Valder
Τιμώμενο Μέλος
Ο Αυτοκράτωρ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 40 ετών, επαγγέλεται Χρηματιστής και μας γράφει απο Αυστρία (Ευρώπη). Έχει γράψει 28,072 μηνύματα.
11-10-13
20:58
Συχνα ερχομαι σε επαφη με νεα παιδια και προσπαθω να μπω στο μυαλο και στην ψυχη τους, πως σκεφτονται και πως αισθανονται. Είναι πολύ σημαντικο τι πιστευουν, αν είναι η ατυχη γενια που κληρονομησε από τις προηγουμενες γενιες να καθαρισει τα σκουπιδια από το μεγαλο φαγοποτι. Είναι σημαντικο τι πιστευουν διοτι η ψυχολογια λεει ότι «εισαι αυτό που πιστευεις». Βαζω μερικα σημεια για προβληματισμο :
1.Επωφεληθηκαμε ολοι από το μεγαλο φαγοποτι, η μόνο ορισμενοι;
2.Ποια γενηα βρισκεται σημερα στην δυσκολοτερη θέση και γιατι;
3.Η γενηα 15-30 τι προοπτικες εργασιας έχει;
4.Τι εμποδια αντιμετωπιζει η νεα γενηα για να ξεκινησει επιχειρηματικοτητα;
5.Τι αισθανεται περισσοτερο? Αγχος, απελπισια, φοβο, οργη, ελπιδα, πεισμα για αγωνα,..;
6.Τελικά τι πιστευουμε, θα τα καταφερουμε να εχουμε το μελλον που θελουμε η οχι;
Ας συζητησουμε τα παραπάνω σαν πολιτες που αγωνιουν γιατον εαυτο τους, για το συνολο, για την χωρα.
Αγαπητέ 111 (επιτρέψτε μου να σας αποκαλώ έτσι για συντομία),
Καταρχάς καλωσορίσατε στο στέκι. Από τον τρόπο που θέτετε τις ερωτήσεις, εικάζω πως δεν είχατε την ευχαρίστηση (ή δυστυχία, όπως το δει κανείς) να κάνετε παιδιά τα οποία να είναι στην ηλικιακή ομάδα των 18 εως 30 και το λεω αυτό διότι εγώ ο 30άρης, έχω πατέρα λίγο μεγαλύτερο από εσάς. Επιπροσθέτως εικάζω πως είστε είτε επιχειρηματίας είτε ψυχολόγος ή και δημοσκόπος, διότι οι ερωτήσεις σας είναι κατά τέτοιον τρόπο εκπεφρασμένες που μου γεννούν την ιδέα ψυχολογικής σφυγμομέτρησης σε ένα μεγάλο δείγμα ανθρώπων, όπως αυτό του e-steki. Μου κάνει δε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση γιατί θέσατε το θέμα εδώ και όχι στον κατ' εξοχήν νεανικό χώρο που προορίζεται γι αυτές τις ηλικίες, το ischool. Πιθανόν να το κάνατε λόγω των αυξανόμενων διαφημιστικών trends για νεανική επιχειρηματικότητα, projects και workspaces και λοιπά εύθυμα εαν κρίνω από την 4η πολύ ενδιαφέρουσα ερώτησή σας η οποία έχει και τη μεγαλύτερη λογική αξία για μένα και όπου εκεί και θα εστιάσω. Οι λοιπές ερωτήσεις σας είναι καθαρά διαισθητικής ή και συναισθηματικής φύσεως οι οποίες διατρέχουν τον κίνδυνο να είναι επιρρεπείς σε στοχοθετικά στεγανά, ανάλογα με τον τιθέμενο στόχο.
Παρά την αρχική μου αποστροφή λοιπόν προς τον τίτλο του θέματος αλλά και τα επιμέρους ερωτήματα, τα οποία μου γέννησαν τις παραπάνω σκέψεις και συγχωρέστε με γι αυτές, μου είναι αδύνατον να μην εξετάζω κάθε περίπτωση, θα επιμείνω στο τεκμήριο της διαδικτυακής ειλικρίνειας αλλά και αυτονομίας των απόψεων για να μη σας αδικήσω ούτε στο ελάχιστο. Αρκετά με τις εικασίες μου όμως, ας προχωρήσουμε στην παραγωγική συζήτηση, την οποία είμαι σίγουρος ότι θα απολαύσουμε αμφότεροι.
