναι η μουσική της ψυχής μου.
Φυσικά όταν ήμουν στην ηλικία του Κρόνου (άστα να πάνε πόσο παλιά, μπορεί να ζούσε ακόμη και ο Μπον Σκωτ), αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες, είχα κολλήσει κι εγώ με το φανατισμό του νεοφώτιστου. Το μέταλ είχε πολλά θέλγητρα. Πρώτον ήταν μουσική που μας συνέπαιρνε. Δεύτερον, τρόμαζε τη γιαγιά μας. Τρίτον τότε ήμασταν λίγοι και δακτυλοδεικτούμενοι (ενίοτε και με τα πέντε δάκτυλα) Πάντως ήθελε τσαμπουκά τότε να είσαι μεταλλάς. Οι γονείς των φίλων μου δεν τους άφηναν να μου κάνουν παρέα, στο δρόμο μας έβριζαν, κλπ. Τέταρτον, είχαμε βάλει τους στίχους του At war with Satan των Venom ως κάλυμμα στο βιβλίο των θρησκευτικών (και ο θεολόγος ήταν ο λυκειάρχης και ήταν και χουντικός, "Αντίδραση, αντίδραση το μόνο που θα κάνω, αντίδραση αντίδραση μετά ίσως πεθάνω") Εγώ προτίμησα μια πιο κλασσική λύση, είχα βάλει το δαίμονα από το The Number of the Beast (χωρίς τον Eddie) και είχα ζωγραφίσει ένα μεγάλο 666 από επάνω. Αυτό νομίζω ότι αποτελούσε κι ένα πολιτικό σχόλιο για το μάθημα των θρησκευτικών και τα ψέμματα που μας μαθαίνανε.
Το κυριότερο πλεονέκτημα όμως του μέταλ, ήταν και είναι ότι μαζεύει τόσους φρίκουλες στους κόλπους του, που ακόμη κι εμένα μ' έκανε να αισθάνομαι φυσιολογικός. Επίσης για εμάς τους παλιότερους αποτελεί κι ένα σημείο αναφοράς. Για παράδειγμα, πρόσφατα έπαιξαν στη Σαλλονίκη οι Suicidal Tendencies. Εκεί λοιπόν, για πολλοστή φορά σε συναυλία, συνάντησα παλιούς γνωστούς από τα στέκια μας. Τότε είπα πως αυτές οι συναυλίες μοιάζουν λίγο με τους γάμους (ή και τις κηδείες), όπου συναντιούνται κατά καιρούς οι μακρινοί συγγενείς.
Γεγονός είναι ότι ακόμη και σήμερα, που δεν είμαι τόσο φανατίλας, έκοψα επιτέλους και τα μαλλιά μου (πέρισυ), το στυλάκι του μεταλλά και το attitude, είναι αναγνωρίσιμο επάνω μου. Το έχετε αναγνωρίσει και μέσα στο στέκι ορισμένοι, αν και συχνά τα γραπτά μου είναι ελαφρώς κουλτουριάρικα .
Σύντροφοι Μεταλλάδες ένας θερμός αγωνιστικός χαιρετισμός απο τις στρατιές του Μεγάλου Χάους...
ΥΓ: Κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι,
έγινα κιόλας σαράντα χρονώ,
νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι,
Αναφρανίλ και Τριπτιζόλ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.