Angie_Ann
Διάσημο μέλος
Η Angie_Ann αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,330 μηνύματα.
19-01-08
22:40
Στις περισσότερες περιπτώσεις με τα χρόνια το σύνδρομο σιγά σιγά εξασθενεί κυρίως γιατί το άτομο το ίδιο είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα βρίσκει τρόπους να το αντιμετωπίσει.
Το πρώτο και κύριο που προτείνω είναι η έντονη σωματική άσκηση που σίγουρα βοηθάει πολύ στην αποφόρτιση της υπερβολικής ενέργειας. (άσε που κάνει καλό και στην υγεία )
Από εκεί και πέρα ο καθένας βρίσκει τον τρόπο του. Συνηθίζω φοράω δαχτυλίδι μόνο και μόνο για να παίζω με αυτό συνέχεια. Έχοντας όλα τα συμπτώματα σε μεγαλύτερη και μικρότερη ένταση το καθένα έμαθα να ζω μαζί τους αλλά παρ' όλα αυτά δεν πιστεύω ότι πρόκειται για κάποια ασθένεια απλώς για μια υπερβολική συσσώρευση ενέργειας.
Και τώρα κάποια αστεία γεγονότα των τελευταίων μηνών αλλά και γενικότερα facts:
Έφυγα από το σπίτι και άφησα την πόρτα ορθάνοιχτη γιατί σκεφτόμουν κάτι άσχετο. Όταν γύρισα νόμιζα φυσικά ότι μας έκλεψαν...
Τα Χριστούγεννα ήθελα να στείλω κάτι κάρτες και πήγα κατά λάθος στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο και μάλιστα περίμενα και 30 λεπτά. Όταν ήρθε η σειρά μου λέω στον υπάλληλο "θέλω να στείλω αυτά τα γράμματα" και με κοιτούσε σαν να ήμουν ούφο.
Πήγα στο σταθμό να πάρω το τρένο και είχα αφήσει το εισιτήριο σπίτι.
Έτυχε να πάω στο σχολείο 3-4 φορές με παντόφλες ή χωρίς τσάντα.
Τις προάλλες μιλούσα με έναν πελάτη στη δουλειά και επειδή διάβαζα κάτι τον υπολογιστή και υπερ-συγκεντρώθηκα τον ξέχασα και ότι μου έλεγε στο τηλέφωνο απαντούσα ναι-ναι-ναι και μετά άρχισα να ψιθυρίζω αυτό που διάβαζα (Καλά δεν έγινε μόνο 1 φορά αυτό )
Στο υπνοδωμάτιο μου όλα μου τα ρούχα είναι συνήθως μια στοίβα στο πάτωμα.
Γονείς, φίλοι και σχέσεις έχουν διαπιστώσει ότι κουνιέμαι ακόμη και στον ύπνο μου. (για τον ξύπνιο να μην πω)
Πάντα το θερμοσίφωνο είναι ξεχασμένο ανοιχτό (εδώ στ' αλήθεια έφυγα και πήγα και το έκλεισα γιατί πάλι το είχα ξεχάσει ) τα μισά τοστ βγαίνουν κάρβουνο, ότι μαγειρεύω έχει κάποια σημαντική έλλειψη.
Στην εξεταστική σε ένα μάθημα σκεφτόμουν τόσο έντονα που μάσησα το μολύβι και μάζευα τα κομματάκια πάνω στο έδρανο δημιουργώντας ένα μικρό βουναλάκι (περιττό να πω ότι όταν το συνειδητοποίησα έγινα κατακόκκινη και έφυγα σχεδόν αμέσως).
Πάλι της προάλλες, βγήκα από το κατάστημα με ρούχα από το μαγαζί στο χέρι για να χαιρετίσω μια φίλη , χτύπησε το σύστημα και έγινα ρεζίλι (και μάλιστα έγινε έξω και οι φύλακες σχεδόν δεν μιλούσαν αγγλικά...)
Πάντα έχω μερικούς μώλωπες επειδή δεν μπορώ να ελέγξω τις κινήσεις μου και χτυπάω σε όλες τις προεξοχές.
Όταν βγαίνω με φίλους πάντα απομακρύνουν όλα τα γυάλινα αντικείμενα. Γενικότερα όσοι με ξέρουν καλά δύσκολα μου εμπιστεύονται προσωπικά αντικείμενα γιατί άθελα μου μπορεί να τα καταστρέψω.
Και πολλά τέτοια χαριτωμένα, δεν πειράζει η ζωή είναι μία περιπέτεια, άσε που έχω ένα σωρό ιστορίες να διηγούμαι
Για να επανέλθω στους τρόπους αντιμετώπισης όπως είπα βοηθάει η σωματική άσκηση ενώ μπορούν να βοηθήσουν και ο διαλογισμός, το σεξ, η καλή διατροφή, η ήρεμη μουσική, τεχνικές αναπνοής, τα μπαλάκια άγχου, οι εναλλακτικοι τρόπων μάθησης (για παράδειγμα για να μάθω αγγλικά διάβαζα αγγλικά βιβλία και όχι λεξιλόγιο και γραμματική.)
Και για όσους το έχουν, όχι στην καφεΐνη και στο τσάι! Μια φορά είχα πιεί πάρα πολλούς καφέδες και άρχισα να χοροπηδάω. Είχα τρελαθεί!