Η αρχική αποστροφή προς το παρόν θέμα, οφείλει την ύπαρξή της στην ύπαρξη συναισθηματικών λέξεων από τον τίτλο και μόνο, χωρίς να εξαιρείται το ζουμί του θέματος έπειτα. "Τύχη" και "ατυχία". Δυο λέξεις με εξέχον ειδικό βάρος στο λόγο και στην ψυχοσύνθεσή μας. Η μια σε στέλνει στο ζενιθ με την αφθονία της, ενώ όταν απουσιάζει, επιτρέπει την αφθονία στην έτερη λέξη που σε στέλνει στο ναδίρ.
Αγαπητέ μου κύριε, επιτρέψτε μου να σας εκφράσω μια πολύ βασική μου αρχή. Η "τύχη" είναι με εκείνους που δεν την βάζουν στα σχέδιά τους. Προσωπικά δεν ήλπιζα ουδέποτε να ευεργετηθώ από κάποια μυστήρια συμπαντική δύναμη ή να βρω στρωμένη την καρέκλα του Διευθυντή με το που τελείωνα το πτυχίο μου και το μεταπτυχιακό μου. Είμαι άνθρωπος με ένα βιογραφικό το οποίο μαρτυρά την μεγάλη ακαδημαϊκή μου εμπειρία και την ανύπαρκτη επαγγελματική μου εμπειρία. Να είστε βέβαιος όμως πως όπως δεν περίμενα να ευνοηθώ στις σπουδές μου για να πετύχω, έτσι δεν περιμένω και τώρα κανέναν να έρθει να με διορίσει. Ξέρω ποιός είμαι, ξέρω τι μπορώ να κάνω και θα γίνει, είτε γίνει εδώ, είτε γίνει στις ΗΠΑ (διότι σκέφτομαι να μεταναστεύσω, παρά να πεθάνω σαν παριάς της Μέρκελ, του Σαμαρά και του κάθε αγράμματου πασοκονδ-διορισμένου). Το ότι θα με φάει ζωντανό η Ελλάδα είναι σίγουρο. Κι αν δεν με φάει τώρα με την ανεργία αγαπητέ, θα με φάει αργότερα που θα πρέπει να τρέχω σε δημόσιες υπηρεσίες και εφορίες, κι αν δεν έρθει ούτε τότε η ώρα μου, θα έρθει στη σύνταξη (αν υπάρχει ως τότε σύνταξη).
Απαντώ λοιπόν στις ερωτήσεις σας:
1. Φάγαμε όλοι ή ορισμένοι; Απάντηση: Φάγανε αυτοί που τρώνε ακόμα. Δείτε ποιοί τρώνε ακόμα και σήμερα μέσα στα Υπουργεία, δείτε ποιοί κυβερνούν, δείτε ποιοί τους εξυμνούν και τους ψηφίζουν και θα καταλάβετε ποιοί έφαγαν. Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω, χωρίς να θέλω να γίνω αγενής: Εσείς που έχετε το χρόνο να συζητήσετε για το θέμα, είστε με εμάς τους νηστικούς ή με τους χορτάτους; Εσείς πως θα τοποθετούσατε δηλαδή τον εαυτό σας στη σκακιέρα του μεγάλου φαγοποτιού;
2. Ποια γενιά είναι στη δυσκολότερη θέση. Όποιος κάνει την κίνηση να επιλέξει γενιά εδώ, είναι είτε αφελής είτε επικίνδυνος. Η κοινωνική συνοχή δεν είναι μια έννοια η οποία πρέπει να παίρνεται στα ελαφρά κι αστεία. Εαν ταυτίσουμε την κοινωνία με ένα ελβετικό ρολόι, οι δείκτες του έχουν ήδη σταματήσει να δείχνουν τη σωστή ώρα, έχει ήδη απορρυθμιστεί, διότι, αρκεί ένα γρανάζι μόνο να δυσλειτουργήσει για να πάνε όλα στραβά. Μια ενέργεια να μην πάει καλά στην αλυσίδα αξίας μιας επιχειρηματικής μονάδας, και το προϊόν δεν παραδίδεται ποτέ όπως και όταν θα έπρεπε ή αντί για πρόσθεση αξίας στον κάθε κρίκο, έχουμε αφαίρεση αξίας, κι εδώ έρχεται το επόμενο ερώτημα περί επιχειρηματικότητας.
