italian
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο italian αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 52 ετών. Έχει γράψει 150 μηνύματα.
15-05-13
10:23
Μιλώντας με βάση τα προσωπικά μου βιώματα, και μόνο, πιστεύω ότι παπάγια θα την βελτίωνε (μην σας πω και μάνγκο). Παραδέχομαι ότι πολλές φορές έχω μπει στον πειρασμό τέτοιων σκέψεων, με μεγάλες εσωτερικές διαμάχες, αλλά είμαι σίγουρος ότι αν είχα μια τέτοια θεωρητική δυνατότητα να αλλάξω το παρελθόν, το πρωϊ που θα ξυπνούσα και θα με κοίταζα στον καθρέφτη θα έπαιρνα φόρα προς την όψη μου βρωντοφωνάζοντας "Φτου σου πισωγλέντη !" συνοδεία σιελοεκτόξευσης.
Εξηγούμαι καλύτερα. Σαφέστατα και πιστεύω ότι όχι μόνο είναι καλό αλλά και συνάμα επιβεβλημένο, να προσπαθούμε να αλλάζουμε καταστάσεις που επιδέχονται αλλαγών στο παρόν, αν πιστεύουμε ότι είναι εφικτό. Να μην σκεφτόμαστε δηλαδή "Αχ να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω" αλλά "Τι μπορώ να κάνω ΤΩΡΑ ?". Αν μπορώ έχει καλώς, αν Όχι δεν έχει κανένα νόημα να σκεφτόμαστε τι θα μπορούσε να είχε γίνει. Από εκεί και πέρα υπάρχει μια μεγάλη παγίδα που λέγεται "Ωραιοποίηση της θεωρητικής οδού που δεν ακολουθήσαμε σε σχέση με την απόφαση που πάρθηκε". Και αυτό είναι κάτι που πολύ συχνά το μυαλό μας πλάθει βασιζόμενο στις διαπιστωμένες αποτυχίες. Αφού αυτός ο δρόμος ήταν λανθασμένος, δεν σημαίνει όμως ότι ο άλλος ήταν σωστός !
Κάτι που θεωρώ ακόμα σημαντικότερο είναι το κατά πόσο δικαιούμαστε να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Αν εγώ που είχα την ευκαρία να σπουδάσω την σχολή της αρεσκείας μου έχω πλεόν μετανιώσει, θα ήταν κατάφορη αδικία να μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να κάνω μια άλλη επιλογή, αν μη τι άλλο προς όλους αυτούς που δεν είχαν καν μία ευκαιρία να σπουδάσουν...Αλλά και στον χώρο των σχέσεων, και δεν αναφέρομαι φυσικά στους εκάστοτε περαστικούς κομήτες που είχαν προδιαγεγραμμένη τροχιά, αν θα μπορούσα να οπισθοδρομήσω αρκετά χρόνια πλέον...και να αλλάξω μια απόφαση ή κάποιες συμπεριφορές για μια σχέση που δυνητικά διαισθάνομαι ότι θα μπορούσε να είχε γίνει σχέση ζωής, πάλι θα έπρεπε να βασιστώ σε μεταγενέστερες εμπειρίες, δηλαδή να ζήσω 5-10 χρόνια παραπάνω...και μετά να επιστρέψω !!! Οπότε άτοπο....άσε που παίρνουμε δεδομένο ότι αυτός ο διαφορετικός σε συμπεριφορές άνθρωπος θα ήταν αφενός αρεστός από την άλλη πλευρά και αφετέρου δεν θα ολίσθαινε εκ νέου σε σφάλματα του παρελθόντος...Αλλά και εδώ υπάρχει ένα φλέγον ερώτημα το οποίο δεν έχει ικανοποιητική απάντηση. "Αφού ήταν μια τόσο λαμπερή-σημαντική σχέση για την ζωή σου, γιατί την άφησες να λήξει ?". Και προφανώς η ανωριμότητα δεν επαρκεί για να το αντικρούσει.
Συμπέρασμα: Τα λάθη (αυτά που κρίναμε ως τέτοια) και οι επιλογές του παρελθόντος πρέπει να αποτελούν εφόδια για το παρόν και το μέλλον. Διαφωνώ με το "αν δεν έγινε, δεν ήταν γραφτό να γίνει" ή "κάθε εμπόδιο για καλό" και λέω "θυμήσου τι έγινε και πράξε ενθυμούμενος την εμπειρία εκείνη, έχοντας υπόψιν όμως ότι άλλο το τότε και άλλο το τώρα και φυσικά ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική..."