Φυσικά πλέον έχω μάθει να το ελέγχω κατά πολύ. Μην με παρεξηγήσετε κιόλας. Κανονικός άνθρωπος είμαι
Το πρώτο και κύριο που προτείνω είναι η έντονη σωματική άσκηση που σίγουρα βοηθάει πολύ στην αποφόρτιση της υπερβολικής ενέργειας. (άσε που κάνει καλό και στην υγεία )
Από εκεί και πέρα ο καθένας βρίσκει τον τρόπο του. Συνηθίζω φοράω δαχτυλίδι μόνο και μόνο για να παίζω με αυτό συνέχεια. Έχοντας όλα τα συμπτώματα σε μεγαλύτερη και μικρότερη ένταση το καθένα έμαθα να ζω μαζί τους αλλά παρ' όλα αυτά δεν πιστεύω ότι πρόκειται για κάποια ασθένεια απλώς για μια υπερβολική συσσώρευση ενέργειας.
Και τώρα κάποια αστεία γεγονότα των τελευταίων μηνών αλλά και γενικότερα facts:
Έφυγα από το σπίτι και άφησα την πόρτα ορθάνοιχτη γιατί σκεφτόμουν κάτι άσχετο. Όταν γύρισα νόμιζα φυσικά ότι μας έκλεψαν...
Τα Χριστούγεννα ήθελα να στείλω κάτι κάρτες και πήγα κατά λάθος στο ταχυδρομικό ταμιευτήριο και μάλιστα περίμενα και 30 λεπτά. Όταν ήρθε η σειρά μου λέω στον υπάλληλο "θέλω να στείλω αυτά τα γράμματα" και με κοιτούσε σαν να ήμουν ούφο.
Πήγα στο σταθμό να πάρω το τρένο και είχα αφήσει το εισιτήριο σπίτι.
Έτυχε να πάω στο σχολείο 3-4 φορές με παντόφλες ή χωρίς τσάντα.
Τις προάλλες μιλούσα με έναν πελάτη στη δουλειά και επειδή διάβαζα κάτι τον υπολογιστή και υπερ-συγκεντρώθηκα τον ξέχασα και ότι μου έλεγε στο τηλέφωνο απαντούσα ναι-ναι-ναι και μετά άρχισα να ψιθυρίζω αυτό που διάβαζα (Καλά δεν έγινε μόνο 1 φορά αυτό )
Στο υπνοδωμάτιο μου όλα μου τα ρούχα είναι συνήθως μια στοίβα στο πάτωμα.
Γονείς, φίλοι και σχέσεις έχουν διαπιστώσει ότι κουνιέμαι ακόμη και στον ύπνο μου. (για τον ξύπνιο να μην πω)
Πάντα το θερμοσίφωνο είναι ξεχασμένο ανοιχτό (εδώ στ' αλήθεια έφυγα και πήγα και το έκλεισα γιατί πάλι το είχα ξεχάσει ) τα μισά τοστ βγαίνουν κάρβουνο, ότι μαγειρεύω έχει κάποια σημαντική έλλειψη.
Στην εξεταστική σε ένα μάθημα σκεφτόμουν τόσο έντονα που μάσησα το μολύβι και μάζευα τα κομματάκια πάνω στο έδρανο δημιουργώντας ένα μικρό βουναλάκι (περιττό να πω ότι όταν το συνειδητοποίησα έγινα κατακόκκινη και έφυγα σχεδόν αμέσως).
Πάλι της προάλλες, βγήκα από το κατάστημα με ρούχα από το μαγαζί στο χέρι για να χαιρετίσω μια φίλη , χτύπησε το σύστημα και έγινα ρεζίλι (και μάλιστα έγινε έξω και οι φύλακες σχεδόν δεν μιλούσαν αγγλικά...)
Πάντα έχω μερικούς μώλωπες επειδή δεν μπορώ να ελέγξω τις κινήσεις μου και χτυπάω σε όλες τις προεξοχές.
Όταν βγαίνω με φίλους πάντα απομακρύνουν όλα τα γυάλινα αντικείμενα. Γενικότερα όσοι με ξέρουν καλά δύσκολα μου εμπιστεύονται προσωπικά αντικείμενα γιατί άθελα μου μπορεί να τα καταστρέψω.
Και πολλά τέτοια χαριτωμένα, δεν πειράζει η ζωή είναι μία περιπέτεια, άσε που έχω ένα σωρό ιστορίες να διηγούμαι
Για να επανέλθω στους τρόπους αντιμετώπισης όπως είπα βοηθάει η σωματική άσκηση ενώ μπορούν να βοηθήσουν και ο διαλογισμός, το σεξ, η καλή διατροφή, η ήρεμη μουσική, τεχνικές αναπνοής, τα μπαλάκια άγχου, οι εναλλακτικοι τρόπων μάθησης (για παράδειγμα για να μάθω αγγλικά διάβαζα αγγλικά βιβλία και όχι λεξιλόγιο και γραμματική.)
Και για όσους το έχουν, όχι στην καφεΐνη και στο τσάι! Μια φορά είχα πιεί πάρα πολλούς καφέδες και άρχισα να χοροπηδάω. Είχα τρελαθεί!
Φυσικά πλέον έχω μάθει να το ελέγχω κατά πολύ. Μην με παρεξηγήσετε κιόλας. Κανονικός άνθρωπος είμαι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.