Το αλληλένδετο λοιπόν της κοινωνίας είναι το απαραίτητο για την κατανόηση ότι όλοι είναι σε δύσκολη θέση αν όλοι (από την ατομική προσπάθεια του καθενός αρχικά) δεν προσπαθήσουν να βασιστούν σε υπαρκτά προτερήματα και όχι στην τύχη, δεν προσπαθήσουν να απεμπλακούν από την κλικαδίστικη νοοτροπία ότι οι άλλοι θα τη φάνε τη βροχή κι εμείς θα τη γλυτώσουμε και κυρίως δεν προσπαθήσουν να εκπροσωπηθούν από ανθρώπους ΟΧΙ επαγγελματίες πολιτικούς, αλλά ανθρώπους με γνώσεις και επιχειρηματικό δαιμόνιο που δεν έχουν αποστερηθεί της επιχειρηματικής ηθικής. Ειδικά για το τελευταίο θέλω να επιμείνω, καθώς πολλοί ενθουσιώδεις νέοι θιασώτες του νεο-φιλελευθερισμού (και δυστυχώς όχι του υγιούς καπιταλισμού), καταφέρονται εναντίον του κράτους ως από βλακεία, λες και είναι ένας δαίμων που πρέπει να διαλυθει στα εξ ων συνετέθη και να κυριαρχούν μόνο οι ιδιώτες, λες και αύριο αν κυβερνήσει ο ιδιωτικός τομέας, θα χτυπήσει κάποιος το κουδούνι τους και θα τους χαρίσει λεφτά ή τα σκήπτρα της χώρας.
Ένας υγιής καπιταλιστής οφείλει να μην βλέπει το κράτος ως εχθρό, αλλά ως φίλο ο οποίος πάσχει από μια αρρώστια και πρέπει να εξυγιανθεί με βάση την αρχή της οντότητας, ότι δηλαδη είναι κι αυτός ένας ζωντανός οργανισμός, μια εν δυνάμει επιχείρηση, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει συνεργατικά με τις ιδιωτικές και να διασφαλίζει το συμφέρον των πολιτών της, γιατί άλλωστε, οι πολίτες δεν είναι η Αγορά; Από την Αγορά δεν ορίζεται και η δυναμική μιας οικονομίας; Δεν έχει σημασία πόσα έχεις δώσει στον ιδιώτη και πόσα μπορεί να κάνει. Έχει σημασία να έχει επιβιώσει και η Αγορά για να μπορέσει να επωφεληθεί και αυτή και ο ιδιώτης. Η ακατάσχετη αιμορραγία προς όφελος των ολιγοπωλίων θα εκμηδενίσει την αγορά και εν τελει και αρκετούς από τους ίδιους που σήμερα παίζουν το ρόλο των predators. Ακόμα και ανάμεσα στους predators όμως επικρατεί ο ισχυρότερος. Όχι όλοι.