Αν μη τι άλλο μου έμεινε, η αξία της παραδοχής-αποδοχής των πράξεων και των δικών μου ευθυνών, δίχως να προσπαθώ να τις μετακυλίω σε άλλους. Και επίσης ότι ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο μπαλέτο (κλασικό,μπολσόϊ,μουλέν ρουζ, όποιο θέλει αυτός χαλάλι του)
Υ.Γ: Όπου α'πληθυντικό βάλτε α'ενικό.
Εξηγούμαι καλύτερα. Σαφέστατα και πιστεύω ότι όχι μόνο είναι καλό αλλά και συνάμα επιβεβλημένο, να προσπαθούμε να αλλάζουμε καταστάσεις που επιδέχονται αλλαγών στο παρόν, αν πιστεύουμε ότι είναι εφικτό. Να μην σκεφτόμαστε δηλαδή "Αχ να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω" αλλά "Τι μπορώ να κάνω ΤΩΡΑ ?". Αν μπορώ έχει καλώς, αν Όχι δεν έχει κανένα νόημα να σκεφτόμαστε τι θα μπορούσε να είχε γίνει. Από εκεί και πέρα υπάρχει μια μεγάλη παγίδα που λέγεται "Ωραιοποίηση της θεωρητικής οδού που δεν ακολουθήσαμε σε σχέση με την απόφαση που πάρθηκε". Και αυτό είναι κάτι που πολύ συχνά το μυαλό μας πλάθει βασιζόμενο στις διαπιστωμένες αποτυχίες. Αφού αυτός ο δρόμος ήταν λανθασμένος, δεν σημαίνει όμως ότι ο άλλος ήταν σωστός !
Κάτι που θεωρώ ακόμα σημαντικότερο είναι το κατά πόσο δικαιούμαστε να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία. Αν εγώ που είχα την ευκαρία να σπουδάσω την σχολή της αρεσκείας μου έχω πλεόν μετανιώσει, θα ήταν κατάφορη αδικία να μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να κάνω μια άλλη επιλογή, αν μη τι άλλο προς όλους αυτούς που δεν είχαν καν μία ευκαιρία να σπουδάσουν...Αλλά και στον χώρο των σχέσεων, και δεν αναφέρομαι φυσικά στους εκάστοτε περαστικούς κομήτες που είχαν προδιαγεγραμμένη τροχιά, αν θα μπορούσα να οπισθοδρομήσω αρκετά χρόνια πλέον...και να αλλάξω μια απόφαση ή κάποιες συμπεριφορές για μια σχέση που δυνητικά διαισθάνομαι ότι θα μπορούσε να είχε γίνει σχέση ζωής, πάλι θα έπρεπε να βασιστώ σε μεταγενέστερες εμπειρίες, δηλαδή να ζήσω 5-10 χρόνια παραπάνω...και μετά να επιστρέψω !!! Οπότε άτοπο....άσε που παίρνουμε δεδομένο ότι αυτός ο διαφορετικός σε συμπεριφορές άνθρωπος θα ήταν αφενός αρεστός από την άλλη πλευρά και αφετέρου δεν θα ολίσθαινε εκ νέου σε σφάλματα του παρελθόντος...Αλλά και εδώ υπάρχει ένα φλέγον ερώτημα το οποίο δεν έχει ικανοποιητική απάντηση. "Αφού ήταν μια τόσο λαμπερή-σημαντική σχέση για την ζωή σου, γιατί την άφησες να λήξει ?". Και προφανώς η ανωριμότητα δεν επαρκεί για να το αντικρούσει.
Συμπέρασμα: Τα λάθη (αυτά που κρίναμε ως τέτοια) και οι επιλογές του παρελθόντος πρέπει να αποτελούν εφόδια για το παρόν και το μέλλον. Διαφωνώ με το "αν δεν έγινε, δεν ήταν γραφτό να γίνει" ή "κάθε εμπόδιο για καλό" και λέω "θυμήσου τι έγινε και πράξε ενθυμούμενος την εμπειρία εκείνη, έχοντας υπόψιν όμως ότι άλλο το τότε και άλλο το τώρα και φυσικά ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική..."
Αν μη τι άλλο μου έμεινε, η αξία της παραδοχής-αποδοχής των πράξεων και των δικών μου ευθυνών, δίχως να προσπαθώ να τις μετακυλίω σε άλλους. Και επίσης ότι ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο μπαλέτο (κλασικό,μπολσόϊ,μουλέν ρουζ, όποιο θέλει αυτός χαλάλι του)
Υ.Γ: Όπου α'πληθυντικό βάλτε α'ενικό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.