Κάπου εδώ έρχεται και το 4, η επιχειρηματικότητα. Βλέπω στην Ελλάδα μια επιμονή με τα trends του entrepreneurship των projects, των workspaces και πραγματικά είμαι επιφυλακτικός με κάποιες από τις υλοποιήσεις. Πραγματικά λίγα από αυτά τα μανιτάρια που ξεπηδούν μπορούν πραγματικά να ωθήσουν με γνώση και κεφάλαια τα επιχειρηματικά μυαλά της Ελλάδας. Συγκεκριμένα καλωσορίζω πιό εύκολα τις εκδηλώσεις οι οποίες δημιουργούνται από έγκυρα πανεπιστήμια και πολυεθνικές επιχειρήσεις του εξωτερικού, από τις οποίες υπάρχει επαρκής μετάδοση know-how προς τον επίδοξο επιχειρηματία αλλά και έμπρακτη υποστήριξη με σοβαρά funds για να ξεπεράσουν το σκόπελο της ελληνικής πραγματικότητας. Μόνο οι φόροι και τα ασφαλιστικά ταμεία είναι αποθαρρυντικά, εξαιρουμένων δε των δαιδαλωδών διαδικασιών ίδρυσης και διατήρησης εταιρειών (η εξυγίανση του κράτους ως οντότητα που λέγαμε πιο πάνω). Τώρα, αν δε θέλετε να μιλήσουμε σε τέτοια πλαίσια, ουσιαστικά και πραγματικά και θέλετε να εξερευνήσουμε το νεοελληνικό μοντέλο των "ελάτε όσοι έχετε startups να συζητήσουμε ιδέες, να παριστάνουμε ότι σας δώσαμε πέντε γνώσεις για να ξεκινήσετε και μετά να φύγετε", όχι, εκεί δεν συζητάω. Άμα θέλω κι εγώ παίρνω ως ΑΜΕΑ funding από τον ΟΑΕΔ, στήνω 2 γραφεία και σας λέω "έχουμε κόνφερενς ρουμ και καφέ, ελάτε". Γιατί να ρθω; Να με διδάξει ποιός; Ο Έλληνας επιχειρηματίας; Τι ακαδημαικό φόντο έχει; Και γιατί αν είναι επιτυχημένος έμεινε στην Ελλάδα να με διδάξει και δεν έφυγε σα τη Βιοχάλκο; Η Βιοχάλκο διοικείται από χαζούς άραγε; Όχι, απλά δεν ήταν δικτυωμένοι. Ο Έλληνας επιχειρηματίας-ελβετικός σουγιάς πολυεργαλείο-διδάσκαλος όμως, έχει δει τα νεα trends στο εξωτερικό και κοιτάζει να μαζέψει 50 πτυχιούχους σε ένα χώρο, να πεταχτούν 20 καλές ιδέες και φυσικά αργά η γρήγορα κάποιος να καρπωθεί την υπεραξία χωρίς να έχει δώσει ένα ευρώ για funding.
Επιχειρηματικότητα λοιπόν με εξυγίανση του κράτους, ιδιωτική εκούσια στήριξη και προσοχή στα ψιλά γράμματα. Η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες και για τους τολμηρούς αλλά και τους διανοητικά κοφτερούς.
Όσον αφορά τις άλλες -συναισθηματικού τύπου- ερωτήσεις σας, τις σέβομαι αλλά δεν θα τις απαντήσω καθότι μου είναι αδιάφορες. Προσπαθώ στη σταδιοδρομία μου να είμαι όσο το δυνατόν ανεπηρέαστος και ψύχραιμος για να μην αποτελεί το αρνητικό περιβάλλον μου, τροχοπέδη στα σχέδιά μου. Βέβαια δεν είμαι αποκομμένος από αυτό καθώς κάτι τέτοιο θα σήμαινε την βέβαιη καταστροφή μου, αλλά η ψυχραιμία είναι μια contrarian στρατηγική που θα λέγαμε και στον κλάδο μου και βοηθάει πολύ.
Ως κατακλειδα, θα ήθελα με απόλυτη ταπεινότητα και σεβασμό να σας παροτρύνω να μην βιάζεστε να εξάγετε συμπεράσματα με τέτοιες ερωτήσεις καθώς όλα εκ του αποτελέσματος θα κριθούν. Τώρα έχουμε μόνο ενδείξεις, μια συνεχή ρευστότητα και ο τζόγος στη ρευστή κατάσταση ενέχει μεν μεγάλα ρίσκα και κέρδη αλλά δεν συνίσταται για μη καλά πληροφορημένους... "επενδυτές".
ΥΓ: Έχετε παραθέσει τις ερωτήσεις σας και σε αντιμνημονιακούς ιστότοπους; Θεωρώ πως κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική/πληθυσμιακή κάλυψη και πληρότητα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.